Mohammad Aref 120452 اشتراک گذاری ارسال شده در 5 فروردین، ۱۳۹۲ معلولیت به مثابه پدیده ای زیستی و اجتماعی واقعیتی است که تمام جوامع، صرف نظر از میزان توسعه یافتگی، اعم از کشورهای صنعتی و غیر صنعتی با آن مواجه هستند و معلولان به عنوان شهروندان جامعه دارای حق و حقوقی هستند که باید به آنها توجه شود. در سالهای اخیر در کلانشهرهای ایران برنامه ریزی و طراحی شبکه قطار شهری سرعت بیشتری گرفته و از آنجایی که استقبال معلولان از سیستم حمل و نقل ریلی بیشتر میباشد، لازم است ضوابط لازم برای این قشر از جامعه در پروژههای ایستگاه مترو پر رنگتر دیده شود. سیستم حمل و نقل عمومی شهری موضوعی حیاتی و بسیار مهم در ارتباط با افراد دارای معلولیت در فضاهای شهری است و آثار مستقیمی بر زندگی همه افراد، به خصوص معلولان دارد. حمل و نقل ریلی در مقایسه با مسافرت هوایی یا جاده ای بیشتر به سوی عمومی بودن گرایش دارد و توجه معلولان شاهدی بر این امر است. معلولان از مشتریان مهم شرکتهای راه آهن هستند و راحتی آنها سبب میشود سایر مسافران نیز نظر خوبی نسبت به این شرکتها داشته باشند. گرچه ارائه تسهیلات به معلولان گران تمام میشود اما پیوندهای اجتماعی را تقویت میکند. اگر استاندارها برای نیاز معلولان کافی باشد، وضعیت برای افراد سالم نیز بهتر میشود. به کمک طراحی خوب میتوان مشکلات فراروی معلولان را کاهش داد. استفاده از مترو یکی از بهترین گزینه های حمل ونقل عمومی درون شهری برای معلولان است. تمامی ایستگاه های مترو باید برای افراد کمتوان جسمی قابل دسترس باشند. در تمام مراحل طراحی ایستگاه باید موضوع دسترسی بدون دردسر معلولان را مدنظر داشت. این ملاحظات بر کل طراحی ایستگاه اثر میگذارد. در ادامه به ذکر اقداماتی که رعایت آنها باعث سهولت استفاده و تسریع حرکت معلولان در ایستگاههای مترو میشود میپردازیم. ۱- دسترسی به ورودی ایستگاه برای ورود به ایستگاه، معلول ابتدا باید از محوطه پیرامون ایستگاه عبور کند. در این مسیر جوی های بدون پل و در بعضی موارد عرض ناکافی معبر و ارتفاعات غیر قابل گذر در پیاده روها، از جمله موانعی هستند که پیشنهاد میشود در اطراف ایستگاه کنترل شوند و راه حلهای مناسبی جهت بهبود آنها اتخاذ شود. گذاشتن پل بر روی جویها، قرار دادن رمپ در کنار پله و در نظر گرفتن عرض کافی معابر در پیاده روها از سادهترین روش هایی است که عبور معلولان را از مسیرها امکان پذیر میسازد. لازم است پیادهروهای منتهی به ورودی با علائم حسی برای افراد نابینا و نیمه بینا مشخص شود. از دیگر مسائلی که در بیرون ایستگاه ممکن است برای معلولان مطرح شود، استفاده از پارکینگ مخصوص معلولان است. ۲- فضاهای ارتباطی ایستگاه مسأله اصلی نابینایان و کم بینایان در ایستگاههای مترو هدایت آنها از ورودی تا سکوها و برعکس است. یکی از بهترین راهها، تغییر مصالح کف است. این تغییر به آنها اجازه میدهد تا مسیر درست را با عصای خود تشخیص دهند. برای جلوگیری از خطر احتمالی سقوط از پله توسط نابینایان، تعبیه علائم حسی در کف، قبل از ورود به قفسه پله الزامی است. معلولانی که از صندلی چرخدار استفاده کنند، امّا به دلیل تفاوت درجه معلولیت، معلولانی هستند که از عصا یا چوب دستی استفاده کرده و میتوانند تعداد محدودی پله را طی کنند. توجه به درصد آمار این افراد و درجهی توانایی فیزیکی آنها در حرکت، لزوم پیش بینی آسانسور یا پله برقی را مشخص میکند. در صورتی که تعداد افرادی که نمیتوانند از پله استفاده کنند نسبت به بقیه معلولان رقم قابل توجهی باشد، لزوم استفاده از آسانسور یا پله برقی بیشتر میشود. با توجه به سرعت حرکت پله برقی و لزوم تطبیق شخص برای سوار شدن به آن، افرادی که توانایی بالا رفتن از پله های ثابت ایستگاه را ندارند، از این گونه پلهها هم نمیتوانند استفاده کنند، مگر اینکه سرعت پله برقی کمتر شود و این مسأله مقرون به صرفه نیست. بنابر این آنچه برای معلولان جسمی پیشنهاد میشود، استفاده از آسانسور ویژه معلولان است. در اختلاف ترازهای کم نیز جهت سرویس دهی بهتر به کمتوانان جسمی میتوان از آسانسور استفاده کرد. حتی در مجاورت پله هایی که امکان طراحی رمپ وجود ندارد، آسانسورهای روباز میتواند مورد استفاده قرار گیرد. همچنین لازم است علامت رسیدن آسانسور برای نابینایان و ناشنوایان به صورت سمعی - بصری باشد. زمان باز بودن در آسانسور باید با سرعت کم معلولان تنظیم شود و یا قابل تنظیم باشد که ورود و خروج معلول از آن بدون اشکال صورت گیرد. در کنار دکمه های طبقات خارج و داخل اتاقک آسانسور نصب خط بریل برای نابینایان الزامی است. برای استفاده نابینایان از آسانسور باید مکان آن به وسیله تغییر مصالح کف مشخص شود. پیاده روهای متحرک وسیله ای جهت انتقال افراد در سطوح هم تراز یا اختلاف ارتفاع کم میباشند که در ایستگاهها کاربرد دارند. طراحی رمپ برای اختلاف ارتفاع تا نیممتر مناسب است. بزرگترین مزیت این پیادهروها و رمپها، توانایی حمل و نقل و انتقال کالسکه بچهها، چرخ های دستی خرید، افراد روی صندلی چرخدار و سایر افراد ناتوان و هدایت افراد به مکانهای خاص محسوب میشود. ۳- باجههای خرید بلیط لازم است تغییر سطح و مصالح در جلوی باجه خرید بلیط و تسهیل این امر برای معلولان باید باجهی خرید بلیط دارای ارتفاع مناسبی باشد. این ارتفاع برابر ۱۲۵ سانتیمتر است. در صورتی که اتاق فروش بلیط فقط یک پنجره داشته باشد، باید به نحوی تعبیه شود که قابل استفاده کم توان جسمی باشد. همچنین برای بسیاری از کم توانان جسمی ایستادن در صف برای خرید بلیط دشوار است. یک راه حل، تعبیه دست اندازهای قابل تکیه دادن در نقاطی است که معمولاً صفهای طولانی در آنها تشکیل میشوند. دستگاههای خودکار فروش بیلط باید از ارتفاع مناسب برخوردار باشند و دکمه های آنها در تراز دسترسی برای کمتوانان جسمی قرار گیرند. همچنین، توصیه میشود لوپهای تقویت صدا در اتاقهای فروش بلیط برای استفاده ناشنوا تعبیه شود. ۴- گیتها آنچه بعد از خرید بلیط مطرح میشود، عبور از گیت است. برای فراهم آوردن امکان عبور از گیت توسط معلولان باید تمهیداتی اتخاذ نمود. برای تشخیص مسیر عبور از گیتهای مخصوص معلولان پیشنهاد میشود، مسیر توسط تغییر مصالح کف برای افراد نابینا مشخص شود. به علت کندی حرکت نابینایان نسبت به بقیه بهتر است گیتهای انتهایی برای عبور دادن این افراد در نظر گرفته شود. به دلیل کافی نبودن عرض عبوری گیتهای معمولی برای عبور معلولان با صندلی چرخدار، تعبیه گیتهای مخصوص معلولان با عرض ۹۰ سانتی متر است. ۵- سکوها سکوی ایستگاهها آخرین مرحله حضور افرادی است که از خیابان وارد ایستگاههای مترو شدهاند. مشخص و متمایز کردن لبه سکوها مهمترین نکته در زمینهی طراحی سکو در ارتباط با کم توان جسمی محسوب میشود. لازم است در لبه سکو خط سفیدی (به عرض ۱۰ سانتیمتر) برای مشخص کردن لبه سکو برای افراد با ضعف بینایی تعبیه شود. در تمام طول لبه سکو باید سطوح برجسته متمایز طراحی شود و دارای رنگی متمایز از بقیه سطح سکو باشد. منبع: پایگاه خبری شهر الکترونیک 3 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده