azarafrooz 14221 اشتراک گذاری ارسال شده در 19 اسفند، ۱۳۹۱ قرار دادن و زدودن پلی دی متیل سیکلوسان (PDMS) موجب می‌شود اثری از این پلیمر روی سطح باقی بماند. این موضوع نوعی مزاحمت برای استفاده کنندگان این پلیمر محسوب می‌شود. اما اخیرا محققان از این لایه باقیمانده برای تولید چسب استفاده کرده‌اند. برای این کار لایه باقی ماند در مجاورت اکسیژن قرار می‌گیرد تا حالت چسبناک به خود گیرد. [TABLE] [TR] [TD]قرار دادن و زدودن پلی دی متیل سیکلوسان (PDMS) موجب می‌شود اثری از این پلیمر روی سطح باقی بماند. این موضوع نوعی مزاحمت برای استفاده کنندگان این پلیمر محسوب می‌شود. اما اخیرا محققان از این لایه باقیمانده برای تولید چسب استفاده کرده‌اند. برای این کار لایه باقی مانده در مجاورت اکسیژن قرار می‌گیرد تا حالت چسبناک به‌خود گیرد. مهندسان دانشگاه کالیفرنیا موفق به ساخت یک نانوچسب بسیار نازک شدند که می‌تواند در تولید نسل جدید میکروتراشه‌ها به‌کار گرفته شود. این چسب جدید از روی اثرات باقیمانده از یک پلیمر ساخته می‌شود که پیش از به‌عنوان یک مزاحم تلقی میشد. محققان در حال پتنت کردن این یافته خود هستند. [/TD] [/TR] [TR] [TD] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD]چسب‌های معمولی از یک لایه نازک میان دو سطح تشکیل می‌شوند. این چسب جدید که رسانای حرارتی است قابلیت رنگ پذیری را دارا است. همچنین می‌توان آن را روی یک سطح نشاند و الگودهی کرد در حالی که ضخامتش از چند مولکول فراتر نرود. این نانوچسب بر پایه یک ماده شفاف و انعطاف پذیر موسوم به پلی دی متیل سیکلوسان یا PDMS ساخته شده که اگر روی یک سطح قرار گیرد پس از زدوده شدن از خود یک لایه نازک باقی می‌گذارد. این لایه که پیش از این، یک نوع مزاحم برای پژوهشگران محسوب میشد اکنون به‌عنوان چسب به‌کار می‌رود. در واقع پان و همکارانش به این موضوع اندیشیدند که اگر این لایه باقی مانده را با اکسیژن پرداخت نمایند چسبندگی آن افزایش می‌یابد. این نانو چسب می‌تواند روی ویفر سیلیکون بچسبد و در نهایت موجب تشکیل تراشه‌های کامپیوتری چند لایه‌ای شود. پان می‌گوید من تصور می‌کنم از این سیستم بتوان در مصارف خانگی نیز استفاده کرد، برای مثال از آن برای تولید چسب‌های دو طرفه استفاده کرد یا آن را برای چسباندن اشیاء روی کاشی به‌کار برد. این چسب که تنها می‌توان آن را برای سطوح صاف استفاده کرد، با حرارت دادن قابل زدایش است. نتایج این تحقیق در شماره دسامبر 2011 نشریه Advanced Materials به چاپ رسیده است. کسانی که تینگریویی پان را در این پروژه یاری رساندند عبارتند از یوژه دینگ و شان گاربند که از دانشجویان این دانشگاه هستند، میشل هولند که محقق دوره پسا دکترا است و الکساندر روزین که استاد دانشگاه است. حمایت مالی این پروژه توسط بنیاد ملی علم انجام شده است. [/TD] [/TR] [/TABLE] 3 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده