شـاهین 8068 اشتراک گذاری ارسال شده در 10 اسفند، ۱۳۹۱ موضوع : موزه جديد تاريخ برن در سوئيس چه ويژگيهايي دارد؟ نسبت آن با موزه قديمي چيست؟ قضيه سوراخهايي که درون ديوار بتني تعبيه شده از چه قرار است و... طراحي معماري اين ساختمان که به موزه تاريخي برن الحاق شده، اثري است از دفتر معماري MLZD در سوئيس. پلي بر فراز رودخانه Aare، منطقه‌اي را که داراي مجموعه‌اي از موزه‌هاست، به بخش تاريخي شهر برن متصل مي‌کند. سال ۱۸۹۴، زماني که معمار سوئيسي - آندره لامبرت - ساختمان موزه تاريخي را به شيوه‌اي که يادآور معماري قرون ۱۵ و ۱۶ ميلادي بود، در نزديکي اين پل طراحي مي‌کرد، شايد دغدغه روزي را که اين موزه نياز به توسعه پيدا کند، نداشت. اما درهرحال چنين روزي فرا رسيد و ساختمان موزه از انواع اشياء ماقبل تاريخ و اشياي هنري فولکلور، دکوراتيو، کاربردي و...، انباشته شد؛ تا جايي که نيازي شديد به توسعه آن احساس شد. خوشبختانه مبلغ دو ميليون فرانک سوئيسي (تقريبا دو ميليون و ۲۰ هزار دلار) که از طرف موسسه Abegg به موزه اهدا شده بود، اين امکان را فراهم كرد تا در سال ۲۰۰۰ مسابقه‌اي معماري براي طراحي بخش الحاقي موزه، ترتيب داده شود. برآوردها حاکي از آن بود که لازم است مساحتي در حدود ۷۹۶۵۳ فوت مربع به موزه افزوده شود؛ با اين فرض که ۲۲۶۰۴ فوت مربع از اين مقدار به سالن نمايشگاه، تسهيلات آرشيو شهري، دفاتر اداري و يک کتابخانه اختصاص داده شود. طرح برنده که نام Titan بر آن نهاده شد، از طرف شرکتي معماري با تنها ۲۰ عضو پيشنهاد شد. شرکت MLZD که در سال ۱۹۹۷ تاسيس شد و هم‌اکنون در سوئيس، با طراحي‌هايش براي خانه‌هاي مدرن، ساختمان‌هاي اداري، مدارس و البته موزه‌ها شناخته شده است. معماران، اين ضميمه جديد را به گونه‌اي طراحي کردند که داراي دو عنصر اصلي است: نخست، سالن نمايشگاه با مساحت ۲۱۵۲۸ فوت مربع که در گوشه جنوب شرقي موزه قديمي، در دو طبقه در دل خاک مدفون شده است. عنصر ديگر، ساختاري است يکپارچه در شش طبقه که حدود لبه جنوبي سايت را مشخص کرده و خدمات فرعي موزه را در خود جاي مي‌دهد. يک پله داخلي آبشارگونه، در امتداد شيب نماي جنوبي براي اتصال طبقات، جاري است. با مدفون کردن سالن نمايشگاه، طراح در حقيقت، با يک تير دو نشان را هدف گرفته است. از يک طرف حجم بزرگ موردنياز موزه را در فضايي محدود و بدون برهم زدن مقياس و ظاهر محيط اطراف، تامين کرده است. از طرف ديگر، نيازهاي ايجاد فضايي نمايشگاهي را برآورده کرده که مي‌تواند به‌صورت جعبه سياهي فارغ از نور طبيعي کار کند. علاوه بر اينها، سقف سالن، پلازايي عمومي را براي هر دو ساختمان موزه قديمي و الحاق جديد به‌وجود آورده است.ديوارهاي بتني عظيم بال جديد، ظاهري مستحکم به نماهاي جنوبي، شرقي و غربي در کنار موزه قديمي بخشيده است. در نماي شمالي، ديواره شيشه‌اي صاف همچون آينه‌اي، پلازاي عمومي و محيط اطراف را به‌نحوي چشمگير منعکس مي‌کند.نقش مهندسان سازه نيز در پيشبرد خواسته‌هاي طراحان، بسيار موثر بوده است؛ چرا که حفر زمين و احداث نمايشگاهي در زير، آن‌هم در کنار موزه قديمي البته مستلزم ملاحظاتي بود. از جمله، تقويت ساختار و شالوده ساختمان قديمي و درگير کردن ديوارهاي بتني جديد در دل زمين. همچنين جهت ايجاد سطح وسيعي بدون ستون، سقف سالن نمايشگاه، بتن پيش‌تنيده در نظر گرفته شد. بلوک اداري نيز داراي سازه باربري است، مرکب از ستون‌هاي بتني پيش‌ساخته در بخش شمالي و ديوارهاي بتني باربر به ضخامت ۱۴ اينچ – حدود ۳۵ سانتي‌متر- در سه سمت ديگر. با مجزا کردن سازه در دو بخش نمايشگاهي و اداري، گروه معماري MLZD تفسير ديگري را از تيپولوژي سکو و برج، ارائه کرده است. بلوک چندوجهي بتني، همچون صخره سنگي عظيمي در محوطه، به‌مثابه نشانه‌اي شهري خودنمايي مي‌کند؛ در عين حال، از لحاظ بصري با منظره کوه‌ها (Eiger,Monch,Jungfrau) در پس‌زمينه و موزه قديمي طرح لامبرت در جلو، هماهنگ است. اين هماهنگي با تصميم طراحان، مبني بر افزودن رنگدانه‌هاي سيماني سفيد مايل به سبز به بتن حتي بيشتر هم شده است. با ايجاد شش نما در وجوه جنوبي، شرقي و غربي –که تحت زواياي۱۱، ۶۶، ۹۶، ۰۸، ۲۸، و ۶۹ اريب شده‌اند- طراحان اشاره‌اي ضمني به نحوه طراحي نماهاي ساختمان موزه قديمي داشته‌اند. بافت ديوارهاي ساختار جديد، پژواک سطح سنگي خشني است که گوشه‌ها و پنجره‌هاي قوسي شکل ساختمان اصلي را برجسته‌تر مي‌کند.در اينجا طراحان به نحو جالبي ايده خود را پياده کرده‌اند. با عکس گرفتن از آنها و سپس بزرگ کردن تصاوير و پيکسله کردن آنها، طرح سوراخ‌دار ديوارهاي بتني را به‌دست آورده‌اند. جالب‌تر آنکه، برخي از اين سوراخ‌ها در عمل به‌عنوان بازشوهاي پنجره مورد استفاده قرار گرفته‌اند. به نظر مي‌رسد ديوار پرده‌اي صيقلي و شفافي که بدنه شمالي را پوشانده، برشي از داخل صخره سنگي را نمايان کرده است، انگار که تکه سنگي قيمتي باشد. در روزهاي آفتابي، بازتاب نماي موزه مقابل در آن ديده مي‌شود و اگر چنانچه در وضعيتي موازي پانل‌هاي شيشه‌اي قرار بگيريم، مي‌توان گفت که اين بازتاب، طرح موزه قديمي را با تبديل آن به ترکيبي متقارن، حتي تکميل هم مي‌کند.بدين ترتيب، نماي شيشه‌اي همانند پرده تئاتري با حالتي گاه شاعرانه است، به‌خصوص که پلازاي عمومي در وسط جوري طراحي شده که بتوان از آن به‌عنوان سکويي براي اجراهاي قرون وسطايي استفاده کرد. بايد اذعان کرد که معماران پروژه به‌خوبي موفق به آفرينش بنايي شده‌اند که نه‌تنها توانسته با موزه اواخر قرن نوزدهمي موجود ديالوگي درخور برقرار کند، بلکه از بعضي لحاظ با آن رقابت مي‌کند. ساخت اين بنا با زيربناي ۷۹ هزار ۶۵۳ فوت مربع (۴۰۰ ميليون و پنج هزار ۵۸۷ متر مربع) و صرف هزينه‌اي معادل ۲۶.۳ ميليون دلار در سپتامبر سال ۲۰۰۹ به پايان رسيد. لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده