انتقال الکتریسیته بدون خطوط انتقال

[seyed mehdi hoseyni 27,119]

پروفسور نابویوکی کایا Nobuyuki kaya از دانشگاه کوبه Kobe به همراه جمعی از دانشمندان آمریکایی موفق به انجام طرح انتقال انرژی الکتریسیته بدون استفاده از کابل و خطوط انتقال در فاصله ۱۴۸ کیلومتری بین دو جزیره از مجمع‌الجزایر هاوایی شدند. این موفقیت در امتداد آزمایشات انجام گرفته در این زمینه توسط جمع کثیری از دانشمندان قرار می‌گیرد… به گزارش سرویس علم و فناوری پایگاه اطلاع رسانی صبا به نقل از بولتن بین الملل ، پیگیری این تحقیقات منجر به کاوش‌های گسترده‌ای در زمینه مراکز خورشیدی در مدار زمین خواهد شد. اوایل ماه سپتامبر در فاصله دو جزیره موئی maui و هاوایی Hawai (حدود ۱۴۸ کیلومتر) الکتریسیته بدون کابل انتقال یافت. این فاصله صدبرابر فاصله‌‌ای است که در سال‌های دهه هفتاد در بیابان موجاو Mojave در کالیفرنیای ایالات متحده، مورد آزمایش قرار گرفت. در میان دانشمندان آغازگر این اقدام متهورانه تکنولوژیکی، پروفسور نابویوکی کایا از دانشگاه کوبه ژاپن علاقمند به انتقال انرژی برق بدون کابل و شهروند افتخاری Tampon نیز حضور دارد. دانشمندانی از ناسا Nasa، دانشگاه Aandm تگزاس Texas، انستیتو تکنولوژی کالیفرنیا و انجمن‌های علمی علاقمند به تحقیقات استفاده از انرژی در فضا، از دیگر شرکت‌کنندگان در این پروژه تحقیقاتی بودند.

سال ۲۰۰۳ در جلسه‌ای که به منظور تشریح وضعیت تحقیقات درباره مراکز خورشیدی فضایی در پاریس تشکیل شده بود، پروفسور نابویوکی کایا در دفاع از این طرح ابراز داشت: ”ما معتقدیم که مراکز خورشیدی فضایی یکی از منابع بسیار امیدوارکننده تامین انرژی در آینده هستند. این مراکز قادر به تولید الکتریسته‌ای پاک، خارج از بعد زمان خواهند بود.“ مرکز خورشیدی فضایی

پروفسور نابویوکی کایا تصریح کرد: ”تصور یک مرکز خورشیدی ساده است؛ صفحات فتولتائیک، پروژکتورهای میکرواُند و بازتاباننده‌های بزرگ مستقر در مدار زمین. الکتریسته تولیدی به وسیله صفحات فتولتائیک مستقر در مدار زمین به امواج میکرو‌اُند (امواج رادیویی) تبدیل می‌شوند و سپس به سوی آنتن جمع‌آوری فرستاده می‌شوند، در آنجا دوباره برای استفاده‌کنندگان در زمین تغییر می‌یابد. یک مرکز خورشیدی فضایی خواهد توانست بیش از یک گیگاوات برق مورد نیاز زمین را تأمین کند. (برابر با واحدی از یک مرکز اتمی) تنها مشکل موجود انتقال این انرژی به زمین است.“ انتقال انرژی بدون کابل و بوسیله امواج میکرواُند، تکنولوژی لازم برای تحقق و به اجرا رساندن مراکز خورشیدی فضایی است که ما به بسیاری از تجریبات و تئوری‌ها جهت گسترش و پیشرفت این تکنولوژی دست یافته‌ایم.

اولین اقدام انجام گرفته؛ تغذیه یک هواپیمای مدل کوچک توسط امواج میکرواُندی با توان یک کیلووات از سقف یک ماشین در مسیر حرکت هواپیما بود. با استفاده از تکنولوژی شبکه‌های فازه جهت شعاع‌های میکرواُند تعیین می‌شود. این هواپیما با تامین انرژی خود به وسیله امواج میکرواُند توانست به مدت ۲۰ ثانیه پرواز کند.

دومین تجربه از این نوع، ارسال شعاع میکرواُندی با توان ۱۰ کیلووات از زمین به یک بانس (کشتی هوایی) کوچک بود. این کشتی هوایی مجهز به دو مجموعه پیشراننده بود که به آن امکان بالا و پایین رفتن و تغییر جهت را می‌دادند. آنتن پرتوافکن در این پروژه قطری ۳ متری داشت.

پروفسور کایا تاکید کرد: موفقیت پروژه‌ هاوایی، قدم تعیین‌کننده‌ای در این راه بود. با جابجایی انرژی توسط امواج میکرواُند در فاصله ۱۴۸ کیلومتری (یک چهارم فاصله بین زمین و کوچکترین مدار آن) اقدامی را انجام دادیم که برای تحقیقات آینده در زمینه انتقال انرژی الکتریسیته بدون خطوط انتقال در فضا، بسیار کارساز خواهد بود. گای پیگنولت درباره آغاز این گونه فعالیت‌ها چنین گفت: ”از سال ۱۹۹۱ طرح‌هایی جهت انتقال برق بدون خطوط انتقال در دست بررسی بود، اما در واقع از اواخر سال ۱۹۹۴ با ساخت آزمایشگاهی تحقیقاتی و تخصصی، اقدامات جدی در این زمینه آغاز شد.“ این آزمایشگاه LGI Actes نام دارد که در حال حاضر در زمینه این گونه تحقیقات در اروپا پیشرو است.

۱۶ می ۲۰۰۱،‌این لابراتوار اقدامی تکنولوژیک درباره انتقال برق بدون کابل در یک سالن ورزشی در فاصله

۵۰ متری انجام داد. در اداه کاوش‌ها سرانجام در سال ۲۰۰۴ این آزمایشگاه بر تمام جنبه‌های انتقال جریان الکتریسیته بدون کابل تسلط پیدا کرد. به ویژه بر روی هماهنگی بسیاری از مگنترون‌ها (ذرات باردار) برای تشکیل امواج میکرواُند.

انتقال الکتریسیته به وسیله امواج کوتاه، تکنولوژی جدید و متفاوت با تکنولوژی‌های ارتباطات دوربرد است. با وجود اینکه در هر دو نوع از مشابهی از امواج استفاده می‌شود. بنابراین بهتر است واژه‌های متفاوتی در این حوزه به کار برده شود مانند ”نورافکن“ به جای ”فرستنده“ یا ”دستگاه جذاب امواج“ به جای ”گیرنده“. منبع : eca.ir