محیر العقول مثل ازدواج...

[Lean 56968]

در گذشته دور مردم؛ جنگجوها و ژنرال‌ها را افراد پر دل و جرئت زمان خود می‌دانستند، زمان گذشت و پهلوان‌ها با پاره کردن زنجیر و طناب و... مشخص مي‌شدند، و اما امروز، دیگر هرکسی که در حال ازدواج باشد باید حتم دانست که او دل شیر داشته و اراده‌ای مستحکم!

دور از انتظار نیست دفاتر ازدواجی که این روزها کارشان کساد شده، برای مرفهین بی‌درد اشانتیونی رو کنند، مثلا «با هر ازدواج دائم یک ازدواج موقت هدیه بگیرید» به هر حال دو طرف سود مي‌برند این‌گونه هیچکس تنها نیست حتی همسر اول!

اما اگر بخواهیم فرض کنیم پسران دست به حرکتی محیرالعقول یعنی ازدواج بزنند چند حالت قابل فرض است.

حالت اول: آن پسر، پسر حاج آقا (از نوع بازاریش) می‌باشد که کافی است انگشت مبارکش را بچرخاند و دست روی دختر مورد علاقه خود بگذارد تا حاج آقا به خواستگاری برود (پسر حاج آقا همان مرد رویاهای خانوم‌ها می‌باشد که سوار بر مازراتی سفید ز دور می‌آید!)

حالت دوم: پسر عاشق پیشه به سختی و مشقت‌های فراوان در گرما و سرما با حداقل امکانات! برای خود پولکی پس‌انداز می‌کند ولي زمانی‌که بفهمد پیش از رسیدن به همسرش (به قول امروزی‌ها عشقش) باید از هفت خان ازدواج یعنی کار، خانه، ماشین، سرویس جواهرات همسر، تالار، رسم و رسومات و دست آخر پدر زن عبور کند دیگر جایی برای تشکیل خانواده‌اش نمی‌ماند و فرار را برقرار ترجیح می‌دهد.

حالت دیگر هم این‌گونه است که پسر هیچ حالی برای ازدواج ندارد، اصلا توانی هم ندارد، دقیق‌تر که نگاه می‌کنیم می‌بینیم هیچی ندارد.

امروز بیست و پنجم ذی‌الحجه می‌باشد روزی که آیه شریفه «هل اتی» که شان نزول آن پیرامون خانواده است بر پیامبر نازل شد. اما شاید 5 سال پیش که بزرگداشت روز خانواده را در تقویم رسمی ثبت کردند، نمی‌دانستند که این روزها پدرها که حالا شاید بازنشسته هم شده باشند فرزندان خود را از ازدواج و تشکیل خانواده نهی می‌کنند و می‌گویند فعلا ازدواج «جیز» است و حداقل فاصله 2 متر!

همان پدارني که سال‌ها عمر خود را صرف کرده و در هر قالبی به مردم خدمت کرده‌اند، (البته شاید گاهی و یا کمی بیشتر از گاهی، مثلا اغلب اوقات از زیرکار خود در رفته‌اند ولی حالا با زن نشسته (بازنشسته) شده‌اند) دیگر آن شور و حرارت‌های جوانی را که منجر به تشکیل خانواده و انواع انجام کارهای خوب و گاهي کارهای بیـــــــــــــــــــــب مي‌شد، ندارند و به‌جایش تجربه‌ای بدست آورده‌اند که حاصل تمام روزهای گذشته‌شان است، همراه با اشتباهات و شیرینی‌های زندگی و انتخاب‌های مختلف.

امروز بزرگداشت و یادآوری اولین گروهی است که رازها و خاطرات‌مان را پیوند زدند، گروهی که همیشه با پشتوانه آن‌ها قدم‌های بزرگ زندگی را برمی‌داشتیم و هم اکنون درک می‌کنیم که برای تشکیل یک خانواده چه اندازه باید زحمت کشید و تلاش کرد.