معرفی فراگامی تازه در حل اسرار سوی تاریک ماه با داده‌های کاوشگر ژاپنی

[YAGHOT SEFID 29302]

[h=1] فراگامی تازه در حل اسرار سوی تاریک ماه با داده‌های کاوشگر ژاپنی

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي

 

کد خبر: 91081006560

چهارشنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۱ - ۱۱:۳۱

محققان ژاپنی بر این باورند که بزرگترین نقطه تاریک ماه احتمالا در اثر یک برخورد عظیمی کیهانی ایجاد شده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به گفته این محققان این برخورد عظیم به ایجاد یک دریای ماگمای چند هزار کیلومتری با عمق چند صد کیلومتر در دهانه 3000 کیلومتری «اقیانوس توفان‌ها» در سوی تاریک ماه منجر شده است.

این یافته‌ها می‌تواند در توضیح چرایی تفاوت میان سوی نزدیک و دور ماه از یکدیگر کمک کند.

به گفته این محققان، این پژوهش توانسته نخستین شواهد ترکیبی را از این ایده ارائه کند که با ماموریت‌های انتقال نمونه‌های ماه آینده مانند پروژه Moonrise ناسا برای ارسال یک کاوشگر بدون سرنشین به ماه برای جمع‌آ‌وری نمونه و انتقال به زمین تائید خواهد شد.

امکان دارد در همان زمان، زمین نیز برخوردی مشابه را تجربه کرده باشد که بر روی شکل‌گیری پوسته قاره‌های زمین و آغاز حیات تاثیر زیادی داشته است.

پژوهش‌های پیشین از فلات‌های گسترده سنگ آتشفشانی موسوم به «ماریا» رونمایی کرده بودند که در حدود یک سوم سوی قابل مشاهده این قمر را پوشش داده اما تنها چند مورد از این سنگ‌ها در سوی دیگر ماه مشاهده شده است.

اکنون به گفته دانشمندان یک برخورد عظیم ممکن است پاسخگوی طبیعت متفاوت دو چهره ماه باشد.

قطر سیارک دخیل در این برخورد حدود 290 کیلومتر بوده و طبق باورها در 3.9 میلیارد سال قبل با سطح ماه برخورد کرده است.

محققان با استفاده از اطلاعات به دست آمده از کاوشگر ماه Kaguya/Selene به بررسی ترکیبات سطح ماه پرداخته و دریافتند که تنوعی کم کلسیمی از ماده معدنی پیروکسن در اطراف اقیانوس توفان‌ها و دهانه‌های برخوردی بزرگ مانند دریای رگبارها و حوزه قطب جنوب آیتکن وجود دارد.

این نوع پیروکسن با ذوب و حفاری ماده از جبه ماه در ارتباط بوده و نشان می‌دهد که اقیانوس توفان‌ها در حقیقت یک باقیمانده از یک برخورد بزرگ است که منجر به ایجلاد یک دریای ماگمای چند هزار کیلومتری شده است.

به عقیده محققان این برخورد به اندازه کافی برای ایجاد این دهانه بزرگ بوده و دیگر حوضه‌های برخوردی در اثر آن پوسته اصلی بخش قابل مشاهده ماه را از بین برده‌اند.

پوسته شکل گرفته از سنگهای مذاب در پی این برخوردها ممکن است کاملا با نمونه‌های سوی تاریک ماه متفاوت باشد که دلیل این همه تمایز میان دو چهره این قمر را توضیح می‌دهد.

این یافته‌ها در مجله Nature Geoscience منتشر شده است.

انتهای پیام

نقشه گستردگی ماده معدنی پیروکسن