Mohammad Aref 120452 اشتراک گذاری ارسال شده در 18 فروردین، ۱۳۸۹ از ابتداي آغار بكار سيستم متروي شهري، قطارهاي مورد استفاده در خطوط مختلف آن به صورت متداول داراي كابين راننده بودند و توسط راننده هدايت و كنترل مي‌شدند. با پيشرفت تكنولوژي و ابداع سيستمهاي كنترل خودكار و افزايش اعتماد به آنها، كنترلرهاي خودكار قطار قابليتجايگزيني راننده را پيدا نمودند و در برخي از خطوط مترو در سطح جهان هم اين شاهد بكارگيري قطارهاي بدون راننده كه به آنها Driverless train گفته مي‌شود هستيم و در حال حاضر قريب به 30 شهر در كشورهاي گوناگون از وجود چنين سامانه‌اي بهره‌مند هستند. برخي از اين شهرهاي عبارتند از لندن، پاريس، آنكارا، دبي، كوالالامپور، كپنهاگ، توكيو و ونكور. خط 1 متروي دبي كه هم اكنون بخشي از آن به بهره‌برداري رسيده است پس از تكميل با بيش از 50 كيلومتر طول طولاني ترين خط متروي بدون راننده در جهان خواهد بود. استفاده از قطارهاي بدون راننده مزاياي ويژه‌اي دارد. از آنجمله مي‌توان به كاهش هزينه بهره‌برداري سيستم بدليل عدم پرداخت دستمزد به رانندگان و حذف هزينه آموزش آنها اشاره نمود. اگرچه به كارگيري سيستم خودكار هدايت قطارها در ابتدا هزينه‌هايي را جهت پياده سازي تحميل مي‌نمايد، اما در بلند مدت، صرفه‌جويي ايجاد شده در هزينه ها به علت حذف راننده باعث صرفه اقتصادي سيستم خواهد گرديد. از طرفي ديگر حذف خطاهاي انساني بدليل استفاده از رايانه باعث افزايش ايمني در عملكرد مجموعه سيستم خواهد گرديد. با اين وجود مخالفان بكارگيري سامانه خودكار هدايت قطار نسبت به اين امر با ديده ترديد مي‌نگرند. بدين منظور در برخي از قطارهاي بدون راننده مترو، علي رغم بي نيازي سيستم از وجود راننده، به منظور از بين بردن هرگونه دغدغه ايمني، كابين راننده در ابتداي قطار وجود داشته و راننده صرفا به عنوان ناظر در آن حضور دارد. قطار مجهز به سيستم هدايت خودكار كه داراي كابين راننده بوده و راننده به عنوان ناظر در آن حضور دارد در سانفرانسيسكو يكي از ويژگيهاي جالب توجه قطارهاي بدون راننده امكان رؤيت مسير مقابل قطار توسط مسافران است كه خود توجه بسياري از مسافران در اين خطوط را به خود جلب نموده است. تصويري از نماي مقابل قطار در متروي كپنهاگ شاهرخ ظهرابزاده - TTIC منبع عكسها : برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده