azarafrooz 14221 اشتراک گذاری ارسال شده در 8 آبان، ۱۳۹۱ مقاوم شدن در برابر داروهای شیمی‌درمانی دلیل شکست خوردن 90 درصد از سرطان‌های جابه‌جا شونده (متاستاز) است.غلبه بر این مشکل می‌تواند درمان سرطان را بهبود بخشد.دین هو، استادیار مهندسی زیست‌پزشکی و مهندسی مکانیک در دانشگاه نورث وسترن بر این باور است که می‌توان از ذرات کوچک کربن که نانوالماس نامیده می‌شوند، به‌عنوان حامل‌های رسانشی موثر در درمان سرطان‌های مقاوم استفاده کرد. هو و همکارانش در آزمایش‌های درون‌تنی که روی سرطان کبد و سینه انجام دادند، دریافتند که اگر دُزی از داروی شیمی‌درمانی را که در حالت عادی کشنده است، به این نانوالماس‌ها متصل نماییم، می‌تواند اندازه تومور را در موش‌ها تا حد زیادی کاهش دهد. در این حالت شانس زنده ماندن موجودات مبتلا افزایش یافته و هیچ اثر جانبی نامطلوبی روی بافت‌های دیگر مشاهده نمی‌شود. این اولین باری است که از نانوالماس‌ها در درمان سرطان‌های مقاوم به دارو استفاده می‌شود. هو می‌گوید: “ما به این دلیل سرطان‌های مقاوم در برابر داروهای شیمی‌درمانی را برگزیدیم که این نوع از تومورها همچنان به‌عنوان یکی از مشکلات اصلی درمان سرطان محسوب شده و شانس زنده ماندن بیماران را کاهش می‌دهند”. نانوالماس‌ها مواد مبتنی بر کربن با قطر بین 2 تا 8 نانومتر هستند. سطح هر نانوالماس حاوی گروه‌های عاملی مختلفی است که امکان اتصال ترکیبات مختلفی همچون داروهای شیمی‌درمانی را فراهم می‌آورد. این پژوهشگران نانوالماس را برداشته و با استفاده از یک فرایند سنتزی مقیاس‌پذیر، داروی شیمی‌درمانی دوکسوروبیسین را به شکلی برگشت‌پذیر به سطح آن متصل نمودند. این امر رهایش پایدار این دارو را امکان‌پذیر می‌سازد. هو و همکارانش از موش‌های مبتلا به سرطان کبد و سینه در تحقیقات خود استفاده کردند. در این سرطان‌های مقاوم دارو می‌تواند وارد تومور شود، اما به دلیل پاسخ ذاتی کبد و سینه بلافاصله از درون این بافت‌ها بیرون انداخته می‌شود. آنها یک گروه از موش‌ها را با کمپلکس نانوالماس- دوکسوروبیسین و گروه دیگر را با داروی تنها تحت درمان قرار دادند. زمان باقی ماندن دارو در جریان گردش خون در موش‌هایی که با کمپلکس‌های نانوالماسی درمان شدند، 10 برابر بیشتر از موش‌هایی بود که با داروی تنها تحت درمان قرار گرفتند. به‌علاوه، زمان باقی ماندن دارو درون هر دو نوع تومور نیزافزایش قابل ملاحظه‌ای پیدا کرد. این مدت زمان طولانی ماندن دارو درون تومور بدین معناست که می‌توان از دُز پایین‌تری از دارو استفاده کرد و در نتیجه اثرات جانبی نامطلوب کاهش می‌یابد. این محققان همچنین دریافتند که استفاده از کمپلکس‌های نانوالماسی موجب کاهش تعداد گلبول‌های سفید خون نمی‌شود که این امر در درمان سرطان بسیار مهم است. *جزئیات این کار در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است. منبع: farsnews- nano.ir,mahyar-charity.org 4 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده