معرفی کشف ستاره‌ای در نزدیکی سیاه چاله عظیم راه شیری

[YAGHOT SEFID 29302]

[h=2]کشف ستاره‌ای در نزدیکی سیاه چاله عظیم راه شیری

[/h]

ستاره شناسان با بررسی قلب تاریک کهکشان راه شیری ستاره ای کشف کرده اند که نزدیک به یک سیاه چاله فوق بزرگ در مرکز این کهشکان در حرکت است، فرصتی که موجب شده دانشمندان بتوانند نظریه نسبیت عام انیشتین را آزمایش کنند.

 

به گزارش خبرگزاری مهر، یک ستاره نسبتا کم نور که از آن با عنوان S0-102 یاد می کنند بیش از هر ستاره دیگری در اطراف این سیاه چاله در مرکز کهشکان حرکت می کند و سرعتی معادل 5 هزار کیلومتر در ثانیه یا 1.7 درصد سرعت نور را دارد. پیش از این ستاره S0-2 نزدیک به این سیاه چاله بود و 16 سال طول کشید تا راه خود را باز کند.

سیاه‌ چاله ناحیه‌ای از فضا- زمان است که هیچ چیز، حتی نور نمی‌تواند از میدان گرانشی آن بگریزد. وجود سیاه‌چاله‌ها در نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین پیش بینی می‌شود. این نظریه پیش بینی می‌کند که یک جرم به اندازه کافی فشرده می‌تواند سبب تغییر شکل و خمیدگی فضا-زمان و تشکیل سیاهچاله شود.

این سیاه چاله در مرکز کهکشان راه شیری دربرگیرنده جرمی حدود 4 میلیون خورشید است.

یافتن ستاره هایی در چنین فاصله نزدیکی با یک سیاه چاله موجب می شود که دانشمندان نظریه نسبت عام انیشتین را بررسی کنند.

اندریا گز از نویسندگان این تحقیق که در مجله ساینس منتشر شده است گفت: ما 100 مرتبه بیش از هرفرد دیگری که تاکنون نظریه نسبیت را بررسی کرده، به بررسی این نظریه نزدیک هستیم. نظریه انیشتین یکی از چهار نیروی بنیادین و یکی از نظریاتی است که کمترین میزان بررسی و آزمایش روی آن صورت گرفته است.

گز و همکارانش از سال 1995 یک گروه متشکل از 3 هزار ستاره یا بیشتر را در منطقه نزدیک به سیاه چاله بزرگ راه شیری بررسی کرده اند. آنها با اندازه گیری حرکت اجسام از طریق رصدخانه Keck در هاوایی استدلال کردند که یک سیاه چاله مدار آنها را تحت کنترل دارد.

از آن زمان تاکنون آنها اکتشافهای شگفت انگیزی کرده اند که در میان آنها می توان به این مسئله اشاره کرد که سیاره های نزدیک به مرکز کهکشان راه شیری جوانتر هستند.

وی افزود: آنچه ما درباره مرکز کهکشان یادگرفتیم این است که از آن باید انتظار مسائل غیرقابل انتظار را داشت. تقریبا همه چیزهایی که پیش بینی کرده بودیم متفاوت شد.

مشخص کردن و دنبال کردن ستاره های کم نور کار ساده ای نیست. ستاره شناسان با استفاه از تلسکوپهای زمینی باید با مانع اتمسفری، جزر و مد هوا که نور تلسکوپ را تار می کند مقابله کنند.

اکنون دانشمندان با داشتن دو ستاره برای رصد از فرصت آزمایش مناسب نظریه مشهور انیشتین برخوردارند.