afa 18504 اشتراک گذاری ارسال شده در 14 فروردین، ۱۳۸۹ پژوهشگران اخيرا از اين مسئله که خنديدن و طول عمر با هم در ارتباط هستند فراتر رفته و به اين نتيجه رسيده اند که نوع خنده در هر فرد با افزايش طول عمر وي رابطه مستقيم دارد. به نوشته نشریه علوم روانی (psychological science)، پژوهشگران با بررسی تصاویر مربوط به 230 ورزشکار مشهور که هم اکنون در قید حیات نیستند نحوه خندیدن این افراد را به سه بخش لبخندهای جزئی (کوچک)، خندیدن میانه (متوسط) و قهقهه (در هنگام خندیدن) تقسیم کرده اند. بنابر نتایج این پژوهش کسانی که در زمره سومین گروه قرار گرفته اند از دو گروه دیگر بیشتر عمر کرده اند. بر اساس این پژوهش، میانگین طول عمر افراد دارای خنده های کوچک تنها به 45 سال رسیده است. در حالی که این میانگین در افراد دارای خنده های متوسط 72.5 سال و در گروه قهقهه زنان به 79.9 سال (نزدیک به دو برابر گروه اول) رسیده است. پس توصیه پژوهشگران جدی را گرفته و تا می توانید بیشتر و بیشتر بخندید. 7 لینک به دیدگاه
Himmler 22171 اشتراک گذاری ارسال شده در 4 بهمن، ۱۳۹۰ پژوهشگران علوم ژنتیک می گویند بر اساس پژوهش های صورت گرفته بر روی افراد مسن دریافته اند که چرا برخی افراد تا ۱۱۰ سالگی عمر می کنند . آنان می گویند ژنتیک ، نقش اصلی را در رابطه با طول عمر بالای صد سال ایفا می کندبه گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، متخصصان می گویند افرادی که تا سن ۱۱۰ سالگی و حتی بیشتر عمر می کنند مانند باقی مردم دنیا دارای بسیاری از ژن های بیماری زا هستند اما از سوی دیگر عاملی که موجب افزایش طول عمر آنها می شود وجود ژن های نگهبان و محافظت کننده است. گروهی از متخصصان آمریکایی در این رابطه متذکر شدند: افرادی که بیش از ۱۰۰ سال عمر می کنند بسیار نادر هستند به طوری که در کشورهای توسعه یافته از هر ۵ میلیون نفر فقط یک نفر می تواند چنین طول عمری داشته باشد. شواهد فزاینده نشان می دهد که ژنتیک، نقش اصلی را در این زمینه ایفا می کند. این متخصصان روی توالی ژنوم کامل یک مرد و یک زن که بیش از ۱۱۴ سال عمر کرده بودند، مطالعه کرده و دریافتند که آنها هم مثل سایر مردم جامعه به همان اندازه ژن های بیماری زا دارند اما تفاوت آنها با دیگران این است که احتمالا دارای نسخه های ژنی مرتبط با افزایش طول عمر هستند و این نسخه های ژنی فعالیت ژن های بیماری زا را متوقف می سازند. این یافته حاصل تلاش متخصصان مرکز پزشکی دانشگاه بوستون بوده و شرح آن در مجله «تازه های ژنتیک» به چاپ رسیده است. لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده