روش های درمان سرطان کدامند ؟

[سیندخت 18786]

در حالت کلی روش هایی که برای درمان سرطان و یا جلوگیری از پیشرفت بیماری استفاده میشند عبارتند از :

 

1. دادن حرارت :

قدیمی ترین روش مورد استفاده برای نابودی سلول های سرطانی هست. از حرارت در محدوده فرکانس های رادیویی تا میکرو ویو مثل امواج مافوق صوت برای از بین بردن تومور استفاده میکنند.

اصطلاح HYPERTHERMIA به معنای حرارت دادن بافت در محدوده دمایی 41 تا 47 درجه سانتیگراد به مدت چند ده دقیقه است. که با این کار غشاء سلول های سرطانی از بین رفته و سلول ها تخریب میشند.

 

 

2.لیزر :

عارضه کمتری داره. از راه تاباندن لیزرهایی مثل Nd-Yag به شکل متمرکز به بافت آسیب دیده باعث از بین رفتن تومور می شند.

 

 

 

2 روش بالا عوارض هم داره. مهم ترینش این هست که علاوه بر سلول سرطانی باعث نابودی سلول های سالم هم میشه.

 

 

 

3. روش PDT یا روش Photo Dynamic Therapy

این روش یعنی فوتو شیمیایی درمانی به نام همون شیمی درمانی هم معروف هست.

روش شامل تخریب سلول با اکسیژن های تک الکترون هست. از سایر رادیکال های آزاد هم میشه استفاده کرد.

 

در این روش دارویی به نام فوتوفرین به بیمار داده میشه. این دارو به نوعی حساس گر نوری هست. در واقع جاذب نور با طول موج مورد نظر ماست. سپس نور مورد نظر که بهش اشاره کردیم در اتاق مخصوص به بیمار تابانده میشه. با تابش نور این دارو (همون حساس گر نوری ) فعال شده و با ایجاد فرآیندهای فوتوشیمی و فوتو بیولوژیکی باعث تخریب سلول های سرطانی میشه.

 

افرادی که تحت این روش درمانی قرار میگیرن باید در حالت کلی کمتر در مقابل تابش نور محیط قرار بگیرن.

 

4. روش PTT یا روش Photo Thermal Therapy

در این روش به جای استفاده از دارو، از نانو ذرات طلا و یا نانو ذرات کربنی استفاده می کنن.

 

 

 

 

در این تاپیک اخبار و گزارشات مربوط به درمان سرطان با این روش ها قرار داده میشه

[سیندخت 18786]

محققان موسسه فناوري ويرجينيا روش جديدي براي هدفگيري و تخريب سلول‌هاي سرطاني يافته‌اند. در اين روش دماي سلول‌هاي سرطاني افزايش داده مي‌شود، در حالي که دماي بافت‌هاي اطراف در حد دماي معمول بدن معمول باقي مي‌ماند. اين محققان از بررسي‌هاي برون‌تني و درون‌تني براي تأييد يافته‌هاي خود استفاده کرده‌اند.

 

ايشوار پوري، استاد علوم و مهندسي مکانيک در موسسه فناوري ويرجينيا و يکي از پژوهشگران اصلي اين کار توضيح مي‌دهد که براي تکميل اين روش از فروسيالات بهره برده‌اند تا افزايش دما را القا نمايند. فروسيال سيالي است که در حضور ميدان مغناطيسي به شدت مغناطيسي مي‌شود. در اين سيال نانوذرات مغناطيسي به شکل غيرقطبي معلق هستند.

 

پوري مي‌گويد: «اين سيالات را مي‌توان پس از تزريق وريدي به درون بدن، به روش مغناطيسي به محل تومور سرطاني هدايت کرد. نانوذرات مغناطيسي به دليل خاصيت تراوايي بالاي رگ‌هاي تومور سرطاني به آساني به درون آن نفوذ مي‌کنند».

 

سپس نانوذرات در معرض يک ميدان مغناطيسي متناوب با فرکانس بالا قرار مي‌گيرند تا گرم شده و سلول‌هاي سرطاني را از بين ببرند. اين روش افزايش دما با استفاده از سيال مغناطيسي ناميده مي‌شود که آن را به اختصار حرارت‌درماني مي‌نامند.

 

دماي ميان 41 تا 45 درجه سانتي‌گراد براي کند کردن رشد بافت سرطاني يا توقف آن کافي است. با اين حال بدون استفاده از اين روش، سلول‌هاي سالم نيز از بين مي‌روند.

 

پوري مي‌گويد: «در حرارت‌درماني ايده‌آل، سلول‌هاي سرطاني به مدت نيم ساعت حرارت داده مي‌شوند، در حالي که در همين زمان دماي سلول‌هاي سالم اطراف زير 41 درجه سانتي‌گراد نگه داشته مي‌شود. حرارت‌درماني مبتني بر فروسيال را مي‌توان از طريق thermoablation (کشتن سلول‌ها در دماي بسيار بالا) نيز به انجام رساند. در اين فرايند بافت‌هاي سرطاني از طريق قرار گرفتن در معرض فرکانس‌هاي راديويي بي‌خطر يا ميدان مغناطيسي متناوب تا 56 درجه سانتي‌گراد گرم مي‌شوند که اين امر موجب کشته شدن، لخته شدن يا کربونيزه شدن آنها مي‌شود. انتقال موضعي حرارت از نانوذرات موجب افزايش دماي بافت و گسيختن غشاي سلولي مي‌گردد».

 

پوري مي‌افزايد بررسي‌هاي انجام شده نشان مي‌دهند که «نانوذرات اکسيد آهن زيست‌سازگارترين عامل براي حرارت‌درماني فروسيالي هستند». پلاتين و نيکل نيز به‌عنوان نانوذرات مغناطيسي عمل مي‌کنند، اما زماني که در معرض اکسيژن قرار بگيرند، سمي و مضر مي‌شوند.

 

نتايج اين تحقيق در شصت و سومين همايش انجمن فيزيک آمريکا ارائه شده است.

[سیندخت 18786]

گروهي از محققان دانشگاه تگزاس در آرلينگتون روشي براي از بين بردن سلول‌هاي سرطاني با استفاده از نانوذرات مغناطيسي کربن و تابش ليزري ابداع کرده‌اند. آنها بر اين باورند که با استفاده از اين روش مي‌توان سرطان پوست و انواع ديگر سرطان را بدون آسيب ديدن بافت‌هاي اطراف درمان کرد.

 

 

اين تحقيق توسط پروفسور علي کويمن، استاد فيزيک، و دکتر سامارندرا موهانتي، استاديار فيزيک اين دانشگاه صورت گرفته است. کويمن مي‌گويد: «چون اين نانوذرات مغناطيسي هستند، مي‌توانيم از يک ميدان مغناطيسي خارجي براي جمع کردن آنها در محل تومورها بهره ببريم. سپس از يک ليزر کم‌توان براي گرم کردن اين ذرات و از بين بردن سلول‌هاي سرطاني استفاده مي‌شود. از آنجايي که فقط نانوذرات کربني توسط تابش ليزري گرم مي‌شوند، در نتيجه بافت‌هاي اطراف سالم مانده و آسيبي نمي‌بينند».

 

کويمن، موهانتي و يکي از دانشجويان دانشکده مهندسي اين دانشگاه به‌نام چادهاري روشي براي توليد نانوذرات با استفاده از تخليه الکتريکي پلاسما درون يک محلول بنزني ابداع کرده‌اند. قطر نانوذرات کربني مورد استفاده در درمان سرطان بين 5 تا 10 نانومتر متغير بود.

 

موهانتي مي‌گويد نانوذرات کربني را مي‌توان به‌نحوي پوشش داد که پس از تجمع در محل تومور با استفاده از ميدان مغناطيسي خارجي، به سطح سلول‌هاي سرطاني متصل شوند. او مي‌گويد اين روش جديد نسبت به‌روش‌هاي فعلي مزاياي زيادي داشته و مي‌توان با استفاده از الياف نوري درون بدن آن را اجرا کرد.

 

وي توضيح مي‌دهد: «با استفاده از ميدان مغناطيسي اين اطمينان به‌وجود مي‌آيد که تا قبل از اتمام تابش‌دهي توسط ليزر نزديک مادون قرمز، اين ذرات از بدن دفع نمي‌شوند. همچنين اين ذرات بلوري بوده و کوچک‌تر از نانولوله‌هاي کربني هستند که اين ويژگي‌ها سميت آنها را کمتر مي‌کند».

 

نانوذرات کربني مغناطيسي داراي ويژگي فلورسانسي نيز هستند. بنابراين مي‌توان از آنها در افزايش وضوح تصويربرداري نوري و MRI از تومورها بهره برد.

 

موهانتي مي‌گويد بررسي‌هاي آزمايشگاهي نشان داده‌اند که اين نانوذرات کربني به‌همراه يک تابش ليزري موج پيوسته نزديک مادون قرمز مي‌توانند براي ايجاد حفره در سلول مورد استفاده قرار گرفته و کاربرد پزشکي ديگري نيز پيدا کنند. او توضيح مي‌دهد: «ما مي‌توانيم بدون کشتن سلول‌ها آنها را کمي گرم کرده و سپس داروها يا ژن‌هاي مورد نظر را وارد سلول نماييم».

 

جزئيات اين تحقيق در Journal of Biomedical Optics منتشر شده است.

[سیندخت 18786]

اخيراً سلاح ديگري بر عليه سرطان توسعه يافته است: نانوذراتي که سلول‌هاي سرطاني خاص را شناسايي، هدفگيري و از بين مي‌برند و با سلول‌هاي سالم کاري ندارند.

 

گروهي از پژوهشگران به رهبري کارل بات، استاد علوم غذايي Liberty Hyde Bailey در دانشگاه کرنل نانوذراتي به شکل دمبل سنتز کرده‌اند که از يک بخش طلايي قرار گرفته ميان دو بخش اکسيد آهني ساخته شده‌اند. سپس پادتن‌هايي را به اين نانوذرات متصل کردند که فقط مولکولي را هدف مي‌گيرند که در سلول‌هاي سرطاني راست‌روده وجود دارد. پس از اتصال اين پادتن، نانوذرات نهايي توسط سلول‌هاي سرطاني راست‌روده جذب مي‌شوند.

 

اين محققان براي کشتن سلول‌هاي سرطاني از يک ليزر مادون قرمز استفاده کردند. طول موج و شدت اين ليزر به نحوي است که به بافت‌هاي معمولي آسيبي نمي‌رساند، اما توسط طلاي موجود در اين نانوذرات جذب مي‌شود. جذب اين تابش توسط نانوذرات موجب گرم شدن سلول هاي سرطاني و از بين رفتن آنها مي‌گردد.

 

بات مي‌گويد: «اين کار درمان هوشمند ناميده مي‌شود. براي اينکه يک روش درماني هوشمند ناميده شود، بايد هدفمند باشد، بتوان آن را زماني فعال کرد که نانوذرات در محل مورد نظر قرار دارند و تنها سلول‌هاي سرطاني را بکشد».

 

ديکسون کيروي دانشجوي تحصيلات تکميلي و يکي ديگر از محققان اين کار مي‌گويد هدف ما بهبود اين فناوري و ايجاد امکان استفاده از آن در بررسي‌هاي باليني انساني است. اين محققان در حال حاضر روي همان فناوري و به‌منظور هدف قرار دادن سلول‌هاي سرطان پروستات کار مي‌کنند.

 

کيروي مي‌گويد: «اگر بتوانيم در آينده به صورت باليني فقط سلول‌هاي سرطاني را هدف بگيريم، مي‌توانيم از آسيب ديدن بافت‌هاي سالم اطراف جلوگيري کنيم که اين امر بسيار حياتي است».

 

طلا اين قابليت را دارد که در آينده به‌عنوان يک ماده کليدي در مبارزه بر عليه سرطان در درمان‌هاي هوشمند به‌کار رود. اين ماده زيست‌سازگار و بي‌اثر بوده و تغيير شيميايي آن آسان است. کيروي و همکارانش مي توانند با تغيير اندازه و شکل نانوذرات طلا، طول موج و انرژي جذبي آنها را تنظيم کنند.

 

زماني که سلول‌هاي سرطاني اين نانوذرات را جذب نمايند، با گرم شدن توسط تابش مادون قرمز تا چند درجه بالاتر از دماي معمول از بين مي روند و سلول‌هاي سالم اطراف تومور دست نخورده باقي مي‌مانند. چنين ليزر انرژي پاييني هيچ اثري روي سلول‌هاي اطراف ندارد، زيرا سلول هايي که حاوي نانوذرات ذکر شده نباشند، تابشي با اين طول موج را جذب نمي‌کنند.

 

کيروي مي‌گويد شايد استفاده از اکسيد آهن در توليد اين نانوذرات، امکان ردگيري پيشرفت درمان سرطان را با استفاده از تصويربرداري تشديد مغناطيسي در آينده فراهم نمايد. اين کار با بهره‌گيري از ويژگي‌هاي مغناطيسي اين نانوذرات صورت مي‌گيرد.

 

هزينه اين تحقيق توسط موسسه Solan و موسسه تحقيقات سرطان لودويگ تأمين شده است. موسسه لودويگ از سال 1999 در زمينه انتقال کارهاي آزمايشگاهي به بررسي‌هاي باليني با دانشگاه کرنل همکاري مي‌کند.

 

نتايج اين تحقيق به صورت آنلاين در مجله Nanotechnology منتشر شده است.

[سیندخت 18786]

محققان دانشگاه جورجيا در آمريکا توانسته‌اند با استفاده از نانوذرات اکسيد آهن و يک ميدان مغناطيسي متناوب سلول‌هاي تومور سرطاني سر و گردن در موش را در کمتر از نيم ساعت از بين ببرند، بدون آنکه به سلول‌هاي سالم آسيبي برسانند. اين براي اولين بار است که اين نوع از سرطان با استفاده از حرارت توليد شده در اثر اعمال ميدان مغناطيسي متغير به نانوذرات اکسيد آهن درمان مي‌شود.

 

کيون ژائو استاديار فيزيک دانشکده هنر و علوم اين دانشگاه که نويسنده اول مقاله مربوط به اين تحقيق نيز است، مي‌گويد: «ما نشان داده‌ايم که کشتن سلول‌هاي سرطاني با استفاده از غلظت پاييني از نانوذرات امکان‌پذير است». اين پژوهشگران دريافتند که با استفاده از اين نوع درمان، سلول‌هاي سرطاني که به طور کامل از بافت پوشاننده سطح بدن (اِپيتليوم) تشکيل شده بودند، به‌راحتي از بين مي‌روند.

 

محققان زيادي در سرتاسر دنيا روي استفاده از نانوذرات حرارتي در درمان سرطان کار مي‌کنند. مطالعات قبلي نشان داده بودند که حرارت ايجاد شده با استفاده از نانوذرات اکسيد آهن و يک ميدان مغناطيسي متغير و قوي مي‌تواند سلول‌هاي سرطاني را از بين ببرد.

 

در اين کار محققان مقدر بسيار کمي (نيم ميلي‌ليتر) از محلول نانوذره‌اي را به‌طور مستقيم به محل تومور تزريق کردند. سپس موش را بيهوش کرده و آن را درون يک لوله پلاستيکي حاوي يک سيم‌پيچ قرار دارند. اين سيم‌پيچ يک ميدان مغناطيسي متغير با فرکانس تغيير 100 هزار بار در ثانيه توليد مي‌کند. اين ميدان مغناطيسي متغير فقط نانوذرات غليظ درون تومور سرطاني را گرم کرده و بافت‌هاي اطراف بدون آسيب باقي ماندند.

 

بنابر گفته ژائو اين کار راه را براي استفاده از نانوذرات زيست‌تخريب‌پذير مشابه نانوذرات اکسيد آهن در کاربردهاي ديگري همچون رهايش داروهاي ضدسرطان به محل تومور باز مي‌کند.

 

ژائو مي‌گويد: «زماني که سلول‌هاي سرطاني اين دماي بالا را تجربه مي‌کنند، در برابر داروها آسيب‌پذيرتر مي‌شوند».

 

او مي‌افزايد نانوذرات مغناطيسي اکسيد آهن همچنين مي‌توانند در افزايش وضوح تصوير تومورها در تصويربرداري تشديد مغناطيسي مورد استفاده قرار بگيرند. به‌عبارت ديگر اين نانوذرات مي‌توانند تومورهايي را که در MRI با چشم غيرمسلح ديده نمي‌شوند، قابل تشخيص نمايند.

 

ژائو مي‌گويد: «من علاقه زيادي به اين نانوذرات مغناطيسي دارم، زيرا فکر مي‌کنم در آينده نزديک مي‌توان از آنها به‌طور هم‌زمان هم به‌عنوان عوامل درماني و هم به‌عنوان عوامل تصويربرداري (theranostics) بهره برد».

 

جزئيات اين تحقيق در مجله Theranostics منتشر شده است.

[سیندخت 18786]

گروهي از محققان مرکز پزشکي Baptist در دانشگاه Wake Forest روشي براي درمان سرطان با استفاده از نور ليزر يافته‌اند. در اين روش نور ليزر نانوذرات را گرم کرده و حرارت ايجاد شده تومور را از بين مي‌برد. آنها براي اين کار از نانولوله‌هاي کربني چندديواره حاوي آهن استفاده کرده‌اند.

 

اين گروه تحقيقاتي در بررسي‌هاي آزمايشگاهي خود نشان داده‌اند که مي‌توانند با استفاده از يک روبشگر MRI، از اين نانوذرات درون بافت‌هاي زنده تصويربرداري کرده و رسيدن آنها به تومور و از بين بردن تومور را تماشا کنند.

 

با وجودي که اين کار بيشتر شبيه داستان‌هاي علمي-تخيلي است، اما کاملاً کاربردي و عملي است. اين کار بر يکي از روش‌هاي درمان سرطان به نام حرارت‌درماني القاشده توسط ليزر (LITT) استوار است که از نور ليزر براي گرم کردن و از بين بردن تومورها بهره مي‌برد. LITT بر اين واقعيت استوار است که برخي ذرات همچون نانولوله‌هاي کربني چندديواره مي‌توانند انرژي ليزر را جذب کرده و آن را به گرما تبديل کنند. اگر اين نانوذرات درون تومور گرم شوند، تومور را سوزانده و از بين مي‌برند.

 

با اين حال مشکل LITT اين است که با وجودي که امکان مشاهده تومور در روبش‌هاي پزشکي وجود دارد، نانوذرات در اين روبش‌ها ديده نمي‌شوند. اگر نانوذرات را درون بدن بيمار تزريق نماييم، امکان ردگيري آنها وجود ندارد و اين امر مي‌تواند براي بيمار خطرناک باشد. زيرا اگر اين ذرات درون بافت‌هاي سالم تجمع نمايند، گرم کردن آنها مي‌تواند به از بين رفتن اين بافت‌ها بيانجامد.

 

حال محققان دانشگاه Wake Forest براي اولين بار نشان داده‌اند که مي‌توان نانوذراتِ قابل مشاهده در MRI توليد نموده و بدين ترتيب تصويربرداري و گرم کردن تومور را به طور همزمان انجام داد. با پُر کردن نانولوله‌هاي کربني چندديواره با آهن مي‌توان آنها را با روبشگر MRI مشاهده کرد. آنها با استفاده از بافت‌هاي حاوي تومور موش نشان دادند که اين نانولوله‌هاي حاوي آهن مي‌توانند با بهره‌گيري از تابش ليزر تومورها را از بين ببرند.

 

ژوآن فنگ دينگ، يکي از پژوهشگران اين کار مي‌گويد: «يافتن محل دقيق نانوذرات در بدن انسان براي درمان بسيار مهم است. ديدن اينکه تومورهاي نشان‌دار شده با نانولوله‌ها بعد از درمان کوچک‌تر شده‌اند، بسيار هيجان‌انگيز است».

 

اگر ثابت شود که اين روش مفيد است، شايد روزي به درمان بيماران سرطاني کمک کند، اما قبل از آن بايد کارايي اين روش در بررسي‌هاي باليني به اثبات برسد.

 

نتايج اين تحقيق در پنجاه و دومين همايش سالانه American Association of Physicists in Medicine در فيلادلفيا ارائه شده است.

[سیندخت 18786]

در حال حاضر براي درمان برخي از انواع سرطان‌ها بايد از دُزهاي بالايي از داروهاي شيمي‌درماني استفاده شود که اين امر اثرات جانبي شديدي در پي دارد. حال محققان دانشگاه ميسوري با استفاده از نانوذرات طلا و ترکيبي که در برگ چاي يافت مي‌شود، روش موثرتري براي هدفگيري تومورهاي سرطان پروستات ابداع کرده‌اند. با استفاده از اين روش جديد دز بسيار پاييني از داروهاي شيمي‌درماني نياز بوده و اين داروها در تمام بدن جاري نشده و در نتيجه به بافت‌هاي سالم آسيبي نمي‌رسانند.

 

پروفسورکاتش کاتي، استاد راديولوژي و فيزيک دانشکده پزشکي و دانشکده هنر و علوم مي‌گويد: «ما در اين مطالعه دريافتيم که يک ترکيب خاص در برگ چاي به سلول‌هاي سرطاني در پروستات جذب مي‌شود. زماني که اين ترکيب برگ چاي را با نانوذرات طلاي راديواکتيو ترکيب کرديم، محصولي به‌دست آمد که در آن ترکيب برگ چاي به رسيدن نانوذرات به تومور کمک کرده و سپس نانوذرات طلا سلول‌هاي سرطاني را به‌خوبي از بين مي‌برند».

 

اين محققان دريافتند که ترکيب ايجاد شده به‌خوبي مي‌تواند با نوع پيش‌رونده سرطان پروستات مبارزه کند.

 

در حال حاضر پزشکان با تزريق صدها «دانه» راديواکتيو به پروستات اين نوع از سرطان را درمان مي‌کنند. با اين حال بنا برگفته کتي کاتلر، يکي ديگر از محققان اين کار، زماني که سرطان پوستات از نوع پيش‌رونده باشد، اين نوع از درمان پاسخگو نيست. اندازه اين دانه‌ها و عدم توانايي آنها در رسانش موثر به تومور پيش‌رونده از درمان اين نوع از سرطان پروستات جلوگيري مي‌کند.

 

محققان دانشگاه ميسوري در اين مطالعه نانوذراتي با اندازه مناسب توليد کردند. آنها به‌جاي صدها تزريق، تنها يک يا دو بار فرايند تزريق ذرات را انجام دادند و با همين مقدار، احتمال ماندن نانوذرات تزريق‌شده در نزديکي تومور بسيار بالا بود.

 

کاتلر مي‌گويد: «درمان‌هاي فعلي بر روي بيماراني که داراي نوع پيش‌رونده سرطان پروستات هستند، موثر نيست. در بسياري از موارد سرطان پروستات به کندي رشد مي‌کند و در محل خود باقي مي‌ماند که اين امر مديريت آن را آسان مي‌سازد. نوع پيش‌رونده اين سرطان در قسمت‌هاي مختلف بدن پخش مي‌شود و اين بيماري دومين سرطان کشنده در مردان آمريکايي محسوب مي‌شود. با اين حال ما بر اين باوريم که اين نانوذرات طلا مي‌توانند هر دو نوع تومور سرطاني معمولي و پيش‌رونده پروستات را کوچک‌تر کرده و يا به‌طور کلي از بين ببرند».

 

جزئيات اين تحقيق در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.

[سیندخت 18786]

پژوهشگران دانشگاه استنفورد در مقاله‌اي که اخيرا در نشريه Nature Medicine به چاپ رساندند نشان دادند که با استفاده از نانوذرات مهندسي شده مي‌توان تومورهاي مغزي را با دقت بالايي زدود. اين روش جديد درمان بيماراني را که داراي سرطان مغزي کشنده‌اي هستند را بهبود مي‌دهد.

 

در آمريکا سالانه حدود 14000 نفر دچار سرطان مغز مي‌شوند که از اين تعداد حدود 3000 نفر گيليوبلاستوماز هستند که بدخيم‌ترين نوع اين سرطان محسوب مي شود. پيش‌بيني زمان زنده ماندن کساني که دچار اين نوع سرطان هستند بسيار سخت است اما به‌صورت ميانگين اين بيماران بدون درمان تنها سه ماه زنده مي‌مانند. با جراحي مي‌توان اين مدت زمان را به نزديک يک سال رساند.

 

يکي از دلايل کم بودن شانس زندگي در بيماران آن است که حتي ماهرترين جراحان نيز قادر به زدودن تومور از سلول‌هاي مغز نيستند. پس از جراحي سلول‌هاي سرطاني باقي مانده قادراند تکثير يافته و جاي سلول‌هاي زدوده شده را پر کنند که به آن ميکرومتاستاز گفته مي‌شود. مشاهده ميکرومتاستازها با چشم غير مسلح امکان‌پذير نيست.

 

اخيرا روشي مبتني بر نانوذرات ارائه شده است که با استفاده از آن مي‌توان تومورها را قبل و در حين جراحي تصويربرداري کرد. نانوذرات مورد استفاده در اين روش از جنس طلا بوده که با عوامل شيميايي پوشانده شده است.

 

گامبهير از محققان اين پروژه مي‌گويد ما فرض کرديم که اين ذرات تنها به بافت‌هاي سرطاني بيمار نفوذ مي‌کنند نه سلول‌ها سالم. از آنجايي که رگ‌هاي خوني تغذيه کننده تومور داراي نشت هستند بنابراين اين ذرات مي‌توانند شانس خروج از رگ و وارد شدن به تومور را داشته باشند که با پوشش منحصر به فرد خود مي‌توانند به تومور متصل شوند. پس از اتصال مي‌توان با روش‌هاي مختلف تصويربرداري جاي آنها را مشخص کرد و نتيجه جراحي را بهبود داد.

 

يکي از اين روش‌ها MRI است که با آن مي‌توان مرز تومور را مشخص کرد اما در حين جراحي امکان تعيين دقيق محل تومور وجود ندارد. با استفاده از نانوذرات داراي پوشش گادولينيوم و مواد شيميايي کنتراست دهنده MRI مي‌توان اين مشکل را حل کرد.

 

روش دوم تصويربرداري فتواکوستيک است که در آن پالس‌هاي نوري با استفاده از هسته نانوذرات طلا جذب مي‌شوند. با گرم شدن نانوذرات، سيگنال‌هاي فراصوت توليد مي‌شوند که اين سيگنال‌ها قابل تبديل به تصوير است. اين روش حساسيت زيادي دارد بنابراين مي‌توان براي زدودن توده تومور مورد استفاده قرار گيرد.

 

روش سوم تصويربرداري رامان مي‌باشد که در آن نانوذرات طلا قادرند سيگنال‌هاي کم رمق رامان را تقويت کرده و با استفاده از ميکروسکوپ ويژه‌اي آنها را ضبط کرد.