MHM2010 564 اشتراک گذاری ارسال شده در 22 دی، ۱۳۸۹ به نظر من آشنايي به موقع با توجه به نياز هر فرد بايد ابتدا از خانواده انجام بشه حالا يكي تو 5 سالگي يكي تو 10 سالگي كنجكاوي ميكنه اما نوع برخورد پدر و مادر با فرد خيلي مهمه كتمانش و برخورد جلوگيرانه ميتونه بر انگيختگي كنجكاوي بيش از حد رو بدنبال داشته باشه و شروع بيموقعش ميتونه دريدگي مفرط ببار بياره اگه پدر با پسر و مادر با دختر بتونه صحبتهاي آگاهي دنده داشته باشه بهتره من هميشه از پدر مرحومم ميترسيدم كه چه رفلكسي داره واسه همين همه چيزمو ازش پنهون ميكردم اما با وجود اختلاف سني كه با مادرم دارم خيلي از مشكلاتم رو با ايشون در ميون گذاشتم(البته با حفظ شئونات) و ايشونم با تدبيرهاي هوشمندانه راهنماي من بود و همين باعث شد چيزي رو ازش پنهون نكنم با اي اوصاف ميبينيد در يك خانواده نوع برخورد چقدر مهمه و تاثير گذاره 3 لینک به دیدگاه
Mahnaz.D 61915 اشتراک گذاری ارسال شده در 22 دی، ۱۳۸۹ ببینید یه نکته ی جالب وجود داره. تا وقتی بچه ایم میگن: خودت بزرگ می شی می فهمی. وقتی بزرگ می شیم و هنوز نفهمیدیم و سئوال می پرسیم می گن: وااااااااااا خجالت بکش...یعنی نمی دونی؟ 3 لینک به دیدگاه
حامد رهنما 40 اشتراک گذاری ارسال شده در 27 تیر، ۱۳۹۱ مریم خانم خیلی خیلی ممنون آموزنده بود به نظر من حالا حالاها مونده خانواده ها بفهمن این چیزا رو اول از همه مربیهای تربیتی باید اموزش ببینن البته به نظر من 1 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده