معرفی بوریس ویان

[Astraea 25,351]

بوریس ویان (به فرانسوی: Boris Vian ) نویسنده، شاعر، ترانه‌سرا، خواننده، موسیقی‌دان، نقاش و آهنگساز قرن بیستم میلادی اهل فرانسه است.

ویان در سال 190 متولد و در 1959درگذشت.

 

[Astraea 25,351]

بوريس ويان هميشه مي‌گفت: «من منتظر چهل سالگي نخواهم ماند». او در سي و نه سالگي مرد، 23 ژوئن1959. «در اوج جواني...»، جواني تقريباً اعجاب‌آوري كه سال‌ به‌‌ سال به علت قلبي ضعيف ريشه‌كن مي‌شد. اما شاعر هرگز نپذيرفت كه به آرزوهايش نپردازد. درحالي‌ كه مهندس، نوازندة ترومپت جاز، بازيگر و خواننده بود، رمان‌هايي به سبك رمان‌هاي نوار آمريكايي نوشت (خواهم آمد بر گورتان تف كنم ـ1946)، با مجله‌هاي بي‌شماري همكاري كرد، داستان كوتاه نوشت (مورچه‌هاـ 1949)، شعر و ترانه سرود (مجموعه شعر «نمي‌خواهم هلاك شوم» و بيش از 400 ترانه كه براي بيشترشان خودش آهنگ ساخت)، نمايشنامه نوشت («سلاخي براي همه» كه در سال 1950 به روي صحنه رفت) و رمان‌هايي نوشت به سبكي حيرت‌انگيز، با تركيبي نقيضه‌وار از خيالبافي، پوچي و دلخراشترين احساسات (كف روزها، پاييز در پكن، علف سرخ، دلشكن).بوريس ويان جزو آن دسته از نويسندگان بزرگ فرانسوي است كه به خاطر قرار گرفتن در سايه‌ي نويسنده‌هاي بزرگتر از خود، زياد به چشم نيامده‌اند و آثارشان در كشورهاي ديگر نظير ايران، كمتر ترجمه شده‌اند: نويسنده‌هايي مثل مارسل امه، رمون كنو، ژان ژيونو، و خيلي‌هاي ديگر كه با ژيد، پروست، كامو و سارتر هم‌عصر بوده‌اند. او به همراه ژان كوكتو و ژاك پره‌ور، مثلثي از خلاقيت تشكيل مي‌دهند كه تقريبا همه‌ي گونه‌هاي ادبي و هنري را دربر مي‌گيرد: شعر، داستان، رمان، نمايشنامه، فيلمنامه، نقاشي، موسيقي. آثار كوكتو از اقبال بيشتري برخودار شدند؛ بويژه در زمينه‌هاي شعر و نمايشنامه. شايد به همين دليل، او از دو نويسنده‌ي ديگر مشهورتر است. پره‌ور بيشتر به خاطر اشعارش معروف است و همين‌طور به خاطر دو فيلمنامه‌ي موفقي كه با همكاري كارگردان معروف فرانسوي «مارسل كارنه» نوشت: «روز بر‌مي‌آيد» و «بچه‌هاي بهشت».

 

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام