spow 44197 اشتراک گذاری ارسال شده در 12 خرداد، ۱۳۹۱ [h=1]پرویز شهریاری چهره ماندگار ریاضیات درگذشت[/h] پرویز شهریاری چهره‌ی ماندگار زرتشتی، استاد ریاضیات و سردبیر مجله‌های وهومن، دانش‌و مردم و چیستا پس از ٨٦ سال زندگی پربار علمی و فرهنگی، بامداد روز ٢٢ اردیبهشت‌ماه در بیمارستان جم در تهران گذشت. شهریاری چندین سال سردبیر مجلهٔ سخن علمی نیز بود. همچنین دبیرستان‌های خوارزمی، مرجان و مدرسه عالی اراک را نیز بنیان‌گذاشت تا بتواند راه‌گشای دانش‌اندوزی فرزندان ایران‌زمین باشد. [TABLE=align: left] [TR] [TD=align: left][/TD] [/TR] [/TABLE] استاد پرویز شهریاری، چهره ماندگار ریاضی كشور بامداد جمعه، 22 اردیبهشت ماه در بیمارستان جم تهران بر اثر سکته قلبی چشم از جهان فروبست. به گزارش خبرنگار علمی ایسنا، پیکر این استاد فقید، امروز در آرامگاه زرتشتیان تهران در قصر فیروزه تهران آرام گرفت. استاد شهریاری از چهره‌های ماندگار در عرصه علم و آموزش كشور، دوم آذرماه 1305 در محله «دولت خانه» كرمان به دنیا آمد. وی پس از اتمام دوران ابتدایی خود در دبستان كاویانی به دبیرستان ایرانشهر و سپس دانشسرای مقدماتی كرمان رفت و از آنجا كه شاگرد اول و دوم‌ها می‌توانستند برای ادامه تحصیل به تهران بروند، در دانشكده ادبیات تهران به تحصیل مشغول شد؛ اما به دلیل شلوغی (350 نفره) كلاس‌های ادبی و از آنجا كه در مجموع شش نفر از آنها فارغ‌التحصیل می‌شدند به رشته ریاضی كه كمتر از 10 دانشجو داشت، تغییر رشته داد. وی، پس از پایان كلاس مقدماتی (معادل سال آخر دبیرستان) درصدد ورود به دانشگاه بر آمد. شهریاری جوان مایل بود كه تحصیلات خود را در دانشكده فنی دانشگاه تهران ادامه دهد، ولی پس از مدتی دریافت كه فارغ‌التحصیلانی نظیر وی جز از طریق ورود به دانشكده علوم یا ادبیات حق تحصیل در دانشگاه را ندارند. بنابراین از سال 1324 در رشته ریاضی دانشكده علوم ثبت‌نام كرد و همزمان به تدریس در دبستان كاخ واقع در میدان رشدیه و كلاس‌های شبانه اقدام كرد. نخستین كتاب شهریاری در سال 1327 به چاپ رسید و در فروردین سال بعد برای نخستین بار به اتهام فعالیت‌های سیاسی و ضدسلطنتی برای مدت سه ماه روانه بازداشتگاه شد و از شركت در امتحان نهایی باز ماند. پرویز شهریاری در دوران زندان، زبان روسی را كه یكی از مهمترین زبان‌های علمی روزگار بود، به طور كامل فراگرفت كه بركات این امر در طول بیش از نیم قرن تلاش‌های علمی وی در ترجمه ده‌ها كتاب علمی از زبان روسی نمود یافته است. شهریاری جوان در سال 1329 - یعنی زمانی كه هنوز در زندان بود - یك مجموعه كتاب درسی ریاضی دوره اول دبیرستان را تالیف كرد و نخستین اثر ترجمه خود را كه یادگار دوران زندان بود در سال 1331 با عنوان «تاریخ حساب رنه تاتون» منتشر كرد. وی از همان سال، تحصیلات خود در دانشكده علوم را ادامه داد و در كنار آن تا 28 مرداد سال 1333 سردبیری هفته‌نامه «وهومن» را برعهده گرفت. شهریاری، سرانجام در خرداد ماه سال 1332 لیسانس ریاضی دانشكده علوم و لیسانس دانشسرای عالی را دریافت كرد و با حكم آموزش و پرورش تا خرداد ماه 1333 به تدریس در دبیرستان‌های شیراز پرداخت. استاد در تابستان سال 1334 ازدواج كرد كه ثمره این ازدواج پنج فرزند بود كه تمامی آنها جز فرزند دومشان كه در هشت سالگی در اثر تصادف فوت كرد، به مدارج عالی علمی و تحصیلی دست یافته‌اند. استاد تا آذرماه 1335 زندگی مخفیانه داشت و در آن مدت با نام مستعار در یك دبیرستان و آموزشگاه شبانه تدریس می‌كرد تا این كه دستگیر شد و مدت 40 روز همراه با زن و فرزندش در خانه‌ای در تهران تحت بازداشت قرار گرفت و پس از آن به زندان پادگان قصر و سپس به قزل قلعه منتقل شد. استاد شهریاری در فروردین ماه 1337 با قید كفایت آزاد شد و از مهرماه سال 1338 به صورت حق‌التدریسی در دبیرستان‌های مختلف تهران به آموزش دانش‌آموزان همت گمارد. راه‌اندازی نخستین كلاس كنكور در ایران، گروه فرهنگی خوارزمی، تاسیس دبیرستان پسرانه و انتشارات خوارزمی، تاسیس دبیرستان دخترانه مرجان، تدریس در دانشكده فنی دانشگاه تهران و دانشسرای عالی از جمله اقدامات استاد تا سال 1342 بود. وی از سال 1342 تا 1349 در كنار فعالیت‌های وسیع آموزشی خود 90 شماره از مجله «سخن علمی و فنی» را منتشر كرد. استاد شهریاری، همچنین از سال 1346 تا 1354 سرپرست دفتر ترویج علوم وزارت آموزش عالی بود و در آن مدت، نشریه‌ای به نام مسائل دانشگاهی برای استفاده استادان دانشگاه‌ها منتشر می‌كرد. وی در فاصله سالهای 1350 تا آذرماه 1354 گروه فرهنگی مرجان، انتشارات توكا و مدرسه عالی علوم اراك را پایه‌گذاری كرد. شهریاری، خود تا سال 1356 در این مدرسه عالی كه با كمك دكتر عبدالكریم قریب و دكتر حسین گل‌گلاب راه‌اندازی كرده بود، تدریس كرد. استاد همچنین از سال 1354 تا 1362 مسوولیت نشریه‌های جانبی دانشگاه آزاد و از سال 1356 تا اسفند 1371، انتشار 70 شماره از مجله «آشتی با ریاضیات» و «آشنایی با ریاضیات» و هفت شماره از نشریه «آشنایی با دانش» را برعهده داشت. سردبیری نشریه «چیستا» از جمله‌ی دیگر فعالیت‌های علمی و فرهنگی استاد است كه از شهریور ماه 1360 تاكنون تداوم داشته است. علاوه بر این وی از سال 1379 تا مهر ماه 1380، 17 شماره از ماهنامه «دانش و مردم» را منتشر كرد. در بیست و ششمین كنفرانس ریاضی كشور كه فروردین ماه 1374 در كرمان برگزار شد، به پاس یك عمر تلاش علمی و آموزشی استاد پرویز شهریاری از او به عنوان پیشكسوت ریاضی تجلیل شد. در سالهای 1376 و 1378 نیز در نخستین كنفرانس آموزشی ریاضی در اصفهان و سومین گردهمایی شكوفه‌های ریاضی در دانشكده علوم ریاضی دانشگاه شهید بهشتی از وی تقدیر شد. در سال 1379 به مناسبت سال جهانی ریاضیات (سال 2000) در مراكز مختلف به عنوان پیشكسوت از استاد شهریاری تجلیل شد و در اردیبهشت ماه 81 در مراسمی ویژه با حضور وزیر وقت علوم، تحقیقات و فن‌آوری، دكتری افتخاری ریاضی آن دانشگاه به استاد اعطا شد. استاد پرویز شهریاری همچنین در آبان ماه 1384 در پنجمین همایش «چهره‌های ماندگار» به عنوان چهره ماندگار آموزش ریاضیات ایران تقدیر شد. از این استاد بزرگ بالغ بر 60 عنوان كتاب درسی ریاضیات - از جمله دروه كتاب‌های درسی ریاضی سه سال اول دبیرستان نظام قدیم، دروه‌ی كامل ریاضیات دبیرستانی و كتاب‌های مسائل مربوط به آن و جبر سال سوم رشته‌ی ریاضی فیزیك و سه جلد كتاب آنالیز ریاضی - بیش از 97 كتاب كمك درسی - به صورت ترجه و تالیف - حدود 20 كتاب در زمینه‌های مختلف تاریخ، فلسفه، كاربرد و آموزش ریاضایات و 9 جلد كتاب سرگرمی در ریاضیات به دانش‌آموزان و دانش‌پژوهان ریاضی كشور ارائه شده است. استاد شهریاری علاوه بر این آثار، حدود 14 عنوان كتاب دیگر در زمینه‌های مختلف تالیف یا ترجمه كرده كه در این ارتباط می‌توان به كتاب‌های دانشمندان و هنرمندان، خانه اهریمن، دانش و شبه دانش، دو درس كوتاه درباره دیرین‌شناسی، قطاری كه در بعد چهارم گم شد و نظریه نسبیت در مساله‌ها و تمرین‌ها اشاره كرد. این ریاضیدان پر تلاش همچنین از سال 1325 تاكنون حدود یك هزار مقاله در نشریات مختلف به ویژه نشریه‌های علمی و ریاضی به چاپ رسانده است. 1 لینک به دیدگاه
spow 44197 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 26 خرداد، ۱۳۹۱ مراسم وداع با پرویز شهریاری، ریاضیدان، استاد، محقق علوم اجتماعی، بنیانگذار شماری دبیرستان و آموزشگاه معتبر، بنیانگذار مجله معتبر «چیستا» و … که در تهران چشم بر جهان فرو بست، در آرامگاه ویژه زرتشیان «قصر فیروز» مطابق آئین زرتشیان برگزار شد. پیکر او روی شانه 200 تن از شاگردان و همکارانش تا قصر فیروزه حمل شد. در مراسمی که در این محل برگزار شد، شماری از شاخص ترین چهره های سیاسی و علمی کشور حضور یافتند. از جمله محمدعلی عموئی که با 37 سال زندان در زمان شاه و در جمهوری اسلامی اکنون قدیمی ترین زندانی سیاسی ایران و بلکه جهان است. وی، از جمله سخنرانان این مراسم بود. آنچه را می خوانید، مصاحبه ایست که رضانافعی در ارتباط با درگذشت پرویز شهریاری با محمد علی عموئی کرده است: ـــ آقای عموئی درگذشت پرویز شهریاری را به شما ، و همچنین به یاران، دوستان و هم رزمان او تسلیت می گویم. ــ خیلی خیلی متشکر از شما هستم. مراسم خیلی خوبی برگذار شد. خب در این شرایط، در حدی که امکان پذیر بود حرمت این بزرگوار رعایت شد. ــ از جمله مطالبی که در مراسم سوگواری او از جانب سخنگویان بیان و بر آن تاکید شده چند نکته توجه مرا جلب کرد. گفته اند که : پرویز شهریاری، شیفته‌ی عدالت بود و آرزویش را همیشه در سرداشت. گفته اند که : آموزگاری راستین كه باور داشت باید در برابر دروغ، ایستاد. او باور داشت كه زندگی در مبارزه‌ی شكوهمند با دروغگویان، معنادار می‌شود. و هم چنین : پرویز شهریاری در گفتوگویی می گوید: «من بارها گفته‌ام از زندگی گذشته‌ام خرسند هستم. هر چند بر لبه ی تیغ زندگی كرده‌ام … شهریاری در آغاز زندگی سیاسی خود، روزگار پرتنش سیاسی دهه ی ۲۰ را دید. در نوزده‌سالگی به حزب توده ایران پیوست. در فروردین ۱۳۲۸خورشیدی برای نخستین بار بازداشت شد. ــ نظر شما از شخصیت او چیست؟ ــ همین مطلبی که شما نقل کردید مصداق بارز شخصیت اوست. ما روابط بسیار نزدیکی داشتیم. من شهریاری را از سال 1335 می شناختم. آن زمانی که ضربات بسیار شدید بعد از 28 مرداد باقیمانده سازمان های حزبی را از بین برد، چهار نفر، یک هیئتی به نام کمیته اجرائی حزب توده ایران به وجود آوردند. یکی پرویز شهریاری بود، یکی صادق انصاری بود، یکی هوشمند و یکی باقر مؤمنی. این چهار نفر را گرفتند و آوردند به زندان. آن موقع من در زندان بودم. البته از آنجا که تازه آغاز کار این ها بود هنوز نتوانسته بودند آن صفوف از هم گسسته حزب را مجددا به هم پیوند بدهند. مدت زیادی هم در زندان نبودند . از آن موقع من با اسم پرویز شهریاری آشنا شدم . و از آن زمان به بعد گاه و بی گاه به عنوان یک دبیر شایسته توسط شاگردان و کسانی که در کلاس های او حضور یافته بودند از او می شنیدم . بعد از آن که از زندان بیرون آمدم (پس از انقلاب 57) ما ارتباط بسیار نزدیکی پیدا کردیم . برای این که از دانش و تجربیاتی که در قلمرو آموزش و پرورش داشت در شعبه پژوهش حزب استفاده شود از طریق رفقا به من معرفی شد و ارتباطش همیشه با من بود، به عنوان یک فرد آگاه و روشن، البته بدون رابطه تشکیلاتی. ارتباط او با شعبه پژوهش حزب از طریق من انجام می گرفت اما تجربیات او توسط رفیق دیگرمان «اخگر» مورد استفاده قرار می گرفت. در سالهای آخر عمرش خیلی شکسته شده بود. با این که اختلاف سنی من با پرویز شهریاری فقط دو سال است.. ولی شهریاری خیلی شکسته شده بود، خیلی خیلی زیاد. ولی باورش را همچنیان داشت و در مجله چیستا که به مدیریت او همه ماهه منتشر می شد چند مقاله، از جمله سرمقاله ای بنام » اشاره» داشت که در آن بخوبی همچنان پابندیش را به باورهای همیشگی اش حفظ کرده بود، ضمن این که در روابط نزدیک و دوستانه شهریاری همچنان باورمند بود. من در مراسم دیروز سخنرانی داشتم. در همان مراسمی که در قصر فیروزه برگزار شد. برگزار کنندگان مراسم از من خواستند که در باره شهریاری صحبت کنم ومن به مبارزاتش، ایمانش و پایبندیش، چه در زندان و چه در خارج از زندان تاکید کردم. ــ شما در آنجا چه گفتید ؟ ــ من در بارۀ فعال بودن پرویز شهریاری با وجود کهولت صحبت کردم که گذشت زمان هیچ تغییری در باور ها و اعتقادات او ایجاد نکرد. اشاره کردم به این که درست است که شما دوستان پرویز شهریاری روی آثار پر شمار ریاضی و مفید او تکیه می کنید . خب این یک جنبه قضیه است ولی مهمتر از این آثار مبارزه او در زندگی سازمانی و مبارزه همیشگی او برای عدالت و عدالتخواهی بود. ــ ممنون از این گفتگو. ــممنون از شما. لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده