Mohammad Aref 120451 اشتراک گذاری ارسال شده در 3 خرداد، ۱۳۹۱ «مناسب سازي فضاهاي شهري براي معلولان»، از اولويت دار ترين برنامه ها و اقدامات مديريت شهري محسوب مي گردد. به رغمِ اقداماتِ سياستگذاري و قانونگذاريِ قابل توجه ملي و محلي، مديريت توسعه شهري تهران از يك برنامه بلند مدت، ميان مدت و كوتاه مدت منسجم و پايدار و سازوكارهاي «نظارتي»، «كنترلي»، «پايشي»، «ارزيابي» و «هماهنگي هاي سازماني» كارآمد در زمينه مناسب سازي فضاهاي شهري براي معلولان برخوردار نمي باشد. اين پژوهش به «آسيب شناسي ساختاري- مديريتيِ» مناسب سازي ساختمان هاي مسكوني- اداري و معابر عمومي براي معلولان در شهر تهران در دو سطح «برنامه اي» و «اجرايي» و در تعداد معدودي از متغيرها و شاخص هاي مربوط پرداخته است. اطلاعات سطح اول اين پژوهش به «روش تحليل و توصيفي» و با استناد به «مطالعات كتابخانه اي» و اطلاعات سطح دوم، با «مطالعات ميداني» پنج مورد از نمونه ساختمان هاي مسكوني- اداري و معابر عمومي واقع در حوزه هاي شمالي، مركزي، جنوبي، شرقي و غربي شهر تهران، جمع آوري شده است. براي تحليل اطلاعات اين پژوهش از «روش كمي» و «روش كيفي» بطور همزمان استفاده شده است. بر اساس يافته هاي اين پژوهش، ساختار متمركز بخشي و عملكرد متفرق مديريت توسعه شهري تهران كارايي لازم مناسب سازي فضاهاي شهري براي معلولان را ندارد و مستلزم توسعه ساختار سياسي متكثرِ مشاركتي مبتني بر «حكمرواني خوب شهري» است. اصلاح ساختارها، فرايندها، اطلاع رساني و آموزش عمومي و تخصصي از جمله راهكارهاي مديريتي تحقق ضوابط و مقررات مناسب سازي فضاهاي شهري براي معلولان در شهر تهران است. کلمات کلیدی: آسيب شناسي، مديريت شهري، شهر تهران، معلولان، مناسب سازي فضاهاي شهري نویسنده: موسي كمانرودي كجوري دانلود مقاله 2 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده