انتقام

[spow 44197]

انتقام چیست؟

از چه کسانی وبه چه دلیلی انتقام میگیرید؟

ایا با گرفتن انتقامتان حس وحال خوبی به شما دست میده؟

اصلا چقدر به انتقام گرفتن فکر میکنید وچقدر از این افکارتان را عملی میکنید؟

چه خاطره ای (خوب یا بد) از انتقام گرفتنتان دارید؟

 

دوپست بعدی ارتباط معنایی با این مسئله دارند ولی صرفا یک رهگذرند!

[spow 44197]

1_ شارلاتانیزم بر سه اصل استوار است . ( دفاع از همه چیز و همه کس)_(مبهم حرف زدن) و استفاده از همه چیز و همه کس برای تجارت . 2_ یک روزی مسافری که با شتر سفر میکرد در بیابان تک درختی پیدا کرد و برای رفع خستگی زیر آن مشغول استراحت شد. و شترش هم در بیابان خدا پرسه میزد . هنوز مدت زیادی از بخواب رفتنش نگذشته بود که با صدای داد و فریاد از خواب بیدار شد و دید شخصی مشغول زدن شتر اوست و میگوید : ای بی صاحب ، اگر اینجا همان زمین1000متری اهدایی دولت آقای احمدی نژاد به من بود؟ و اگر من اینجا گل و گیاه برای ویلایم کاشته بودم؟ که تو الان همه آنرا خورده بودی !!!

 

3_ یک و دو هیچ ربطی به هم ندارن!!!

[spow 44197]

[h=1]یک انتقام کوچولو موچولو[/h]

---

مسئله اصلی نمایشنامه مرگ و دختر جوان این سوال اساسی است که شکنجه گران و شکنجه شدگان چطور می‌توانند در یک سرزمین در کنار هم زندگی کنند؟

---

 

مرگ و دختر جوان. آریل دورفمان. ترجمه‌ی حشمت اله کامرانی. تهران: نشر ماه ریز. چاپ سوم: 1390. 2000نسخه. 80صفحه. 3500 تومان.

 

 

مسئله اصلی نمایشنامه مرگ و دختر جوان این سوال اساسی است که شکنجه گران و شکنجه شدگان چطور می‌توانند در یک سرزمین در کنار هم زندگی کنند؟

 

« پائولینا: از خودم وحشت داشتم. از این که این همه نفرت در وجودم جمع شده بود... ولی این تنها راهی بود که بتوانم شب‌ها بخوابم. تمام این پانزده سال در این فکر بودم که به طور روشمند، لحظه به لحظه، همه بلاهایی که سر من آوردند سر خودشان بیاورم...»^{1}

آیا باید تمامی جنایات را به یکباره از ذهن دور ریخت و تنها با امید به آینده به زندگی ادامه داد؟ چطور می‌توان تاریخ خشونت‌ها و ظلم‌ها را برای همیشه فراموش کرد و بیم آن را نداشت که یک روز باز دوباره تکرار شوند؟ آیا باید به افشا و محاکمه تک تک جنایات پرداخت و باز این خطر را به جان خرید تا دوباره به دام سلسله‌ای دیگر از خشونت‌ها گرفتار شویم؟ نمایشنامه مرگ و دختر جوان شاید بتواند چشم انداز سومی پیش رو بگذارد.

آریل دورفمان نویسنده کتاب درباره انگیزه نوشتن نمایشنامه مرگ و دختر جوان می‌گوید: زمانی ژنرال اوگوستو پینوشه هنوز دیکتاتور شیلی بود و من همچنان در تبعید به سر می‌بردم. به داستان مرگ و دخترش که یک وضعیت نمایشی بود می‌اندیشیدم اما درآن زمان بستر تاریخی‌ای که باید شخصیت‌ها در آن شکل می‌گرفتند روشن نبود و باید شخصیت‌ها را در حالت قبل از تولدشان رها می‌کردم تا زمانی فرا برسد که تمایل برای متولد شدن در شخصیت‌ها احساس کنم. سرانجام پس از بازگشت به کشورم شیلی پس از هفده سال تازه متوجه این شدم که چطور باید داستان را بیان کرد.

نمایشنامه مرگ و دختر جوان داستان دختری است که سال‌هاست در خانه‌ای متروک دور از شهر خود را گوشه نشین و محبوس کرده است و هیچ مراوده‌ای با اجتماع پیرامونش ندارد. تنها با همسرش که یک فعال سیاسی و دارای نفوذ اجتماعی بالایی است زندگی می‌کند. یک روز مردی که در جاده متروک نزدیک خانه برای رفع پنچری ماشین به همسرش کمک کرده گذرش به خانه آنها می‌افتد تا جویای احوال او شود. با شنیدن صدای مرد، دختر به این می‌اندیشد که صدای او را جایی شنیده است. ترس و اضطراب به سراغش می‌آید و نیمه‌های شب مهمان را دست و پا بسته مورد باز خواست قرار می‌دهد. چرا که گمان می‌کند این مرد یکی از بازجویان و شکنجه گرانی است که پانزده سال قبل در زندان او را آزار داده و بارها به شنیع ترین شکل ممکن به شکنجه او پرداخته است. دختر همیشه در بازجویی‌ها و وضعیت شکنجه چشم بسته بوده و برای همین نمی‌تواند مطمئن باشد او را می‌شناسد. تنها صدا و بوی اوست که نشانه‌های یقینی برای دختر است. دلیلی که نه برای مرد مهمان و نه برای همسرش قابل دفاع نیست. دورفمان می‌گوید: وقتی به کشورم بازگشتم پینوشه دیگر رئیس جمهور نبود. ولی همچنان فرماندهی نیروهای مسلح را به عهده داشت. و بیم آن می‌رفت که اگر مردم سرکشی کنند یا در صدد مجازات عاملان نقض حقوق بشر در حکومت پیشین برآیند کشور با کودتای دیگری مواجه شود و حکومت جدید برای ممانعت از هرج و مرج و در گیری‌های پیاپی باید راهی می‌یافت که حامیان پینوشه را که همچنان مراکز کلیدی قدرت را درعرصه‌های قضا، قانون‌گذاری، شوراهای شهر و به ویژه اقتصاد در اختیار داشتند گریزان نکند. در آن زمان رئیس جمهوری که به صورت دموکراتیک انتخاب شده بود در برابر این وضعیت آشفته کمیته‌ای به نام کمیته رتیگ تشکیل داد. پاتریسیو آیلون حقوقدان هشتاد ساله‌ای که وظیفه‌اش بررسی جنایات حکومت دیکتاتوری بود در راس این کمیته قرار گرفت. منتها حق نداشت نام جنایتکاران را افشا کند یا آنها را به محاکمه بکشاند. آیلون در میان دو جریان کسانی که خواستار دفن تمامی دوران وحشت گذشته بودند و کسانی که خواستار افشای کامل آن، مسیری مبتنی بر احتیاط و دور اندیشی ولی متهورانه در پیش گرفته بود. در این نمایش هم دختر نماینده کسانی است که خواستار افشای کامل جنایات اند اما شوهرش که بناست به زودی رئیس کمیته بررسی جنایات باشد به او توصیه می‌کند در چنین شرایطی بهتر است بررسی صحت و سقم جنایات این مرد را به کمیته واگذار کند و تمامی فشارها و خاطرات کهنه اما دردناک پانزده سال پیش را به فراموشی بسپارد.

«ژرادرو: باشد به تو نگاه می‌کنم عشق من! تو هنوز زندانی هستی! تو پشت آن دیوارها مانده‌ای توی آن زیرزمین محبوس مانده‌ای پانزده سال است که با زندگیت هیچ کاری نکرده‌ای. هیچ کاری. به تو نگاه می‌کنم! درست وقتی که این فرصت به دستمان می‌افتد که همه چیز را از نو شروع کنیم تو بنا می‌کنی به باز کردن زخم‌های کهنه. وقتش نرسیده که ما؟...

پائولینا: فراموش کنیم؟ از من می‌خواهی فراموش کنم؟

ژراردو: خودت را از شرشان خلاص کن. پائولینا! من این را از تومی‌خواهم.

پائولینا: او را آزاد کنم که چند سال دیگر برگردد؟

ژراردو: آزادش کن تا دیگر هرگز برنگردد.

پائولینا: و ما او را در کنسرت می‌بینیم، به او لبخند می‌زنیم او همسر زیبایش را به ما معرفی می‌کند و ما لبخند می‌زنیم و با همدیگر دست می‌دهیم و می‌گوییم این وقت سال هوا چقدر گرم است...؟»^{2}

دورفمان در مقدمه‌ای می‌نویسد: رفته رفته برایم روشن شد که شاید کلید این داستان ناتمام که سالیان سال ذهنم را به خود مشغول کرده بود در همین کمیته‌ای که آلوین تشکیل داد نهفته باشد. آن آدم ربایی و محاکمه‌ی خیالی داستان من نباید در کشوری صورت بگیرد که زیر چکمه‌های دیکتاتوری است. بلکه باید در کشوری اتفاق بیفتد که در حال گذار به دموکراسی است و در آن عده‌ی زیادی هنوز گرفتار آسیب‌ها و جراحات پنهانی هستند که برای افشایشان بیم دارند. سه هفته بعد مرگ و دختر جوان آماده بود.

نقش من این بود که تشخیص بدهم زندانی‌ها می‌توانند آن مقدار شکنجه و شوک الکتریکی را تحمل کنند یا نه؟ اوائل به خودم می‌گفتم این خودش راهی است برای نجات دادن زندگی آدم‌ها و همین طور هم بود.

 

«پائولینا: توافق، سازش، مذاکره. در این مملکت همه چیز با توافق انجام می‌شود مگرنه؟ معنای این انتقال و تحول هم همین نیست؟ آنها اجازه می‌دهند ما دمکراسی داشته باشیم ولی زمام اقتصاد و نیروهای مسلح را خودشان به دست می‌گیرند؟ کمیته می‌تواند درباره جنایت‌ها تحقیق کند ولی کسی به خاطر آنها مجازات نمی‌شود؟ آزادی که هر چه می‌خواهی بگویی به این شرط که همه چیزهایی که می‌خواهی نگویی؟‌ پس می‌بینی که من آنقدرها هم غیر مسئول یا احساساتی یا... بیمار نیستم. پیشنهاد می‌کنم با هم به توافق برسیم. تو می‌خواهی این مرد بی آن که صدمه‌ی جسمانی ببیند آزاد شود و من می‌خواهم... دلت می‌خواهد بدانی من چه می‌خواهم؟»^{3}

مسئله انتقام گیری از جنایتکاران پنهان و آشکاری که با تکیه بر شهوت و قدرت نظامی و اقتصادی دست به هر نوع خشونت و جنایت بی‌شرمانه‌ای می‌زنند که اغلب ناشی ازارضای میل‌های درونی و شخصی و سرکوب‌ شده شان است، مسئله‌ای نیست که تنها مربوط به کشور شیلی و مشکلات حکومت دیکتاتوری پینوشه باشد. همین حالا کشورهایی هستند که شاید درگیر همین نوع سوال‌ها و به دنیال پاسخ آن باشند که اگر پیش از این که خشم بر همه مستولی شود به این موضوع فکر کرده بودند که باید با جنایتکار چگونه برخورد کرد شاید هرگز دست به خشونتی وحشیانه نمی‌زدند و دستشان را که برای یک حکومت دموکرات و آزاد بالا برده بودند با خون و خشونت آلوده نمی‌کردند. هر چند این سوال ها باقی می‌ماند که وقتی طعم پلیدی را چشیده‌ایم چگونه می‌توانیم معصومیت خود را حفظ کنیم؟

«روبرتو: نقش من این بود که تشخیص بدهم زندانی‌ها می‌توانند آن مقدار شکنجه و شوک الکتریکی را تحمل کنند یا نه؟ اوائل به خودم می‌گفتم این خودش راهی است برای نجات دادن زندگی آدم‌ها و همین طور هم بود. چون مواقع زیادی پیش می‌آمد که... بی آن که حقیقت داشته باشد، صرفا برای کمک به آدمی که شکنجه می‌شد... به آنها دستور می‌دام شکنجه را قطع کنند. چون ممکن بود زندانی تلف شود. اما بعد کم کم خودم هم شروع کردم و نیکی و فضیلتی که احساس می‌کردم، ذره ذره به هیجان تبدیل شد... او کاملا در اختیار توست! می‌توانی همه خواب‌ها و خیال‌هایت را عملی کنی! همه آن کارهایی که همیشه از آن‌ها منع شده‌ای...»^{4}

آریل دورفمان متولد 1942 آرژانتین. تبعه و شهروند شیلی شد و پس از کودتای 1973 که موجب سرنگونی سالوادورآلنده شد، به ناچار جلای وطن کرد. آثار پرشمارش به بیش از بیست زبان ترجمه شده است. مثل رمان‌های صورتک، باران تندف و اعتماد. نمایشنامه‌های دیگرش عبارتند از: بیوه‌ها، کالیبان، و خواننده. دورفمان در دانشگاه دوک دورهام در ایالت کارولینای شمالی که با همسر و دو پسرش در آن جا زندگی می‌کند، استاد محقق ادبیات و مطالعات امریکای لاتین است. دورفمان در نوشتن فیلم‌نامه‌ی مرگ و دختر جوان با رافائل رایگلسیاس همکاری داشته است. این نمایشنامه به فیلم برگردانده شد و از استقبال جهانی برخوردار شد.

نمایشنامه مرگ و دخترش توسط رومن پولانسکی با نام مرگ و دوشیزه به فیلم تبدیل شده است. در فیلم مرگ و دوشیزه داستان به خوشبینی نمایشنامه تمام نمی‌شود. خوشبینی‌ای که شاید به قول دورفمان ناشی از شرایط زمانه‌ای باشد که این داستان درآن متولد شده است. وضعیتی که این احساس را ایجاد می‌کند که دوران سختی و مصیبت به پایان می‌رسد و روزی می‌آید که همه انسان‌ها با حفظ انسانیت در کنار هم زندگی خواهند کرد. درد‌ها کنار می‌رود و آزادی بر زندگی همه مردم سایه می‌افکند. روزی که جنایتکاران و شکنجه دیدگان هر دو این فرصت را پیدا می‌کنند که بایستند و از حال و روز خود سخن بگویند.

پی نوشت ها:

[1]صفحه 43

[2] صفحه 42

[3]صفحه 42

[4]صفحه 58

[Abolfazl_r 20780]

هنوز کسی اونقدر به من فشار و جراحت وارد نکرده که به فکر انتقام و کینه جویی باشم.

 

معمولا مردم فکر میکنن تا شکست عشقی خوردن باید از یه نسل انتقام بگیرن.

 

جراحت باید خیلی سنگین باشه تا یه نفر به فکر انتقام بیفته. الان همه تو خیابون و پشت فرمون دارن از هم انتقام میگیرن. :icon_pf (34):

[Waffen 15118]

انتقام چیست؟

از چه کسانی وبه چه دلیلی انتقام میگیرید؟

ایا با گرفتن انتقامتان حس وحال خوبی به شما دست میده؟

اصلا چقدر به انتقام گرفتن فکر میکنید وچقدر از این افکارتان را عملی میکنید؟

چه خاطره ای (خوب یا بد) از انتقام گرفتنتان دارید؟

 

دوپست بعدی ارتباط معنایی با این مسئله دارند ولی صرفا یک رهگذرند!

 

1- کلا از تعریف کردن و ذات بخشیدن به چیزها متنفرم و دلیل اصلیش هم شاید این باشه که کاری بسیار بسیار سخته از اونجایی که کلا تعریف هر چیزی به هر شکلی تا حدی باعث جهانی شدن اون میشه و من دوست ندارم در مورد چنین مسائلی به این سادگی نظر بدم... مگر بعد از اینکه خیلی در موردش فکر کنم...

2- از هیچ کسی انتقام نمیگیریم... تا حالا هم همچین کاری در زندگیم نکردم...

3- خیلی وقت ها پیش اومده که حس انتقام جویی داشته باشم... ولی به خودم اجازه ندادم چنین کاری بکنم در نتیجه نمیدونم در صورتی که از کسی انتقام بگیرم چه حس و حالی خواهم داشت...

4- چندین بار شده فکر کنم... نه زیاد... کلا فرد انتقام جویی نیستم... راه های بهتری هم هست...

[سیندخت 18786]

مسئله ای که در مورد موضوع انتقام من از قبل تو ذهنم بوده و بهش فکر کردم، در مورد آینده و نه گذشتست.

در مورد گذشته جوابم به پرسش اصلی این جا نه هست.

اما همیشه فکر کردم که در مورد اینده چی؟ چه تضمینی وجود داره؟

 

یکی در مورد انتقام یکی در مورد جنایت (جنایت از هر نظر....ظریف تا قتل)

 

در مورد این دو تا چی؟ در آینده چه اتفاقی میفته و چه تضمینی وجود داره که اتفاقی نیفته!!

در واقع برام سوال بوده که مرز جنون یک انسان رو چه چیزی تعیین می کنه و چه عاملی اون رو به این آستانه جنون میرسونه؟!؟!

 

مطمئن بودن از نرسیدنم یا نرسیدن هر کس دیگری به این استانه آرامش بیشتری بهم میده تا اطمینان از نرسیدنش در گذشته !

[مریم راد 2736]

حسی که تا حالا بهش فکر هم نکردم!فکر می کنم با توجه به شرایطی که برامون پیش میاد این حس بیدار میشه!

وقتی از چیزی دردمون میاد!وقتی شخصیتمون زیر سوال میره!

حس خوبی نیست!نابود کننده است!مخصوصا این که زمان زیادی برای فکر کردن به موضوع بذاریم. از درون طرف رو نابود میکنه!

لذتی در عملی کردن ان حس هست مگه؟ تا حالا کسی به نتیجه دلخواهش رسیده؟

[Avenger 19333]

انتقام چیست؟

از چه کسانی وبه چه دلیلی انتقام میگیرید؟

ایا با گرفتن انتقامتان حس وحال خوبی به شما دست میده؟

اصلا چقدر به انتقام گرفتن فکر میکنید وچقدر از این افکارتان را عملی میکنید؟

چه خاطره ای (خوب یا بد) از انتقام گرفتنتان دارید؟

 

 

 

دوپست بعدی ارتباط معنایی با این مسئله دارند ولی صرفا یک رهگذرند!

 

من کلا اهل انتقام گرفتن نیستم و خاطره خاصی هم به ذهنم نمیاد

[شــاروک 30242]

لذتی که تو انتقام گرفتن هست تو بخشش نیست

 

من تا 2 سال پیش تا زهرمو نمیریختم و طرف مقابلمو نمیسوزوندم سر جام نمی نشستم:icon_pf (34):

 

ولی الان دارم گذشت رو یاد میگیرم،گذشت که نه آرامش اعصاب و روان رو تمرین میکنم با انتقام و فکر کردن بهش فقط ذهنمو بیمار و درگیر میکنم

[El Roman 31720]

اهل انتفام گرفتن نیستم، راحت میبخشم، ولی درس عبرت خوب بلدم بدم

[Abolfazl_r 20780]

جالبه. سه روز پیش اینجا پست دادم که تا به حال کسی با من کاری نکرده که شایسته انتقام باشه. اما امروز فقط به انتقام فکر میکنم. (هیچ شکلکی قادر به بیان احساس کنونی من نیست)

[Sh.92 3961]

بله همه ميدونيم كه كار خوبي نيست منم اهل انتقام گرفتن نيستم چون بايد يه كارايي بكني كه بيشتر اعصاب و روان خودت به هم ميريزه ولي مختصرا در حد حال گيري رو هستم

[Cannibal 3348]

"هیچ وقت نه کسی رو ببخش و نه فراموشش کن، بعدا بزن دهنشو سرویس کن"

و

"هر وقت عصبانی هستید یک لیوان آب بنوشید چون در این فاصله حتما فحشهای بهتری یادتون ممیاد"

دکتر علی شریعتی در حال عصبانیت

 

 

من هر وقت یکی اذیتم میکنه یا منم اذیتش میکنم یا اونقدر به نحوه ی اذیت کردنش فکر میکنم که یادم بره.

انتقام یعنی عقده ای رو که طرف مقابل با آسیب رسوندن یا اذیت کردن تو دلت گذاشته رو برطرف کنی و حدالامکان به طرفت بفهمونی که این کارش چقدر دردناک بود(مادی یا معنوی)

[spow 44197]

اما انتقام روی دیگر وایستگی ووابسته شدن است!

تمامی افعال انسان دوگانگی دارند یعنی یک مرزی رو هرکسی برای خودش تعریف میکنه با توجه به باورها وعقاید ومنش شخصیتی خودش

درادامه این مرز بستگی به اموزه ها وقدرت تفکر وتعقل وتحلیل هرکسی داره که چقدر به چه چیزهایی نزدیکترباشه وچقدر جانب اعتدال رو رعایت کنه(که البته یک مسئله قابل تفسیر باری عموم نمیتونه باشه وصرفا برای هرکس خاصیت تمایز داره ولی معمولا به کمک شرع وحکم وعرف کنترل میشه)

حالا انتقام درقبال گسستگی وابستگی های قبلی ما رخ میده یا باعث میشه ما دربرابر موقعیت های ناشناخته وابستگی های مثبت یا منفی به دست بیاریم

...

[just work 12354]

پست حذف شد

[from_hell 10964]

میشه از روزگار هم انتقام گرفت؟

روزگار من بد جور شایسته انتقام هست...

[lorena 10304]

انتقام چیست؟

انتقام تلاشی برای جبرن خسارت وارد شده از روی عمد می باشد

از چه کسانی وبه چه دلیلی انتقام میگیرید؟

هیچ کس

 

کسی که با قدرتش به تو ظلم میکنه که توان انتقام رو ندارم (تو این موارد بهتره شعار ندیم)

 

بقیه ی افراد هم که ارزش فکر کدن ندارن چه برسه به انتقام

ایا با گرفتن انتقامتان حس وحال خوبی به شما دست میده؟

خیر بعد انتقام عذاب وجدان گریبان گیر آدم میشه

اصلا چقدر به انتقام گرفتن فکر میکنید وچقدر از این افکارتان را عملی میکنید؟

 

حیف فکر نیست که منعطف این چیزا بشه؟

چه خاطره ای (خوب یا بد) از انتقام گرفتنتان دارید؟نگرفتم تا حالا انتقام فکر کنم یه جرات خاصی میخواد جرات های قاطی حماقت از اونایی که داش مشتی های دهه ی 60 داشتند