Mohammad Aref 120452 اشتراک گذاری ارسال شده در 7 اردیبهشت، ۱۳۹۱ امروزه فضاهای زیستی انسان دچار دوپارگی و آشفتگی های ناشی از رشد رسانه ها و مظاهر تمدن عصر ارتباطات گریده است. مقیاس انسانی شهرها و در پی آن رضایت شهروندی، تنها زمانی می تواند ایجاد شود که انسان فارغ از ظواهر و نمودهای شهری نوین در موقعیتی چهره به جهره با دیگران به تعامل فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و زیستی رسیده باشد. اصول محصوریت در فضاهای سکونتی، یکی از ابعاد این روند قلمداد می شود؛ که در سایه تعریف و فهم آن در جوامع فرهنگی مختلف، می توان به وجوه رضایت مندی شهروندی ساکنان دست یافت. تحقیق حاضر با تکیه بر مطالعات میدانی و اسنادی به بررسی یافته هایی در سکونت گاه های سنتی ایران و نمونه های کشورها دیگر پرداخته و به دسته بندی الگوهای به کار رفته در این مجموعه سکونتی اقدام نموده است. می توان از تجزیه و تحلیل مطالب به این نتیجه رسید که فضاهای پیرامونی مورد نظر می بایست قابلیت برآوردن خواسته های ساکنان، قابلیت کنترل و قابلیت نظارت بصری بر فعالیت کودکان و ایجاد امنیت در محیط عمومی را داشته باشد. کلمات کلیدی: طراحی مسکونی، سکونتگاه، فضای جمعی پایدار، کنش اجتماعی نویسندگان: محسن تابان، بهزاد وثیق، احمدرضا کشتکار قلاتی دانلود مقاله 3 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده