فلسفه ي عرفان (معرفت شناسي تجربه عرفاني)

[fanous 11130]

فلسفه ي عرفان يکي از شاخه هاي نو ظهورِ فلسفه هاي مضاف است . اين شاخه ي نظري، سعي دارد به طبيعتِ تجربه ي بشر از الوهيت از طريقِ دريافت و درکِ ارتباطِ محوري آنها با يکديگر دست يازد. از جمله مهم ترين و اساسي ترين موضوع هاي مطرح در فلسفه ي عرفان ، شهودِ عرفاني يا به تعبيرِ متأخر ترِ آن ، تجربه ي عرفاني است. زيرا فلسفه ي عرفان مبتني بر اين حقيقتِ تأمل برانگيز شکل مي گيرد که تجربه اي مستقيم از الوهيت، هم ممکن است و هم بوسيله ي هر فردي به چنگ آمدني است.

 

چيستي تجربه ي عرفاني ، تشابه ها و تمايزها در تجربه ي عرفاني ، رابطه ي تجربه ي عرفاني با تفسير آن ، متعلق تجربه ي عرفاني ، عواملِ رواني دخيل در شکل گيري تجربه ي عرفاني و ده ها سوال ديگر ، مسائلي هستند که در قلمرو فلسفه ي عرفان مورد بحث و بررسي قرار مي گيرند. در اين تحقيق ، بر آنيم تا مسائلِ مطروحه در اين شاخه ي نظري را تحليل و ارزيابي کرده و در برخي موارد به کاستي ها و مشکلاتي که دامن گير بر خي از روشها در رويارويي با سنت عظيم عرفاني چه در شرق و چه در غرب شده، بپردازيم و در صورتِ امکان، روشِ مناسب جهت مطالعه ي اين دست از موضوع ها را پيشنهاد نمائيم.

 

بنابر مقدمه اي که گذشت ، عمده مباحثِ مطروحه در اين پايان نامه حولِ محورِ معرفت شناسي تجربه ي عرفاني مي گردد، از اين رو، از وارد شدن به مقوله ي هستي شناسي عرفان، از آنجا که خود نياز به پژوهشي مستقل و جدا گانه دارد ، صرف نظر شده است . لذا ، معرفت شناسي تجربه ي عرفاني را از منظرِ نظريه هاي گوناگون در حوزه ي معرفت شناسي (سنتي و مدرن) مورد بررسي قرار داده و در بخشي ديگر مسئله ي معرفت شناسي عرفاني را طرح خواهيم کرد.