سیندخت 18786 اشتراک گذاری ارسال شده در 3 فروردین، ۱۳۹۱ این طبیعت است که باید شکوفایی و طراوت بهار را به خود ببیند تا آدمیان را به جشن عید و نوروز بنشاند اما معدن به عنوان بخشی ارزشمند از این طبیعت حکایت دیگری دارد. به راستی معدن و معدنکاری در ایران کدام روز را باید عید خود بداند؟ آن روز که آنقدر عزیز شود که در اکتشافش، اعماقی بیشتر از سطحی گسترده‌تر از ایران جست وجو شود؟ آن روز که در استخراجش ریزش معدن و مرگ چند معدنکار دیده نشود؟ آن روز که لازم نباشد بعد از برداشت از معدن، صدها کیلومتر را برای رسیدن به صنایع معدنی درنوردد و در اندک مسافتی به دست فرآوری سپرده شود؟ یا آن روز که بلیت رفتن به کشورهای گوناگون با حجم بالا را می‌گیرد برای صادرات افزون‌تر؟ هر کس که به نوعی درگیر معدن و معدنکاری است برای این پرسش پاسخی دارد به فراخور حال خویش. در واپسین روز انتشار روزنامه گسترش صنعت، قرار بر نوشتن «عیدانه»ای است از جنس صنعت و معدن. این قرار بهانه‌ای است برای طرح این پرسش که عید معدن چه روزی است؟ نوروز معدن کدامین روز است؟ سال‌هاست که کشتی کشتی و قطار قطار کانه‌های معدنی ارزشمند این دیار راه‌های خشک و تر را پیش می‌گیرند تا به کشورهای مختلف دنیا برسند و افزایش آمار صادرات معدنی خرسند کند ما را. کمی آن‌سو‌تر اما نفتکش نفتکش نفت خام است که برای تامین انرژی به همان کشورها صادر می‌شود به بهایی که بازارهای جهانی برای ما تعیین می‌کند. درآمدهای نفتی هم به اندازه کافی رویایی و اغواکننده هستند. شاید همین خرسندی افزایش صادرات معدنی و اغوای درآمدهای نفتی، غافل کرده ما را از اینکه ببینیم همین مواد معدنی با انرژی حاصل از همان نفت فرآوری شده با ارزشی چندین برابر افزوده‌تر به خودمان بازگردانده و فروخته می‌شود. نمونه بارز آن داستان سنگ‌آهن و ورق‌های فولادی است. به‌عنوان یک خبرنگار حوزه صنعت و معدن اعتقاد دارم معدن آن روز که پایان خام‌فروشی را شاهد باشد به جشن عید و نوروز خواهد نشست. آن روز که صادرات ایران محصولات نهایی باشد نه مواد خام معدنی. هاشم حکمه-دبیر گروه صنعت و معدن گسترش آنلاين 3 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده