morvaridtalaee 2591 اشتراک گذاری ارسال شده در 16 دی، ۱۳۹۰ طرح درس یا سناریوی آموزشی برای نخستین بار در سال 1918 توسط"فرانکلین بوبیت" مطرح شد و لزوم استفاده از سازماندهی در امر یاددهی – یادگیری مورد تأکید قرار گرفت. طرح درس به شکل امروزی آن، در سال 1950 به وسیله روان شناسان برجسته امر تعلیم و تربیت "بنجامین . اس . بلوم" شکل گرفت و در سال 1962 " رابرت گلیرز" نظرات تکمیلی خود را در راستای دیدگاههای بلوم مطرح کرد که تا به امروز نیز مدنظر برنامه ریزان و هدف گذاران آموزشی و دست اندرکاران امور آموزشی در سطح جهان بوده است. در ایران حیات مجدد "طرح درس" مربوط به هشت نه سال گذشته می باشد. لزوم استفاده از طرح درس، به عنوان ابزار کارآمدی در زمینه تکنولوژی آموزشی، در خدمت افزایش کیفیت نظام آموزشی کشورمان قرار گرفت. و طرح درس به عنوان برنامه ریزی و سازمان دادن به مجموعه فعالیتهایی که معلم در ارتباط با هدفهای آموزشی، محتوای درس و توانائیهای دانش آموزان برای مدت زمان مشخص تدوین می گردد مد نظر قرار گرفت. تدريس برنامه‌ريزي شده (planned teaching) يكي از اصول پذيرفته شده‌ي آموزش نوين است. اين نوع تدريس بر مبناي اهداف آموزشي مشخص، كه با نگرش ايجاد تغيير در رفتار و عملكرد آموزش‌گيرنده تهيه مي‌شوند صورت مي‌گيرد و در واقع به تعريف آن‌چه آموزش دهنده بايد به آموزش گيرنده ارائه دهد، مي‌پردازد. بايد اين نكته را در نظر داشت كه دانشجويان پزشكي با هدف اصلي تربيت پزشك عمومي آموزش مي‌گيرند و هر قدم از آموزش دوره‌ي پزشكي عمومي بايد در جهت ايجاد توانايي در طبابت عمومي باشد. پژوهش انجام شده در سال 1373 در مورد مهارت‌هاي مورد نياز و مشكلات شغلي پزشكان عمومي در مراكز بهداشتي - درماني نشان داد كه متأسفانه پزشكان عمومي در جريان كار به مهارت‌هايي نياز دارند كه در آموزش پزشكي به آن‌ها توجه نمي‌شود و برخي از مهارت‌هاي كسب شده نيز از كفايت لازم برخوردار نيستند. با توجه به مشكلات ناشي از عدم تناسب محتواي آموزش با وظايف و مسؤوليت‌هاي افراد, چارچوبي مشخص براي هر درس لازم است. براي تضمين اجراي اين چارچوب‌ها كه اصطلاحاً طرح درس (lesson plan) ناميده مي‌شوند، همكاري تمام استادان, به خصوص استاداني كه در زمينه‌ي فرآيند آموزش و طرح درس مجرب هستند مورد نياز است. 2 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده