اشتباهات نامزدهاي صفرکيلومتر

[hilda 13376]

شايد يکي از بدترين و تلخ‌ترين تجربياتي که افراد در دوران نامزدي با آن رو به رو مي‌شوند، زمان‌هايي است که با هم در مورد مسائل مشاجره مي‌کنند. اين مشاجرات صرف نظر از دلايل مختلفي که دارند، گاهي ممکن است به ناکافي بودن توانايي افراد در برقرار کردن ارتباط مربوط باشند. چيزي که به آن عدم تفاهم، نداشتن زبان مشترک و حرف هم را نفهميدن گفته مي شود.

 

 

 

 

يکي از مهم‌ترين اين علل رعايت نکردن اصول و قواعد گوش کردن است. ما آدم‌ها اغلب مواقع به طور کامل و دقيق به حرف‌هاي فرد مقابل‌مان گوش نمي‌دهيم و به همين علت مدام دچار سوء تفاهم و سوء برداشت مي‌شويم و نامزدها نه تنها از اين امر مستثني نيستند بلکه به علت اينکه تازه با هم آشنا شده‌اند بيشتر مرتکب اين اشتباه و در نهايت دلخوري و دل‌شکستگي فرد مقابل مي‌شوند. براي جلوگيري از اين اشتباه کافي ست ياد بگيريم درست گوش کنيم تا بتوانيم درست پاسخ داده يا عمل کنيم.

 

 

 

 

 

قواعد گوش دادن

 

توجه: يکي از مهم‌ترين پيش نيازهاي گوش دادن درست، توجه به حرف‌هاي فرد مقابل (گوينده) است. افراد براي اين کار بايد تمام حواس خود را روي گوش دادن متمرکز سازند و از تمام چيزهايي که ممکن است موجب پرت شدن حواسشان شود، اجتناب کنند.

 

 

 

استفاده از علائم کلامي و غيرکلامي: گاهي افراد براي اينکه به گوينده ثابت کنند که کاملاً به صحبت‌هايش توجه دارند و او را به ادامه صحبت تشويق نمايند، مي‌توانند از روش‌هاي مختلفي که در زير به برخي از آن‌ها اشاره مي‌شود، استفاده کنند.

 

 

 

علائم کلامي

 

تصديق

 

اين نوع از علايم کلامي شامل کلمات و عباراتي است که نشانه تاييد يا موافقت با اعمال و گفتار طرف مقابل است. از تصديق براي تقويت قسمت‌هاي مهم گفتار طرف تعامل و جهت دادن به آن استفاده مي‌نماييم. نمونه‌هاي آن عبارتند از «بله»، «درسته»، «همين‌طور است که شما مي‌گوييد» و...

 

تحسين

 

تحسين هم مانند تصديق نوعي تقويت مثبت است ولي فراتر از يک تاييد ساده يا توافق با گفتار و اعمال فرد مقابل مي‌باشد. از انواع تحسين کلامي مي‌توان به عباراتي مانند «آفرين!»، «چه جالب!»، «ادامه بده»، «عاليه» اشاره نمود که متناسب با وضعيت به کار مي‌روند.

 

حالات چهره بيانگر هيجانات دروني افراد است که نسبت به صحبت‌هاي شخص مقابل ابراز مي‌کنند. مانند «بالا انداختن ابروها» که نشانه تعجب شنونده است

 

انعکاس احساسات

 

انعکاس احساسات نوعي همدردي به حساب مي‌آيد و کاربرد آن زماني است که شخص مقابل نياز به يک همدرد براي کسب آرامش دارد. مثلاً وقتي کسي ناراحت، عصباني و آشفته حال است بايد از اين فن استفاده نمود. براي بازگرداندن احساسات بايد به دقت به صحبت‌هاي فرد مقابل گوش فرا داد تا از نيازها و مسائل اصلي او باخبر شد و گفتار را بر اساس آن نيازها تنظيم نمود.

 

تعبير و تفسير کردن

 

در اين روش افراد با استفاده از گنجينه لغات شخصي خود، مطالبي را که شنيده‌اند براي گوينده تفسير مي‌کنند. با اين کار هم مطمئن مي‌شوند که سخنان گوينده را درست فهميده‌اند و هم نشان مي‌دهند که در طول تعامل با دقت به سخنانش توجه مي‌کرده اند.

 

 

 

علايم غير کلامي

 

پاسخ‌هاي غير کلامي نيز نقش مهمي در گوش دادن ايفا مي‌کنند. برخي از اين رفتارها نشانه توجه به گوينده و برخي هم نشانه بي‌توجه اي به اوست که بايد به آن‌ها اهميت داد.

 

 

تکان دادن سر

 

سر تکان دادن در مذاکره، علامت توجه به صحبت‌هاي فرد مقابل است. اين مسئله باعث تشويق گوينده به ادامه تعامل مي‌شود.

 

حالت چهره

 

حالات چهره بيانگر هيجانات دروني افراد است که نسبت به صحبت‌هاي شخص مقابل ابراز مي‌کنند. مانند «بالا انداختن ابروها» که نشانه تعجب شنونده است.

 

وضعيت بدن: وضعيت بدن نيز مي‌تواند معرف نگرش‌هاي مثبت، منفي و سطح هيجانات و تمنيات باشد؛ لذا بايد به نحوه نشستن يا ايستادن بسيار توجه نمود. معمولاً گوينده با توجه به وضعيت بدني فرد مقابل خود تصميم به ادامه يا قطع مذاکره مي‌نمايد.

 

تماس چشمي مستقيم: تماس چشمي نشانه گوش دادن به صحبت‌هاي فرد مقابل است. معمولاً در زمان تعامل افرادي که شنونده‌اند بيشتر از گويندگان از نگاه ـ به ويژه نگاه‌هاي طولاني ـ استفاده مي‌نمايند.

 

استفاده از سؤال: شنونده خوب کسي نيست که در تمام زمان صحبت سکوت کند. شنونده خوب فردي است که اگر در ميان سخن، به موضوعي برخورد که برايش ابهام داشت يا در مورد آن اطلاعاتي نداشت، از فرد مقابل (گوينده) سؤال بپرسد. اگر اين امر در جاي مناسب خود و براي روشن شدن نکات مهم صورت پذيرد، نه تنها زشت نيست بلکه کاملاً مفيد هم هست و از بروز بسياري از سوءتفاهم جلوگيري مي‌کند. علاوه بر اين سؤال کردن به گوينده نشان مي‌دهد که به صحبت‌هايش توجه شده است.

 

بازگو کردن صحبت‌ها: بازگو کردن صحبت‌هاي فرد مقابل باعث مي‌شود که تعامل ميان دو نفر از تکراري شدن، پراکندگي، غيرمتمرکز بودن، بي هدفي و... خارج شده و بر يک موضوع تمرکز يابد. علاوه بر اين از بروز سوء تفاهم نيز جلوگيري مي‌کند.

 

خلاصه کردن: اين روش زماني که افراد در مورد موضوع بسيار مهمي سخن مي‌گويند يا مي‌خواهند در مورد آن (موضوع مهم) تصميم بگيرند يا قصد حل مشکلي را دارند، به کار گرفته مي‌شود. خلاصه کردن صحبت‌هاي فرد مقابل نه تنها باعث مي‌شود که شنونده همان پيامي را که قصد گوينده بوده دريافت نمايد بلکه از بروز سوء تفاهم نيز جلوگيري مي‌کند.

منبع: تبيان