سیندخت 18786 اشتراک گذاری ارسال شده در 10 آذر، ۱۳۹۰ چند روز پیش برای خرید شیرینی به یک قنادی رفتم. پس از انتخاب شیرینی، برای توزین و پرداخت مبلغ آن به صندوق مراجعه کردم. آقای صندوقدار مردی پنجاه ساله به نظر می رسید. با موهای جوگندمی، ظاهری آراسته، صورتی تراشیده و به قول دوستان " فاقد نشانه های مذهبی!" بود. القصه…، هنگام توزین شیرینی ها، اتفاقی افتاد عجیب غریب! اتفاقی که سالهاست شاهدش نبودم. حداقل در شهر گناهان کبیره (تهران) مدتها بود که چنین چیزی را ندیده بودم. آقای شیرینی فروش جعبه را روی ترازوی دیجیتال قرار داد، بعد با استفاده از جدول مقابلش وزن جعبه را از وزن کل کم کرد یعنی در واقع وزن خالص شیرینی را به دست آورد سپس وزن خالص را در قیمت شیرینی ضرب کرد و خطاب به من گفت: "۲۸۰۰ تومان قیمت شیرینی به اضافه ۵۰ تومان پول جعبه می شودبه عبارت ۲۸۵۰ تومان" نمی دانم مطلع هستید یا خیر! ولی سایر شیرینی فروشیهای شهرمان، جعبه را هم به قیمت شیرینی به خلق الله می فروشند. و اصلاً راستش را اگر بخواهید بیشترشان معتقدند که بیش از نیمی از سودشان از این راه است. اما فروشنده مذکور چنین کاری نکرد. شیرینی را به قیمت شیرینی فروخت و جعبه را به قیمت جعبه. کاری که شاید درذهن شمای خواننده عادی باشد ولی در این صنف و در این شهر به غایت نامعمول و نامعقول! رودربایستی را کنار گذاشتم و از فروشنده پرسیدم : "چرا این کار را کردید؟!! " ابتدا لبخند زد و بعد که اصرار مرا دید، اشاره کرد که گوشم را نزدیک کنم. سرش را جلو آورد و با لحن دلنشینی گفت : " اعوذ بالله من الشیطان الرجیم. ویل للمطففین…" و بعد اضافه کرد : " وای بر کم فروشان! داد از کم فروشی! امان از کم فروشی! " پرسیدم : " یعنی هیچ وقت وسوسه نمی شوید؟!! هیچ وقت هوس نمی کنید این سود بی زحمت را…." حرفم را قطع می کند : "چرا! خیلی وقتها هوس می کنم. ولی این را که می بینم…" و اشاره می کند به شیشه میز زیر ترازو. چشم می دوزم به نوشته زیر شیشه : " امان ز لحظه غفلت که شاهدم هستی! " چیزی درونم گر می گیرد. ما کجاییم و بندگان مخلص خدا کجا! حالم از خودم بهم می خورد. هزاربار تصمیم گرفته ام آدمها را از روی ظاهرشان طبقه بندی نکنم. به قول محمد علامت نزنم روی آدمها. ولی باز روز از نو و روزی از نو. چقدر دلمان میخواهد که تمام محیط زندگیمان اینطور عادلانه باشد؟ آیا ما هم در ایجاد جامعه دلخواهمان سهمی داریم؟ تصمیم بگیریم که هر روز بیشتر اینطور باشیم و از دیگری توقع نداشته باشیم. ما فرزندان این فرهنگ هستیم که میگوید . . . نویسنده: نامعلوم 4 لینک به دیدگاه
pari daryayi 22938 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 10 آذر، ۱۳۹۰ چند روز پیش برای خرید شیرینی به یک قنادی رفتم. پس از انتخاب شیرینی، برای توزین و پرداخت مبلغ آن به صندوق مراجعه کردم.آقای صندوقدار مردی پنجاه ساله به نظر می رسید. با موهای جوگندمی، ظاهری آراسته، صورتی تراشیده و به قول دوستان " فاقد نشانه های مذهبی!" بود. القصه…، هنگام توزین شیرینی ها، اتفاقی افتاد عجیب غریب! اتفاقی که سالهاست شاهدش نبودم. حداقل در شهر گناهان کبیره (تهران) مدتها بود که چنین چیزی را ندیده بودم. آقای شیرینی فروش جعبه را روی ترازوی دیجیتال قرار داد، بعد با استفاده از جدول مقابلش وزن جعبه را از وزن کل کم کرد یعنی در واقع وزن خالص شیرینی را به دست آورد سپس وزن خالص را در قیمت شیرینی ضرب کرد و خطاب به من گفت: "۲۸۰۰ تومان قیمت شیرینی به اضافه ۵۰ تومان پول جعبه می شودبه عبارت ۲۸۵۰ تومان" نمی دانم مطلع هستید یا خیر! ولی سایر شیرینی فروشیهای شهرمان، جعبه را هم به قیمت شیرینی به خلق الله می فروشند. و اصلاً راستش را اگر بخواهید بیشترشان معتقدند که بیش از نیمی از سودشان از این راه است. اما فروشنده مذکور چنین کاری نکرد. شیرینی را به قیمت شیرینی فروخت و جعبه را به قیمت جعبه. کاری که شاید درذهن شمای خواننده عادی باشد ولی در این صنف و در این شهر به غایت نامعمول و نامعقول! رودربایستی را کنار گذاشتم و از فروشنده پرسیدم : "چرا این کار را کردید؟!! " ابتدا لبخند زد و بعد که اصرار مرا دید، اشاره کرد که گوشم را نزدیک کنم. سرش را جلو آورد و با لحن دلنشینی گفت : " اعوذ بالله من الشیطان الرجیم. ویل للمطففین…" و بعد اضافه کرد : " وای بر کم فروشان! داد از کم فروشی! امان از کم فروشی! " پرسیدم : " یعنی هیچ وقت وسوسه نمی شوید؟!! هیچ وقت هوس نمی کنید این سود بی زحمت را…." حرفم را قطع می کند : "چرا! خیلی وقتها هوس می کنم. ولی این را که می بینم…" و اشاره می کند به شیشه میز زیر ترازو. چشم می دوزم به نوشته زیر شیشه : " امان ز لحظه غفلت که شاهدم هستی! " چیزی درونم گر می گیرد. ما کجاییم و بندگان مخلص خدا کجا! حالم از خودم بهم می خورد. هزاربار تصمیم گرفته ام آدمها را از روی ظاهرشان طبقه بندی نکنم. به قول محمد علامت نزنم روی آدمها. ولی باز روز از نو و روزی از نو. چقدر دلمان میخواهد که تمام محیط زندگیمان اینطور عادلانه باشد؟ آیا ما هم در ایجاد جامعه دلخواهمان سهمی داریم؟ تصمیم بگیریم که هر روز بیشتر اینطور باشیم و از دیگری توقع نداشته باشیم. ما فرزندان این فرهنگ هستیم که میگوید . . . نویسنده: نامعلوم کم ندیده ام از این آدمها ؛آنهایی که دلم می خواسته ساعتها فقط نگاهشان کنم و حسرت بخورم! که کاش... اما آنقدر قربانی شدنشان را دیده ام که دلم نمی خواهد روزی را ببینم که همین ها هم مثل بقیه شوند! مرسی مریمی 2 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده