lilac 5892 اشتراک گذاری ارسال شده در 21 آبان، ۱۳۹۰ وقتی که قلب‌هایمان كوچك‌تر از غصه‌هایمان میشود، وقتی نمیتوانیم اشک هایمان را پشت پلك‌هایمان مخفی كنیم و بغض هایمان پشت سر هم میشكند ... وقتی احساس میكنیم بدبختیها بیشتر از سهم‌مان است و رنج‌ها بیشتر از صبرمان ... وقتی امیدها ته میكشد و انتظارها به سر نمیرسد ... وقتی طاقتمان تمام میشود و تحمل مان هیچ ... آن وقت است كه مطمئنیم به تو احتیاج داریم و مطمئنیم كه تو فقط تویی كه كمكمان میكنی ... آن وقت است كه تو را صدا میكنیم و تو را میخوانیم ... آن وقت است كه تو را آه میكشیم تو را گریه میكنیم ... و تو را نفس میكشیم ... وقتی تو جواب میدهی، دانه دانه اشکهایمان را پاك میكنی ... و یكی یكی غصه‌ها را از دلمان برمیداری ... گره تك‌تك بغض‌هایمان را باز میكنی و دل شكسته‌مان را بند میزنی ... سنگینی ها را برمیداری و جایش سبکی میگذاری و راحتی ... بیشتر از تلاشمان خوشبختی میدهی و بیشتر از حجم لب‌هایمان، لبخند ... خواب‌هایمان را تعبیر میكنی، و دعاهایمان را مستجاب ... آرزوهایمان را برآورده می کنی ؛ قهرها را آشتی میدهی و سخت‌ها را آسان تلخ‌ها را شیرین میكنی و دردها را درمان ناامیدی ها، همه امید میشوند و سیاهی‌ها سفید سفید ... لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده