چرا مردم ایران شاد نیستند؟

[shaden. 18583]

در پیاده‌رو که قدم می‌زنی چهره‌های غمگین، افسرده و عصبانی تکرار می‌شوند. کمتر کسی می‌گذرد که به رویت لبخند بزند. از هر که سوال کنی، در توجیه اندوهش چندین و چند دلیل می‌آورد. تفاوت ندارد از کدام قشر و گروه باشند؛ به هر حال یا شاد نیستند یا شادی‌هایشان کوتاه و زودگذر است. در طول سال‌ها، درگیری اقشار مختلف مردم و به‌ویژه جوانان با این امر، منجر به آسیب‌های اجتماعی مهلکی همچون اعتیاد و خودکشی شده و جامعه را به سمت خشونت‌ پیش برده است.

 

همواره کارشناسان بر نقش شادی در سلامت روان جامعه تأکید کرده‌اند؛ در حالی که اجتماع امروز ما چنان از شادمانی فاصله گرفته، که این حلقه مفقوده در خاطرات مردم بیشتر یافت می‌شود تا حقیقت زندگی آن‌ها.

 

یک جامعه‌شناس دلیل نبود شادی در ایران را مربوط به فرهنگ می‌داند؛ فرهنگی که منحصر به دیروز و امروز نیست و سال‌هاست از نسلی به نسل دیگر انتقال می‌یابد. امان‌الله قرایی بر این باور است که مصایب تاریخی ایرانیان، از لشگرکشی و تجاوزات گرفته تا حمله و غارت، همگی سبب شده‌اند تا مردم این سرزمین رفته رفته روحیه شاد خود را از دست داده و در لاک غصه فرو روند.

 

وی همچنین گفته است: «آب‌پاشی جوانان نشان می‌دهد، جامعه تشنه شادی است و مسؤولان باید زمینه‌ای برای شاد بودن جوانان فراهم کنند.»

 

اما مصطفی اقلیما، آمار روزافزون بزهکاری، طلاق، دختران خیابانی، کودک آزاری و اعتیاد را دلیلی می‌داند که مردم نتوانند احساس شادی و آرامش کنند.

 

رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران در میزگردی در این‌باره گفته است: «در جامعه‌ای که اکثر مردم حتی از حداقل امکانات رفاهی و معیشتی برخوردار نیستند، ما چطور می‌توانیم توقع داشته باشیم، که حضور شادی را در آن احساس کنیم. مثلا جوانی که فارغ‌التحصیل شده و مدت‌ها به دنبال شغل بوده، شادی را در یافتن کار می‌بیند؛ در حالی که همین جوان وقتی کار پیدا می‌کند هم شاد نیست، چرا؟ چون امنیت شغلی ندارد، چون می‌داند، هر لحظه امکان دارد، کارش را از دست بدهد، به همین خاطر حتی با داشتن شغل هم نمی‌تواند شاد باشد.»

 

اقلیما، فشار اقتصادی را که سبب شده کمر مردم زیر بار تورم خم شود و همچنین عدم اجرای قوانین و ضوابط در جامعه را موجب غم‌زدگی و افسردگی مردم می‌خواند که امید به زندگی را هر روز کمتر و کمتر می‌کند.

 

مدیر کل دفتر آسیب‌دیدگان اجتماعی نیز نبود مدیریت شادی در کشور را مطرح کرده است؛ چرا که بر اساس آمار وزارت بهداشت ۳۴ درصد مردم تهران به یکی از انواع اختلالات روانی و برخی نیز به چند نوع اختلال روانی دچارند. در حالی که اکثر کارشناسان کاهش شادی در جامعه را از مهم‌ترین علل بروز این اختلالات می‌دانند.

 

بر اساس نظر کارشناسان روان‌شناسی، نوع شادى کردن بین برخى از مردم بسیار سطحى و زودگذر شده است؛ به گونه‌اى که آن‌ها بعد از تمام شدن لحظه‌هاى شادى، باز هم در غم خود فرو مى‌روند.