ما و یاسر

[sookut 13,735]

ما و یاسر

حامد پارسی*

 

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام

 

نه اینکه مسابقه ای در کار باشد ولی همه در جهت مشخصی در حرکت بودند. کسانی را می دیدم که با شتاب می روند، کسانی با تأنی ...من هم مدتی بود که راهی شده بودم اما خوش خوشک. با آسودگی ذاتی یا به قولی دل گندگی هایم، نشسته بودم و کتانی هایم را از نو بند می کشیدم، یکباره دستی دستم را گرفت! صاحب دست چه آشنا به نظر می رسید. چهره ی خیس از شبنم عرق اش نشان میداد که همه ی راه را دویده است.نمی دانم با زبانش گفت یا چشمانش یا شاید از شتابش شنیدم که گفت: زود باش...، بدو...، دیر شد...

نمیدانم کفش هایم را پوشیدم یا نه اما خوب به یاد دارم که او کفش هایش را به گردنش آویخته بود و پا برهنه می دوید. من هم شروع به دویدن کردم، اما ازشوک این برخورد دست پاچه می دویدم. او گام هایش بلند بود و نفس هایش چاق و همچنان دستم را در دست داشت. لختی گذشت، حواسم جمع تر شد. ما بیشتر بودیم! ده، صد یابیشتر... اما او دست همه را گرفته بود! او انگار بیش از ده ، صد یا بیشتر دست داشت!

خیلی ها حال مرا داشتند. می خواستیم پا به پایش باشیم، می خواستیم کمک اش باشیم نه وبال اش، ولی پر واضح بود اگر دست هایمان را رها میکرد تند تر می دوید، جلوتر بود. اما با همه شوقش و توانش باز با ما همپا میامد، با خوشرویی، با تشویق.

او راه را خوب می شناخت، گویی چشم اندازها را بارها و بارها دیده بود. با او دویدن چه زیبا بود چه با شکوه! نمیدانم فرصت شد به او بگویم یا نه اینکه در دل به همپایی با او همیشه می بالیدم، همیشه می بالم.

یکباره نفهمیدیم چه شد! دستان گرمش در دستانمان افسرد. انگار ایستاد! انگار افتاد یا ماند؟!... نه آنچه ایستاد، یاسر نبود! یاسر آن جلوتر هاست! آری عطر نفس هایش را می شناسیم! به قول شریعتی او همه را جا گذاشت! او آنقدر عجله داشت که خودش را هم جا گذاشت! ولی نه این که روی دستمان ماند و افسرد خودش نیست! خودش آن جلوتر ها ست.

از همان اول هم پیدا بود که عجله دارد ولی فقط گویی در برهه ای از روزگار من از عمر تو از عصر ما رسالتی یافت که ما را راه بیاندازد، راهی کند، به دویدن وا دارد و تا خیالش از ما راحت شد وا گذارد و خود با شتاب بیشتر بدود این بار با سرعت نور.

* رییس شورای مرکزی کانون عالی گسترش فضای سبز و حفظ محیط زیست