سنسور تنظیم اکسیژن

[EN-EZEL 13,039]

همه ی اتوموبیل های ساخته شده بعد از 1980 سنسور تنظیم اکسیژن دارند . این سنسورها اطلاعاتی را به کامپیوتر کنترل کننده می فرستند ، هدف این سنسورها کمک به موتور برای عملکرد کارآمد تا آنجایی که ممکن است همجنین حدالامکان خارج کردن کمتر مواد زاید .

یک نسبت ایده آل بین بنزین و هوای مخلوط شده وجود دارد که عبارت است از 14.7:1 (هوا=14.7 و بنزین =1) این نسبت با تغییر مشخصات سوخت تغییر می کند این نسبت به نبست هیدروژن و کربن موجود در سوخت بستگی دارد .

 

اگر مقدار اکسیژن وارده به موتور کمتر از مقدار کافی باشد در نتیجه بعد از احتراق مقداری از بنزین باقی می ماند که به این مخلوط ، مخلوط غنی یا غلیظ می گویند اما اگر اکسیژن وارده بیشتر باشد مخلوط سوخت رقیق خواهیم داشت اگر مخلوط رقیق در موتور بسوزد مقدار نیتروژن اکسید بیشتری وارده هوا می شود که این باعث عملکرد نامطلوب موتور و خرابی آن می شود .

 

این سنسورها در لوله اگزوز خودرو قرار داده می شوند و می توانند از دود خروجی بفهمند که مخلوط سوخت از نوع رقیق است یا غلیظ و بوسیله ی واکنش های شمیایی انجام شده یک ولتاژ تولید می شود و کامپیوتر مرکزی هم بوسیله ی آن مقدار بنزین و هوای وارد شده را تنظیم می کند .

دلیل استفاده از این سنسورها در موتور اتوموبیل به خاطر این است که مقدار اکسیژن ورودی در شرایط مختلف گوناگون است . از جمله از این شرایط می توان به ارتفاع از سطح دریا و گرمی هوا و حرارت موتور و فشار جو و غیره اشاره کرد .

اگر این سنسورها از کار بیفتند نسبت بنزین و هوای ورودی به هم می خورد و موتور اتوموبیل شما عملکرد ضعیفتری خواهد داشت و بنزین بیشتری مصرف خواهد کرد .