Mohammad Aref 120452 اشتراک گذاری ارسال شده در 22 خرداد، ۱۳۹۰ در این مقاله به نحوی گذرا تجربه شیکاگو در دو دهه گذشته برای باز زنده سازی مرکز آن مورد بحث قرار میگیرد. قبل از معرفی این پروژه، رواست تا به تضادی که بین دو نگاه به باز زنده سازی مرکز کلانشهرها وجود دارد، اشاره شود. نگاه نخست باز زنده سازی مراکز کلان شهری را ضرورتی کاملاً توجیه شدنی می انگارد و معتقد است که با پایان جنگ دوم جهانی، فرآیند حومه نشینی و خروج خانواده های طبقه متوسط و بالاتر سبب رکود اقتصادی، و به تبع آن توقف بازسازی و کمرنگ شدن ارتقای شرایط کالبدی مراکز کلان شهری گردید. در کنار این جریان، حاکمیت نئولیبرالیسم در اقتصاد جهانی که به فرآیند جهانی شدن منجر شد (ریگانیسم در آمریکا و تاچریسم در انگلستان) باعث رواج و گسترش فقر شهری، خیابان خوابی گسترده، پارک خوابی، بیکاری، اعتیاد به مواد مخدر (به ویژه مواد مخدر فقر مانند کرک که معتادان را به اقدامات تخریبی بسیار وسیع و کشتار دستجمعی می کشاند)، الکلیسم و جرم شهری، و نظایر اینها گردید؛ مراکز کلان شهری علاوه بر رکود اقتصادی با ناامنی مشهودی روبرو شدند. فساد گسترده پلیس در کلانشهرها و شکل گیری مافیای قدرتمند (سازمان دهنده قتل، فحشا، دزدی و دیگر بزهکاری های در مقیاس وسیع) وضعیت مراکز شهری را به شدت تخریب کرد. در مرکز نیویورک به طور متوسط روزانه شش قتل فقط در خیابان به وقوع می پیوست. نویسنده: پوریا پیروز دانلود مقاله 4 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده