Mohammad Aref 120452 اشتراک گذاری ارسال شده در 22 خرداد، ۱۳۹۰ بر اساس تحقیقات به عمل آمده توسط سازمان ملل متحد، در هر ثانیه سه نفر و روزانه حدود 250 هزار نفر به جمعیت افزوده می شود که خود عاملی بر افزایش شهرنشینی است. بر پایه همین تحقیقات، حدود 95% رشد جمعیت در کشورهای رو به توسعه اتفاق می افتد که کشور ایران جزئی از این کشورهاست. در ایران همراه با نفوذ استعمار از سال 1300 به بعد شهرنشینی و شهرسازی توسط دولت وارد مرحله تازه ای شد. اما آغاز دگرگونی های شدید و تأثیرپذیری از رشد سرمایه داری را می توان از اوایل حکومت پهلوی دانست، چرا که در زمان حکومت قاجار، سرمایه داری نتوانست آنطور که می خواست بر اقتصاد و جامعه ایران حاکم شود. به طور کلی ایران در ایجاد شهرهای جدید در دو مقطع زمانی قبل و بعد از انقلاب و در دو زمینه شهرهای مسکونی و مرتبط با واحدهای صنعتی و نفتی (قبل از انقلاب) و حرکت جدید برنامه ریزی و طراحی شهرهای جدید (بعد از انقلاب) قابل بررسی است. اما برنامه ریزی و طراحی شهرهای جدید یک فرآیند بوده و اجزای آن به مثابه عواملی در یک جریان و سیستم پویا در حال تأثیر و تأثر هستند. عدم توجه به هر عاملی می تواند بر عواملی دیگر تأثیر گذاشته و کل طرح ها، برنامه ها، تصمیم ها و تبلور عملی آنها را با مشکل مواجه سازد. نقش مردم یکی از مهمترین آنهاست که غالباً به شکل عمدی یا سهوی به دلیل دارا بودن ماهیت غیرفیزیکی از نظر طراحان و تصمیم گیرندگان پنهان می ماند و به نقش دولت و بخش عمومی در این خصوص بیشتر توجه شده است. مناسب آن است که به مسئله نقش مردم، آن هم به طور آشکار و همان اندازه بها داده شود که به مسائل کالبدی، معماری و ... بها داده می شود و این وظیفه ای است که دولت می تواند در کنار سایر وظایف بدان بپردازد. در این مقاله ابتدا مبانی تئوریک و سپس گونه های شهر جدید و مداخلات دولت در ایجاد و ساماندهی شهرهای جدید بررسی می شود. نویسندگان: دکتر محمدتقی رهنمایی مهندس حسین کلانتری خلیل آباد دانلود مقاله 3 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده