معرفی خورشيد ‌عفاف و پاكدامني

[YAGHOT SEFID 29302]

به مناسبت شهادت‌ حضرت زهرا (س)

خورشيد ‌عفاف و پاكدامني ... :icon_gol:

 

جام جم آنلاين: در سال پنجم بعثت يا به عبارتي سال هجرت مسلمانان به حبشه،‌چشم به جهان گشود و كلبه كوچك پيامبر(ص)‌ و خديجه(س)‌ را با چهره نحيف و دلنشين، نوراني كرد. روزگار و انسان‌ها آنقدر به او ستم كردند كه عمري كوتاه داشت و تنها 18 بهار از آن سپري شد.

 

 

بانوي 2 عالم را با نام‌هايي چون «ام‌ابيها»، «صديقه»، «طاهره»، «پاره تن پيامبر»، «شهيده»، «سرور زنان جهان»، «مرضيه»، «راضيه»، «مائده» و... مي‌شناسيم. در شب اسراء و معراج، براي نطفه بستن او، خداوند ميوه‌اي از بهشت را براي پيامبر فرستاد. بنابراين بوي بهشت و عطر دل‌انگيز گل ياس ازايشان استشمام مي‌شد و او تجسم عيني بهشت بود.

طلوع نور در تاريكي

پيام‌آور پاكدامني، حجاب و عفاف، الگوي درست زيستن براي زنان ارزشمندترين زينت‌ها را براي جامعه بشري در هر زمان و مكان به يادگار نهاد. الگويي جاودانه كه هرگز رنگ كهنگي به خود نمي‌گيرد و براي همه نسل‌ها ارزشمند است.

 

 

زهرا(س)‌ به همگان آموخت كه اگر چه او از جنس زن است،‌ اما در مبارزه و زن بودن به معناي واقعي كلمه مي‌توان كامياب بود. در جامعه‌اي زيست كه نسل زن فاقد شأن و منزلت اجتماعي بود. در جامعه‌اي كه تحجر و عصبيت جاهلي اعراب، به نوعي دوران تاريك جاهليت را در اذهان زنده مي‌كرد.

 

 

اين مساله را مي‌توان از آزار و زجرهايي كه اطرافيانش و مردم مدينه بويژه پس از درگذشت پيامبر(ص)‌ به او رساندند، دريافت. همان اعراب به اصطلاح مسلماني كه هنوز جسد گرم پيامبر در بستر بود در جستجوي قدرت و دنيا طلبي، به آرمان‌هاي پيامبرشان پشت پا زدند و بلافاصله «فدك» حق مسلم دخترش را غاصبانه از او گرفتند.

بدون شك اين اقدامات آگاهانه با هدف خاموش‌كردن نور جاودانه‌اي بود كه از پيامبر در وجود زهرا(س)‌ دميده شده بود و از وجود پاك او شعاع تاريخ را روشن ساخت. ليكن هيچ كس نتوانست اين نور روشنگر را خاموش سازد. البته در اين گفتار كوتاه مجال ريشه‌يابي رخدادهايي كه چنين سرنوشت اندوهناكي را براي فاطمه(س)‌ رقم زد، نيست.

 

 

رنج گل

سخن گفتن از رنج‌ها و غم‌هايي كه دل عزيز دردانه پيامبر را آزار داد، آنقدر سخت است كه دل سنگ و سنگين‌ترين بغض‌ها را مي‌تركاند. شكواييه حضرت زهرا در خطبه فدكيه‌اش، حكايت از عمق اين درد و رنج دارد. از سوي ديگر اين ناله محزون، با ژرف‌نگري حكايت از آشكار شدن نخستين رگه‌هاي تحريف اسلام به هدف ريشه‌كني نهال نوپاي آيين مبين پيامبر را دارد. در واقع اين استراتژي شوم را خاندان بني‌اميه و بعدها بني‌عباس، عليه موجوديت اسلام پايه‌ريزي كردند.

 

 

 

بنابراين نقش‌هايي كه حضرت ايفا كرد در تداوم حيات مكتب پدرش، بسيار مهم و درخور توجه است. وي اين مقاصد شوم و پليد را به موقع درك كرد و در برابر آن ايستادگي نمود. در اين مبارزه آن قوم ستمگر و نادان و ناانسان پهلويش را ناجوانمردانه شكستند، به صورتش كه ملائك آسمان بر آن سجده مي‌كردند، سيلي زدند و خانه‌اش را كه در آن برترين انسان‌هاي خلقت پرورش يافته بودند، به آتش كشيدند. بنابراين نقش حضرت زهرا در تداوم حيات اسلام، همان نقشي بود كه بعدها فرزندش امام حسين(ع)‌ و پس از او دخترش، زينب كبري(س)‌ در واقعه كربلا ايفا كردند. نقشي كه موجوديت آيين ناب پيامبر را براي هميشه از گزند و انحراف و آسيب‌ها و بدعت‌ها بيمه كرد. بحث اين است كه: پرچمدار اين مبارزه، زني تنها در جامعه‌اي سرشار از نفاق و تزوير كه شوهر دليرش را خانه‌نشين كرده بودند، پاي در اين راه نهاده است.

 

 

 

در شرايطي كه دشمنان اهل بيت شرايط را براي عقيم‌ گذاردن چراغ روشنگر اسلام مناسب مي‌ديدند. اگر هدف دشمنان اهل بيت نابودي آيين نوپاي اسلام بود، مي‌بايست 5 تن از سلاله پيامبر را از سر راه بردارند.

 

 

 

با درگذشت پيامبر و شهادت زودهنگام دخت نازنينش در كمتر از 75 روز پس از فوت او و سپس علي(ع)‌ و امام حسن و امام حسين گمان مي‌رفت توطئه‌گران به اهداف خود رسيده باشند، اما واقعيت اين است كه شهادت حضرت زهرا و علي(ع)‌ و امام حسن و امام حسين اسلام را جاودانه ساخت.