ترس از جدایی...

[Saman_88 8062]

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام

 

دیدن گریه کودک هنگام جدا شدن از مادر و به مدرسه رفتن، تصویری آشناست اما والدین در برخورد با این کودکان رفتارهای متفاوت نشان می دهند که تاثیرات گوناگونی نیز دارد. فوق تخصص روان پزشکی کودک و نوجوان و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت: ترس از جدایی، شایع ترین اختلال اضطرابی در کودکان و نوجوانان زیر 18 سال است. 'فریبا عرب گل' در گفت و گو با ایرنا افزود:هسته اصلی و زمینه ای این اختلال، اضطراب و نگرانی شدیدی است که کودک هنگام جدا شدن از اشخاص مهم زندگی خود، بیشتر پدر و مادر تجربه می کند. وی اضافه کرد: کودک مبتلا به اضطراب جدایی همواره نگران است که هنگام جدا شدن از نزدیکان، آسیبی متوجه والدین یا خود او شودن بطور مثال از حوادثی مانند تصادف، قتل، گم کردن راه خانه و دزدیدن شدن می ترسد. عرب گل خاطرنشان کرد: چنین کودکی در مقابل هر واقعه ای که منجر به جدایی او از عزیزش مانند تنها خوابیدن، تنها ماندن در منزل، رفتن به مهدکودک و مدرسه و بیرون رفتن والدین از منزل، مقاومت نشان می دهد. وی که عضو هیات مدیره انجمن روانپزشکی کودک و نوجوان نیز هست ، گفت: اینگونه کودکان ممکن است شب ها دچار رویا و کابوس هایی وحشتناک با موضوع جدایی شوند یا بدخواب شده و خواب منقطعی داشته باشند و پس از هربار بیدار شدن، حضور والدین را کنترل کنند. عرب گل افزود: برای کودکانی که اضطراب جدایی دارند، رفتن به مدرسه و مهد کودک، معضل و کشمکشی عذاب آور بین کودک و پدر و مادر است. وی، گریه، سردرد، دل درد، سرگیجه و حالت تهوع هنگام مدرسه و مهد کودک رفتن را از جمله علایم اضطراب جدایی در کودکان برشمرد. این فوق تخصص روان پزشکی کودک و نوجوان گفت: هرچه سن کودک کوچک تر باشد، علایم بیشتری را نشان می دهد اما تمام کودکانی که از رفتن به مدرسه امتناع می کنند، اضطراب جدایی ندارند و دلایل دیگری مانند افسردگی، ترس از مدرسه، ترس از همکلاسی ها، معلمان، قوانین و مقررات مدرسه و اختلال سلوک می توانند علل امتناع کودک از رفتن به مدرسه باشند اما شایع ترین دلیل این مساله اختلال اضطراب جدایی است. عرب گل افزود: اغلب کودکان هنگام جدایی والدین، درجاتی از اضطراب و ناراحتی را نشان می دهند که میزان معتدل آن -سه تا چهار دقیقه - در کودکان پیش دبستانی، نشانه دلبستگی ایمن و سالم به مادر است. وی افزایش فعالیت سیستم عصبی نورآدرژیک، علل ژنتیک، خانواده های تک والدی، خانواده هایی با الگوی روابط بسیار نزدیک و به هم تنیده، الگوی دلبستگی ناایمن و غیرسالم در کودک، خصوصیات سرشتی کودک ( مانند کودکان خجالتی و درونگرا )، محیط پر از استرس و مشکلات خانوادگی (مثل طلاق، جدایی، مرگ، نقل مکان و ...) را از جمله علل ابتلا به اضطراب جدایی در کودکان برشمرد. عرب گل یادآور شد: مداخله دارویی، بررسی استرس های موجود در خانواده، درک والدین از نیاز کودک، برگشت به مهد و مدرسه، همکاری و هماهنگی میان روانپزشک، خانواده و مدرسه، تجربه جدایی از والدین در موارد بسیار شدید و درنظرگرفتن پاداش و جایزه برای تلاش های موفقیت آمیز کودک از جمله روشهای درمانی اضطراب جدایی است. از سوی دیگریک روان پزشک گفت: تمایل نداشتن کودک برای رفتن به مدرسه و چسبیدن بیش از حد به مادر از علایم وجود اضطراب در کودکان است که نباید نسبت به آن بی توجه بود. دکتر عارفه مبشر در گفت وگو با ایسنا، اظهار داشت: بروز اضطراب در کودکان در مقایسه با بزرگسالان متفاوت است و علایم خاص خود را دارد. ولی باید توجه داشت که نسبت به اضطراب کودکان نباید بی توجه بود و والدین، کودکان مضطرب را به حال خود رها نکنند. وی افزود: افت تحصیلی، تمایل نداشتن برای رفتن به مدرسه، تغییر رفتار، جویدن ناخن، کندن پوست بدن، گوشه گیری، چسبیدن بیش از حد به والدین، بی قراری، شب ادراری، گذاشتن انگشت در دهان و نافرمانی از دستورات والدین از مهمترین علایم وجود اضطراب در کودکان است. مبشر با بیان اینکه دلایل مختلفی موجب بروز استرس و اضطراب در کودکان می شود، تصریح کرد: ژنتیک از دلایل بروز اضطراب در کودکان است و برخی کودکان بنا به دلایل ژنتیکی بیش از دیگر کودکان به استرس و اضطراب مبتلا می شوند. این روان پزشک خاطرنشان کرد: درگیری با همسالان، وجود مشکلات خانوادگی و درگیری والدین، جدا شدن از یک دوست و یا تغییر مکان زندگی از عواملی است که می تواند موجب بروز اضطراب در کودکان شود. وی بیان کرد: علایم استرس و اضطراب اگر اندک باشد نگران کننده نیست ولی اگر این علایم افزایش یافت به والدین توصیه می شود حتما درباره کودک خود با مشاور صحبت کنند. مبشر گفت: رفتار والدین با یکدیگر و پرخاشگری در محیط خانواده از مهمترین عواملی است که می توان کودکان را مضطرب کند به همین دلیل به والدین توصیه می شود در مقابل کودک با هم مشاجره نکنند.