سرچشمه سعادت کجاست؟

[Hossein.B 3,666]

خطبه 86 بخش پنجم

عِبَادَ اللهِ، إنَّ أنْصَحَ النَّاسِ لِنَفْسِهِ أطْوَعُهُمْ لِرَبِّهِ; وَ إِنَّ أَغَشَّهُمْ لِنَفْسِهِ أَعْصَاهُمْ لِرَبِّهِ; وَالْمَغْبُونُ مَنْ غَبَنَ نَفْسَهُ...

اى بندگان خدا! آنها که خالصانه تر و خیرخواهانه تر، با خود برخورد مى کنند، از همه در برابر پروردگار مطیع ترند و کسى که از همه بیشتر خود را مى فریبد، از همه بیشتر مرتکب معصیت پروردگار مى شود و مغبون واقعى کسى است که خویشتن را مغبون سازد و کسى مورد غبطه خواهد بود، که دینش سالم بماند و سعادتمند آن کس است که از سرنوشت دیگران پند و اندرز گیرد و شقاوتمند و محروم از سعادت کسى است که فریب هوا و هوس و غرور خویش را بخورد.از پیام هاى مهمّى که دربخشى از خطبه(86)نهج البلاغه به گوش جان مى رسد، این است که على(علیه السلام)مى فرماید: عوامل خوشبختى و بدبختى انسان، بیش از آنچه از بیرون به سراغ او مى آید، از درون جانش بر مى خیزد. اوست که خود را فریب مى دهد; اوست که خود را مغبون مى سازد; اوست که خویشتن را سعادتمند مى کند و بالاخره اوست که بر اثر پیروى از هوا و هوس و کبر و غرور، اسباب بدبختى خویش را آماده مى سازد.این سخن، هم درباره یک فرد صادق است، هم درباره یک جامعه; غالب مردم مخصوصاً در عصر و زمان ما، عوامل بدبختى خود را در بیرون جامعه خویش جستجو مى کنند و غالباً خود را فریب مى دهند و راه چاره را به روى خود مى بندند; در حالى که باید اسباب مشکلات را در روحیات خود، در پیوندهاى اجتماعى، در هوا و هوسها، در اختلاف و نفاق، در حسادتها و هواپرستى ها جستجو کرد و اگر در این خطبه، چیزى جز این پیام نباشد، براى زندگى سعادتمندانه انسان کافى است.(1)

1. جلد 3 صفحه 530 .

[morvaridtalaee 2,591]

سرچشمه سعادت راه رسیدن به خداست