Mohammad Aref 120454 اشتراک گذاری ارسال شده در 21 اسفند، ۱۳۸۹ براي سفر به داغ‌ترين منطقه كيهان ابتدا بايد از خورشيد گذشت، قلب آتشين منظومه شمسي. با دماي سطحي 5800 درجه كلوين، خورشيد ما از سردي فاصله زيادي دارد؛ اما اين دما به هيچ وجه يك ركورد كيهاني به شمار نمي‌رود. ستارگان ابرغول آبي كه جرم سنگين‌شان با فشردن هسته ستاره، كوره‌اي هسته‌اي را درون آنها به وجود مي‌آورد؛ بيش از 50 هزار درجه كلوين حرارت دارند. به گزارش نيوساينتيست، حتي اين غول‌هاي كيهاني در مقابل كوتوله‌هاي سفيد سر تعظيم فرود مي‌آورند؛ كره‌هاي متراكمي از گرما كه باقيمانده سوختن يك ستاره هستند. يكي از همين كوره‌هاي كيهاني به نام HD62166 حرارتي معادل 200 هزار درجه كلوين دارد. گرماي سوزاني كه به تنهايي سحابي وسيعي را توسط جو نوراني خود روشن مي‌كند. با فرو رفتن به درون يك ستاره، اين گرماي جهنمي باز هم افزايش مي‌يابد. دماي هسته ابرستارگان مي‌تواند از يك ميليارد درجه كلوين فراتر باشد. براي يك ستاره پايدار از نظر تئوري، حد بالاي اين دما معادل 6 ميليارد درجه كلوين است. در چنين دمايي ماده موجود در ستاره شروع به تابش فوتون‌هايي با انرژي فوق‌العاده بالا مي‌كند. سطح انرژي اين فوتون‌ها به اندازه‌اي خطرناك است كه ممكن است با برخورد آنها به يكديگر، الكترون و پوزيترون توليد شود. نتيجه اين فرايند يك واكنش زنجيره‌اي است كه منجر به از بين رفتن ستاره طي انفجاري بسيار بزرگ مي‌شود. نخستين مورد مشكوك از مشاهده چنين «ابرنواختر ناپايدار» مربوط به سال 2007 / 1386 است؛ زماني‌كه يك انفجار روشن و بلند مدت استثنائي مشاهده شد. رخدادي كه باعث شد اخترشناسان، در محاسبات خود در مورد امكان وجود ستارگاني به مراتب بزرگ‌تر از آنچه كه قبلا تصور مي‌كردند، تجديد نظر كنند. در طي عمر يك ابرنواختر، دماي ستاره ممكن است براي مدت كوتاهي به بيش از 6 ميليارد درجه كلوين برسد. در سال 1987 / 1366، يك انفجار ستاره‌اي در ابر بزرگ ماژلاني ديده شد كه نوترينوهاي ساطع شده از قلب آن كه بر روي زمين رديابي شد، بيانگر دماي داخلي معادل 200 ميليارد درجه كلوين بودند. ده به توان بي‌نهايت با تمام اين اوصاف، حتي اين دما هم در مقايسه با چيزي كه يك انفجار پرتو گاما را ايجاد مي‌كند، ركورد محسوب نمي‌شود! هر روز يك يا دو مورد از اين تلالوهاي كوتاه مدت پر انرژي توسط تلسكوپ‌هاي مخصوص رديابي مي‌شود. اخترشناسان اعتقاد دارند كه در صورت فلكي اكليل شمالي، نشانه‌هايي از تولد سياه‌چاله‌ها وجود دارد. اين اتفاق زماني رخ مي‌دهد كه هسته يك ستاره عظيم فرو مي‌پاشد، يا وقتي‌كه دو ستاره نوتروني فوق چگال با يكديگر برخورد مي‌كنند. در اثر اين اتفاق، انرژي گرانشي به نحوي به دسته‌اي از پرتو گاما و تابش‌هاي ديگر تبديل مي‌شود. با وجود اينكه جزئيات اين فرايند كماكان ناشناخته است، كره آتشيني از ذرات نسبيتي طي آن ايجاد مي‌شود كه حرارت آن به يك تريليون (هر تريليون معادل 10 به توان 12 است) درجه كلوين مي‌رسد. اما در همين سياره زمين جهنمي مصنوعي وجود دارد كه از تمام عالم داغ‌تر است: يك محفظه آشكارساز كه 100 متر زير زمين و در نزديكي ژنو قرار دارد. دانشمندان اين آزمايشگاه بين 8 نوامبر تا 6 دسامبر 2010 / 17 آبان تا 15 آذر 1389، هسته‌هاي عنصر سرب را در برخورددهنده بزرگ هادروني (ال.اچ.سي) به يكديگر كوباندند. هدف از اين آزمايش، شبيه‌سازي لحظات نخست پس از مهبانگ بود. نتيجه اين آزمايش بالاترين دمايي بود كه تا كنون بر روي زمين ثبت شده است، كره آتشيني از ذرات زيراتمي كه دمايي معادل چندين تريليون درجه كلوين داشت. اين آزمايش سرنخ‌هايي به دانشمندان داد تا دريابند كه داغ‌ترين نقطه عالم در كجا قرار دارد. البته اين نقطه داغ مربوط به حال حاضر نيست، بلكه متعلق به زماني در گذشته است. با نگاه كردن به قلب مهبانگ، نقطه فشرده‌اي از دما و چگالي كه جهان ما از آنجا آغاز شد، دانشمندان تلاش كردند كه حداكثر دماي عالم را تخمين بزنند. بر اساس درك فعلي ما از فيزيك عالم، اين عدد در محدوده 10 به توان 32 قرار دارد؛ يعني چند ميليون ميليارد ميليارد ميليارد درجه كلوين! برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 1 لینک به دیدگاه
assady 116 اشتراک گذاری ارسال شده در 23 اسفند، ۱۳۸۹ من از مکانهای گرم خوشم نمیاد..اگر میشه معتدل ترین مکان در دنیا به ما بگید..ممنون میشم لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده