معرفی اسکار نیمایر

[from_hell 10964]

معرفی اسکار نیمایر معمار برزیلی و آثارش:

 

 

نام اسکار ریبیرو دو آلمیدا نیمایر سوارس فیلهو..

تاریخ تولد: 15 دسامبر 1907

سن :102 سال

محل تولد:ریودوژانیرو

ملیت :برزیلی

پروژه‌های معروف: طراح بنای مرکز سازمان ملل در نیویورک

جوایزجایزه معمار پریتزکر سال 1988

 

 

 

 

او در شهر ریو دو ژانیرو زاده شد. در همان شهر در سال ۱۹۳۴ از مدرسه هنرهای زیبا درجه

مهندسی معماری دریافت کرد. در ۱۹۴۵ عضو حزب کمونیست برزیل شد. عضویت در این حزب

بارها برایش دردسر آفرین بود. در دوره دیکتاتوری نظامی برزیل به دفترش حمله کردند و ناچار از

زندگی در اروپا شد. فیدل کاسترو گفته بود «من و اسکار نیمایر آخرین کمونیست‌های کره زمین

هستیم.»

 

در سال ۱۹۴۷ با طرح بنای مرکز سازمان ملل متحد در نیویورک شهرتی جهانی یافت.

 

 

در ۱۹۵۶ رئیس‌جمهور برزیل از او خواست طرحی برایبرازیلیا، پایتخت جدید برزیل بدهد.

برازیلیا بزرگ‌ترین طرح معماری او بود و نیما‌یر در آن بسیاری از اندیشه‌های نوین خود را بکار برد.

در ۱۹۸۸ برنده جایزه معماری پریتزکر شد.

 

 

در سال‌های اخیر او همچنان کار می‌کند. آخرین کار او مجسمه‌ای به یادبود محاصره اقتصادی

کوبا از سوی آمریکا است.

[from_hell 10964]

مسلما اسکار نیمایر نامدارترین معمار زنده دنیاست...

 

 

نیمایر آخرین "قهرمان" جنبش مدرن است.لوکوربوزیه،میس وندروهه،فرانک لوید رایت و آلوار آلتو همگی به دیده احترام

به این معمار برزیلی می نگریستند که یک تنه، معماری را به آمیزه ای شگفت انگیز از قوس های پراحساس و فرم های

سبک و فراموش نشدنی تبدیل کرد.حتی آنها نمی توانستند سر در بیاورند که چگونه نیمایر معماری جنبش مدرن را با شرایط

کشور برزیلهمخوان می کند.

 

این ویژگی ساختمانهای او که انگار در یک لحظه پدید آمده اند دوست داشتنی است.گویا این ساختمان ها کاملا ساخته و

پرداخته ذهن، دست و چشم هستد.مثل این است که به طور طبیعی از دل سایت خود بیرون پریده اند.

 

نیمایر درباره شیوه نقشه کشی اش می گوید:

 

"برای من معماری همیشه با کشیدن نقشه آغاز می شود.مادرم

می گفت هنگامی که خیلی کوچک بودم با انگشتانم در هوا،

اشکالی می کشیدم.تا اینکه یک روز مدادی پیدا کردم و ار آن روز بود

که هر روز چیزی میکشیدم.ساختمان ها روی کاغذ دقیقا همان

جوری می شوند که شما می خواهید. اما آنها نتیجه حرکات بی

هدف مداد نیستند.افسار مداد به دست هزاران اندیشه ای است که

در کتابخانه ذهن من انباشته شده است. هنگامی که به سایت

ساختمان نگاه میکنم ، بودجه را در نظر می گیرم و به این میاندیشم

که جه و چگونه بسازم.همین جاست که طرح ها خیلی تند به ذهنم

سرازیر می شوند.مداد را که بدست میگیرم،راه می افتد و ساختمان

پدید می آید. همین وبس."

 

"البته در طول این سالها دردسرهایی را هم برای مهندسان ساختمان

ایجاد کرده ام اما آنها در کنارم ماندند.من همیشه می خواهم که

ساختمان هایم، تا جای ممکن ،سبک باشند،به آرامی با زمین ارتباط

برقرار کنند،بالا و پائین بروند و همه را شگفت زده کنند.معماری یعنی

نو آوری.همان قدر که باید کارکردی باشد،همان قدر هم بیاد لذت

بخش باشد.اگر فقط به کارکرد فکر کنید حاصل کارتان نفرت انگیز می

شود.بسیاری از ساختمان های من را باید سیاسی یا یادمان شهری

به شمار آورد اما شاید بعضی از آنها بتوانند به مردم عادی ،این مردم

بی قدرت، احساس لذت را منقل کنند.این همان کاری است که از

دست معمارها بر می آید.نه چیزهای دیگر."

[from_hell 10964]

نیمایر که خود یکی از اصلی ترین و مستعد ترین معماران جنبش مدرن

بود،از دل نظام آموزشی سست و سیاهی سر بر آورد.با وجود این،

توانست به شناختی بسیار آگاهانه و تقریبا حسی از قابلیت های

بتن مسلح دست یابد .فولاد در برزیل بسیار کمیاب و گران بود اما بتن نه

تنها قیمت ارزانی داشت بلکه حتی با وجود کارگرانی ناوارد می شد با

آن به مرزهایی تصور نکردنی رسید.نیمایر در سازه های بتنی،شیوه ای

از معماری را دید که نه تنها مدرن است بلکه می تواند گوشه هایی از

طبیعت برزیل را نیز نشان دهد.

 

​

 

 

آثار

• کاخ کاپانما در ریو دو ژانیرو
  
• غرفه برزیل در نمایشگاه جهانی نیویورک، ۱۹۳۹
  
• مجتمع ساختمانی پامپولا در بلو هوریزونته
  
• پارک ایبیراپوئرا در سائو پائولو
  
• بنای سازمان ملل متحد در نیویورک
  
• شهر برازیلیا
  
• مرکز حزب کمونیست فرانسه در پاریس
  
• مسجد دولتی پنانگ در مالزی
  
• دانشگاه حیفا در اسرائیل
  
• موزه هنرهای معاصر نیتروی
  
• کلیسای ساون فرنسیشکو
  
• کنگره ملی برازیلیا
  
• کاخ آلواردا،اقامتگاه رئیس جمهوری برزیل
  
• موزه ملی برازیلیا
  
• موزه اسکار نیمایر،کوریتیبا
  
• کلیسای جامع برازیلیا
  

[from_hell 10964]

آثار:

شهر برازیلیا:

از سال1763ت1960اشهر ریودی یانیروپایتخت برزیل بود، و منابع غالبا در ناحیهِ جنوبی کشور

متمرکز بودند. برزیلا از لحاظ موقعیت جغرافیایی در مرکز کشور قرار دارد که در واقع پایتختی

است که از لحاظ جغرافیایی خنثی است. نظریهِ ایجاد پایتخت برزیل در داخل مربوط به قانون اساسی

در 1981می‌شود که در آن دقیقا عنوان شده بود که بخش فدرال باید کجا باشد، اما خود محل تا سال 1922

تعریف نشده بود. موقعیت برزیلا باعث توسعهِ ناحیهِ مرکزی برزیل شده و تمامیت بهتری در قلمروی برزیل ایجاد می‌کند

برازیلیا شاهکاری شگفت آور است از جسارت در معماری،رادیکالیسم در برنامه ریزی شهری و خواسته های سیاسی.

مرکز فوتوریستی این شهر تناه در 41 ماه و با پشتیبانی ژوسلینو کوبیچک،رئیس جمهور مردمی برزیل،ساخته شد.

کوبیچک هنگامی که در سال 1956 بر سر قدرت آمد اینچنین قول داد:"پنجاه سال پیشرفت در 5 سال".

 

طراح این پروژه، لوسیو کوشتاو ، هدیه ای معمارانه به شاگرد خود

نیمایر بخشید که آن هم طراحی همه ی ساختمان های حساب شده

یکی از عجیب ترین و متمایزترین شهرهای جهان.در جایی، ساختمان

بسیار نمادین کنگره و کاخ طاقدار دادگستری .در جایی دیگر، اداره

های مرکزی وزارتخانه ها، کلیسای جامع انقلاب و بلوک های آپارتمانی فرامدرن.

 

 

عکسها و نقشه های شهر برازیلیا:

 

این عکس های شب بسیار فریبنده، توسط عکاس اندرو پروکو از شهر برازیلیا گرفته شده و در طول سال کنونی برنده ی جایزه های متفاوتی در رقابت های عکاسی بین المللی بوده است. این مجموعه که " برازیلیای نیمایر " نام گرفته است، معماری سورئال اسکار نیمایر را در شکل دهی این شهر در طول 50 سال را به تصویر می کشد.

 

اندرو پروکو می گوید : " من شیفته ی ساختمان های نیمایر به عنوان آثاری حقیقی از هنر و این حقیقت که وی تاثیر بسیار زیادی بر معماری این پایتخت در طول زندگی خود داشته است، شده ام. "

 

کنگره ملی برزیل

 

 

کلیسای جامع برازیلیا

 

 

کاخ سپیده دم

 

 

موزه ملی برزیل

 

 

ساختمان مرکز مدیریتی و اداری نشر موندادوری

 

 

مونومنت ارتش

 

 

[from_hell 10964]

کاخ آلواردا(alvorada)اقامتگاه رئیس جمهور برزیل:

نیمایر زندگی عجیبی داشته است،پنجاه سال پیش بود که کار بر

روی ساختمانهای به یاد ماندنیش را در برازیلیا آغاز کرد.

کاخ بسیار زیبای آلورادا –اقامتگاه رسمی رئیس

جمهور برزیل – نخستین آنها بود؛ساختمانی که در جهان مدرن

 

لنگه نداشت.این سازه شفاف ، که بتازگی بازسازی هم شده

 

است، در شبه جزیره ای مشرف به دریاچه مصنوعی پارانوا قرار

دارد.

از دورترین نقاط چمنزار پاک و با قاعده ای که در آن نزدیکی است

، می توان درخشش این ساختمان را نظاره کرد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[sam arch 55879]

 

عمار:

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام

موقعیت بنا: ریودوژانیزو، برزیل

مهندس سازه: برونو کونتارینی (Bruno Contarini)

سال احداث: 1996

موزه ی هنر معاصر نیتِروی، یا همان اِم اِی سی، را معمار مشهور برزیلی اسکار نیمایر طراحی کرد و در سال 1996 به اتمام رسید . این سازه ی شمایل گونه ی بشقابی شکل، بر کناره ای صخره ای، در بالای خلیج کوچکِ گوانا بارا، در شهر نیتِروی واقع شده است و به شکلی بی همتا، چشم انداز های پانورامیک ریو دِ جِناریو را قاب می کند و اثری ساده و همچنان برجسته ای رامتعلق به زیبایی شناسی ِ خاص نیومایر، محفوظ و دست نخورده نگاه می دارد .

 

 

 

 

منبع این پست:مطلبی با عنوان "موزه هنرهای نیتروی،اسکار نیمایر" در تارنمای arel.ir

[sam arch 55879]

 

ساختمان پیشرویی که اسکار نیمایر معمار برزیلی رویایش را در ذهن میپروراند به ساختمانی شناخته شده و طرحی به روز تبدیل شد.در سال 2000 خانه ی مد پرادا (برند ایتالیایی) ساختمان را برای ارائه ی مجموعه ی جدیدش اجاره کرده بود. نیمایر ساختمان زیبایی خلق کرده بود.او یک ساختار ساده و بدون تزیین میخواست.او درباره این بنا میگوید: ساختمان مرکز مدیریتی کاری است که در این شهر شکل میگیرد و نمونه ی خوبی از معماری معاصر،و به من اجازه بدهید که بگویم یک جاذبه ی توریستی خواهد بود. دیوارها بافت تخته های چوبی که برای ساخت آنها استفاده شده بود را نگه داشته اند.اتاق کنفرانس اصلی با ورقه های فلزی که به صورت عمودی به دیوار آویخته شده،زیر سطح زمین قرار گرفته.گنبد اتاق کنفرانس در چمن مقابل ساختمان اصلی شش طبقه که با شیشه روکش شده دیده میشود.

 

 

 

 

منبع:مطلبی با عنوان "ساختمان مرکزی و اداری حزب کمنیست در پاریس" از تارنمای etoood.com

[sam arch 55879]

 

اسکار نیمایر ولکان را در خانه فرهنگ هاوره که در سال 1982بازگشایی شد طراحی کرده است.او با جین-مایور لیونت همکاری کرده،که با او،به تازگی طراحی ساختمان مقر کمنیست را در فرانسه به اتمام رساند.ولکان (حجمی استوانه مانند شبیه به کوه آتشفشان) شامل یک تآتر 1200 نفره و یک سینما ی 350 نفره است.در حالی که ولکان (آتشفشان) کوچک یک سالن 500 نفره و یک تالار کنفرانس 80 نفره دارد .این سالن اجتماعات ایده های کمنیستی نیمایر را تداعی می کند،گویی این بنا زیر زمینیست که به نظر میرسد به طور طبیعی از دل منظره پدیدار می شود.نیمایر تعادل دو فرم را در نظر گرفته و اینکه دو بنا چطور فضای شهری بین یکدیگر را تشکیل می دهند.فرم های سفید مرکزی توسط رمپ قابل دسترسی هستند،همانند بسیاری دیگر از ساختمان های نیمایر.شکافهای کوچک پنجره ها نور را به طرز مرموزی به داخل منعکس می کند.

 

 

دو حجم به وسیله ی رمپ به هم متصل شده اند

 

 

پنجره هایی که نور را به داخل هدایت میکنند

 

 

عکس هوایی

 

منبع:مطلبی با عنوان "آتشفشانهای اسکار نیمایر در فرانسه" در تارنمای etoood.com

[sam arch 55879]

 

در سال2002 ساختمانی که برای بخشهای دولتی کوریتیبا (مرکز ایالت پانارا) استفاده می شده،بازسازی و مبدل به موزه گشت.ساختمان الحاقی جدید،شبیه گیاه فلورا (گیاهی در ایالت پانارا در برزیل)،ساخته شده است.با این وجود در بین عوام به "چشم" معروف است.تونلی در زیرزمین دو ساختمان را به یکدیگر متصل می سازد.اسکار نیمایر،تمامی پروژه را طراحی کرده،و به احترام او،دولت پارانا موزه را به نام او نام گذاری کرده است.

 

موزه اسکار نیمایر

 

 

دید از بالا

 

 

درون چشم

 

 

نمایی از قسمت دوم ساختمان موزه

 

 

موزه اسکار نیمایر

 

 

 

گیاه فلورا که قسمت الحاقی از آن الهام گرفته شده

 

منبع:مطلبی با عنوان "نیمایر و الهام از طبیعت بومی" در تارنمای etoood.com

[Mohammad Aref 120454]

بررسی زندگی و آثار اسکار نیمایر

 

نیمایر که نام کامل او اسکار ریبرو آلمئیدا سوارس بود، سال ۱۹۰۷ میلادی در شهر ریو دو ژانیرو برزیل زاده شد. در همان شهر در سال ۱۹۳۴ از مدرسه هنرهای زیبا درجه مهندسی معماری دریافت کرد. در سال ۱۹۴۵ عضو حزب کمونیست برزیل شد. عضویت در این حزب بارها برایش دردسر آفرین بود. در دوره کودتای نظامی برزیل به دفترش حمله کردند و ناچار از زندگی در اروپا شد.نیمایر در نیمه دهه ۱۹۴۰ از شاگردان لوکوربوزیه طراح و معمار بزرگ سوئیسی بود. نیمایر انسانی مبارز و متعهد بود و در سراسر عمر کمونیستی معتقد باقی‌ماند. او یک بار در مصاحبه ای گفت : “همه انسانهای خوبی که در زندگی دیدم، کمونیست بودند”. نیمایر از دوستان صمیمی فیدل کاسترو رهبر کمونیست کوبا بود. فیدل کاسترو گفته بود «من و اسکار نیمایر آخرین کمونیست‌های کره زمین هستیم.» او در اوایل دهه ۱۹۸۰ به میهن خود برگشت و در دفتری در مرکز شهر ریودوژانیرو مشغول کار شد. معروف است که بالای میز کار او این جمله نقش بسته بود:”جهان را باید تغییر داد.” نیمایر در فعالیت های اجتماعی و سیاسی برای یاری به محرومان تلاش می کرد. او گفته بود که همیشه در تلاش است که معماری را به خدمت مردم زحمتکش در آورد و به زندگی آنها اندکی نشاط و شادی وارد کند. یکی از کارهای مشترک او با لوکوربوزیه معمار سوئیسی، طراحی ساختمان ماندگار سازمان ملل متحد در نیویورک است که با این طرح شهرتی جهانی یافت. نیمایر به لطف عمر طولانی موفق شد بیش از ۶۰۰ بنای معماری خلق کند. او تا آخرین روزهای عمر خلاق و نوجو بود. همه کارهای او از مهر و نشانی خاص بر خود دارند. او از شاگردان و مریدان لوکوربوزیه معمار نوگرای سوئیسی به شمار می رفت اما بسیاری او را به عنوان “پدر مدرنیسم در معماری” می شناسند.

 

طراحی برازیلیا

از اوایل دهه ۱۹۵۰ که دولت برزیل قصد داشت شهر برازیلیا را به عنوان پایتخت کشور معرفی کند، طراحی این پروژه بزرگ به نیمایر و دو تن از همکارانش سپرده شد. آنها در طول چهار سال روی زمین شهری افسانه ای آفریدند که تجسم حرکت و رنگ و نور بود و بسیاری آن را زیباترین شهر جهان می دانند. شهر به سان پرنده های در حال پرواز طراحی شده است. یونسکو تمام شهر برازیلیا را بخشی از میراث بشری دانسته است. برازیلیا بزرگ‌ترین طرح معماری او بود و نیمایر در آن بسیاری از اندیشه‌های نوی خود را بکار برد.نقشه های زیبای او برای ساختمان های اصلی این شهر همچون دو کاخ ریاست جمهوری پلاناتو و آلورادا و ساختمان های مجلس سنا و نمایندگان کنگره او را در سطح بین‌المللی به همگان شناساند.

 

سبک معمار

خمیره اصلی کارهای نیمایر آهن و پولاد و بتن است. اما او این مواد سخت و زمخت را در قالبی نرم و ظریف عرضه کرد. نیمایر بارها گفته بود که فرم های سخت و زوایای حاد و تیز را دوست ندارد. در طرح های او سطوح سخت آهن و بتن با هارمونی نرم و مواج به رقص در می آید. او گفته بود که خمیدگی ها و انحناهای آثارش را از کوه های برزیل، امواج رودها و دریاهای میهن و همچنین پیکر موزون زنان کشورش الهام گرفته است. در معماری نیمایر خلاقیت و تخیلی جسورانه دیده می شود. او معماری را به گردش آزاد رنگ و نور و فضا نزدیک کرد و حتی بناهای سنتی را با نگاهی تازه و بدیع بازساخت. بطور مثال در کلیسای جامع برازیلیا، درون کلیسا به جای فضای گرفته و تیره و تار قدیم، فضایی پر روح، زنده و جاندار است که در آن رنگ و نور به پرواز در آمده است. او معتقد بود که در سطوح صاف و تیز حس و نشانی غیر انسانی وجود دارد. به نظر او سطوح ملایم، خمیده و ظریف به طبع و ذوق انسان نزدیک تر است. وی در مقاله ای می گوید که پیکر انسان برای ما آشناترین و طبیعی ترین فرم خارجی است. در بدن آدم هیچ زاویه ای نیست، همه اندام ها با نرمی و پیچ و خم های ظریف به هم گره خورده اند.

 

آثار معمار

نیمایر آثار معروفی را در سطح جهانی با الهام از منحنی ها طراحی کرد که از جمله آنها می توان به مقر حزب کمونیست فرانسه در پاریس، مسجد، مرکز مدنی و دانشگاه الجزیره در الجزایر، خانه فرهنگ هاوره فرانسه، دانشگاه قسطنطنیه الجزایر، ساختمان انتشارات موندادوری میلان ایتالیا، مجلس امریکای لاتین در شهر سائوپائولوی برزیل، مرکز توسعه جهانی زبان پرتغالی در لیسبون پرتغال و مرکز فرهنگی بین‌المللی آولیس اسپانیا اشاره کرد.

 

کنگره ملی برزیل

ساختمان موزه هنر های مدرن نیتروی از شاهکار های نیمایر شناخته می شود. او این بنای مدرن را در سال ۱۹۸۹ طراحی کرد، یعنی زمانی که ۸۲ ساله بود. او تمام موزه را به سان گلی شکوفا مجسم ساخت که هنر دوستان را از همه طرف به اندرون خود دعوت می کند. از آخرین کارهای او مجسمه‌ای به یادبود محاصره اقتصادی کوبا از سوی آمریکا است. از دیگر آثار او می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کاخ کاپانما در ریو دو ژانیرو
  
• غرفه برزیل در نمایشگاه جهانی نیویورک، ۱۹۳۹
  
• مجتمع ساختمانی پامپولا در بلو هوریزونته
  
• پارک ایبیراپوئرا در سائو پائولو
  
• بنای سازمان ملل متحد در نیویورک
  
• برازیلیا
  
• مسجد دولتی پنانگ در مالزی
  
• دانشگاه حیفا در اسرائیل
  
• ساختمان کنگره ملی برزیل، یکی از کارهای معروف نیمایر
  
• کلیسای کتدرال
  
• سالن کنفرانس سرپوشیده در جنوب ایتالیا
  
• موزه هنری وولکانو
  

جوایز معمار

نیمایر به دلیل خلق آثاری بی بدیل، جوایز متعددی همچون جایزه معماری پریتزکر از موسسه هنر شیکاگوی امریکا در سال ۱۹۸۸ ، جایزه لنین در سال ۱۹۶۳، جایزه بنیتو خوارز در سال ۱۹۶۴، جایزه ژولیت کوری در سال ۱۹۶۵، مدال طلای سلطنتی موسسه معماری انگلیس در سال ۱۹۹۸ و جایزه ولیعهد اسپانیا موسوم به پرینسیپه استوریاس در رشته هنر در سال ۱۹۸۹ میلادی را دریافت کرد.

 

پایان عمر

نیمایر در حالی که خود را برای برگزاری جشن ۱۰۵ سالگی تولد خود در ۱۵ دسامبر آماده می کرد، روز ۲ نوامبر به دلیل سرماخوردگی و عفونت دستگاه تنفسی در بیمارستان “ساماریتانو” بستری شد. او در شرایطی که ورا لوسیا همسرش، فرزندان، نوه ها و بستگانش در بیمارستان کنار او بودند، روز چهارشنبه ۵ دسامبر ۲۰۱۲ در آخرین نبردش با بیماری و کهولت سن تسلیم شد و در شهر ریودوژانیرو چشم از جهان فروبست. پیکر او با هواپیما به شهر برازیلیا منتقل شد تا در آنجا برای همیشه آرام بگیرد. دیلما روسف رئیس جمهوری برزیل درپیامی با ابراز تاسف از مرگ نیمایر تصریح کرد : “برزیل امروز یکی از بزرگترین نوابغ خود را از دست داد. او یک انقلابی بود که سبک جدیدی از معماری مبتنی بر زیبایی و منطق را ابداع کرد.”

 

منبع: پژوهشکده شهرسازی و معماری سپیدار