نقد و بررسی نظريه پردازان مرمت شهري/کاميلو بويتو

[SH E I KH 18,713]

او کسی است که با ارزش گذاری بر بافتهای کهنه به منزله اسناد تاريخی باور دارد. هسته اصلی سخن او را احياء مجدد فعاليت بناها و بافت های کهن تشکيل می دهد. به اعتقاد او " بناهای تاريخی مرزهای زمان را پشت سر گذارد و هميشه نقش فعالی در زندگی مردم به عهده گيرد." ( اشاره به اصل معاصرسازی که از دهه 60 قرن بيست ميلادی در سطح وسيعی در دستور کار قرار گرفت) او دو نظريه مطرح می کند و اشاره به جايگزينی مفاهيم معماری به جای ويژگی های شکلی و سبکی دارد و نظريه دوم او بر اين امر که مجموعه های تاريخی و بناها , نقش فراتر از زمان را ايفا می کنند,تاکيد دارد. و در اين زمينه اصول دستورالعمل های 8 گانه ای را که بعدها ماه اصلی تدوين منشور آتن ( در بخش مرمتی) گشت , عنوان می دارد که به اختصار شامل اين موارد می شود:

- تفاوت در سبک قديم و سبک به کار گرفته شده در لحظه باز زنده سازی

- تفاوت بين فنون و مصالح به کار گرفته شده

- عدم تکرار جزئياتی چون سطوح تزئينی يا کنجها در بخش های مرمت شده برای جلوگيری از تداخل بين آنچه که بود و آنچه که در مرمت انجام گشته است.

- ايجاد نمايشگاه يا موزه از عناصر و قطعات موضوع مورد مرمت که در امر مرمت , مجدد به کار گرفته نشده اند.

- حک تاريخ مرمت.

[SH E I KH 18,713]

کامیلو بویتو

Camillo Boito

 

کامیلو بویتو (متولد 30 اکتبر 1836 ، وفات 28 ژوئن 1914 میلادی ) یکی از مفاخر ایتالیا است که در رشته های مهندسی معمار ، رمان نویسی ، منتقد هنری و مورخ هنری فعالیت می نمود .

بویتو در رم متولد شد . او فرزند یک نقاش مینیاتور ایتالیایی بود . او تحصیلات خود را از پادوا (Padua) آغاز کرد و سپس در رشته معماری مدرسه هنرهای زیبای ونیز آن را تکمیل نمود . در طول این مدت از محضر استادان زیادی بهره جست که از آنجمله می توان به استنس سلواتیکو (معمار پیرو هنر و معماری قرون وسطی) اشاره نمود . رشته معماری را در دانشکده هنرهای زیبا ونیز تا سال 1856 میلادی ادامه داد و سپس به زادگاه خود نقل مکان نمود . او در سالهای عمر خود بناهای تاریخی و قدیمی بسیاری را مرمت نمود .

بویتو سعی نمود تا دیدگاه مخالفان معاصر خود را در امر مرمت تغییر دهد و آنها را با این مقوله آشتی دهد ، بویژه کسانی مانند ؛ دوک اوگن وایولت (Eugene Viollet-le- Duc) و جان راسکین (John Ruskin) . نظر و ایده او در رابطه با مرمت ، در سال 1883 میلادی در سومین کنفرانس معماران و مهندسین رم بعنوان سندی برای اجرا ، با نام پرایمرا کارتا یا منشور مرمت ارائه شد . توسط این منشور ، باید 8 مورد مهم جهت مرمت در بناهای تاریخی مد نظر قرار گیرد :

1- تفکیک نمودن سبک و شکل بناهای تاریخی یا قدیمی با بناهای جدید

2- تفکیک نمودن مصالح و متریال بناهای تاریخی یا قدیمی با بناهای جدید

3- جلوگیری از نفوذ و انتقال فرم ها و عناصر جدید به بناهای تاریخی

4- برپایی نمایشگاهی در محل بنا ، از قطعات و المانهایی که در دوره مرمت کشف یا بعلت فرسودگی حذف شده اند

5- نصب کتیبه و تابلویی جهت معرفی و پیشینه بنا

6- نصب تابلویی جهت نشان دادن پروسه مرمت در بنا

7- تهیه گزارش مصور از مراحل مختلف مرمت و نگهداری و نمایش آنها برای عموم در محل بنا

8- جانمایی و مشخص نمودن بصری در قسمتهای مرمت شده

دغدغه اصلی بویتو در مرمت ، حفظ اصالت مواد اولیه در شرایط خودشان بود . در عین حال قصد داشت از نظر علمی نیز نگرشی به پیشرفت و ارتقاء مرمت داشته باشد . بالاخره اصول بویتو پذیرفته شد و این قانون جدید در مرمت بناهای تاریخی ، در چندین کشور جهان پذیرفته شد . از معروفترین آثاری که توسط بویتو یا نظریه اش مرمت شده اند می توان به بناهای زیر اشاره نمود :

1- برج و کلیسای سانتا ماریا ا دوناتو (Santi Maria e Donato) در مورانو

 

2- پورتا تیکینس (Porta Ticinese) در میلان ، بین سالهای 1856 تا 1858 میلادی

 

3- کلیسای معروف سنت آنتونی (Saint Anthony) در پادوا ، سال 1899 میلادی

 

سایر طرح های معماری او عبارتند از ؛ بیمارستان گالارات (Gallarate Hospital) در گالارات ایتالیا و مدرسه ای در میلان . از معروفترین ساختمانهایش در میلان می توان به کازا دی ریپوسو اشاره نمود که در سال 1895 تا 1899 میلادی ساخته شد . این ساختمان بنا به درخواست آهنگسازی بنام جوزپه وردی بعنوان استراحتگاهی برای آهنگسازان ساخته شد و البته بنای یادبودی برای خود او نیز شد و جسدش را در زیرزمین خانه به خاک سپردند .

در اوایل سال 1900 میلادی ، بویتو کمکهای شایانی به تکمیل تر شدن قوانین مرمت در بناهای تاریخی ایتالیا نمود . بویتو در سال 1914 میلادی در میلان درگذشت .