* خبر های نجومی *

[Fahim 9563]

محققان دانشگاه کالیفرنیا سانتا کروز اعلام کردند زمین ظاهر واقعی ماه را تخریب کرده زیرا کشش گرانشی سیاره زمین در زمانهای بسیار دور شکل ظاهری ماه را تغییر داده است. به گزارش خبرگزاری مهر، این پدیده باعث شده که سطح ماه در بخشهای استوایی متورم تر شود که این ویژگی می تواند دلیل مرتفع تر بودن بخشهای دور ماه را نسبت به بخشهای نزدیک آن توضیح دهد.

بخشهای دور افتاده ماه تا به امروز به شکل معمایی ناشناخته باقی مانده اند، این کره به شدت پر حفره از جلگه های آتشفشانی محدودی برخوردار است که این جلگه ها و دشتها همان چهره ای از ماه هستند که انسان با آن آشنا است، به بیانی دیگر این دشتها همان بخش نزدیک ماه هستند.

اکنون محققان آمریکایی بر این باورند که دلیل این تفاوت ارتفاع میان بخشهای مختلف ماه را دریافته اند و زمین را عامل اصلی آن می دانند. طی چهار میلیارد سال پیش، کمی پس از پایان شکل گیری ماه و قبل از سخت شدن آن، پوسته این کره بر روی دریایی از ماگماها شناور بود.

طی همین دوره زمانی بود که زمین می توانست بر روی پوسته شناور ماه اثر گذاشته و ظاهر آن را مختل کند، درست مانند عصر حاضر که ماه بر روی آب دریاهای زمین تاثیر گذاشته و جزر و مد به وجود می آورد. به گفته دانشمندان این کشش های جزر و مدی باعث شده است تا بخشهایی از پوسته ماه ذوب شده و در بخشهای قطبی نازکتر شوند در حالی که پوسته بخشهای استوایی ضخیم و قطور باقی مانده است.

با بررسی نتایج این مطالعات محققان اعلام کردند کششهای گرانشی می تواند توضیح دهنده 25 تا 40 درصد از توپوگرافی ماه باشد. اما بسیاری از شواهد موجود از گذشته ماه در بخشهای مرتفع دورافتاده این کره پنهان شده اند، شواهد تاریخی این کره در بخشهای نزدیک نیز به واسطه فعالیتهای آتشفشانی از بین رفته اند.

فرایند کشش و انبساط یافتن پوسته ماه به واسطه زمین منجر به ایجاد تغییراتی در ضخامت پوسته ماه شده که به آن "گرمایش کششی" گفته می شود.

بر اساس گزارش بی بی سی، در واقع طی این رویداد بخشی از ماه که به سوی زمین قرار دارد به سمت زمین کشیده می شود و بخش دور افتاده از زمین فاصله می گیرد، در این حالت است که قطبها کاملا کش آمده و حرارت می بینند. به دلیل بالا بودن مقاومت و فشار سنگهایی که در بخش قطبها وجود دارند، حرارت بیشتری در دو قطب به وجود آمده و منجر به نازکتر شدن پوسته بخشهای قطبی خواهد شد.

[Fahim 9563]

مقارنه زیبای عطارد، مریخ و قلب عقرب در آسمان امشب یکشنبه 23 آبان ماه رخ می دهد. به گزارش خبرنگار مهر، امشب یکشنبه 23 آبان ماه در ساعت 22 و 30 دقیقه مقارنه زیبای عطارد، مریخ و قلب العقرب رخ می دهد. این مقارنه در دایره ای به قطر 85/4 درجه و با فاصله زاویه ای28 درجه شرق خورشید رخ می دهد.

 

مقارنه پدیده بر یک خط شدن ظاهری خورشید زمین و یکی از سیارات را می گویند. زمانی که سیاره ای مانند عطارد به آن سوی خورشید برود مقارنه خارجی اتفاق می افتد و مقارنه داخلی تنها برای سیارات داخلی چون عطارد و زهره رخ می دهد.

[Fahim 9563]

 

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام

 

دانش > نجوم - سطح آرام و صاف دریا را تصور کنید که ناگهان زیردریایی عظیمی از اعماق آب سربرآورد و آن را بشکافد. اتفاق مشابهی در سطح مشتری به وقوع پیوسته و ستونی پرتلاطم، مسیر خود را به جو فوقانی باز کرده است.

سطح آرام و صاف دریا را تصور کنید که ناگهان زیردریایی عظیمی از اعماق آب سربرآورد و آن را بشکافد. اتفاق مشابهی نیز در سطح مشتری به وقوع پیوسته و ستونی پرتلاطم در ناحیه استوای جنوبی مشتری، مسیر خود را به جو فوقانی این سیاره باز کرده تا ظهور دوباره کمربند گمشده مشتری را نوید دهد. در این تصویر، قمر گانیمید و سایه آن روی مشتری نیز مشخص است.

سیاره مشتری به نوارهای رنگی موازی سطح آن مشهور است. نوارهای تیره‌رنگ که کمربند نامیده می‌شوند، دمای بالاتری دارند و مربوط به جو داخلی مشتری هستند؛ درحالی‌که نوارهای روشن که ناحیه خوانده می‌شوند، ابرهای بسیار مرتفعی هستند که به خاطر فاصله زیاد از مشتری، دمایشان پایین است.

طی چهارصدسالی که از نخستین رصد سیاره مشتری با تلسکوپ (توسط گالیله) می‌گذرد، تغییر فاحشی در ترتیب این کمربندها و ناحیه‌ها اتفاق نیفتاده بود؛ اما در اردیبهشت امسال بود که کمربند استوای جنوبی مشتری ناگهان ناپدید شد! برخی کارشناسان حدس زدند ابرهای مرتفع سرد، این کمربند را پوشانده‌اند و پس از مدتی، دوباره از مقابل آن کنار می‌روند.

نخستین نشانه‌های بازگشت کمربند گمشده هفته گذشته آشکار شد، وقتی منجمان توانستند با تلسکوپ‌های بزرگ، لکه‌ای کوچک را در منطقه کمربند استوای جنوبی تشخیص دهند. پس از گذشت 5 روز، این لکه به قدری بزرگ شد که حتی با تلسکوپ‌های کوچک آماتوری نیز می‌توان آن را تشخیص داد. حال باید منتظر ماند و دید کمربند گمشده چه‌وقت به حالت قبلی خود باز خواهد گشت.

[پژمان مهرپویا 1121]

درباره شهاب سنگی که قرار به زمین بخوره اطلاعاتی داری:banel_smiley_52:

[Fahim 9563]

درباره شهاب سنگی که قرار به زمین بخوره اطلاعاتی داری:banel_smiley_52:

مگه قراره شهاب سنگی به زمین برخورد کنه؟؟؟:banel_smiley_52:

من الان یه سرچ انجام دادم هیچ خبری از این موضوع در هیچ سایت معتبری نبود

[Fahim 9563]

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام

 

دانش > نجوم - اخترشناسان توانسته‌اند با ترکیب تصاویر تلسکوپ فضایی چاندرا و چند رصدخانه دیگر، جوان‌ترین سیاه‌چاله شناخته شده را که فقط 30 سال از عمرش می‌گذرد، در بقایای انفجار ابرنواختر C1979کشف کنند.

ذوالفقار دانشی: تصویری که می‌بینید، موقعیت جوان‌ترین سیاه‌چاله‌ای را نشان می‌دهد که در فاصله نسبتا نزدیکی از زمین کشف شده است. این تصویر با ترکیب تصاویر پرتوی ایکس تلسکوپ فضایی چاندرا (رنگ طلایی)، تصاویر مریی رصدخانه وی.ال.تی (رنگ‌های زرد، سفید و آبی) و تصاویر فروسرخ تلسکوپ فضایی اسپیتزر (رنگ قرمز) بدست آمده و سیاه‌چاله تازه‌کشف شده را به‌صورت نقطه‌ای بزرگ و طلایی‌رنگ در بازوی مارپیچی پایین تصویر نشان می‌دهد.

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام

سی سال پیش، دانشمندان شاهد انفجار ستاره‌ای 20 برابر سنگین‌تر از خورشید در کهکشان همسایه M100 بودند. این کهکشان 50 میلیون سال‌نوری با زمین فاصله دارد و از آن‌جا که کهکشان آندرومدا با 2.5 میلیون سال نوری نزدیک‌ترین همسایه کیهانی ما محسوب می‌شود، M100 به نوعی هم‌محلی کهکشان راه‌شیری است! انفجار این ستاره که به ابرنواختر مشهور است، با نام 1979C مشهور شد، اما در آن زمان مشخص نشد بقایای این انفجار چه چیزی را به‌وجود آورده‌اند.

اطلاعات فراوانی که طی سال‌های 1995 تا 2007 توسط تلسکوپ‌های فضایی چاندرا و سویفت (متعلق به ناسا)، ایکس‌ام‌ام-نیوتن (متعلق به آژانس فضایی اروپا) و روسات (متعلق به سازمان فضایی آلمان) گردآوری شده، از وجود منبع پرقدرت پرتوهای ایکس در حوالی موقعیت ابرنواختر 1979C حکایت داشت. اکنون پژوهشگران با تحلیل این اطلاعات، حدس می‌زنند که به احتمال بسیار زیاد، جریانی از مواد خام بقایای ابرنواختر یا از ستاره‌ای همدم به‌سوی سیاه‌چاله روان شده و در اطراف آن دوران می‌کند و از آن‌جا که تحت تاثیر جاذبه قوی سیاه‌چاله به سرعت‌های زیادی می‌رسد، آن‌قدر داغ شده که پرتوهای ایکس پرقدرت از خود منتشر می‌کند.

 

به گفته دانشمندان، سیاه‌چاله باقیمانده از ابرنواختر 1979C نزدیک‌ترین سیاه‌چاله‌ای است که بشر توانسته تولدش را مشاهده کند. البته پدیده دیگری به‌نام فورانگرهای گاما (GRB) نیز وجود دارد که به عقیده دانشمندان با تولد سیاه‌چاله‌های بسیار سنگین مرتبط است، اما فورانگرهای گاما در فواصل بسیار دور اتفاق می‌افتند که متناظر با دوران جوانی عالم است.

اخترشناسان معتقدند سیاه‌چاله‌های معمولی پس از پایان عمر ستارگان بسیار سنگین‌تر از خورشید و رمبش آنها به‌وجود می‌آیند. نیروی گرانش این ستارگان سنگین به‌قدری قوی است که ساختار اتم‌ها را در هم می‌شکند و آن‌ها را به قدری فشرده می‌کند که جرمی چند برابر خورشید در محدوده‌ای بسیار کوچک متمرکز می‌شود. گرانش چنین موجودی به‌قدری افزایش می‌یابد که سرعت لازم برای فرار از آن از سرعت نور هم فراتر می‌رود. از آن‌جا که سرعت نور در خلأ بیشترین سرعت شناخته شده در قوانین فیزیکی است، این جسم همانند حفره‌ای بی‌انتها رفتار می‌کند که هیچ‌چیز از آن نمی‌تواند خارج شود و چون نوری از آن به بیرون نمی‌تابد، تاریک دیده می‌شود. به همین دلیل است که این موجود عجیب و غریب را حفره تاریک یا سیاه‌چاله می‌نامند. برای درک بهتر از تشکیل سیاهچاله، فیلم زیر را مشاهده کنید.

[ooraman 22216]

ترسناکه یه کم...

[Fahim 9563]

آفتاب: امشب ماه در مقارنه با سیاره مشتری قرار می‌گیرد.

 

در این دیدار ماه راهنمای خوبی برای پیدا کردن این سیاره پرنور در آسمان خواهد بود.

 

"شهشهان"، منجـم آماتور در این باره گفت: یک ساعت پس از غروب خورشید، ماه 45 درجه از افق جنوب شرقی ارتفاع خواهد داشت و مشتری در پایین و سمت راست آن با جدایی زاویه‌ای حدود 6 درجه به راحتی به طور جرمی پرنور دیده می‌شود.

 

وی افزود: تا ساعت 20 امشب، ماه و مشتری به بیشترین ارتفاعشان خواهند رسید.

 

این منجم گفت: در این زمان ماه نزدیک به 60 درجه از افق جنوب ارتفاع می یابد و مشتری در پایین آن جلب نظر می‌کند.

 

شهشهان گفت: به تدریج این دو (ماه و مشتری) به سوی افق غرب تغییر سمت می دهند و از ارتفاعشان کاسته خواهد شد.

 

وی افزود: مشتری حدود 30 دقیقه پیش از ماه، یعنی در حدود ساعت 1:45 بامداد غروب خواهد کرد و در پس افق غرب از دید ما پنهان خواهد شد.

 

این منجم گفت: پیش از این که ارتفاع این سیاره بیش از حد کاهش یابد می توان آن را در فاصله کمتر از 8 درجه‌ای پایین و سمت چپ ماه مشاهده كرد.

 

مشتری پنجمین سیاره منظومه شمسی از نظر نزدیکی به خورشید و از بزرگ ترین سیارات است.

 

این سیاره اقمار زیادی دارد که چهار عدد از آنها را می‌توان با ابزارهای رصدی ساده مانند تلسکوپ‌های آماتوری و حتی دوربین‌های دوچشمی قدرتمند مشاهده کرد.

 

این چهار قمر به طور نقاطی کم نور در یک امتداد در اطراف سیاره مشتری دیده می‌شوند.

[Fahim 9563]

صورت فلکی آلفای تکشاخ آسمان شامگاه روز 30 آبان ماه را شهاب باران می کند. به گزارش خبرنگار مهر، صورت فلکی "تکشاخ" در مدارک آشوری ها حیوانی است با یک شاخ که سر و دست آن شبیه به اسب، رانی شبیه کره اسب و با دمی شبیه به شیر است. اخترشناسان سالها بود که "تکشاخ" را یک ستاره‌ متغیر معمولی می دانستند ولی در سال 2002 این ستاره ناگهان 600 هزار بار درخشان تر از خورشید شد و با قدر مطلق 8- یکی از درخشان ترین ستاره های کهکشان راه ‌شیری لقب گرفت. به ‌مرور زمان، پرتوهای نور این فوران، اطراف ستاره را روشن و هاله ای عظیم را در اطراف ستاره نمایان کرد.

بارش شهابی این صورت فلکی در شامگاه روز 30 آبان ماه به اوج می رسد و تا 4 آذر ماه جاری ادامه دارد. تعداد شهابها در ساعت (zhr) بسیار متغیر است به گونه ای که از 3 تا 400 شهاب در ساعت خواهد بود.

مختصات نور باران این بارش در یک درجه و 52 دقیقه و 73 ساعت است و سرعت اتمسفری شهابها 65 کیلومتر بر ثانیه است.

[Fahim 9563]

محققان موسسه مکس پلانک اعلام کردند موفق به یافتن سیاره ای شده اند که میلیاردها سال پیش توسط کهکشان راه شیری به فرزندخواندگی پذیرفته شده است. به گزارش خبرگزاری مهر، کهکشان راه شیری میلیاردها سال پیش زمانی که با کهکشانی دیگر در جنگ و درگیری بوده است، سیاره ای مشابه سیاره مشتری را به فرزند خواندگی پذیرفته است.

بین 6 تا 9 میلیارد سال پیش کهکشان راه شیری و یک کهکشان دیگر خود را در زمان و مکان تقریبا مشابهی دیدند و با یکدیگر درگیر شدند. پیروز این میدان کهکشان زمین بود که به عنوان غنیمت مقداری ستاره و مواد به جا مانده از کهکشان نابود شده را برداشت. دانشمندان اکنون دریافته اند سیاره ای مشابه سیاره مشتری به نام HIP 13044b نیز در میان این غنائم به کهکشان راه شیری راه یافته و اکنون این سیاره فرزند خوانده ره شیری به شمار می رود.

اخترشناسان بر این باورند که این سیاره از برخورد دو کهکشان بزرگ جان سالم به در برده و نه تنها توانسته با موفقیت از کهکشان خود به کهکشان راه شیری مهاجرت کند بلکه از پدیده متورم شدن ستاره مادر خود، دوره گذار ستاره ای برای تبدیل شدن از یک ستاره میان سال هیدروژنی به یک ستاره عظیم و سرخ رنگ و سالخورده و هلیومی نیز نجات یافته است. دوره ای که خورشید زمین نیز طی پنج میلیارد سال آینده آن را پشت سر خواهد گذاشت.

موجودیت HIP 13044b نیز کمی مرموز است زیرا این اولین سیاره از منشائی متفاوت است که در میان منابع بی ستاره هیدروژنی و هلیومی دیده شده است. به گفته دانشمندان برای درک چگونگی شکل گیری سیاره ها در کنار ستاره های بدون فلز باید به اطلاعات و آمار دقیق تری دست پیدا کرد.

سیاره HIP 13044b که دست کم 1.25 بار بزرگتر از زمین است در فاصله دو هزار سال نوری از زمین و در جنوب صورت فلکی کوزه قرار گرفته است.

بر اساس گزارش دیسکاوری، دانشمندان با در نظر گرفتن میزان چرخش ستاره مادر که سریعتر از حد عادی در چرخش است بر این باورند این ستاره عظیم و سرخ رنگ تا کنون تعدادی از خواهران سیاره HIP 13044b را بلعیده باشد.

[Fahim 9563]

چهل و یکمین سالگرد ماموریت آپولو 12 بهانه ای شد تا دو حفره سیاره مریخ به احترام تجهیزاتی که منجر به دومین فرود انسانها بر روی کره مریخ شدند به نامهای نقلیه فرود و اتاقک فرمان آپولو 12 نامگذاری شوند. به گزاری خبرگزاری مهر، دو حفره ای که به تازگی توسط مریخ نورد آپارچونیتی ناسا یافته شده است به احترام فضاپیما و اتاقک فرمان در فضاپیمای آپولو 12 و در چهل و یکمین سالگرد ماموریت این فضاپیما به نامهای حفره "اینترپید" و "یانکی کلیپر" نامگذاری شدند. این دو از ابزارهایی بودند که فضانوردان توانستند با کمک آنها برای بار دوم بر روی ماه فرود بیایند.

آپارچونیتی در تاریخ 4 نوامبر سال جاری از کنار حفره "یانکی کلیپر" عبور کرد و پنج روز بعد از آن در کنار حفره "اینترپید" متوقف شد. مرسوم است زمانی که کاوشگران سیاره نورد از کنار حفره ای عبور می کنند نام یکی از فضاپیماهای تاریخی را بر روی آن بگذارند.

"جیمز رایس" یکی از اعضای تیم علمی مریخ نورد ناسا در مرکز پروازهای فضایی گودارد با رجوع به این رسم قدیمی و استفاده از دومین ماموریت فرود بر کره ماه فضاپیمای آپولو، این نامها را انتخاب کرده است. به گفته وی ماموریتهای آپولو در زمان جوانیش به اندازه ای الهام بخش بوده اند که فراموش شدنی نیستند.

تصویری سه بعدی ازحفره "یانکی کلیپر" در مریخ

این دو حفره 20 و 10 متری در برابر حفره 20 کیلومتری اندیور سیاره مریخ ذره ای بیش به نظر نمی آیند. از زمان فرود آپارچونیتی بر روی مریخ در ژانویه سال 2004، این مریخ نورد 25 کیلومتر مسافت را طی کرده است که این رکورد از بُعد اندازه گیری و مسافت سنجی دستاوردی بزرگ به شمار می رود.

بر اساس گزارش ان بی سی، دوقلوی این مریخ نورد، یعنی اسپیریت نیز شواهد ارزشمندی را از گذشته گرمتر و مرطوبتر سیاره مریخ در اختیار انسانها قرار داده است. با این حال این مریخ نورد در حال حاضر در گوشه ای دیگر از مریخ در خاک به دام افتاده و قدرت حرکت ندارد و ناسا نیز در تلاش است به هر شکلی این مریخ نورد را از بند خاک سرخ مریخ برهاند.

[Fahim 9563]

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام

 

 

 

 

آفتاب: با ظهور سه ستون پرتلاطم در استوای جنوبی سیاره مشتری، اخترشناسان بیش از پیش به بازگشت کمربند گمشده سیاره مشتری امیدوار شده‌اند که از یک سال پیش به شکل مرموزی ناپدید شده بود.

 

هفته پیش، منجمان آماتور از ظهور ستونی پرتلاطم در محل کمربند گمشده سیاره مشتری خبر دادند. با گذشت چند روز، آشفتگی‌های بیشتری در این محل ظاهر شده و به‌نظر می‌رسد با تداوم این روند، در آینده نزدیک بتوان چهره سابق سیاره مشتری را از پشت تلسکوپ‌ها مشاهده کرد.

[Fahim 9563]

زمانی که یک سیاهچاله با سیاهچاله ای 100 برابر بزرگتر از خود برخورد می کند چه رخ می دهد؟ پاسخ این سئوال در پس شبیه سازی جدیدی نهفته است که می تواند محدودیتهای نظریه نسبیت عمومی انیشتین را نیز محک بزند. به گزارش خبرگزاری مهر، تا چند سال پیش همه می گفتند این کار امکان ناپذیر است اما اکنون فیزیک اخترشناسان در شبیه سازی عظیم ترین برخورد دو سیاهچاله که تا کنون رخ داده است، موفق به شبیه سازی برخورد یک سیاهپاله با سیاهچاله ای صد برابر بزرگتر از خودش شده اند. این موفقیت پس از اجرای شبیه سازی هایی به دست آمده که برخورد سیاهچاله هایی با جرمهای برابر و یا با جرمهایی یک در برابر 10 انجام شده اند.

به گفته "کارلوس لوستو" از موسسه تکنولوژی روچستر، زمانی که دو سیاهچاله در جهان واقعی با یکدیگر برخورد می کنند، ابعاد آنها با یکدیگر برابر نیست برخوردهای کهکشانی سناریوهایی هستند که در آنها سیاهچاله هایی با جرمهای کاملا متفاوت، با نسبتهای یک به دو یا یک به یک میلیون به دلیل نشت مقادیر زیادی از انرژی مداری که به واسطه امواج گرانشی ساطع می شوند، با یکدیگر برخورد می کنند.

شبیه سازی هایی که تا به حال انجام گرفته تنها موفق به باز خلق صحنه هایی از برخورد دو سیاهچاله با نسبت جرمی یک به 10 شده و محدودیتها مانع از فراتر رفتن از این مرزهای جرمی بوده است اینگونه به نظر می آمد که پیشتر رفتن در این مسیر نیازمند پنج تا ده سال مطالعه و تحقیق باشد، اما پیش از اینکه این دوره طولانی مدت آغاز شود، محققان به راه حلی کوتاهتر دست پیدا کردند که می توان بر اساس آن شبیه سازی هایی از برخوردهای سیاهچاله ها را با نسبت جرمی یک به هزار انجام داد.

ابزار کلیدی این راه حل جدید ابررایانه ها هستند، در واقع شبیه سازی جدید برخورد این دو سیاهچاله نابرابر در ابررایانه ای با 70 هزار پردازشگر انجام گرفت و تکمیل آن سه ماه به طول انجامید.

از این شبیه سازی می توان در پیش بینی نشانه های امواج گرانشی که از برخوردهای سیاهچاله ای با نسبتهای متفاوت جرمی به وجود می آیند، استفاده کرد تا اخترشناسانی که در جستجوی امواج گرانشی هستند با استفاده از نتایج این مطالعات بتوانند درک دقیقتری از پدیده ای که به دنبال آن هستند، به دست آورند.

بر اساس گزارش دیسکاوری، در حال حاضر دو پروژه به نامهای LIGO و LISA در تلاشند تا نشانه هایی را از امواج گرانشی به دست آورند تا بتوانند نظریه نسبیت عمومی انیشتین را با دقتی بالاتر از همیشه محک بزنند.

[Fahim 9563]

اخترشناسان اعلام کردند نزدیکترین همسایه کهکشانی راه شیری یعنی آندرومدا زمانی متولد شده که دو خرد کهکشان با یکدیگر برخورد کرده اند. به گزارش خبرگزاری مهر، اگر قصد داشته باشید نگاهی به همسایه کهکشان راه شیری بیاندازید، امشب زمانی مناسب خواهد بود. تنها کافی است که نگاهی به آسمان جنوبی بیاندازید تا درخشش سیاره مشتری را به چشم ببینید، سپس نگاه خود را به سمت بالای سیاره هدایت کنید تا ستاره های پگاسوس، اسب بالدار را در میان کهکشان آندرومدا شاهد باشید.

این کهکشان زیبا یکی از نزدیکترین همسایه های راه شیری است که به تازگی اخترشناسان را به کشف گذشته مبهم خود ترغیب کرده است و محققان تیمی بین المللی برای پی بردن به گذشته نامشخص این کهکشان از شبیه سازی رایانه ای استفاده کرده و روند تکامل این کهکشان را طی گذشت زمان شبیه سازی کردند. نتایج این شبیه سازی ها نشان می دهند در حدود 9 میلیارد سال پیش دو کهکشان کوچک با یکدیگر برخورد کرده و طی 5.5 میلیارد سال گذشته به شکلی ثابت در یکدیگر ترکیب شده اند.

به گفته اخترشناسان در حالی که تا کنون امکان ردیابی دور افتاده ترین کهکشانها، حتی کهکشانهایی که در لبه جهان هستی واقع شده اند به وجود آمده است، اطلاعاتی که درباره نزدیکترین همسایه های راه شیری که به گروه کهکشانهای محلی شهرت دارند، در اختیار انسان قرار دارد بسیار محدود و مملو از کمبود و نقص است.

گروه محلی شامل 40 کهکشان است که بزرگترینهای این گروه را کهکشانهای راه شیری و سپس آندرومدا تشکیل می دهند. به گفته اخترشناسان بسیاری از دانشمندان بر این باور بوده اند که آندرومدا در نتیجه ترکیب کهکشانی بزرگی شکل گرفته است، با این حال این فرضیه تا کنون مورد آزمایش قرار نگرفته بود و تاریخی برای آن تعیین نشده بود.

کهکشان آندرومدا

یافته های جدیدی که از گذشته کهکشان آندرومدا به دست آمده است می تواند تمامی دانش انسان را درباره گروه محلی متحول کند که در نتیجه این تحول دیدگاه می تواند بر روی دیدگاهی که از میزان ماده تاریک در کهکشانها به وجود آمده نیز تاثیر بگذارد.

اخترشناسان در رصد خانه پاریس با استفاده از شبیه سازی رایانه ای توانستند خاص ترین ویژگی های آندرومدا را از قبیل صفحه ای وسیع و باریک از غبار و گاز، برآمدگی عظیم مرکزی، صفحه کهکشانی عظیم الجثه و رشته ای طولانی از ستاره های سالخورده را نیز شبیه سازی کنند.

بر اساس گزارش بی بی سی، این شبیه سازی که در رصدخانه اخترشناسی ملی چین و رصدخانه پاریس انجام گرفته می تواند از گذشته کهکشان راه شیری نیز اطلاعات زیادی جمع آوری کند. دانشمندان فرانسوی برای شبیه سازی ستاره ها، گازها و ماده تاریک از هشت میلیون ذره استفاده کرده اند.

[Fahim 9563]

گروهی از ستاره شناسان آمریکایی دریافتند که کهکشانهای عظیم زمانی شکل گرفته اند که جهان تنها بین 5/1 تا 2 میلیارد سال از عمر خود را پشت سر گذاشته بود. به گزارش خبرگزاری مهر، اخترشناسان دانشگاه تافتس در تحقیقات خود کشف کردند کهکشانهای تازه شناسایی شده ای که جرم آنها حدود 5 تا 10 برابر جرم کهکشان راه شیری است زمانی ایجاد شده اند که جهان هنوز در مرحله نوزادی بوده و تنها بین 5/1 تا 2 میلیارد سال از حیات خود را گذرانده بوده است.

این تحقیقات نشان می دهد که بعضی از کهکشانهای بسیار عظیم جهان میلیاردها سال قبل از آنچه که تاکنون تصور می شد متولد شده اند.

این ستاره شناسان در این خصوص توضیح دادند: "ما تعداد نسبتا زیادی از کهکشانهای بسیار عظیم و بی نهایت درخشان را پیدا کردیم که حدود 12 میلیارد سال قبل یعنی زمانی که جهان بسیار جوان بود وجود داشته اند. این نتایج با پیش بینی های اخیری که برپایه مدلهای تشکیل و تکامل کهکشانها استوار شده اند به وضوح در تضاد است. در حقیقت این مدلهای فیزیکی به سختی می توانند در خصوص رصدهای ما توضیح دهند."

این دانشمندان همچنین به کشف شگفت انگیز دیگری نیز دست یافتند که نشان می دهد بیش از 80 درصد از این کهکشانهای عظیم بسیار نور مادون قرمز بسیار درخشانی دارند که این نشان می دهد این کهکشانها بسیار فعال هستند و به احتمال بسیار زیاد در فاز رشد قرار دارند.

این محققان تاکید کردند که به احتمال زیاد علت این نور زیاد ستارگان جدیدی باشند که در انفجارهای درون گرد و غبار بین ستاره ای در فاز تشکیل هستند.

براساس گزارش PhysOrg، انتقال به سرخ در نیمی از این کهکشانهای عظیم که در فاصله نزدیکتری قرار دارند برابر با 6/2 است. این انتقال سرخ با زمانی که جهان در سن 5/2 سالی قرار داشت انطباق دارد که این نشان می دهد که این کهکشانهای نزدیکتر در زمانی تشکیل شده اند که جهان کمی بزرگتر شده بوده است.

انتقال به سرخ، پدیده ای است که در آن نور گسیل شده از یک جرم به سمت طول موج قرمز که در پایین ترین بسامد نور مرئی قرار دارد منتقل می شود.

[Fahim 9563]

"رئا" دومین قمر بزرگ سیاره زحل به تازگی یکی از خصوصیات خود را که برای مدتها ناشناخته باقی مانده بود آشکار کرد و دانشمندان دریافتند این قمر از اتمسفری متشکل از اکسیژن و دی اکسید کربن برخوردار است. به گزارش خبرگزاری مهر، با این حال این اتمسفر به شدت نازک و رقیق بوده و تراکم اکسیژن در آن در حدود پنج تریلیون بار کمتر از تراکم اکسیژن در اتمسفر زمین است. وجود این لایه خارجی اتمسفر یا اگزوسفیر توسط تجهیزات موجود در مدارگرد کاسینی که در مدار این سیاره و قمرهایش در گردش است، به اثبات رسیده است.

اگزوسفیرهای اکسیژن دار رقیق پیش از این در قمرهای مشهور سیاره مشتری مانند اروپا و گانیمید مشاهده شده بود اما این اولین باری است که چنین کشفی در سیستم سیاره زحل ردیابی شده است.

محققان مرکز مطالعات "ساوث وست" می گویند لایه باریکی که قمر "رئا" را پوشانده است تحت کنترل ذرات پر انرژی به وجود آمده است که دائما سطح یخی این قمر را بمباران می کنند. برخورد این ذرات تحت تاثیر چرخش میدان مغناطیسی اطراف زحل قرار داشته و پس از برخورد مولکولهای آب موجود در سطح "رئا" شکسته می شوند.

اتمها سپس خود را به گونه ای بازسازی می کنند تا اکسیژن به وجود آید و در ادامه برخوردهای دیگر ذرات با سطح باعث پرتاب شدن اکسیژن به سمت بالا خواهد شد. این پدیده ای در جریان است که در آن با سرعتی مشابه سرعت خلق اکسیژن، فرایندهای پرانرژی دیگر مولکولهای اکسیژن را به سمت بالا هدایت می کنند.

مکانیزم تولید دی اکسید کربن در این قمر همچنان ناشناخته است، احتمال می رود بخشی از این دی اکسید کربن مشابه اکسیژن در اثر برخورد ذرات با سطح قمر به وجود آیند، به بیانی دیگر در صورت وجود مواد ارگانیک در سطح قمر، برخوردهای پرانرژی می توانند منجر به ایجاد دی اکسید کربن شوند.

همچنین این احتمال وجود دارد که دی اکسید کربن طی فرایندهای درونی قمر به وجود آمده و به آرامی با فرار از بدنه قمر به سمت بالا حرکت کرده باشد.

تلاشهایی که پیش از این برای ردیابی اتمسفر در قمر رئا صورت گرفته بود، موفقیت آمیز نبوده و تنها با نزدیکتر شدن کاسینی به این قمر امکان ردیابی دقیق آن به وجود آمده است. از این رو دانشمندان در نظر دارند با حرکت دادن کاسینی به میان این اتمسفر رقیق، از این مدارگرد برای بوئیدن و آزمایش آن استفاده کنند تا دریابند این لایه باریک از چه ساخته شده است.

ابزار طیف سنج یونی و توده ای یا INMS کاسینی توانست پس از نزدیک شدن این مدارگرد به رئا حداکثر میزان اکسیژن در این اتمسفر را در حدود 50 میلیارد مولکول در متر مکعب تخمین بزند. این در حالی است که حداکثر تراکم دی اکسید کربن در حدود 20 میلیارد مولکول در متر مکعب تخمین زده شده است.

به گفته دانشمندان کشف جدید نشاندهنده این است که این نوع از اگزوسفیرها می توانند در کهکشان بسیار رواج داشته باشند. برای مثال سیاره های اورانوس و زحل دارای قمرهای متنوعی هستند که این قمرها به اندازه ای بزرگ هستند که بتوانند اتمسفر تشکیل دهند و از این رو احتمال می رود چنین نوعی از اتمسفر میلیاردها بار در سرتاسر کهکشان تکثیر شده باشد.

بر اساس گزارش بی بی سی، از دیگر کاندیداهای مطالعاتی در زحل قمرهای "دیون" و "تتیس" هستند که در سالهای باقی مانده از ماموریت کاسینی، برنامه ای برای پرواز نزدیک از کنار قمر تتیس ارائه نشده است، اما کاسینی در دسامبر 2010 به اندازه ای به دیون نزدیک خواهد شد تا بتواند احتمال وجود اگزوسفیر در این قمر را نیز بررسی کند.

[Fahim 9563]

محققان موسسه مطالعاتی ساوث ولز با کمک شبیه سازی های رایانه ای در محیط خارجی سامانه خورشیدی محیطی کم نور را متصور شده اند که ستاره های دنباله دار بیگانه ای که به واسطه نیروی گرانش خورشید از ستاره های مادر خود ربوده شده اند در آن پرسه می زنند. به گزارش خبرگزاری مهر، مطالعاتی که به تازگی انجام گرفته اند نشان می دهند محیط خارجی و کم فروغ سامانه خورشیدی زمین، محدوده گرانشی سایه و روشنی است که در آن اجرام سرگردانی از دیگر ستاره ها به بقایای سرگردان سامانه خورشیدی می پیوندند.

به گفته دانشمندان در فاصله 6 تریلیون مایلی از خورشید تعداد نامشخصی از هسته های ستاره های دنباله دار کهنسال که وسعت هر یک تنها چند مایل است، در حرارتی نزدیک به صفر مطلق در حال پرسه زدن هستند. زمانی که این اجرام دچار آشفتگی گرانشی می شوند مانند سیبهایی که با تکان دادن درخت فرو می ریزند به سمت بخشهای داخلی تر سامانه خورشیدی حرکت می کنند. دانشمندان دست کم بر اساس جهت و تناوب ورود ستاره های دنباله دار به بخشهای داخلی سامانه خورشیدی، گمان می برند که این محدوده و ستاره های قدیمی آن وجود دارند.

این منطقه فرضی پس از اینکه اخترشناس آلمانی "یان اورت" برای اولین بار ایده وجود چنین منطقه تاریک و روشنی را برای شرح دادن مخزن پنهان ستاره های دنباله دار ارائه کرد به ابر "آُورت" شهرت یافته است. اما نام جذاب تر این محدوده می تواند "قلمرو دنباله دارهای بیگانه" باشد زیرا در این یخچال کهنسال و دور افتاده ستاره های دنباله داری وجود دارند که نیروی گرانشی سامانه خورشیدی آنها را از دیگر ستاره ها ربوده است.

"هال لوینسون" از موسسه مطالعاتی ساوث ولز در کلرادو می گوید شبیه سازی های رایانه ای نشان می دهند که خورشید جوان می توانسته است در حدود 4.5 میلیارد سال پیش ستاره های دنباله داری را از ستاره های نوزاد همسایه ربوده باشد. به گفته وی با توجه به مجاورت ستاره های جوان در سحابی اوریون تصور کردن رویدادی به جز این بسیار دشوار خواهد بود.

به صورت متعارف و رایج تصور بر این است که ستاره های دنباله دار در مرحله شکل گیری سیاره ای سامانه خورشیدی زمین، با آن همراهی کرده اند و پس از آن تحت تاثیر نیروی گرانش، مانند وسایل اضافی که در اتاق زیر شیروانی انبار می شوند، به فواصل دوردست تر رانده شده اند. اما این رویداد می تواند در سامانه های ستاره ای دیگر نیز رخ دهد و از این رو فضاهای بین ستاره ای اکنون باید مملو از ستاره های دنباله دار سرگردانی باشد که از ستاره های مادر خود رانده شده اند.

بر اساس تخمینهای مدل لوینسون باید در حدود 400 میلیارد ستاره دنباله دار در خارج از سامانه خورشیدی وجود داشته باشند که پیوند سستی با خورشید دارند اما در شبیه سازیی که در آن ستاره های دنباله دار تنها از سامانه خورشیدی جوان متولد شده اند، جمعیت این اجرام کیهانی در حدود 6 میلیارد است، یعنی هر انسانی که در حال حاضر بر روی زمین زندگی می کند، می تواند یک ستاره دنباله دار داشته باشد.

لوینسون معتقد است ایده قلمرو ستاره های دنباله دار بیگانه به واسطه رصدهایی که نظاره گر ستاره های دنباله دار با چرخشهای مداری طولانی مدت بوده اند تقویت می شود، ستاره هایی که می توانند از ستاره ای دیگر به جز خورشید به وجود آمده باشند.

در صورتی که این ایده درست باشد، ستاره های دنباله دار نه تنها می توانند ساختار شیمیایی بومی سامانه خورشیدی جوان را در اختیار انسان قرار دهند بلکه می توانند نمونه های شیمیایی محیطهای پیرامونی ستاره هایی که به همراه خورشید متولد شده اند نیز در اختیار انسان قرار دهند.

بر اساس گزارش فاکس نیوز، از این رو انسان شاید بتواند به جای ارسال کاوشگر برای نمونه برداری از این اجرام کیهانی ارزشمند، نشسته و در انتظار باشد تا آنها خود به سوی او بیایند. این ایده حتی می تواند از فرضیه "اگزوِژنِسیس"، فرضیه ای که معتقد است عناصر سازنده حیات از طریق ستاره ها به زمین حمل شده اند نیز پشتیبانی کند.

[Fahim 9563]

ستاره شناسان با استفاده از رادیوتلسکوپ VLA در مکزیک فواره های مغناطیسی را کشف کردند که از ستارگان جوان ساطع می شوند. به گزارش خبرگزاری مهر، در تمام کیهان، پرتاب فوراه های ذرات درون اتمی می توانند سه منشای محتمل داشته باشند: سیاه چاله ها بسیار عظیم حاضر در مرکز کهکشانها، سیاه چاله های کوچکتر یا ستاره های نوترونی که مواد ستاره های همجوار خود را مصرف می کنند و ستاره های جوانی که هنوز در فاز جمع آوری مواد پیرامون خود قرار دارند.

تاکنون میدانهای مغناطیسی تنها در فوراه های دو مورد اول مشاهده شده بود، درحالی که در مورد فواره های مربوط به ستاره های جوان هنوز میدانهای مغناطیسی کشف نشده بود.

اکنون گروهی از محققان مکزیکی با استفاده از رادیوتلسکوپ VLA در نیومکزیو موفق شدند حضور این میدانهای مغناطیسی را در فواره های پرتاب شده از ستاره های جوان نیز رصد کنند.

نتایج این کشف می تواند راه جدیدی به سوی درک بهتر فیزیک فواره های کیهانی و نقش میدانهای مغناطیسی در فرایند تشکیل ستاره ای ارائه کند.

این ستاره شناسان در این خصوص اظهار داشتند: "کشف ما یک شاخص قوی را عرضه می کند که نشان می دهد هر سه نوع فواره های کیهانی می توانند دارای نیروهای مغناطیسی باشند."

این دانشمندان از این رادیوتلسکوپ برای مطالعه یک ستاره جوان به نام IRAS 18162-2048 استفاده کردند. این ستاره که در فاصله حدود 5 هزار و 500 سال نوری از زمین قرار دارد احتمالا جرمی 10 برابر جرم خورشید دارد.

براساس گزارش ساینس، این ستاره فواره کیهانی خود را تا فاصله 17 سال نوری در محیط پیرامون خود پرتاب می کند.

این محققان با رصد این جرم آسمانی به مدت 12 ساعت دریافتند که الکترونهای ساطع شده از این جرم به سرعت در یک میدان مغناطیسی حرکت می کنند.

این دانشمندان افزودند: "در آینده، ترکیب انواع مختلف این رصدها می تواند چشم اندازه جدیدی از تاثیرگذاری میدانهای مغناطیسی بر روی یک ستاره جوان ارائه کند."

[Fahim 9563]

دسامبر، آخرین ماه در تقویم میلادی برای دوستداران نجوم آماتوری و کاوش در آسمان شب ماهی غنی از رویدادهای نجومی خواهد بود. به گزارش خبرگزاری مهر، روزنامه انگلیسی "ایندیپندنت" در خصوص رویدادهای نجومی ماه دسامبر نوشت: دوستداران آسمان شب خود را برای بهترین و زیباترین باران شهابی سال که مربوط به صورت فلکی جوزا است در شبهای 13 و 14 دسامبر (22 و 23 آذر) آماده کنند.

در محیطهای دور از شهرها که آلودگی نوری و آلودگی هوا کمتر است امکان تماشای حداقل 100 شهاب در ساعت وجود دارد.

همچنین در شب 21 دسامبر (شب اول دیماه که طولانی ترین شب سال است) یک ماه گرفتگی کامل نیز رخ خواهد داد. در این کسوف، ماه از ساعت 6:32 صبح به وقت گرینویچ در سایه زمین پنهان خواهد شد. این پدیده تا ساعت 10:02 به طول خواهد انجامید.

در این شب انقلاب زمستانی در ساعت 11:38 شب به وقت گرینوویچ رخ خواهد داد.

همچنین در این ماه، مشتری در جنوب غربی آسمان مسلط خواهد شد درحالی که از ساعت 2 بامداد به وقت گرینویچ امکان رصد طلوع زحل در صورت فلکی سنبله دقیقا در بالای درخشانترین ستاره این صورت فلکی که "سماک اعزل" نام دارد وجود خواهد داشت.

سیاره زهره نیز در ساعت چهار بامداد ظاهر خواهد شد و در این ماه نورانی ترین فاز خود را پشت سر خواهد گذاشت.

صور فلکی زمستانی جبار، ثور و کلب اکبر در این ماه در مرکز آسمان حضور دارند درحالی که نورانی ترین ستاره صورت فلکی ارابه ران به نام "آلفا- ارابه ران" در بالاترین نقطه آسمان بر کرسی خواهد نشست.

[Fahim 9563]

بامداد فردا هلال ماه در نزدیکی سیاره زهره دیده می‌شود و صحنه زیبایی را پیش از طلوع خورشید برای علاقه‌مندان به آسمان شکل می‌دهد.

آفتاب: بامداد فردا هلال ماه در نزدیکی سیاره زهره دیده می‌شود و صحنه زیبایی را پیش از طلوع خورشید برای علاقه‌مندان به آسمان شکل می‌دهد.

 

حمیدرضا شهشهان منجم آماتور با اعلام این خبر افزود: هر چند این پدیده مقارنه نزدیکی نخواهد بود اما به هر حال مجموعه هلال باریک ماه و سیاره درخشان زهره همیشه می‌تواند زیبا باشد.

 

وی افزود: هلال باریک ماه پیش از ساعت 4 و 30 دقیقه بامداد از افق شرق – جنوب شرقی طلوع خواهد کرد و به تدریج بر ارتفاعش افزوده خواهد شد. سیاره زهره که بالاتر از ماه قرار دارد حدود 40 دقیقه پیش از ماه طلوع کرده است.

 

شهشهان گفت: یک ساعت پیش از طلوع خورشید، ماه 15 درجه از افق جنوب شرقی ارتفاع خواهد داشت و سیاره زهره به صورت جرمی بسیار پرنور با جدایی زاویه‌ای نزدیک به 9 درجه بالاتر از آن جلب نظر می‌کند.

 

زهره دومین سیاره منظومه شمسی از نظر نزدیکی به خورشید است و به دلیل انعکاس شدید نور خورشید از ابرهای جو آن، از دید ما پرنورترین جرمی است که به صورت نقطه‌ای در آسمان دیده می‌شود؛ به همین دلیل می‌توان آن را تا زمانی که آسمان به میزان قابل توجهی روشن شده و بقیه ستارگان دیگر قابل مشاهده نیستند، همچنان مشاهده کرد.