YAGHOT SEFID 29302 اشتراک گذاری ارسال شده در 29 شهریور، ۱۳۸۹ مشتري به ملاقات زمين مي‌آيد خبرگزاري فارس: سياره مشتري در اين هفته به نزديك‌ترين فاصله خود به زمين مي‌رسد و به همين دليل اين سياره به درخشان‌ترين زمان خود در آسمان شب مي‌رسد. به گزارش خبرگزاري فارس، بهترين زمان براي رصد بزرگ‌ترين سياره منظومه شمسي، مشتري، در هفته جاري است كه اين سياره درخشان‌تر و بزرگتر از هميشه در آسمان شب ديه مي‌شود و اين پديده تا سال 2022 ديگر اتفاق نمي‌افتد. سياره مشتري روز دوشنبه از فاصله ميليون مايلي زمين مي‌گذرد، از سال 1963 تاكنون اين نزديك‌ترين فاصله‌اي است كه مشتري از كنار زمين مي‌گذرد. بزرگ‌ترين سياره منظومه شمسي در اين هفته به صورت پرنورترين ستاره در آسمان شب مي‌درخشد و نور اين سياره 3 برابر بيشتر از پرنورترين ستاره، ستاره يماني، در آسمان خواهد بود و به طور كلي مي‌توان گفت كه پرنورترين جرم در آسمان شب ماه است و بعد از آن سياره مشتري پر نورترين خواهد بود. علاقه‌مندان به رصد اجرام آسماني مي‌توانند در اين شب‌ها با استفاده از يك دوربين دو چشمي يا تلسكوپ اقمار سياره مشتري را رصد كنند. توني فيليپس ستاره شناس كاليفرنيا گفت: سياره مشتري به قدري نوراني است كه براي پيدا كردن آن نياز به هيچ نقشه‌اي وجود ندارد. وي افزود: براي ديدن و پيدا كردن اين سياره تنها كافي است كه از خانه بيرون بياييم و در هواي تاريك قدم بزنيم. اين سياره به نوراني‌ترين زمان خود رسيده است و در آسمان شب مانند نگيني مي‌درخشد. به گزارش فارس، سياره مشتري هر 12 سال يكبار به نزديك‌ترين فاصله خود از زمين مي‌رسد. 1 لینک به دیدگاه
YAGHOT SEFID 29302 اشتراک گذاری ارسال شده در 31 شهریور، ۱۳۸۹ جیمز وب، بزرگ‌ترین ماشین زمان ... :ws2: استقرار تلسکوپ فضایی جیمز وب در فاصله 1.5میلیون کیلومتری زمین می‌تواند آغاز کشف اولین اجرام نورانی کیهان باشد و به پرسش‌های بسیاری در زمینه ظهور کهکشانها، سیاهچاله‌ها و منظومه شمسی پاسخ دهد. محبوبه عمیدی در مصاحبه با نیوساینتیست، از چالش‌ها و مخاطرات ساخت یک جانشین مناسب برای هابل، یکی از محبوب‌ترین تلسکوپ‌های فضایی جهان می‌گوید. سال 2014، زمانی که تلسکوپ فضایی جیمز وب آیینه‌هایش را در فاصله یک‌و‌نیم‌میلیون کیلومتری از زمین بگسترد، تلاش 20 ساله جان ماتر به ثمر خواهید رسید. او که به دلیل تحقیق روی پرتوهای زمینه کیهانی برنده جایزه نوبل فیزیک شده و رهبری پروژه ساخت جیمز وب را به عهده دارد چرا هنوز زمانی که هابل کار می‌کند، ساخت جیمز وب پیش‌بینی شده است؟ خیلی‌ساده باید بگویم چون هابل دورنمای بی‌نظیری از آسمان را به ما نشان می‌دهد که دسترسی به جزئیات آن از طریق این تلسکوپ غیرممکن است. انتظار دارید جیمز وب چه چیزی را رصد کند؟ هابل نمی‌تواند اولین اجرام نورانی آسمان را که تنها چند‌صد‌میلیون سال پس از انفجار بزرگ شکل گرفته‌اند، رصد کند. ما می‌دانیم این اجرام وجود دارند اما گسترش کیهان باعث‌شده طول‌موج نوری که ساطع می‌کنند از دسترس هابل خارج باشد. فکر می‌کنم با جیمز وب بتوانیم به حدود 200میلیون سال پس از انفجار بزرگ برگردیم و ماده اولیه تشکیل‌دهنده این اجرام را ببینیم. جیمز وب و هابل چه تفاوت‌هایی دارند؟ جیمز وب یک تلسکوپ فروسرخ است در حالی که هابل قدرت رؤیت نور مرئی و طول‌موج‌هایی از فرابنفش را دارد. در نتیجه جیمز وب برای عملکرد صحیح به دمای پایین‌تری نیاز خواهد داشت. قطر آیینه آن 6.5 متر است در حالی که قطر آیینه هابل تنها 2.4 متر است. هابل در فاصله 575 کیلومتری زمین واقع‌شده و در دمای 77 درجه کلوین کار می‌کند؛ درحالیکه جیمزوب در دمایی سردتر و در فاصله دورتری از زمین کار خواهد کرد. برای اطمینان از شرایط دمایی مناسب، جیمز وب کجا مستقر خواهد شد؟ در ابتدا می‌خواستیم این تلسکوپ را نزدیک و در مدار زمین مستقر کنیم اما در طول زمان دیدیم این کار غیرممکن است. جیمز وب در فاصله 1.5 میلیون کیلومتری زمین و در نقطه لاگرانژی L2 و خلاف جهت خورشید مستقر خواهد شد. یک سپر چند‌لایه خورشیدی آنرا از تمامی پرتوهای خورشید محافظت خواهد کرد و دمای این تلسکوپ را حدود 50درجه کلوین نگه خواهد داشت. آیا ملزومات کلیدی دیگری هم وجود دارند؟ بله، ما با محدودیت‌هایی در ابعاد جیمز وب مواجه بودیم اما یک ایده هوشمندانه که توسط دن گلدین، مدیر ناسا در آن زمان مطرح شد، باعث شد تلسکوپ بزرگتر از آن چیزی که شاتل‌ها توانایی حمل آنرا دارند ساخته شود. قطعات مانند بخش‌هایی از یک طرح اوریگامی روی هم تا خواهند خورد تا در فضا مجددا باز شوند. البته فکر می‌کنم مرحله باز شدن آیینه‌های جیمز وب در فضا باید یکی از چالش‌های بزرگ پیش رو باشد. با چه مشکلات تکنیکی دیگری تاکنون برخورد کرده‌اید؟ یکی از مشکلات ما آیینه‌های بزرگ جیمز وب بودند. می‌بایست وزن تلسکوپ را به حداقل برسانیم تا امکان ارسال آن به L2 وجود داشته باشد. این آیینه‌ها که ساختاری لانه زنبوری را تشکیل می‌دهند از فلز برلیوم ساخته شده‌اند و ضخامت هر یک تنها 2 میلیمتر است. تنظیم این تلسکوپ در فضا یکی دیگر از نگرانی‌های ما است. هابل نیز در این مرحله با مشکلات جدی مواجه شد. ما از تیمی که حل مشکل تنظیم هابل را به عهده گرفت کمک خواهیم گرفت و از این تجربه استفاده خواهیم کرد. مشکل هابل از کجا ناشی شده بود؟ محاسبات دقیق نبودند و آیینه‌ها در جهت نادرستی تنظیم شده بودند. گروه پس از استقرار هابل متوجه این مشکل شد. محاسبات تازه‌ای انجام گرفتند و انحنای آیینه‌ها از روی زمین تصحیح شد. ما هم می‌توانیم از همان فرمول برای تصحیح زاویه هر یک از 18 قطعه و انحنای نهایی جیمز وب استفاده کنیم. هابل چه آموخته‌های دیگری برای شما داشت؟ یکی از مشکلات هابل این بود که بررسی کانون آن روی زمین غیرممکن به نظر می‌رسید و با اینکه تحلیل‌ها نتایج متفاوتی را نشان می‌دادند محققان به نتایج یکی از آنها اکتفا کردند. ما تصمیم گرفتیم شرایط جیمز وب را روی زمین بررسی کنیم. برای این کار از یک تانک خلأ بزرگ مستقر در مرکز فضایی جانسون استفاده کردیم و با کاهش دما تا 40 درجه کلوین شرایط جیمز وب را مورد بررسی قرار دادیم. پس از استقرار جیمز وب امیدوارید به چه پرسش‌هایی پاسخ داده شود؟ موضوعات متفاوتی هستند که محققان می‌خواهند در مورد آنها بیشتر بدانند. از تشکیل اولین اجرام نورانی گرفته تا منشأ کهکشانها و اینکه کهکشانها باعث شدند سیاهچاله‌ها به وجود بیایند یا بر عکس اول سیاهچاله ایجاد شده‌اند. اثر ماده تاریک را هنوز روی این فرایندها نمی‌دانیم. از سوی دیگر چگونگی پیدایش ستارگان برای ما اهیمت دارد. در حال حاضر این شکل‌گیری توسط غبار کیهانی احاطه شده و تنها زمانی که پرتوهای زیرقرمز جیمز وب به این فضا وارد شوند، راز تشکیل ستاره‌ها بر ملا خواهد شد. چگونگی تکامل منظومه‌های شمسی نیز حائز اهمیت است. آیا برای شروع رصد با جیمز وب برنامه خاصی داری؟ یکی از همین روزها باید تقاضایی برای رصد با جیمز وب بنویسم. هنوز فرصت این کار را پیدا نکرده‌ام. آیا اینکه مدیر ساخت جیمز وب بوده‌ای، باعث نمی‌شود زمانی اختصاصی داشته باشی؟ مطمئنا نه! رصد با جیمز وب بسیار باارزش است و به همین دلیل گمان نمی‌کنم کسی اجازه داشته باشد هر زمان که خواست به سراغ این تلسکوپ برود. منبع : khabaronline.ir کد : N-1246 2 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 5 مهر، ۱۳۸۹ دبير هفته جهاني فضا در ايران از برگزاري مراسم هفته جهاني فضا از 13 تا 18 مهر ماه سال جاري در كشور خبر داد و گفت: سازمان ملل متحد روزهاي 4 تا 10 اكتبر هر سال مقارن با 12 تا 18 مهرماه را به عنوان هفته جهاني فضا نامگذاري كرده است. در اين هفته نقش فضا در زندگي انسانها ترويج و تبيين مي شود. دليل تعيين اين تاريخ، بزرگداشت دو نقطه عطف در حوزه دسترسي به فضا است. 4 اكتبر 1957، تاريخ پرتاب اولين ماهواره ساخت بشر است و روز 10 اكتبر 1967 نيز تاريخ امضاي قوانين مربوط به فعاليت كشورها در حوزه كشف و بهره برداري صلح آميز از فضاي ماوراي جو از جمله ماه و ساير اجرام آسماني است. محمد فروهرافزود: مراسم افتتاحيه اين هفته با توجه به مصادف شدن با شهادت حضرت امام جعفر صادق (ع) با يك روز تاخير در تاريخ 13/7/89 در سالن شهيد قندي وزارت ارتباطات و فناوري اطلاعات برگزار مي شود. فروهر بازديد از آسمان نما، برگزاري نمايشگاه هايي در زمينه فضا در مدارس و مسابقه نقاشي، مقاله نويسي، ساخت ماكت و طرح ها و ايده هاي جديد در امور فضايي را از ديگر برنامه هاي اين هفته ذكر كرد و افزود: همايش بازشناخت اسرار كيهان، همايش فضا و فناوران فضايي، كارگاه آموزشي استفاده از فناوري فضايي به منظور مديريت بلاياي طبيعي، گردهمايي انجمن هاي علمي هوا فضا، كارگاه آموزشي روند ثبت فني – مقرراتي شبكه هاي ماهواره اي ITU، سمينار كارايي سنجش از دور در مطالعات بلاياي طبيعي، سمينار پزشكي از راه دور، مراسم اختتاميه و اعطاي محصولات فرهنگي سازمان فضايي به برگزيدگان اين هفته از ديگر برنامه هاي درنظر گرفته شده براي هفته جهاني فضا در ايران است. دبير هفته جهاني فضا در ايران خاطرنشان كرد: برنامه تور فرهنگي - آموزشي از ديگر برنامه هاي جانبي اين هفته در ايران است و به همين مناسبت گروهي به اجراي برنامه با موضوع فضا در تعدادي از شهرهاي كشور مي پردازند. 2 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 8 مهر، ۱۳۸۹ در فاصله 20 سال نوري از زمين سياره‌اي با قابليت زندگي كشف شد خبرگزاري فارس: ستاره‌شناسان سياره‌اي را كه شرايط زندگي در آن وجود دارد، كشف كردند. به گزارش خبرگزاري فارس، دانشمندان اعلام كردند كه به تازگي سياره‌اي را در خارج از منظومه شمسي كشف كرده‌اند كه دماي اين سياره نه خيلي سرد و نه خيلي گرم است و دماي آن براي زيستن مناسب است. محققان دابشگاه كاليفرنيا اعلام كردند كه اين سياره با نام «Gliese 581» سه برابر سياره ما زمين است. ستاره‌شناسان با استفاده از تلسكوپ "كك " در هاوايي در طي 11 سال مطالعه موفق به كشف اين سياره شده‌اند. نتايج اين تحقيقات كه در مجله اخترشناسي منتشر شده است نشان مي‌دهد كه سياره «Gliese 581» حدود 20 سال نوري از زمين فاصله دارد. به گزارش فارس، هر سال نوري معادل مسافتي كه نور در خلاء در مدت يك سال طي مي‌كند، نور در هر ثانيه 300 هزار كيلومتر (186 هزار مايل) است. ووگات يكي از محققان اين پروژه تحقيقاتي گفت: حدود 500 سياره خارج از منظومه شمسي وجود دارد و امكان وجود سياره‌هايي مشابه اين سياره وجود دارد. 2 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 8 مهر، ۱۳۸۹ هتل فضايي روس سال 2016 پرتاب مي‌شود خبرگزاري فارس: روسيه نخستين هتل فضايي را سال 2016 به فضا مي‌فرستد. به گزارش خبرگزاري فارس، شركت فناوري‌هاي فضايي روسيه اعلام كرد كه در راستاي مأموريت‌هاي فضايي تجاري هتل فضايي را براي جذب توريستان فضايي به مدار زمين مي‌فرستد. اين شركت اعلام كرده كه داخل اين هتل براي مسافران بايد راحت و لذتبخش باشد و اين هتل طوري طراحي مي‌شود كه مسافران مي‌توانند از داخل اتاق‌هاي خود زمين را ببينند. بر طبق اعلام اين شركت روسي، هتل فضايي با 4 اتاق مجزا در سال 2016 به مدار زمين فرستاده مي‌شود. پيس‌بيني مي‌شود مسافران براي سفر به اين هتل از موشك سويور استفاده كنند. تاكنون گردشگران فضايي با فضاپيماي روسي سويوز به همراه خدمه ايستگاه بين‌المللي فضا سفر مي‌كردند كه روسيه چندي پيش از توقف سفر گردشگران فضايي به اين ايستگاه خبر داده بود. كوستنكو مدير شركت فناوري فضايي روسيه گفت: ما اين هتل را طوري طراحي مي‌كنيم كه با ايستگاه بين‌المللي فضا متفاوت باشد و مسافران در اين هتل بايد احساس راحتي داشته باشند و حتما بايد اين هتل طوري طراحي شود كه از اتاق‌هايش نماي زمين ديده شود. وي افزود: ما براي پذيرايي از اين گردشگران فضايي هم برنامه‌هاي ويژه‌اي تدارك خواهيم ديد. هتل فضايي در همان مدار ايستگاه بين‌المللي فضا قرار مي‌گيرد. تاكنون در مورد هزينه سفر به اين هتل اطلاعاتي منتشر نشده است. 2 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 11 مهر، ۱۳۸۹ كاسيني تغيير فصل قمرهاي زحل را بررسي مي‌كند خبرگزاري فارس: فضاپيماي كاسيني تغيير فصل در قمرها و حلقه‌هاي زحل را بررسي مي‌كند. به گزارش خبرگزاري فارس، فضاپيماي كاسيني كه هم اكنون در مدار سياره زحل قرار دارد وارد مرحله و فاز جديد تحقيقات خود شده است و قرار است به دانشمندان در جهت شناخت فصل و تغييرات آب‌وهوايي حلقه و قمرهاي اين سياره كمك كند. فضاپيماي كاسيني از سال 2004 در مدار سياره زحل قرار دارد و قرار است تا سپتامبر 2017 در مدار اين سياره فعاليت كند و قمرها و حلقه‌هاي اين سياره منظومه شمسي را مورد مطالعه قرار دهد. دانشمندان بنا دارند در اين فاز از مرحله تحقيقات فصل و تغييرات آب‌وهوايي قمرهاي سياره زحل را بررسي كنند. به گزارش فارس، "كاسيني " مأموريتي است كه با همكاري آژانس فضايي آمريكا، آژانس فضايي اروپا و آژانس فضايي ايتاليا انجام شده است. اين فضاپيما در سال 1997 به فضا پرتاب شد و بعد از سفري هفت ساله، در سال 2004 در مدار سياره زحل قرار گرفت و از آن زمان تاكنون توانسته تصاوير ارزشمندي از حلقه سياره زحل و اقمار آن تهيه كند اين فضاپيما در اين مدت مأموريت خود توانست اقمار جديد اين سياره را كشف كند و اطلاعات ارزشمندي را در مورد اين سياره در اختيار دانشمندان قرار دهد. طبق زمان‌بندي اصلي مأموريت "كاسيني " بايد در جولاي 2008 (تير 87) مأموريت اين فضاپيما تمام مي‌شد، اما هم اكنون مأموريت اين فضاپيما تمديد شده است. جيم گرين، مدير برنامه‌هاي علمي سيارات ناسا گفت: تمديد اين مأموريت به شناخت اسرار ناشناخته سياره زحل كمك مي‌كند. كاسيني در طي مأموريت خود توانست جزييات بيشتري از قمر تيتان كه بسيار شبيه زمين است را در اختيار دانشمندان قرار دهد و توانست روي قمر آنسلادوس آب پيدا كند. 1 لینک به دیدگاه
Ka!SeR 1333 اشتراک گذاری ارسال شده در 11 مهر، ۱۳۸۹ کشف سیاره‌ای جدید با امکان حتمی حیات تاريخ انتشار: ۱۰ مهر ۱۳۸۹ خبر قطعیت امکان حیات در سیاره‌ای که به تازگی کشف شده، بشر را به تحقق رویای دیرینه یک قدم نزیک‌تر کرده است. به گزارش شبکه ایران به نقل از تلگراف، انتشار خبر کشف سیاره " Gliese 581" شبیه زمین، که در منطقه‌ای قابل سکونت از فضا قرار دارد و احتمال وجود آب مایع در سطح آن وجود دارد، سر و صدای زیادی را برانگیخته است. یک زمین دیگر! سیاره‌ای که بشر مدت‌ها به دنبال آن بوده و از یافتن آن و حتی موجوداتی که روی آن زندگی می‌کنند، کتاب‌ها نوشته و فیلم‌ها ساخته! این سیاره در میان 500 سیاره‌ای که تاکنون اخترشناسان موفق به کشف آن شده‌اند، تنها سیاره‌ای است که قابل سکونت به نظر می‌رسد. استیون ووت که ریاست تیم پژوهشی کاشف این سیاره را برعهده دارد در این‌باره می‌گوید: این سیاره اندازه‌ای برابر با زمین دارد و احتمالا سطح آن صخره‌ای است و نیروی جاذبه کافی برای نگهداری اتمسفر در آن وجود دارد. وی در ادامه و طی یک کنفرانس خبری درباره این کشف عظیم، می‌افزاید: بنابر عقیده شخصی من، احتمال زندگی بر روی این سیاره 100 درصد است و من دراین‌باره شکی ندارم. این یافته‌های منتشر شده بر مبنای مشاهدات 11 ساله تلسکوپ‌ها در رصدخانه کِک درهاوایی است. نزدیکی "گیلیس 581 "و اینکه به فاصله اندکی از جست‌و‌جوی محققان یافت شده است، گمانه‌هایی را مبنی بر وجود میلیاردها سیاره قابل سکونت دیگر در ابعاد و اندازه‌های زمین در جهان هستی به وجود آورده است. پروفسور ووت همچنین برآورد کرده است که از هر 5 تا 10 ستاره، یکی دارای سیاره‌ای شبیه زمین، با اندازه آن و قابل سکونت است. با این حساب و با توجه به وجود 200 میلیارد ستاره در کهکشان، حدود 40 میلیارد سیاره با قابلیت‌های زمین برای زندگی‌کردن وجود دارند. نتایج یافته‌های این محقق و همکارش پُل بالتر از انستیتو کارنگی در واشنتگن در مجله " Astrophysical Journal" منتشر خواهد شد. 4 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120454 اشتراک گذاری ارسال شده در 12 مهر، ۱۳۸۹ تا حالا کلی از این کشف ها شده ولی هیچ کدوم بعد از تحقیقات بیشتر آخرش به نتیجه نرسیده. هی میگن سیاره ای مشابه زمین با امکانات سکونت کشف شد ولی بعدش کلاً مثل اینکه نقض میشه که فراموشش میکنن. اینم حتماً مثل قبلیا میمونه :icon_pf (34): 3 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 12 مهر، ۱۳۸۹ تلسکوپی با دوربین 4/1 گیگاپیکسلی که به تازگی در جزایر هاوایی وارد فعالیت شده است شهاب سنگی را کشف کرده که از اواسط اکتبر از نزدیکی زمین عبور خواهد کرد. به گزارش خبرگزاری مهر، محققان دانشگاه هاوایی با استفاده از تلسکوپ Pan-STARRS PS1 که به تازگی وارد فعالیت شده است شهاب سنگی را کشف کردند که اواسط ماه اکتبر از حدود 4/6 میلیون کیلومتری زمین عبور خواهد کرد. ابعاد این شهاب سنگ حدود 45 تا 50 متر است و برای اولین بار در حدود فاصله حدود 32 میلیون کیلومتری از زمین رصد شد. اطلاعاتی که تاکنون از این شهاب سنگ که 2010 ST3 نامیده می شود به دست آمده درخصوص خطرات برخورد این شهاب سنگ به زمین توضیحی نداده است. درحقیقت ستاره شناسان محاسبه کرده اند که برپایه مدار فعلی این جرم آسمانی، 2010 ST3 باید در سال 2098 با زمین برخورد کند. رابرت یدیک از دانشگاه هاوایی در این خصوص توضیح داد: "با توجه به ابعاد این شهاب سنگ، در زمان برخورد این جرم آسمانی با اتمسفر زمین، به سختی تکه های آن به سطح سیاره ما خواهند رسید باوجود این، مطمئن هستیم که شهاب سنگهای متعدد دیگر با ابعاد بسیار بیشتر از 2010 ST3 وجود دارند که هنوز کشف نشده اند. این اجرام می توانند یک برخورد آسیب رسان با زمین داشته باشند هرچند که تلسکوپ Pan-STARRS PS1 به تازگی وارد فعالیت شده است اما در جستجو و کشف اجرام از این نوع بسیار موثر عمل کرده است." در سال 1908 یک جرم با ابعاد مشابه در تونگوسکا واقع در سیبری روسیه به زمین آسیب رساند. به نظر می رسد که ابعاد جرم آسمانی مورد تونگوسکا یک ستاره دنباله دار با قطر 30 متر بوده است که در اثر انفجار، 60 میلیون درخت در مساحتی بیش از دو هزار کیلومتر مربع را نابود کرد. براساس گزارش Astronomy Now Online، به گفته ستاره شناسان تلسکوپ Pan-STARRS PS1، با این تلسکوپ که از یک دوربین 4/1 گیگاپیکسلی برخوردار است می تواند در هر سال حداقل 10 هزار جرم آسمانی جدید را رصد کرد و مدار و درجه خطرناک بودن آنها را مورد ارزیابی قرار دهد. در سالهای گذشته، شهاب سنگهای مختلفی با احتمال یک برخورد ویرانگر با زمین کشف شده اند اما محاسبات بعدی نشان دادند که در حقیقت به استثنای یک شهاب سنگ، سایر این اجرام تنها از کنار زمین عبور می کنند و به این سیاره برخورد نمی کنند. این مورد استثناء مربوط به شهاب سنگ 1999 RQ36 است که برپایه اطلاعات کنونی، با احتمال یک بر روی هزار می تواند به زمین برخورد کند و به احتمال 50 درصد این برخورد در سال 2182 رخ خواهد داد. 3 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120454 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 مهر، ۱۳۸۹ یک بادبان فضایی که از باد خورشیدی انرژی می‌گیرد، چند میلیارد برابر کل انرژی مصرفی زمین را فراهم می‌کند. برای رفع نیاز مصرفی زمین فوق‌العاده است، اما چطور باید این انرژی را به زمین رساند؟ تکاپو برای یافتن منایع تازه انرژی، آن هم انرژی‌های پاکی که گازهای گلخانه‌ای منتشر نکنند، حسابی بالا گرفته است. این بار دانشمندان تصمیم گرفته‌اند از انرژی بادهای خورشیدی استفاده کنند و امیدوارند از این طریق دیگر نیازی به انرژی نور خورشید و باد و مانند آن نداشته باشیم. البته مدت‌ها است که ایده استفاده از انرژی بادهای خورشیدی برای فضاپیماها در قالب بادبان خورشیدی مطرح شده، اما حالا صحبت از انرژی کل زمین است. یک کشتی فضایی غول‌پیکر مجهز به بادبان خورشیدی می‌تواند انرژی خورشیدی را بگیرد و یک میلیارد میلیارد گیگاوات انرژی برق تولید کند. تنها مشکل این طرح، این است که چطور این همه انرژی را باید به زمین منتقل کرد. به گزارش پاپ‌ساینس، ماهواره دایسون هاروپ که یک بادبان خورشیدی است، می‌تواند انرژی معادل 100 میلیارد برابر کل انرژی که زمین در حال حاضر مصرف می‌کند، فراهم و به زمین ارسال کند. این سیستم از یک سیم مسی به قطر 10 سانتی‌متر تشکیل شده که به یک بادبان رو به خورشیدوصل می‌شود، . این سیم که می‌تواند از 300 تا 800 متر طول داشته باشد، میدانی مغناطیسی ایجاد می‌کند که از باد خورشیدی الکترون می‌گیرد. سپس این ذرات به درون یک گیرنده کروی کشیده می‌شوند تا جریان الکتریکی تولید کنند. بخشی از جریان برق تولید شده صرف ایجاد میدان مغناطیسی خود سیستم می‌شود. بقیه انرژی هم صرف باریکه لیزر فروسرخی می‌شود که به گیرنده های ایستگاه‌های فضایی یا زمین خواهد تابید. این ماهواره‌ها را در هر جایی در منظومه شمسی می‌توان قرار داد. به گفته محققین بدین ترتیب شبکه‌ای از این ماهواره‌ها می‌تواند چندین تراوات نیرو تولید کند. همچنین استفاده از این سیستم در مقایسه با نصب صفحه‌های خورشیدی در فضا بسیار ارزان‌تر تمام می‌شود، زیرا مس به مراتب ارزان‌تر از باتری‌های قدرت‌زای نوری است. محققان همچنان در حال تلاش برای یافتن بهترین راه برای رساندن این انرژی فوق‌العاده به زمین هستند. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
Ka!SeR 1333 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 مهر، ۱۳۸۹ تا حالا کلی از این کشف ها شده ولی هیچ کدوم بعد از تحقیقات بیشتر آخرش به نتیجه نرسیده. هی میگن سیاره ای مشابه زمین با امکانات سکونت کشف شد ولی بعدش کلاً مثل اینکه نقض میشه که فراموشش میکنن. اینم حتماً مثل قبلیا میمونه :icon_pf (34): نه این با اونا فرق داره 1 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 16 مهر، ۱۳۸۹ کاوشگر هایابوسای ژاپن بعد از 7 سال ماموریت، با نمونه‌هایی از سطح یک سیارک در حال عبور به زمین بازگشت. حالا در بین این نمونه‌ها ذرات جدیدی کشف شده‌اند که می‌توانند نشانه هایی از حیات فرازمینی باشند کد خبر : 07030 تاریخ انتشار : ۱۵ مهر ۱۳۸۹ هایابوسا خرداد ماه گذشته بعد از 7 سال به زمین برگشت. آژانس فضایی ژاپن، در سال 2003/ 1382 کاوشگر خود را برای یک ماموریت ویژه روانه فضا کرد: جمع‌آوری ذرات فضایی از روی سیارک ایتوکاوا. با این که هایابوسا تنها نیم‌ساعت توانست روی سیارک در حال عبور باقی بماند و با مشکلات فنی زیادی هم روبرو شد، اما محققین آژانس فضایی ژاپن، جاکسا، به اتفاق محققین ناسا، معتقدند که در همین زمان کوتاه هم موفق شده به اندازه کافی نمونه با خود بیاورد. در هر صورت این اولین باری است که یک کاوشگر زمینی موفق شده نمونه‌هایی از سطح یک سیارک در حال عبور فراهم آورد. به گزارش برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام حالا که چند ماه از بازگشت هایابوسا می‌گذرد، محققین ژاپنی اعلام کرده‌اند که به گونه تازه‌ای از ذرات در نمونه‌ها دست یافته‌اند که می‌تواند مربوط به حیات فرازمینی باشد. آنها می‌گویند این ذرات غبار نیستند و با گرد آلومینیومی که در سایر نمونه‌ها فراوان بود هم تفاوت دارند. اگر چه هنوز ماه‌ها زمان لازم است تا محققین بتوانند اعلام کنند که آنچه در این نمونه‌ها کشف کرده‌اند دقیقا چیست، اما آنها بسیار امیدوارند که از طریق این ذرات جدید بتوانند درک بهتری از چگونگی پیدایش جهان و همچنین حیات پیدا کنند. 3 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 15 آبان، ۱۳۸۹ فضاپیمای سازمان ناسا با نزدیک شدن به ستاره دنباله داری کمیاب و عجیبی از ساختار و فورانهای نوری شگفت انگیز این سنگ کیهانی تصاویر شفاف و واضحی به ثبت رسانده است دانشمندان و مهندسان اتاق کنترل فضاپیما در لابراتوار احتراقی جت در پاسادنا، کالفرنیا پس از دریافت تصاویر پرتره مانندی که این فضاپیما از ستاره دنباله دار هارتلی 2 به ثبت رسانده به شدت هیجان زده شدند. پنج تصویری که به زمین ارسال شده جرمی را به طول 1.6 کیلومتر نشان می دهد که به یک دانه بادام زمینی شباهت دارد و در انتهای آن توده ای از گازهای درخشان در حال فوران کردن هستند. این تصاویر دقیق بسیاری از دانشمندانی که در کمین جزئیات دقیق از ساختارهای کیهانی هستند را بسیار هیجان زده کرده است. این چهارمین باری است که چنین تصاویر دقیقی از ستاره های دنباله دار به ثبت می رسد. به گفته دانشمندان، این لحظه ها، لحظاتی هستند که محققان به امید آن زندگی می کنند زیرا تصاویری مشابه آنچه از ستاره دنباله دار هارتلی 2 به ثبت رسیده می تواند دانش بشر را درباره چگونگی عملکرد ستاره های دنباله دار بهبود ببخشد. دیدگاه و انتظار کلی از اجرام کیهانی این است که باید شکلی مدور و کروی داشته باشند در حالی که هارتلی به هیچ وجه کروی نیست و شکلی کاملا نامتقارن دارد. این تصاویر به اخترشناسان در کشف راز ستاره های دنباله دار، قطعاتی از یخ و غبار که بقایای سامانه خورشیدی ناشناخته ای به شمار می روند، کمک خواهد کرد. دلیل جذابیت بیش از حد هارتلی 2 برای دانشمندان، ابعاد کوچک که تنها یک هشتم ستاره دنباله دار مشهور، هالی است، شکل ظاهری و فورانهای درخشان گازی است که در تصاویر به خوبی مشهود هستند. به گفته دانشمندان این قطعه کیهانی بسیار فعال، کوچک و چالاک است. بر اساس آنچه در تصاویر آشکار هستند، انتهای ستاره دنباله دار بخشی سخت تر و متراکم تر بوده و منبع فورانهای ستاره به شمار می رود، فورانهایی که به اعتقاد دانشمندان از رسوبات یخ خشک به وجود می آیند. نکته مرموز بعدی درباره هارتلی 2 توده هایی درخشان هستند که سطح ستاره دنباله دار را به صورت لکه لکه پوشانده اند، پدیده ای که ذهن دانشمندان را به شدت به خود مشغول کرده است. فضاپیمای Deep Impact با سرعت 43 هزار و 452 کیلومتر از 700 کیلومتری هارتلی 2 عبور کرده و توانست این تصاویر زیبا را به ثبت برساند. این فضاپیما از دو ماه گذشته در حال تصویربرداری از هارتلی 2 بوده و برای سه هفته دیگر نیز به ماموریت خود ادامه خواهد داد تا یکی از وسیع ترین آرشیوهای اطلاعاتی را از یک ستاره دنباله دار جمع آوری کند. Deep Impact سالها پیش باید برای همیشه خاموش می شد زیرا در سال 2005 و پس از اینکه فضاپیما به ملاقات ستاره دنباله دار "تمپل 1" رفت، ناسا ماموریت دیگری برای او در نظر نگرفت و آن را خاموش کرد. اما بلافاصله دریافت دلیلی برای بی استفاده ماندن چنین ابزار قدرتمندی وجود ندارد از این رو به سرعت آن را روشن کرده و به تعقیب ستاره دنباله دار دیگری فرستاد. تصویر سازی پرواز نزدیک Deep Impact از کنار هارتلی 2 بر اساس گزارش AOL، با موفقیت در ماموریت نزدیک شدن به هارتلی 2، فضاپیمای Deep Impact اولین فضاپیمای جهان است که تا کنون با دو ستاره دنباله دار ملاقات کرده است. 1 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 15 آبان، ۱۳۸۹ كشف محل مناسب زندگی روی مریخ منطقه نیلی پاترا آخرین مکان در سیاره مریخ است که احتمالا پس از تغییرات جهانی آب و هوا در آن حیات وجود داشته است. به گزارش باشگاه خبرنگاران محققان دانشگاه های براون و نوتردام و آزمایشگاه فیزیک دانشگاه جان هاپکینز با بررسی تصاویر به دست آمده از ماهواره مارس رکانیسنس اوربیتر متوجه شده اند روی دامنه آتشفشان سه میلیارد و 500 هزار ساله تخریب شده و مناطق اطراف آن نشانه هایی دال بر وجود آب و گرما دیده می شود و درصورتی که زمانی در این سیاره حیات وجود داشته این بخش مناسب ترین منطقه برای زندگی به شمار می رفته است. به گفته دانشمندان نمونه هایی از خاک مشابه این منطقه پیش از این هم توسط سفینه های کاوشگر مریخ به دست آمده بود ولی محققان دلایل کافی برای رسیدن به چنین نتیجه ای نداشته اند. 3 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 17 آبان، ۱۳۸۹ برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام دانش > نجوم - دانشمندان موفق شدند آواز ستاره‌ای دوردست را با تحلیل تغییرات نور رسیده از آن ضبط کنند و با بررسی آن، جنس، اندازه، عمر این ستاره و اطلاعاتی در مورد ساختار داخلی این ستاره بدست آورند. ابوالفضل کریمی: اخترشناسان دانشگاه بیرمنگام و دانشمندان ناسا موفق شدند تغییرات روشنایی ستاره KIC 11026764 را اندازه‌گیری کنند. این ستاره که به گِما (Gemma) معروف است، اندازه‌ای دو برابر خورشید دارد و در فاصله حدود 520 سال‌نوری از زمین (5 میلیون‌میلیارد کیلومتری) واقع است. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام دانشمندان متوجه شدند این ستاره ارتعاشاتی مشابه با سازهای موسیقی دارد. این پدیده که از آن به عنوان اخترلرزه(starquke) یاد می‌شود، از سطح ستاره به سمت هسته آن صورت می‌گیرد و موجب تغییر نور دریافتی از ستاره می‌شود. با استفاده از تکنیک اخترلرزه‌شناسی، این دانشمندان توانستند لرزش‌های نور ناشی از این اخترلرزه‌ها را شناسایی و آوازی را که توسط ستاره تولید می‌شود، بازسازی کنند. دکتر بیل چاپلین، اخترلرزه‌شناس دانشگاه بیرمنگام که در این تحقیقات شرکت داشته، در این باره گفت: «این صدای هارمونیک که بیشتر شبیه به صدای بادی است که از روی یک میکروفون عبور می‌کند، اطلاعات جدیدی در مورد ساختار داخلی ستارگان به ما می‌دهد. این لرزش‌ها به ستاره‌شناسان کمک می‌کنند به اطلاعات ارزشمندی در مورد سن، انداره و ترکیبات داخلی دیگر ستارگان دست یابند.» او ادامه داد: «ستارگان در اصل ارتعاشاتی مانند سازهای موسیقی بزرگ دارند. آنها به طور طبیعی تولید صدا میکنن،د اما به دلیل آنکه این صدا باید مسیری بسیار طولانی را در فضا طی کند تا به ما برسد، ما قادر به شنیدن آنها نیستیم. مشابه با سازهای موسیقی، ستاره‌ها نیز از سطح تا هسته خود به طور کامل جامد نیستند. به همین دلیل صدا در داخل لایه‌های خارجی‌تر به دام می‌افتد و در داخل ستاره نوسان می‌کند. این موضوع باعث لرزش ستاره و انبساط و انقباض آن می‌شود. خوشبختامه ما می‌توانیم این حالت را ببینیم، چرا که ستاره پرنورتر و کم‌نورتر می‌شود. با استفاده از این خصوصیت ما می‌توانیم صدای حاصل از این لرزش‌ها را دوباره‌سازی کنیم.» این تحقیق فقط 6 ماه بعد از تلاش مشابه پژوهشگران دانشگاه شفیلد صورت گرفته که طی آن، دانشمندان توانستند برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام ضبط کنند. دکتر چاپلین با همکاری گروهی بین‌المللی از دانشمندان و با استفاده از اطلاعات بدست‌آمده از تلسکوپ فضایی کپلر ناسا، این بازسازی را انجام داده است. فضاپبمای کپلر از میان هزاران ستاره‌ای که در میدان دیدش قرار دارند، به دنبال نوسانات بسیار کوچک نور می‌گردد تا بتواند سیاراتی را که به دور ستارگان دور و نزدیک در گردشند، شناسایی کند. اما دانشمندان متوجه شدند که می‌توان از این تلسکوپ برای ثبت تغییرات نور ناشی از اخترلرزه‌ها نیز استفاده کرد. همان‌طور که ویولونسل صدای بم‌تری نسبت به ویولون دارد، ستارگان بزرگتر نیز صدایی با فرکانس پایین‌تر دارند و به این ترتیب، دانشمندان می‌توانند اندازه یک ستاره را تخمین بزنند. آنان همچنین می‌توانند مشخص کنند ستاره‌ها از چه چیزی ساخته شده‌اند و ساختار داخلی آنها چگونه است. برای مثال صدا از هسته‌های هلیومی سریع‌تر از هسته‌های هیدروژنی عبور می‌کند و به همین دلیل، صدایی که در سطح ستاره شنیده می‌شود متفاوت خواهد بود. این لرزه‌ها سپس روی نوری که از ستاره‌ها ساطع می‌شوند، تاثیرگذار خواهند بود. با استفاده از این روش، دانشمندان تخمین زده‌اند که گِما بیش از 5.94 میلیارد سال قدمت دارد که یک میلیارد سال از خورشید منظومه شمسی ما پیرتر است. همچنین این ستاره تاکنون دو برابر اندازه خورشید رشد کرده است. دانشمندان معتقدند این رشد همچنان ادامه پیدا خواهد کرد تا این که در نهایت، این ستاره به یک غول‌سرخ تبدیل شود و به پایان زندگی خود برسد. اخترشناسان همچنین متوجه شده‌اند بخش زیادی از هسته این ستاره از هلیوم تشکیل شده که به دور آن لایه نازکی از هیدروژن در حال گداخت هسته‌ای وجود دارد. واکنش‌های هسته‌ای این لایه نازک است که تمام انرژی و نور ستاره را تامین می‌کند 2 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 18 آبان، ۱۳۸۹ اوج بارش ثور شمالی از 21 آبان ماه جاری به اوج بارش خود نزدیک می شود. تعداد شهابهای این بارش 50 شهاب در ساعت می شود. به گزارش خبرنگار مهر، بارش شهابی ثوری بارش شهابی سالیانه ای است که بر اثر برخورد ذرات برجای مانده از دنباله دار "انکه" با جو زمین پدید می آید. از آنجایی که نقطه نور باران این بارش شهابی در صورت فلکی ثور قرار دارد، اخترشناسان سالها پیش آن را بارش شهابی ثوری نامیدند. بارش ثور شمالی از 3 مهر ماه آغاز می شود و تا 4 آذر ماه به اوج بارش می رسد. تعداد شهابهای این بارش در ساعت zhr 50 شهاب در ساعت و سرعت آن 29 کیلومتر بر ثانبه می شود. در مقایسه با اغلب بارشهای شهابی که بازه فعالیتشان تنها چند روز است، بارش شهابی ثور طولانی ترین زمان شهاب باران را دارد به گونه ای که چند هفته طول می کشد. دانشمندان بر این باور هستند که دنباله دار "انکه" و شهابهای ثوری بقایای دنباله دار بسیار بزرگی هستند که در حدود 20 تا 30 هزار سال پیش از هم پاشیده و به چند تکه بزرگتر و مقادیر انبوهی از ماده میان سیاره ای تبدیل شد. بخش بزرگی از این مواد و قطعات حجیم هنوز در فضای داخل منظومه شمسی جولان می دهند و هرازگاهی در دام میدان گرانشی زمین یا یکی دیگر از سیارات گرفتار می شوند. 4 لینک به دیدگاه
Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 22 آبان، ۱۳۸۹ تلسکوپ فضایی "فرمی" ناسا دو حباب عجیب پرتوهای گاما را در مرکز کهکشان راه شیری کشف کرد که تاکنون هرگز دیده نشده بود. کد خبر : 07658 تاریخ انتشار : ۲۱ آبان ۱۳۸۹ تلسکوپ فضایی فرمی ناسا که حساس ترین آشکارساز پرتوهای گاما است توانست یک ساختار بی سابقه را که تاکنون هرگز در کهکشان راه شیری مشاهده نشده بود در مرکز این کهکشان شناسایی کند. به گفته ستاره شناسان، این ساختار در ابعاد 50 هزار سال نوری است و می تواند بقایای فوران سیاه چاله غول پیکری باشد که در مرکز کهکشان قرار دارد. دانشمندان مرکز "هاروارد- اسمیت سونیان" در کمبریج ماساچوست در این خصوص توضیح داد: "ساختاری که ما دیدیم در واقع دو حباب است که پرتوهای گاما تابش می کنند. این پرتوها در جهت شمال و جنوب مرکز کهکشان تا فاصله 25 هزار سال نوری گسترده می شوند ما هنوز نتوانسته ایم ماهیت و منشای این حبابها را درک کنیم." این ساختار در بیش از نیمی از آسمان مرئی از صورت فلکی سنبله تا صورت فلکی درنا گسترده شده است و می تواند میلیونها سال عمر داشته باشد. نتایج این کشف با پردازش اطلاعات جمع آوری شده توسط "تلسکوپ پهنه وسیع (LAT) فرمی به دست آمده است. این تلسکوپ فضایی پرتوهای گاما در سال 2008 پرتاب شد. براساس گزارش خبرگزاری فرانسه، سایر دانشمندانی که بر روی پرتوهای گاما مطالعه می کنند تاکنون هرگز این حبابها را به سبب "مه پرتوهای گاما" که آسمان را می پوشاند رصد نکرده بودند. 6 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده