شازده کوچولو...

[*Polaris* 19606]

ببخشید یکم طولانی شد ولی به خوندنش می ارزه

----------------------------------------------------------------

روباه گفت: -معلوم است. تو الان واسه من یک پسر بچه‌ای مثل صد هزار پسر بچه‌ی دیگر. نه من هیچ احتیاجی به تو دارم نه تو هیچ احتیاجی به من. من هم واسه تو یک روباهم مثل صد هزار روباه دیگر. اما اگر منو اهلی کردی هر دوتامان به هم احتیاج پیدا می‌کنیم. تو واسه من میان همه‌ی عالم موجود یگانه‌ای می‌شوی من واسه تو.

شهریار کوچولو گفت: -کم‌کم دارد دستگیرم می‌شود. یک گلی هست که گمانم مرا اهلی کرده باشد.

روباه گفت: -بعید نیست. رو این کره‌ی زمین هزار جور چیز می‌شود دید.

شهریار کوچولو گفت: -اوه نه! آن رو کره‌ی زمین نیست.

روباه که انگار حسابی حیرت کرده بود گفت: -رو یک سیاره‌ی دیگر است؟

-آره.

-تو آن سیاره شکارچی هم هست؟

-نه.

-محشر است! مرغ و ماکیان چه‌طور؟

-نه.

روباه آه‌کشان گفت: -همیشه‌ی خدا یک پای بساط لنگ است!

اما پی حرفش را گرفت و گفت: -زندگی یک‌نواختی دارم. من مرغ‌ها را شکار می‌کنم آدم‌ها مرا. همه‌ی مرغ‌ها عین همند همه‌ی آدم‌ها هم عین همند. این وضع یک خرده خلقم را تنگ می‌کند. اما اگر تو منو اهلی کنی انگار که زندگیم را چراغان کرده باشی. آن وقت صدای پایی را می‌شناسم که باهر صدای پای دیگر فرق می‌کند: صدای پای دیگران مرا وادار می‌کند تو هفت تا سوراخ قایم بشوم اما صدای پای تو مثل نغمه‌ای مرا از سوراخم می‌کشد بیرون. تازه، نگاه کن آن‌جا آن گندم‌زار را می‌بینی؟ برای من که نان بخور نیستم گندم چیز بی‌فایده‌ای است. پس گندم‌زار هم مرا به یاد چیزی نمی‌اندازد. اسباب تاسف است. اما تو موهات رنگ طلا است. پس وقتی اهلیم کردی محشر می‌شود! گندم که طلایی رنگ است مرا به یاد تو می‌اندازد و صدای باد را هم که تو گندم‌زار می‌پیچد دوست خواهم داشت...

خاموش شد و مدت درازی شهریار کوچولو را نگاه کرد. آن وقت گفت: -اگر دلت می‌خواهد منو اهلی کن!

شهریار کوچولو جواب داد: -دلم که خیلی می‌خواهد، اما وقتِ چندانی ندارم. باید بروم دوستانی پیدا کنم و از کلی چیزها سر در آرم.

روباه گفت: -آدم فقط از چیزهایی که اهلی کند می‌تواند سر در آرد. انسان‌ها دیگر برای سر در آوردن از چیزها وقت ندارند. همه چیز را همین جور حاضر آماده از دکان‌ها می‌خرند. اما چون دکانی نیست که دوست معامله کند آدم‌ها مانده‌اند بی‌دوست... تو اگر دوست می‌خواهی خب منو اهلی کن!

شهریار کوچولو پرسید: -راهش چیست؟

روباه جواب داد: -باید خیلی خیلی حوصله کنی. اولش یک خرده دورتر از من می‌گیری این جوری میان علف‌ها می‌نشینی. من زیر چشمی نگاهت می‌کنم و تو لام‌تاکام هیچی نمی‌گویی، چون تقصیر همه‌ی سؤِتفاهم‌ها زیر سر زبان است. عوضش می‌توانی هر روز یک خرده نزدیک‌تر بنشینی.

فردای آن روز دوباره شهریار کوچولو آمد.

روباه گفت: -کاش سر همان ساعت دیروز آمده بودی. اگر مثلا سر ساعت چهار بعد از ظهر بیایی من از ساعت سه تو دلم قند آب می‌شود و هر چه ساعت جلوتر برود بیش‌تر احساس شادی و خوشبختی می‌کنم. ساعت چهار که شد دلم بنا می‌کند شور زدن و نگران شدن. آن وقت است که قدرِ خوشبختی را می‌فهمم! اما اگر تو وقت و بی وقت بیایی من از کجا بدانم چه ساعتی باید دلم را برای دیدارت آماده کنم؟... هر چیزی برای خودش قاعده‌ای دارد.

شهریار کوچولو گفت: -قاعده یعنی چه؟

روباه گفت: -این هم از آن چیزهایی است که پاک از خاطرها رفته. این همان چیزی است که باعث می‌شود فلان روز با باقی روزها و فلان ساعت با باقی ساعت‌ها فرق کند. مثلا شکارچی‌های ما میان خودشان رسمی دارند و آن این است که پنج‌شنبه‌ها را با دخترهای ده می‌روند رقص. پس پنج‌شنبه‌ها بَرّه‌کشانِ من است: برای خودم گردش‌کنان می‌روم تا دم مُوِستان. حالا اگر شکارچی‌ها وقت و بی وقت می‌رقصیدند همه‌ی روزها شبیه هم می‌شد و منِ بیچاره دیگر فرصت و فراغتی نداشتم.

 

به این ترتیب شهریار کوچولو روباه را اهلی کرد.

------------------------------------------

 

پ.ن: این قسمتی از داستان شازده کوچولو اثرآنتوان دو سنت اگزوپری ترجمه احمد شاملو ،نکات جالبی داره برای تفکر

 

 

[گـنـجـشـک 24371]

دستت درد نکنه،واقعا عالی بود.:icon_gol:

شازده کوچولو بهترین کتابیه که تو عمرم خوندم،عاشقشم

[spow 44198]

انتوان دوسنت اگزوپری

خلبانی که بهترین داستان رو نوشت

شاملو کسی که تاریخ منتظر تکرارش ماند و مایوس شد

مرسی

واقعا زیبا بود

[*Polaris* 19606]

پرسیدم : چرا می خواهی یک ببر را بکشی؟

بکشم؟! من نمی خواهم بکشمش! فقط می خواهم شکارش کنم.

این جا بود که فهمیدم منظورش از( شکار )( رم دادن ) است.

از خودم خجالت کشیدم. چون برای یک لحظه فکر کردم یک بچه می تواند آرزوی مرگ جانداری را بکند و به اندازه ی همان ببر وحشی باشد.

تنها توجیه اسف بار برای این فکر همان اشتباه همیشگی بزرگ ترها است.

تمایل به دیدن نکات منفی- حتی جایی که اصلا وجود ندارد.

[*Polaris* 19606]

بیشتر آدم بزرگها آن چنان اسیر عادتها شده اند

و در خواب غفلت فرو رفته

و از کودکی شان فاصله گرفته اند که گاهی فقط یک "حادثه" و "اتفاق" است که می تواند از خواب بیدارشان کند.

در غیر این صورت همچنان درهایی از کشف حقیقت به روی آن ها بسته می ماند.

ظهور شازده کوچولو در این داستان،همان "حادثه" ای است که راوی داستان را به کودکی گمشده ی خود برمی گرداند...

[*Polaris* 19606]

نمی‌دونم این شازده کوچولو چرا هیچ‌وقت قدیمی نمی‌شه....

[*Polaris* 19606]

آدم بزرگ ها هیچ وقت خودشان تنهایی چیزی نمی فهمند و کوچکترها هم خسته می شوند که هی برای آنها توضیح بدهند.

[*Polaris* 19606]

شــازده کوچولو!

اگه بدونی با من چی کــار کــردی...

[*Polaris* 19606]

آدم بزرگ ها عدد و رقم دوست دارند...

وقتی با آن ها از دوست تازه ای حرف می زنید.هیچ وقت نمی پرسند: آهنگ صدایش چطور است؟ چه بازی هایی دوست دارد؟

بلکه می گویند:چند سالش است؟ چند تا برادر دارد؟ چقدر پدرش درآمد دارد؟

و فقط آن وقت است که خیال می کنند او را شناخته اند.

[*Polaris* 19606]

دنیا برای شاهان بسیار ساده شده است و آن ها همه مردم را رعیت خود می بینند.

[*Polaris* 19606]

خود پسندان فقط صدای تحسین را می شنوند.

[Astraea 25351]

روباه گفت:خداحافظ و اینک راز من بسیار ساده است:بدان که جز با چشم دل نمیتوان خوب دید و آنچه اصل است از دیده نهان است...

[*Polaris* 19606]

باید از هر کسی کاری را خواست که از او بر می آید. قدرت پیش از هر چیـز متکی به عقل است.

[*Polaris* 19606]

شازده کوچولو،تا ابد، شیرین ‌ترین کتاب زندگی‌ ام است.

کتابی که جمله‌ جمله‌اش در عین سادگی، پر است از نشانه و حرف است...

[Astraea 25351]

آدمها...می چپند توی قطارهای تندرو، اما نمی دانند دنبال چه می گردند؛ این است كه بنا می كنند دور خودشان چرخك زدن.

[Astraea 25351]

تنها بچه ها هستند كه می دانند پیِ چه می گردند. بچه ها هستند كه كلی وقت صرف یك عروسك پارچه ای می كنند و عروسك برایشان آنقدر اهمیت پیدا می كند كه اگر یكی آن را از آنها كش برود می زنند زیر گریه.

[Astraea 25351]

آدمها دیگر برای سر درآوردن از چیزها وقت ندارند. همه چیز را همین جور حاضر آماده از دكانها می خرند. اما چون دكانی نیست كه دوست معامله كند، آدمها مانده اند بی دوست.

[*Polaris* 19606]

شازده کوچولو همان طور که می‌ رفت تو دلش می ‌گفت: اين آدم بزرگ‌ ها راستی راستی چه‌ قدر عجيب اند!

[- Nahal - 47858]

آدما همه چیز رو آماده تهیه می کنند

اما چون در دکان ها دوست معامله نمی شود

بی دوست مانده اند و تنها...

[- Nahal - 47858]

همه‌ی مردم ستاره دارند اما همه‌ی ستاره‌ها یک‌جور نیست: واسه آن‌هایی که به سفر می‌روند حکم راهنما را دارند واسه بعضی دیگر فقط یک مشت روشناییِ سوسوزن‌اند. برای بعضی که اهل دانشند هر ستاره یک معما است واسه آن بابای تاجر طلا بود. اما این ستاره‌ها همه‌شان زبان به کام کشیده و خاموشند. فقط تو یکی ستاره‌هایی خواهی داشت که تنابنده‌ای مِثلش را ندارد.

-چی می‌خواهی بگویی؟

-نه این که منتو یکی از ستاره‌هام؟ نه این که من تو یکی از آن‌ها می‌خندم؟... خب، پس هر شب که بهآسمان نگاه می‌کنی برایت مثل این خواهد بود که همه‌ی ستاره‌ها می‌خندند. پس تو ستاره‌هایی خواهی داشت که بلدند بخندند!