M!Zare 48037 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 مرداد، ۱۳۹۶ دارن هاردی نویسنده کتاب موفق اثر مرکب که بارها در ایران تجدید چاپ شده است در بخشی از این کتاب می نویسد: " وقتی در شهر لاجولا در کالیفرنیا زندگی می کردم، برای ورزش کردن و امتحان اراده ام، به طور منظم دو مایل با دوچرخه به سمت بالای کوه سولداد رکاب می زدم. در زندگی کارهای خیلی کمی هستند که بتوان بصورت ارادی و داوطلبانه انجامشان داد و نسبت به رکاب زدن بدون توقف به بالای کوهی با شیب تند، درد و رنج بیشتری به وجود آورند." و در ادامه توضیح می دهد که با این شیوه قصد داشته است به نقطه محدودیت خود برسد و با شخصیت باطنی خود روبرو شود و به این سوال پاسخ دهد که آیا باید به دنبال عذر و بهانه برای توقف مسیر بود و یا درد و رنج را تحمل کرد؟ در آن لحظه باید تعیین کرد که چه کسی هستیم و به چه کسی می خواهیم تبدیل شویم؟ یک گام به جلو برداریم یا عقب؟ در مسابقات دوچرخه سواری با این واقعیت روبرو می شویم که رقیب واقعی انسان کسی جز خود او نیست. این خود ما هستیم که با تمرین بیشتر و تقویت قدرت بدنی خود را غیر قابل رقابت می سازیم و با تلاش بیشتر بر همه پیشی خواهیم گرفت. نویسنده: مریم زارع 9 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده