sam arch 55879 ارسال شده در 26 خرداد، 2016 مجتمع معروف به شاه زنده (شاه زندگی) به آن دسته از قبرستان های دارای بنای یاد بود تعلق دارد که تعداد زیادی از آنها در شهرهای شرق نزدیک ساخته شده است. خصوصیت یکی از آنها که در سمرقند ازبکستان ساخته شده، در محلی است که روی تپه قرار گرفته با سردر و مقابر در پائین تپه، همراه حرمه ای کوچک، که به طور کم و بیش منظم در امتداد دو سوی یک خیابان باریک قرار گرفته است. گفته می شود آرامگاه شاه زنده اشاره به قاسم بن عباس، پسر عموی حضرت محمد (ص) دارد که اسلام را به این منطقه آورد. بر پایه باور مردم، هنگامی که سر قاسم بریده شد، وی سرش را به دست خویش گرفت و به چاهی که در این آرامگاه است رفت و غایب شد. در حدود قرن نهم میلادی در این محل مراسم دینی اجرا می شده است و در قرن های یازدهم و دوازدهم ساختمان های دیگری در محل وجود داشته است اما بیشتر این بناها در اواخر قرن چهاردهم و پانزدهم میلادی ایجاد شده است. مدخل بنا را الغ بیگ در فاصله سالهای 1435–1434 ساخته است. این بنا دارای حدود 20 ساختمان مختلف است که در مدت نه سده (از سده 3 تا 12 خورشیدی) در آن ساخته شده است. بخش مادر بناها در شمال خاوری مجموعه قرار دارد و کهن ترین این بناها مقام قاسم بن عباس است. گروه بالایی بناها مشتمل بر 3 آرامگاه است که کهن ترینشان آرامگاه خواجه احمد است که گذرگاه شمالی را کامل می‌کند. بناهای میانی آرامگاه هایی از سده‌های 7 و 8 خورشیدی است که بیشتر برای خویشاوندان تیمور مانند شادی ملک آغا خواهرزاده تیمور که در سال 1372 درگذشت و شیرین بکا آغا خواهر تیمور بوده است. روبروی آرامگاه شیرین بکا، بنایی هشت گوش متعلق یه سده 8 بنا شده است. بنایی دوگنبدی هم که آرامگاه قاضی زاده رومی دانشمند هم عصر الغ بیگ است، در اینجا به چشم می‌خورد. دروازه خانه هم که نام یک ورودی این بنا است، در این مجموعه آرامگاهی قرار دارد. از دیگر مقبره های این مجموعه می توان به توغلو تکین (وفات 1376)، و مقبره تومان آغا یکی از همسران تیمور (وفات 1405) اشاره کرد. بسیاری از مقبره های دیگر این مجموعه بدون تاریخ یا فاقد نام اند و یا اطلاع دقیق در مورد هویت آنها به دست نیامده است. این مقبره ها از چندین لحاظ واجد اهمیت اند، اما این اهمیت از دو نظر بیشتر است. اول آنکه نشان دهنده نوعی معماری اند که از سبک بناهای بزرگ و رسمی مثل مدارس و مقابر شاهان متمایز بوده است و نمایانگر نوع خصوصی تر معماری مذهبی-دنیوی است که در آن بیشتر زهد مورد نظر بوده است تا شکوه و اغلب به دستور افرادی غیر از سلاطین بنا شده و از این لحاظ سلیقه و امکانات مالی قشرهای پایین تر اشرافیت آن زمان را نشان می دهد. و کثرت آنها در یک دوران نسبتا کوتاه مجموعه ای مهم از طرح های تزئینی و روشهای ساختمانی را که هنوز مورد مطالعه کامل قرار نگرفته به دست می دهد. همچنین در سمرقند مکانی مقدس موسوم به عبد بیرون (مقبره خارجی در برابر مقبره داخلی در داخل حصار شهر) در سال 1633 ایجاد شد و نمایانگر اعاده معماری تیموری در این دوره متأخر است. منبع نوشتار: arthut.co 1
ارسال های توصیه شده