Mohammad Aref 120454 اشتراک گذاری ارسال شده در 7 اسفند، ۱۳۹۴ مجسمههای گچی در روند تبارشناسی و تاریخ نگاری هنر سلجوقی مهجور مانده است. این گونه کمال یافته حتی از آن روی که مصداق بارز و تجسم یافته اندیشه «تحریم شمایل نگاری» در شریعت و فقه اسلامی است؛ در احتساب ظرفیتهای هنری- صنعتی تمدن اسلامی نیز نادیده انگاشته و مورد بیمهری واقع شده است. با همه این تفاسیر وجود نمونههای درخور توجه و برجای مانده مجسمههای گچی از دوران سلجوقی، گواه آن است که هیچ عامل بازدارندهای نتوانسته از نضج و تکوین این هنر- صنعت زیبا و به نوعی نبوغ هنری پویا و حصارگریز ایرانی، جلوگیری کند. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی و شیوه استقرایی میکوشد جایگاه مجسمههای گچی در سیر تاریخی هنر سلجوقی را کاویده و با معرفی نمونههای شاخص و روشهای تولید آن به احقاق جایگاه واقعی آن در تاریخ هنر ایران، مبادرت ورزد. همچنین با معرفی نشانههای محلی؛ بومی و ملّی ملحوظ در مجسمهها و آثار گچی؛ نقبی بر ریخت و چگونگی تاثیرات پذیرفته شده از فرهنگهای دیگر نیز بزند. مجسمههای گچی سلجوقی شناسنامهای زنده از زیباییشناسی و پیشهوری هنری یکی از ادوار دوران ساز تمدن ایرانی- اسلامی است. کلیدواژگان: سلجوقیان؛ مجسمههای گچی؛ پیکره‌نگاری؛ محدودیت؛ تکنیک؛ محتوا نویسندگان: حسین ابراهیمی ناغانی، پدرام قربانی دانلود مقاله 1 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده