مبارزه برای پیاده روها در سائوپائولو آغاز می‌شود

[Mohammad Aref 120451]

برای مدت‌های طولانی، سائوپائولوی برزیل از کمبود پیاده روهای با کیفیت رنج برده است. با این حال تلاش‌ها برای تشکیل سازمانی در این شهر شروع شده است تا به ایجاد یک بحث گسترده تر درباره رفت و آمد فعال منجر شود. لذا سازمانی به نام حرکت پیاده، ایجاد شده که مردم را گردهم می‌آورد تا برای پیاده روهای قابل دسترس برای همه تلاش نمایند.

 

“بسیاری از ما پیاده در شهر راه می‌رویم و گروه‌های متعددی در شهر وجود دارند ولی ما یک سازمان نداریم که نماینده ما باشد”. این سخنان جوانا کاندو، یکی از به وجود آورندگان این جنبش می‌باشد. او در ادامه می‌گوید: “چرا دوچرخه سواران می‌توانند دارای سازمان باشند؟ چون خودشان را سازماندهی کردند و در گفتگوها و همایش‌های مربوط به تحرک در شهر شرکت نمودند. بنابراین ما درحال ایجاد این سازمان هستیم و می‌خواهیم به تدریج آن را تقویت کنیم که به ما امکان سخن گفتن بدهد تا برای مبارزه به منظور دستیابی به دسترسی بیشتر (پیاده روهای با کیفیت)، از آن استفاده نماییم.

 

مبارزه تنها برای پیاده روها نیست. زمان عبور و مسیرهای پیاده بیشتر (عرض بیشتر پیاده رو) در مقایسه با بقیه موارد، در دستور کار انجمن هستند. جوانا می‌گوید: برای مثال، زمان عبور در خطوط پیاده رو، برای هر شخصی که هیچ گونه محدودیت حرکتی ندارد محاسبه می‌شود. ما می‌خواهیم به شهری فکر کنیم که در آن، افراد قادرند از نقطه الف به نقطه ب بروند و در این مسیر با هیچ مانعی برخورد نکنند”.

 

یک تهیه کننده امور فرهنگی به نام سیلویا آلبرتینی که در میلان متولد شده و هشت سال در سائوپائولو زندگی کرده است، همیشه برای رسیدن به مقصدش پیاده رفته و یا از دوچرخه و وسایل نقلیه عمومی استفاده کرده است. پس از اینکه اولین دخترش در سال 2013 متولد شد، او فهمید که رفت و آمد با کالسکه بچه در پیاده روها چقدر سخت است و لذا صفحه ای را در فیس بوک به نام “پیاده روی آزاد” ایجاد نمود. او می‌گوید: “من دیگر از مترو استفاده نکردم و به پیاده روی در خیابان آویندا پرداختم زیرا تنها مکانی بود که می‌توانستم با دخترم در آنجا قدم بزنم”.

 

برای گسترش پیاده روی و ارتباط نزدیک‌تر با شهر، سازمان سامپاپه نیز بوجود آمد و گردش‌های فرهنگی پیاده را در شهر پیشنهاد نمود.

 

پیاده روها هیچ اهمیتی در برنامه ریزی شهری ندارند

به نظر راشل رولینگ که یک معمار و شهرساز است، شهر نتیجه برنامه ­ریزی ضعیف نیست. وی در گفتگوی همایش “فرهنگ و فضاهای عمومی” که توسط ائتلاف “باتاتا به تو نیاز دارد” در شهر باتاتا، برگزار شده بود، عنوان کرد: “بلکه به این دلیل است که یک سیاست شهری به اولویت بندی دو عنصر اساسی پرداخته: شهر به عنوان مکانی برای انجام امور تجاری- ایجاد درآمد، اشتغال و ثروت – و ایده خصوصی بودن به عنوان عنصر سازمان دهنده، نه یک موجودیت عمومی”.

 

او در ادامه می‌گوید: “فضای عمومی اصولآ مکانی برای اتصال نقاط خصوصی است، یعنی جایی که کالاها و مردم در آن در حرکت هستند. خیابان مکانی مخصوص خودروهاست ولی پیاده رو تا حد امکان کوچک و باریک می‌باشد. مثلآ خیابان برینی، پیاده رویی دارد که عرض آن در بعضی قسمت‌ها فقط 60 سانتی متر است”. به همین دلیل، معمار بر اهمیت سیاسی سیاست شهری در شهر و جنبش‌هایی تأکید دارد که به حمایت از افزایش فضاهای عمومی می‌پردازند.

 

بر اساس پژوهشی در مورد مبدآ و مقصد سفرها که توسط مؤسسه تحقیقاتی مترو انجام شد، حدود 30 درصد از مردم، پیاده رفت و آمد می‌کنند. این آمار شامل کسانی نمی‌شود که در ساعت ناهار قدم می‌زنند و یا پیاده می‌روند تا سوار اتوبوس شوند.

 

پیاده روها یک مسئولیت خصوصی هستند

چون مسئولیت پیاده روها با مالکین زمین‌ها می‌باشد، مشکل است به ایجاد ابزاری بپردازیم که پیاده روها را به شکل استاندارد درآورد. اگرچه شهر (شهرداری) یک کتابچه راهنما در این مورد دارد ولی اغلب، واقعیت در عمل آن چیزی نیست که مشاهده می‌شود.

 

در این کتابچه، پیاده روها به سه حوزه (مسیر) تقسیم شده‌اند: حوزه خدمات برای درخت‌ها، تابلوها و علائم، و نیمکت‌ها؛ یک حوزه آزاد برای راه رفتن؛ و یک حوزه دسترسی برای خدمت رسانی به نیازهای ملک مجاور. ولی خیلی مشکل است که پیاده رویی را پیدا کنیم که این شرایط را داشته باشد.

 

جوانا می‌گوید: “یکی از نکاتی که می‌خواهیم به آن اشاره کنیم، انجام سرمایه گذاری برای ایجاد پیاده روهاست که باید بیشتر از سوی جامعه انجام شود. به همان ترتیبی که شهر برای احداث خیابان مسئول است، چرا نباید برای ساخت پیاده رو نیز مسئولیت داشته باشد؟” او در پایان می‌گوید: “به جای ساختن تونل، می‌توانیم سرمایه گذاری بیشتری برای ایجاد پیاده روها داشته باشیم”.

 

منبع: سایت آقای شهردار