جستجو در تالارهای گفتگو

داستان نافرجام یک هواپیمای آب نشین سال ها پیش که نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا قصد داشت یک بمب افکن هسته ای داشته باشد، شرکت گلن مارتین (Glenn Martin) تصمیم گرفت این هدف را با ساخت یک هواپیمای آب نشین تحقق ببخشد. اولین مدل آزمایشی که توسط شرکت مارتین ساخته شده بود، یک ماه بعد از معرفی دومین نمونه آزمایشی در آسمان منفجر شد. مدل دوم که XP۶M ۱ نام داشت​ سال ۱۹۵۵ در حضور گزارشگران رونمایی شد. در جریان جنگ سرد که ​ آن سال ها در جریان بود، نیروی دریایی آمریکا دریافت که از قافله عقب مانده است. رقیب شرقی این کشور یعنی اتحاد جماهیر شوروی به سمت هسته ای شدن پیش می رفت، ولی فرماندهی استراتژیک نیروی هوایی آمریکا هنوز در سیستم نقل و انتقالات خود مشکل داشت. اولین اتفاقی که باعث شد نیروی دریایی این مشکل را بفهمد، مورد هدف قرار گرفتن اشتباهی ابرناو یواس اس (USS) ایالات متحده توسط پنتاگون در جهت حمایت از بمب افکن B ۳۶ نیروی هوایی بود. از این رو افسران نیروی دریایی طرح ساخت هواپیماهای آب نشین مسلح به تجهیزات هسته ای را پیشنهاد دادند. ویژگی برجسته این هواپیمای آب نشین، داشتن قایق های پروازی جت با قابلیت حمله استراتژیک هسته ای برد بلند و قابلیت های معمولی دیگر مانند بمباران، مین گذاری و اکتشاف است. هواپیمای آب نشین سی مستر (SeaMaster P۶M )​متعلق به شرکت مارتین، از ابتدا در مفهوم خود تناقضی به همراه داشت. هواپیماهای آب نشین اصولا باید با شرایط پروازی ارتفاع پایین و سرعت پایین سازگار شوند، در حالی که این کار با وظایف موتورهای جت قدرتمند در تضاد است. اولین نمونه از این دو مدل آزمایشی به نام XP۶M ۱ اولین پرواز خود را در ۲۳ تیر ۱۳۳۴ (۱۴ جولای ۱۹۵۵) انجام داد. این مدل، به ۴ موتور توربوجت آلیسون J۷۱ A ۴ مجهز بود که روی بدنه نزدیک ریشه بال ها نصب شده بود. برای حفظ پایداری روی آب، بال ها ۴۰ درجه برگشت به عقب داشتند و مقداری نوک بال ها به طرف پایین تمایل داشت. این تمایل به پایین باعث می شد تا مخزن های موجود در نوک بال ها بتوانند روی آب قرار بگیرند و بدون نیاز به ستونی برای کاهش نیروی پسا (نیروی مقاوم در برابر حرکت)، مانند جسمی شناور پایدار باشند. بعد از آزمایش اولیه که به طور محرمانه در خلیج چساپیک (Chesapeake) در نزدیکی قرارگاه بالتیمور متعلق به شرکت مارتین انجام شد، معلوم شد که خروجی جت بسیار نزدیک بدنه بوده و در نتیجه، روشن شدن پس سوز موتور باعث سوختن بدنه می شد. همزمان با معرفی هواپیمای جدید، نیروی هوایی آمریکا از مطبوعات دعوت به عمل آورد تا از مدل آزمایشی دوم این محصول بازدید کنند. بعد از اجرای پرواز آزمایشی، عالی ترین افسر نیروی دریایی عملکرد خوب این هواپیمای آب نشین را تحسین نمود. یک ماه بعد، مدل آزمایشی اولیه به دلیل وجود نقص فنی در سیستم پایدارکننده افقی در آسمان منفجر شد و هر ۴ سرنشین آن کشته شدند. بعد از این اتفاق، اردیبهشت ۱۳۳۵ پروازهای آزمایشی هواپیمای دوم تا اعمال اصلاحات کامل روی دم تی ـ شکل و نصب سیستم کنترلی بهبود یافته و ابزار مخصوص آزمایش، همچنین نصب صندلی های نجات متوقف شد. تقریبا ۶ ماه بعد، این اصلاحات تمام شد، اما هواپیمای سی مستر دوم نیز طی پرواز آزمایشی، کنترل چرخشی خود را از دست داد و شروع به ارتعاش شدید کرد به گونه ای که سقوط حتمی بود. خوشبختانه این بار خدمه پروازی توانستند با کمک صندلی های نجات خود را نجات دهند. در ادامه کار، نیروی دریایی مدل پیش تولید YP۶M ۱ را آزمایش کرد. پوشش های موتور این مدل با زاویه ۵ درجه ای نسبت به بدنه هواپیما قرار گرفته بودند. آنها ۴ قایق قدیمی و یک زیردریایی را به عنوان ناوهای سی مستر دوباره آماده کار کردند. یک تخته مخصوص نیز وجود داشت که می توانست این مدل هواپیما را توسط نیروی خودش به ساحل بکشد یا از ساحل به آب ببرد. آقای بالدوین (Baldwin)، ویراستار بخش ارتش روزنامه نیویورک تایمز از دیدن توانایی عملیاتی منعطف این هواپیما بر فراز اقیانوس و دریاچه ها و فرود ماهرانه روی آب به وجد آمده بود. هواپیمای سی مستر P۶M ۲، در سال ۱۹۵۹ کاملا آماده شد و شروع به کار کرد. این هواپیما نسبت به مدل قبلی موتورهای قدرتمندتری از نوع توربوجت پرت اند ویتنی (Pratt & Whitney) بدون پس سوز داشت و شامل یک لوله تجدید سوختگیری هوایی، یک دهانه بمب افکن چرخشی ضد آب، سیستم ناوبری اسپری (sperry)، سیستم های کنترل پرواز و خلبان خودکار (اتوپایلوت)، یک پنجره با دید بسیار خوب برای خلبانان و یک بسته لوازم کمکی برای ارتباط با تانکر سوخت بود. افزایش وزنی که بر اثر این اصلاحات صورت گرفته بود، خود به خود باعث می شد که P۶M ۲ روی سطح پایین تری در آب قرار گیرد و دیگر نیاز به ایجاد زاویه پایین آمدگی روی بال نسبت به بدنه نباشد. از این به بعد، نیروی دریایی می توانست توسط هواپیمای سی مستر بهبود یافته جدید خود به طور جدی با محصولات دیگر در جهان رقابت کند. سقف سرعت ارتفاع ـ پایین این هواپیما به ۹ / ۰ ماخ می رسید، در حالی که بمب افکن جدید B ۵۲ متعلق به مرکز استراتژیک فرماندهی هوایی (Strategic Air Command) کمی بالاتر از ۵ / ۰ ماخ می توانست پرواز کند. خلبانان نیروی هوایی که در محوطه مخصوص تست در کارولینای شمالی برای انجام عملیات توسط این هواپیما آماده می شدند، بسیار مشتاق بودند تا توانایی مین گذاری آن را مشاهده کنند. از نظر آنها، این هواپیما قادر خواهد بود دریای سیاه را مین گذاری کند و زیردریایی های اتحاد جماهیر شوروی را قبل از شروع حرکت مورد حمله قرار دهد. در این میان، تکنولوژی زیردریایی پرتاب موشک بالستیک نیز پیشرفت بسیاری داشت و همچنین راه های ارزان تری برای مین گذاری وجود داشتند، از این رو دیگر این هواپیمای آب نشین برای آینده نیروی هوایی ضروری نبود. تاخیرهای متعدد و طراحی های مجدد، هزینه های بالایی برای نیروی دریایی در پی داشت. بعد از منفجر شدن یک هواپیمای مارتین دیگر، امید نیروی دریایی بشدت کاهش یافت. آنها ابتدا پیش بینی می کردند تولید این محصول به ۲۴ عدد برسد که بعد از این اتفاق به ۱۸ عدد و سپس به ۸ عدد کاهش یافت. در نهایت بعد از صرف ۴۰۰ میلیون دلار، این پروژه کاملا متوقف شد. شرکت مارتین سعی کرد با تغییر مفهوم کاربری این هواپیمای آب نشین، آن را به یک هواپیمای غیرنظامی ۸ موتوره به نام سی میسترس (SeaMistress) تبدیل کند. همچنین تلاش هایی در جهت تبدیل آن به یک قایق هسته ای پرنده یا یک هواپیمای آب نشین مافوق صوت نیز انجام گرفت، اما دیگر داستان سی مستر و تمام مشتقات آن به پایان خودش رسیده بود. این شرکت ساخت هواپیما را کاملا رها کرد تا بتواند روی ادوات نظامی الکترونیک و موشک ها تمرکز کند. هواپیماهای آب نشین سی مستر به جا مانده بجز ۲ تکه از دم، یک بخش بدنه و بال های شناور روی آب اوراق شدند. این قطعات هم اکنون در موزه بالتیمور نگهداری می شوند. همچنین ۴ عدد از نوک بال های این هواپیما نیز توسط یکی از کارمندان شرکت برای ساختن یک قایق دو بدنه ای (catamaran) مورد استفاده قرار گرفتند.