جستجو در تالارهای گفتگو

داگلاس میلویکی، مخترع آمریکایی در سال 1999 طرحی به نام skytran پیشنهاد داد. این طرح در اصل از حمل و نقل شخصی پرسرعت (personal rapid transit یا PRT) گرفته شده است، با این تفاوت که کابین‌های شخصی که همگی در یک سیستم بسته اند، با استفاده از فناوری مگلو بدون تماس با ریل و با سرعت ثابت 160 کیلومتر در ساعت حرکت می‌کنند. در این طرح نشان داده شده به دلیل تفاوت‌های اساسی این طرح با قطارهای مغناطیسی (قطار مگلو) هزینه‌ها به شدت افت می‌کند. به طور کلی سه نوع سیستم تعلیق به نام‌های EMS (سیستم تعلیق الکترومغناطیس) ، EDS (سیستم تعلیق الکترودینامیک) و Inductrack یا ریل القائی وجود دارد که اولی در آلمان و دومی در ژاپن مورد استفاده قرار گرفته و سومی هنوز در مرحلهٔ آزمایش است. در این طرح، تعلیق از نوع Inductrack استفاده می‌شود. در این صورت ریل‌ها نیازی به نصب تجهیزات خاصی ندارند و تجهیزات اصلی مگلو در خود کابین‌ها نصب می‌شوند، به همین دلیل و به دلیل کوچک تر و سبک تر بودن کابین‌ها نسبت به قطار هزینهٔ نصب ریل‌ها بسیار کم تر می‌شود. ریل، ایستگاه، ظرفیت و... در این طرح هر 400 متر ایستگاهی و جود دارد که در آن کابین‌ها منتظر مسافزانند. ریلی که کابین‌ها در آن توقف می‌کنند جدا از ریل اصلی است. بنابراین شتاب و کاهش سرعت در ریل دوم انجام می‌گیرد و در ریل اصلی تمامی کابین‌ها با سرعت ثابت km/h 160 با فواصل ثابت و بدون احتمال برخورد با یکدیگر حرکت می‌کنند. برای تغیر ریل در تقاطع‌ها و ایستگاه‌ها از سوئیچ‌های الکترومغناطیسی استفاده می‌شود. ظرفیت این سیستم به اندازهٔ یک اتوبان 6 لاینه است. محاسبات این طرح نشان می‌دهد، هزینهٔ استفاده از انرژی نیز در مقایسه با اتومبیل، حداقل یک دهم برابر می‌شود. فواید با توجه به اینکه یکی از عوامل مهم تصادفات، خواب آلودگی و خستگی رانندگان است و رانندهٔ این وسیله خودکار است، این وسیله می‌تواند جان بسیاری را نجات دهد. کابین‌ها هیچ گاه از حد معینی به یکدیگر نزدیک تر نمی‌شوند و کابین‌ها در ریل محبوس هستند و بر اثر وقایع احتمالی به بیرون پرتاب نمی‌شوند. به دلیل ساختار هوایی ریل ها، سطح زمین که می‌تواند خیابان یا فضای سبز باشد، اشغال نمی‌شود و امنیت پیاده روها نیز برقرار می‌شود. در این طرح تقریباً ترافیک و تصادف وجود ندارد، سرعت جابجایی نسبت به سرعت مجاز اتومبیل در داخل شهر افزایش یافته، حجم حمل و نقل در این سیستم بسیار بالاست وآلودگی نیز بسته به روش تولید برق بسیار کاهش می‌یابد . در مقایسه با قطار مگلو و قطار شهری نیز علاوه بر کاهش هزینه ها، تعداد ایستگاه‌ها بیشتر شده، نیازی به توقف‌های طولانی برای رسیدن قطار و همچنین توقف در ایستگاه‌های بین راه وجود ندارد. فضای کمتری را اشغال می‌کند و ظرفیت جابجایی مسافر بسیار بیشتری دارد. در ذیل جدول هایی برای مقایسهٔ سیستم‌های مختلف با این سیستم مشاهده می کنید: Multiplication table ضعف‌ها و مشکلات به نظر می‌آید طرح PRT مشکلاتی از قبیل سرعت بسیار کم،کسل کننده بودن و صداهای غیر متعارف دارد که در اسکای ترن این مشکلات تا حدی رفع شده است. در برخی رسانه‌ها بیان می‌شود یکی از مشکلاتی که PRT و یکی از انواع آن اسکای ترن دارد، این است که مردم علاقه دارند از خودروی شخصی خود استفاده کنند. مشکلات دیگر آن است که استفاده از این سیستم حمل و نقل مستلزم آن است که فرد از منزل یا محل کار خود تا اولین ایستگاه PRT (که معلوم نیست چقدر گسترش یابد تا مردم را متقاعد کند خودرو خود را در پارکینگ نگه دارند و به راحتی به آن دسترسی داشته باشند.) پیاده روی کنند و یا سوار وسیلهٔ دیگری شوند. (در واقع تا حدی همان مشکلات حمل و نقل عمومی را دارد.) همچنین با اینکه نسبت به قطار مگلو هزینهٔ بسیار پایین تری دارد، این سیستم در صورتی کارایی دارد که شبکهٔ گسترده‌ای از آن راه اندازی شود (با هزینهٔ هر مایل یا 6/1 کیلومتر، 1 میلیون دلار) تا حداقل بخشی از مردم بتوانند بدون استفاده از خودرو شخصی از این سیستم استفاده کنند. منبع