مقدمه
استرپتوکوکوس گروه ب . (Group B Streptococcus = GBS) باکتری گرم مثبتی است که در واژن و یا روده بزرگ 40-15% زنان سالم یافت می شود. زنان بارداری که حاوی این باکتری در واژن خود هستند (به اصطلاع باکتری در واژن آنها کولونیزه شده است) با خطر انتقال باکتری به نوزاد (در هنگام زایمان) مواجه هستند.
بر اساس آمارها در انگلستان از هر 2000 نوزاد یکی دچار عفونت با GBS شده که در 10% موارد منجر به فوت نوزاد می شود. البته تمام نوزادانی که مادر آنها از نظر وجود GBS مثبت می باشد دچار بیماری نمی شوند (از هر 200-100 نوزادی که مادرشان حامل GBS هستند یکی دچار علائم بیماری GBS می شود). به این علت CDC غربالگری روتین تمام زنان باردار از نظر کلونیزاسیون GBS در واژن و رکتوم را توصیه کرده است. بهترین زمان برای انجام این غربالگری هفته های 35 تا 37 حاملگی است.
گزارشات معدودی از انتقال GBS از طریق شیر مادر به نوزاد شده است. این موارد اکثراً نوزادان نارسی می باشند که دچار عفونت دیرهنگام با GBS شده اند (GBS از 4-2% نمونه های شیر جدا شده است).
عفونت GBS شایعترین عامل عفونت شدید بویژه در هفته اول عمر محسوب می شود. این عفونت می تواند به دو صورت زودهنگام و دیر هنگام رخ دهد. عفونت زود هنگام در هفته اول تولد و در 90% موارد در 12 ساعت اولیه عمر ظاهر می شود. نوزاد دارای علائمی نظیر مشکلات تنفسی، ناپایداری فشار خون و ضربان قلب، مشکلات گوارشی و کلیوی، Sepsis، پنومونی و مننژیت می باشد. در عفونت دیرهنگام مننژیت و سپتی سمی ظرف یک هفته تا چند ماه بعد از تولد رخ می دهد.