رفتن به مطلب

جستجو در تالارهای گفتگو

در حال نمایش نتایج برای برچسب های 'data center'.

  • جستجو بر اساس برچسب

    برچسب ها را با , از یکدیگر جدا نمایید.
  • جستجو بر اساس نویسنده

نوع محتوا


تالارهای گفتگو

  • انجمن نواندیشان
    • دفتر مدیریت انجمن نواندیشان
    • کارگروه های تخصصی نواندیشان
    • فروشگاه نواندیشان
  • فنی و مهندسی
    • مهندسی برق
    • مهندسی مکانیک
    • مهندسی کامپیوتر
    • مهندسی معماری
    • مهندسی شهرسازی
    • مهندسی کشاورزی
    • مهندسی محیط زیست
    • مهندسی صنایع
    • مهندسی عمران
    • مهندسی شیمی
    • مهندسی فناوری اطلاعات و IT
    • مهندسی منابع طبيعي
    • سایر رشته های فنی و مهندسی
  • علوم پزشکی
  • علوم پایه
  • ادبیات و علوم انسانی
  • فرهنگ و هنر
  • مراکز علمی
  • مطالب عمومی

جستجو در ...

نمایش نتایجی که شامل ...


تاریخ ایجاد

  • شروع

    پایان


آخرین بروزرسانی

  • شروع

    پایان


فیلتر بر اساس تعداد ...

تاریخ عضویت

  • شروع

    پایان


گروه


نام واقعی


جنسیت


محل سکونت


تخصص ها


علاقه مندی ها


عنوان توضیحات پروفایل


توضیحات داخل پروفایل


رشته تحصیلی


گرایش


مقطع تحصیلی


دانشگاه محل تحصیل


شغل

  1. mona_serendipity

    Data Center چيست ؟

    طرح راه اندازی Data Center در ایران تا قبل از دهه 90 استفاده از اينترنت برای مردم عادی به سادگی امكان‌پذير نبود، چرا كه استفاده از امكانات اينترنت نياز به دانش خاصی داشت. محيط خط فرماني(Command Line) و ساختار غير گرافيكی اينترنت سبب شده بود كه كاربران عادی علاقه چندانی به استفاده از اينترنت نداشته باشند. در اوايل دهه 90، پس از به وجود آمدن مفهوم وب در اينترنت (سال 1993 ) و پروتكل HTTP كه به سادگی امكان به اشتراك گذاشتن مستندات در اينترنت را در اختيار كاربران قرار می‌داد، روز به روز بر تعداد كاربران اينترنت افزوده شد. از سوی ديگر با اضافه شدن كاربران اينترنت، حجم مستندات نيز روز به روز افزايش يافت. مسلماً خطوط سابق اينترنتی و سرورهای موجود، توانايی جوابگويی به خيل عظيم كاربران را نداشتند. همچنين با زياد شدن كاربران و بالا رفتن حجم مستندات، و نيز سادگی انتشار اطلاعات در اينترنت، مفاهيم تجاری نيز وارد عرصه اينترنت شدند. شركت‌های تجاری نياز به سرورهايی داشتند كه اين امكان را به آنها بدهد كه به سادگی و با سرعت بتوانند اطلاعات خود را در اختيار مشتريان و كاربران خود قرار دهند. بالطبع اين امكان وجود نداشت كه هر شركت يا سازمانی كه قصد راه‌اندازی سايت‌های اينترنتی را دارد، خود راساً اقدام به راه‌اندازی سرور خود كند، چرا كه با وجود كاربران زياد اين سايت‌ها و حجم بالای ترافيك، نياز به اتصال‌هايی با سرعت‌های بسيار بالا وجود داشت كه مسلما حتی در صورتی كه اين امكان از لحاظ عملی وجود داشته باشد، هزينه بالايی را می‌طلبيد. راه‌حلی كه برای اين مشكل به نظر رسيد، راه‌اندازی مراكز خاصی تحت عنوان Data Center يا مراكز داده‌ای بود. Data Center ها با در اختيار داشتن اتصالات پرسرعته‌ای به اينترنت، و همچنين در اختيار داشتن سرورهای قوی و متعدد، امكان راه‌اندازی سرورهای وب را برای عموم مردم ممكن ساختند. شركت‌های تجاری و مردم می‌توانستند با اجاره كردن فضای محدودی در اين سرورها، سايت‌های وب خود را معرض ديد عموم قرار دهند. برخی شركت‌های بزرگ نيز با توجه به نياز خود، اقدام به اجاره كردن يك سرور در مركز داده‌ای می‌كردند و آن را از راه دور با ابزارهای خاص كنترل می‌كردند. اكنون با توجه به رشد سريع اينترنت، روز به روز به تعداد Data Center ها اضافه می‌شود به طوری كه در حال حاضر در اكثر كشورهای پيشرفته اين مراكز وجود دارند. تمركز اين مراكز بخصوص در كشور امريكا بسيار زياد است. دليل آن ارزان بودن نرخ اتصال به اينترنت و همچنين در دسترس بودن سرعت‌های بالا می‌باشد. برخی از اين Data Center از طريق خطوط مختلف فيبرنوری، پهنای باندی بيش از 4Gbps را در اختيار دارند و تعداد سرورهای اين Data Center معمولا بيش از 1000 است كه بر اساس مشخصات به متقاضيان اجاره داده می‌شود. پارامترهای زيادی در قيمت اجاره ماهانه يك سرور تاثيرگذار است كه می‌توان به سرعت CPU، مقدار حافظه RAM و اندازه Hard Disk ، حداكثر ترافيكی كه ماهانه در اختيار هر سرور قرار می‌گيرد، سيستم عامل سرور و همچنين سابقه مركز داده‌ای بستگی دارد. مشخصات يك Data Center Data Centerهای متفاوتی در نقاط دنيا وجود دارد كه با توجه به نياز و همچنين شرايط منطقه‌ای طراحی و ساخته شده‌اند. استاندارد خاصی برای يك Data Center وجود ندارد اما در اينجا سعی شده است به برخی از مشخصات عمومی يك مركز داده‌ای اشاره شود.ISP و ICPهای مختلف: در اختيار داشتن اتصالات مختلف به اينترنت از طريق به طور معمول يك Data Center برای اتصال به اينترنت از چندين اتصال مختلف استفاده می‌كند تا در صورتی كه هر يك از اتصالات به دليلی از كار افتادند، در سرويس‌دهی مركز وقفه‌ای پيش نيايد. برخی از Data Center معروف با بيش از 12 اتصال مختلف به اينترنت متصلند. وجود سيستم قدرت پشتيبان: يكی از مهم‌ترين مسائل در Data Center سرويس‌دهی بدون وقفه به مشتريان می‌باشد. با توجه به امكان قطع برق به دلايل مختلف همچون حوادث غيرمترقبه يا جنگ، نياز به سيستم برق پشتيبان ضروری است. معمولاً Data Centerهای بزرگ از UPS های مخصوصی استفاده می‌كنند كه امكان سرويسدهی به بيش از 100 كامپيوتر را دارند. علاوه بر سيستم UPS، ژنراتورهای قوی نيز در مركز داده‌ای وجود دارد تا در صورت قطع بلندمدت برق، سرويس‌دهی بدون وقفه انجام شود. وجود سرورهای متعدد: هدف اصلی يك Data Center در اختيار گذاشتن سرورهای وب برای مشتريان است. سرورهای مورد استفاده با توجه به نياز و امكانات Data Center تعيين می‌شود. تنها تفاوت مهم، نوع سرورهای مورد استفاده توسط Data Center است. در Data Center ها از دو نوع سرور استفاده می‌شود: سرورهای Rackmount و يا سرورهای Desktop. با توجه به حجم كم سرورهای Rackmount اين امكان برای مركز داده‌ای فراهم می‌شود كه در فضايی كوچك، تعداد زيادی سرور قرار گيرد. اما مسئله مهم در اين نوع سرورها، قيمت بالای اين سرورها نسبت به سرورهای Desktop است. علاوه بر اين امكان ارتقاء سرورهای Rack Mount تنها به مقدار اندك امكان‌پذير است. با توجه به اين موضوع اكثر Data Center از سرورهای Desktop استفاده می‌كنند. مشخصات فيزيكی: با توجه به اين نكته كه اكثر سرورهای وب از نوع Desktop هستند، ساختمان‌های مراكز داده‌ای اكثرا با سقف‌های بلند ساخته می‌شوند كه علاوه بر تهويه هوا، امكان قرار دادن سرورهای بيشتر را می‌دهند. همچنين در تمامی Data Centerها، مسيرهايی برای گذراندن كابل‌های شبكه و همچنين كابل‌های برق وجود دارد. علاوه بر اينها، وجود سيستم تهويه قوی برای پايين نگاه داشتن دمای سرورها ضروری می‌باشد. البته مشخصاتی همچون وجود سقف كاذب، كف كاذب و همچنين سيستم اطفاء حريق در برخی موارد توصيه شده است. مسئله مهم در Data Centerها، امكان استفاده متقاضيان از سرورهای Data Center می‌باشد كه در اين بخش به آن می‌پردازيم. نحوه در اختيار گرفتن يك سرور وب: پس از اينكه متقاضی سرور، با شرايط قراردادی كه Data Center مفاد آن را تنظيم كرده موافقت كرد، يك سرور در اختيار وی گذاشته می‌شود. بسته به نوع قرارداد سرور می‌تواند تنها شامل سيستم عامل و يا نرم‌افزارهای كمكی همچون نرم‌افزارهای FTP و يا Control Panel سايت باشد. در صورتی كه اين نرم‌افزارها بر روی سرور نصب نشده باشد، متقاضی خود بايد اين نرم‌افزارها را نصب كند. متقاضی اكثرا از طريق Remote terminalها و يا نرم‌افزارهای خاصی مانند PCAnywere سرور خود را از راه دور كنترل می‌كند. پس از نصب و تنظيمات نرم‌افزاری، سرور آماده سرويسدهی می‌شود و بر حسب نياز متقاضی استفاده می‌شود. نكته قابل توجه، كنترل سرورها توسط متقاضی از راه دور است. با توجه به اين موضوع مسئوليت كليه مسائل و مشكلات سرور از جمله از كار افتادن سرويس‌ها و نرم‌افزارها و يا حملات هكری به عهده متقاضی می‌باشد. البته در شرايط خاص و پرداخت مبالغ معين متقاضی می‌تواند از خدمات Data Center استفاده كند. هرچند در شرايط بحرانی همچون حملات گسترده كه منجر به از كار افتادن تمامی سرورها شود، معمولا Data Center برای سرويسدهی به تمامی سرورها به مشكل برخورد می‌كنند كه در اين صورت طبق اولويت‌های خود اقدام به رفع مشكل می‌كنند. آيا امكان راه‌اندازی چنين مركزی در ايران وجود دارد؟ اين سوالی است كه در بخش بعد به آن می‌پردازم. ضرورت راه‌اندازی Data Center در ايران شركت‌های ايرانی از روش‌های متفاوتی برای راه‌اندازی سايت‌های خود استفاده می‌كنند. برخی از امكانات ISP های داخلی استفاده می‌كنند. اين روش عليرغم اين كه امكان پشتيبانی مناسبی را برای مدير سايت فراهم می‌كند، اما از سوی ديگر به دليل پايين بودن پهنای باند ISP های ايرانی و همچنين نامتقارن بودن اتصالات (پايين‌تر بودن پهنای باند ارسال نسبت به دريافت) و همچنين بالا بودن ترافيك در برخی ساعات خاص، عملا باعث كندشدن سايت می‌شود. روش ديگر، استفاده از امكانات شركت‌های خارجی است كه به روش‌های مختلفی انجام می‌پذيرد، اين روش‌ها علاوه بر بالا بردن هزينه‌ها، مشكلات خاصی را برای سايت‌های ايرانی به وجود آورده است كه از مهمترين آنها می توان به مسائل امنيتی اشاره كرد كه برای مدتی بزرگترين دغدغه مديران سايتهای ايرانی بود. همه راه‌حل‌هايی كه برای راه‌اندازی سايت‌های ايرانی مورد بررسی قرار گرفت، دارای مشكلاتی بودند. البته مشكلاتی كه در فصل قبل به آنها پرداختم، تنها مربوط به كاربران ايرانی اين سرويس‌ها بود ولی راه‌حل‌های قبلی هزينه‌هايی را هم به شركت مخابرات به عنوان بزرگترين ارائه دهنده خدمات اينترنت در ايران وارد می‌كند كه در بخش‌های بعد به آن اشاره می‌شود. مزايای راه‌اندازی Data Center در ايران پايين آمدن ترافيك Gatewayهای شركت مخابرات: در حال حاضر بيش از 30 سرور در كشورهای غربی (اكثرا كانادا ، امريكا و انگليس) در اجاره شركت‌های ايرانی قرار دارد. ترافيك ماهانه هر سرور به طور متوسط 400GB می‌باشد كه در مجموع بيش از 12000GB ترافيك به gateway های شبكه Data كشور وارد می‌كند. با توجه به اين كه اكثر بازديدكنندگان اين سايت‌ها ايرانی هستند، در حقيقت كاربر ايرانی، برای بازديد سايت ايرانی، علاوه بر اين كه باعث بالا رفتن ترافيك در gatewayهای شركت مخابرات می‌شود، خود نيز متوسط زمان بيشتری را بايد منتظر بماند. اين مسئله در شكل 1 نشان داده شده است. در يك نمونه‌گيری آماری، تعداد hop ها برای ارتباط با يكی از سرورهای ايرانی واقع در Data Center خارج از كشور، عددی در حدود 26 بوده است. شكل 1 – وضعيت فعلی سرورهای وب ايرانی نكته جالب توجه اين است كه طبق مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی، كليه ISPها بايد سرويس خود را از شركت مخابرات و يا شركت‌های مورد تاييد مخابرات (ICPها ) دريافت كنند كه اين شركت‌ها نيز اكثرا به نوعی به شبكه ديتا متصلند. در نتيجه عملاً تمامی ISP ها به نوعی به شبكه ديتای كشور متصل هستند. حال اگر مركز داده‌ای در ايران تاسيس شود، همان طور كه در شكل 2 نشان داده شده است، علاوه بر اينكه عملا هيچ ترافيكی به Gateway های ديتا وارد نمی‌شود، متوسط زمان انتظار برای مشاهده صفحات نيز بسيار كمتر خواهد بود. نكته ديگر اين كه هنگام به وجود آمدن مشكلات پيش‌بينی نشده در gateway های اصلی مخابرات (مانند قطع شدن لينك Flag در خرداد ماه امسال) حداقل اين امكان برای كاربران ايرانی وجود دارد كه سايت‌های فارسی و ايرانی را به راحتی مشاهده كنند چرا كه در اين صورت عملاً نيازی به اتصال به شبكه اصلی اينترنت وجود ندارد. شكل 2 – وضعيت سرورهای ايرانی در صورت راه‌اندازی مركز داده‌ای در ايران با توجه به ساختار شبكه انتقال داده شركت مخابرات و ديتا، می‌توان حداكثر تخمين 10 HOP برای رسيدن كاربران ايرانی به سايت‌های ايرانی در نظر گرفت. هر چند در تست‌هايی بر روی سرورهای وب برخی ISPها كه از خدمات شركت مخابرات استفاده می‌كردند، به عدد 8 Hop در هر اتصال به دست آمد كه در مقايسه با سرورهای ايرانی واقع در خارج از كشور عدد قابل قبولی است. استفاده بهينه از امكانات موجود: شركت مخابرات ايران سرمايه‌گذاری عظيمی در بخش ديتا و اينترنت انجام داده است. خطوط فيبر نوری كه در سراسر تهران و ايران نصب شده است، پهنای باند بالايی را در اختيار گذاشته است. در تهران، يك حلقه با پهنای باند بيش از 622Mb بين 8 مركز اصلی مخابراتی وجود دارد كه عملاً با چنين پهنای باندی می‌توان يك مركز داده‌ای با استانداردهای جهانی را پياده‌سازی كرد. تنها كافی است كه Data Center مورد نظر به يكی از مراكز اصلی اين حلقه متصل شود، كه در نتيجه با هزينه پايينی می‌توان از امكانات موجود استفاده كرد. هزينه پايين‌تر: بيش از 50% هزينه يك سرور اجاره‌ای در مركز داده‌ای در خارج از كشور، مربوط به هزينه پرسنل آن مركز و همچنين اجاره نرم‌افزارهای نصب شده بر روی سرور می‌شود. با توجه به پايين بودن دستمزد متخصصان ايرانی نسبت به همتاهای غربی، طبيعتاً هزينه سرور در ايران بسيار پايين‌تر از معادل خارجی خواهد شد. امنيت بيشتر برای سرورها: مطمئنا زمانی كه سرورهای ايرانی در خاك ايران وجود داشته باشند، می‌توان از اطلاعات آنها به نحو شايسته‌تری محافظت كرد. علاوه بر حفاظت اطلاعات عمومی، اطلاعات مخصوص به سرورهای شركت‌ها و سازمان‌های دولتی، نياز به حفاظت ويژه‌ای دارند و در صورتيكه اين سرورها در يك مركز داده‌ای در ايران باشند، قطعاً حفاظت بيشتر نيز از آنها امكان‌پذير خواهد بود. در زمان بحران‌های عمومی مانند حملات هكری و يا مشكلات مشابه، مديران يك مركز داده‌ای ايرانی مسلماً می‌توانند سريع‌تر از مسئولين يك مركز داده‌ای خارجی برای رفع مشكل اقدام نمايند. مزايای در اختيار داشتن Data Center در آينده پس از اجرای كامل پروژه FLAG، ايران از طريق BackBoneهای پرقدرت به پهنای باند 10Gbps متصل خواهد شد. در اين صورت پهنای باندی كه در اختيار ايران قرار می‌گيرد، تفاوت چندانی با كشورهای پيشرفته اروپايی و امريكايی نخواهد داشت. علاوه بر اين و با توجه به موقعيت فيزيكی ايران در منطقه و عنايت به اين نكته كه اكثر كشورهای منطقه به وسيله فيبرهای نوری قصد برقراری ارتباط با ايران را دارند، عملاً ايران در آينده به چهارراه ارتباطی خاورميانه، كشورهای تازه استقلال يافته، پاكستان و افغانستان تبديل خواهد شد. در صورتی اجرای موفق پروژه راه‌اندازی Data Center در ايران، كشورمان به عنوان اولين كشوری كه در خاورميانه دارای مركز داده‌ای است شناخته می‌شود. با توجه به استقبال گسترده از اينترنت در خاورميانه و به خصوص كشورهای عربی و بازار رو به رشد آن، و همچنين كمبود متخصص در اين كشورها و نياز روزافزون شركت‌های دولتی و خصوصی اين كشورها به در اختيار داشتن سرورهای وب و سايت‌های اينترنتی، ايران می‌تواند با هزينه پايين سرورهای خود، مشتريان بسياری را در منطقه به خود جلب كند. در مرحله بعدی و با توجه به جهانی بودن شبكه Flag، حتی می‌توان بازار سرورهای وب كشورهای اروپايی و امريكايی را با هزينه پايينی كه سرورهای ايرانی خواهند داشت، به دست آورد. اين امرعلاوه بر ايجاد اشتغال و ارزآوری، باعث بالا رفتن سطح دانش فنی و عملی ايران در زمينه سرورهای وب خواهد شد. پيش از پايان نوشته، ذكر اين نكته را ضروری می‌دانم كه مهم‌ترين قدم برای اجرای اين طرح، مجاب كردن شركت مخابرات ايران برای در اختيار گذاشتن خطوط فيبر نوری به Data Center است. اين نكته برای شركت مخابرات ايران بايد كاملا مشخص شود كه Data Center نه تنها از امكانات مخابرات برای اتصال به اينترنت استفاده نمی‌كنند، بلكه وجود آن باعث پايين آمدن ترافيك Gatewayهای اتصالی ديتا به اينترنت خواهد شد كه در نتيجه منجر به كاهش هزينه‌های اين شركت در بلندمدت می‌گردد. مطالبی كه به عنوان مزايای راه‌اندازی Data Center در ايران مطرح شد، تنها گوشه‌ای از مزايای اين طرح بود كه با تحقيقات اندك نگارنده حاصل شده است. همچنين در انتها، اين نكته را قابل ذكر می‌دانم كه با توجه به هزينه بالای اين طرح برای راه‌اندازی و همچنين زيربنايی بودن آن، بدون كمك دولت و بانك‌ها و به خصوص مسئولين محترم پروژه ملی تكفا، امكان راه‌اندازی اصولی اين مركز وجود نخواهد داشت. اميدوارم با توجه به اهميت اين طرح، و نيز عزم دولت برای گسترش فناوری اطلاعات در كشور، مسئولين محترم در راه‌اندازی اين پروژه حضوری فعال داشته باشند، چرا كه اين طرح باعث كم شدن فاصله كشورمان با ساير كشورهای پيشرفته در زمينه فناوری اطلاعات خواهد شد. منبع: تک پردیس
  2. شبکه جهاني اينترنت Internet چيست و زيرساخت آن چگونه کار مي کند؟ اينترنت مجموعه‌اي جهاني از شبکه‌هاي بزرگ و کوچک است که به هم پيوسته‌اند و نام اينترنت (شبکه‌هاي در هم تنيده) از همين مجموعه گرفته شده است. اينترنت پديده‌اي است که زندگي بدون آن براي بسياري از انسان‌ها، ديگر غير قابل تحمل و حتي غير ممکن است. همه ما بااينترنت سر و کار داريم. اما اينترنت چگونه کار مي‌کند؟ چه اجزايي دارد و مهم‌تر اين که به چه کسي تعلق دارد؟ به سروري که از طريق آن وارد دنياي مجازي وب مي‌شويم؟ به ما که کاربران آن هستيم؟ در واقع هيچکدام. چون اينترنت نه به ما که به هيچ کس ديگري تعلق ندارد. اينترنت مجموعه‌اي جهاني از شبکه‌هاي بزرگ و کوچک است که به هم پيوسته‌اند و نام اينترنت (شبکه‌هاي در هم تنيده) از همين مجموعه گرفته شده است. اينترنت کارش را سال ۱۹۶۹ با چهار هسته يا سيستم کامپيوتري ميزبان شروع کرد اما امروز ميليونها مورد از آنها در سراسر جهان وجود دارند. البته اين که گفته مي‌شود اينترنت صاحب ندارد بدان معنا نيست که هيچ کس بر آن نظارت ندارد. يک موسسه غيرانتفاعي به نام انجمن اينترنت (Internet Society) که در سال ۱۹۹۲ تشکيل شده است مسئول نظارت بر آن است و مراقب است که پروتکل‌ها و قوانيني که در مورد اينترنت تصويب شده‌اند، در سراسر جهان اجرا شوند. ● تسلسل شبکه‌ها هر کامپيوتري که به اينترنت وصل است - از جمله کامپيوتري که با آن اين گزارش را مي‌خوانيد- بخشي از يک شبکه است. شما که در خانه با يک مودم به يک موسسه ارائه دهنده سرويس‌هاي اينترنتي (ISP) وصل مي‌شويد؛ در محل کار بخشي از يک شبکه محلي هستيد و بيشتر مواقع باز هم از طريق مودم به يک ISP و از آن به اينترنت وصل مي‌شويد و يا اينکه ... . به هر حال اين که از چه طريق به اينترنت وصل شويد مهم نيست، مهم اين است که با اتصال به اينترنت، بخشي از دنياي شبکه‌ها مي‌شويد. بسياري از شرکت‌هاي ارتباطاتي بزرگ بک‌بُن‌هاي(ستون فقرات) اختصاصي خودشان را دارند که مناطق زيادي را به هم وصل مي‌کنند. معمولا اين شرکت‌ها در هر منطقه يک نقطه حضور( POP) دارند. POP جايي است که کاربران محلي با استفاده از مودم و تلفن يا خطوط ارتباطي مشخصي به شبکه شرکت وصل مي‌شوند. نکته جالب در اين باره اين است که در هيچ شبکه‌ اي مرجع کنترل کننده‌اي وجود ندارد و به جاي آن چند شبکه سطح بالا وجود دارند که از طريق نقاط دسترسي شبکه NAP))به هم متصل مي‌شوند. ● نمونه شبکه‌اي براي درک اين پروسه به اين مثال توجه کنيد: شرکت A يک ISP بزرگ است. اين شرکت در هر شهر بزرگي يک نقطه حضور(POP) دارد. اين POP ها قفسه‌هاي پر از مودم‌ هستند که مشتريان ISP با تلفن به آنها متصل مي‌شوند. شرکت A خطوطي از جنس فيبر نوري را از شرکت مخابرات اجاره کرده است تا به وسيله آنها نقاط حضورش را به هم متصل کند. حالاشرکت B را در نظر بگيريد. اين شرکت از چند ISP کوچک‌تر تشکيل شده است و در هر شهر بزرگ ساختمان‌هايي دارد که ISPهاي آن ماشين‌هاي ارائه دهنده خود را در آنها مستقر کرده‌اند. اين شرکت آن قدر بزرگ است که خودش با استفاده از خطوط فيبر نوري خودش‌ ساختمان‌هايش را به هم متصل کرده است و در واقع ISP هايي که زير نظر اين شرکت کار مي‌کنند از اين طريق به هم وصل شده‌اند. ● نقشه نقاط اتصال مرکز داده uunet در امريکا در اين ساختار تمام مشتريان شرکت A مي‌توانند با هم ارتباط داشته باشند و تمام مشتريان شرکت B با هم در ارتباط هستند. اما هيچ کدام از مشتريان شرکت A نمي‌تواند با مشتريان شرکت B ارتباط داشته باشد. براي رفع اين مشکل دو شرکت توافق مي‌کنند با NAPها در شهرهاي مختلف ارتباط قرار کنند و انتقال داده‌ها بين مشتريان دو شرکت در شهر هاي مختلف از طريق نقاط دسترسي شبکه انجام مي‌گيرد. تحت اين شرايط تمام کامپيوترهايي که به اينترنت وصل مي‌شوند با هم ارتباط خواهند داشت. ● پلي براي انتقال اطلاعات تمام اين شبکه‌ها براي برقراري ارتباط با يکديگر به نقاط دسترسي شبکه، بک‌بُن‌ها (ستون فقرات) و روترها (راهبان) نياز دارند. نکته جالب توجه در اين پروسه اين است که يک پيغام مي‌تواند در کسري از ثانيه از کامپيوتري به کامپيوتر ديگر برود و با عبور از شبکه‌هاي مختلف، نيمي از جهان را بپيمايد. اما اين پيغام‌ها از کدام مسير بايد رفت و آمد کنند. مشخص کردن اين مسيرها به عهده روتر‌ها است. روتر‌ها(راهبان‌ها) مشخص مي‌کنند که اطلاعات از کدام مسير از يک کامپيوتر به کامپيوتر ديگر بروند. آنها در واقع کامپيوتر‌هاي حرفه‌اي و قدرتمندي هستند که پيغام‌هاي ما را مي‌فرستند و از طريق هزاران مسيري که تعريف شده است انتقال پيغام را سرعت مي‌بخشند. يک روتر(راهبان) دو وظيفه مجزا اما مرتبط با هم دارد: ۱) تضمين مي‌کند که اطلاعات به جايي که نبايد بروند، نروند. ۲) تضمين مي‌کند که اطلاعات به مقصد مورد نظر برسد. به دليل انجام اين کارها، روتر‌ها نقش بسيار موثري در نحوه ارتباط دو شبکه کامپيوتري ايفا مي‌کنند. روتر‌ها دو شبکه را به هم متصل مي‌کنند و اطلاعات ميان آن دو را رد و بدل مي‌کنند. آنها همچنين از شبکه‌ها در برابر انتقال بي‌مورد اطلاعات محافظت مي‌کنند. بدون توجه به تعداد شبکه‌ها،‌ طرز کار روتر‌ها بدون تغيير باقي مي‌ماند. از آنجا که اينترنت از ده‌ها هزار شبکه مختلف تشکيل شده است، استفاده از روتر‌هادر آن ضروري است. ● بک‌بُن‌ها اولين بک‌بُن دنيا در سال ۱۹۸۷ توسط بنياد ملي علم آمريکا (NFS) درست شد. اين بک‌بُن که NSFNET نام داشت يک خط T۱ بودکه ۱۷۰ شبکه کوچک‌تر را به هم متصل مي‌کرد و با سرعت انتقال ۵۵۴/۱ مگا بايت در ثانيه کار مي‌کرد. يک سال بعد NSF با همکاري IBM و MCI بک‌بُن T۳ (۴۵ مگا بايت بر ثانيه) ايجاد کرد. بک‌بُن‌ها معمولا شاهراه‌هايي از جنس فيبر نوري هستند. اين شاهراه‌ها از چندين فيبر نوري در هم تنيده تشکيل شده‌اند تا ظرفيت انتقال داده‌هايشان بيشتر شود. اين کابل‌ها با علامت OC مشخص مي‌شوند مانند: OC-۳ ،OC-۱۲ يا OC-۴۸ . يک OC-۳ توانايي انتقال ۱۵۵ ميليون بايت را در ثانيه دارد در حالي که يک OC-۴۸ مي‌تواند ۲۴۸۸ ميليون بايت(۴۸۸/۲ گيگا بايت) را درثانيه انتقال دهد. براي اين که به سرعت بالاي بک‌بُن‌هاي مدرن پي ببريم کافي است آنرا با مودم‌هاي معمولي ۵۶K مقايسه کنيم که ۵۶۰۰۰ هزار بايت را در ثانيه منتقل مي‌کنند. امروزه شرکت‌هاي بسياري وجود دارند که بک‌بُن‌هاي با ظرفيت بالاي خود را دارند و به نقاط اتصال متفاوتي در سراسر جهان متصل‌اند. در اين حالت هر کاربر اينترنتي، بدون توجه به موقعيت جغرافيايي‌اش و شرکتي که از آن براي اتصال به اينترنت استفاده مي‌کند مي‌تواند با هر کاربر ديگري در زمين به راحتي صحبت کند. اينترنت موافقت‌نامه‌اي تو در تو و بسيار عظيم بين شرکت‌ها است تا به صورت مجاني با هم ارتباط برقرار کنند. ● پروتکل اينترنتي: نشاني‌هاي IP هر کامپيوتري در اينترنت يک شماره اختصاصي دارد که به آن نشاني IP ميگويند. IP علامت اختصاري پروتکل اينترنتي ‌است؛ زباني که کامپيوترها به ‌وسيله آن با هم ارتباط برقرار مي‌کنند. يک پروتکل، راه از پيش تعريف شده‌اي است که هرگاه کسي مي‌خواهد از يک سرويس استفاده کند، از طريق آن وارد عمل مي‌شود. اين «استفاده کننده» (کاربر) در اين جا مي‌تواند يک شخص حقيقي‌ و يا يک برنامه مثل نرم افزارهاي استفاده کننده از اينترنت باشد. يک IP معمولا بدين شکل است: ۳۸.۱۱۳.۱۶۲.۴۲ ما انسان‌ها براي اينکه اين نشاني‌ها را راحت حفظ کنيم، آنها را به صورت بالا مي نويسي (که البته اين هم راحت نيست) اما کامپيوترها به صورت باينري يا با هم ارتباط برقرار مي‌کنند‌ و نشاني IP بالا به زبان باينري بدين شکل است: ۱۰۰۱۱۰.۱۱۱۰۰۱.۱۰۱۰۰۰۱۰.۱۰۱۰۱۰ به عدد چهار بخشي موجود در IP اوکتتز(اوکتتز از ريشه عدد هشت يوناني گرفته شده است) گفته مي‌شود چون هر کدام از آنها در صورت تبديل به فرم باينري (دو دوئي) هشت موقعيت دارند. اگر اين موقعيت‌ها را به هم اضافه کنيم مي‌شود ۳۲ و دليل اين که به نشاني‌هاي IP اعداد ۳۲ بايتي مي‌گويند همين است. از آن جا که هر کدام از اين موقعيت‌ها در سيستم باينري مي‌توانند دو حالت داشته باشند (صفر يا يک)، تعداد نهايي حالات ترکيب آنها در اوکتتز، ۲۳۲ يا ۴,۲۴۹,۹۶۷,۲۹۶تعداد منحصر به فرد است. در ازاي تقريبا ۴.۳ ميليارد ترکيب محتمل، اعداد خاصي به عنوان نشاني‌هاي IP مشخص انتخاب شده‌اند. براي نمونه، نشاني ۰.۰.۰.۰ براي شبکه‌هاي پيش‌فرض در نظر گرفته شده است و نشاني ۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵ براي broadcastها. اوکتتز‌ها به جز جدا کردن اعداد کار ديگري هم دارند. از آنها براي ساخت کلاس‌هايي از IP ها استفاده مي‌شود که مي‌توانند در موارد خاص تجاري، دولتي و ... استفاده شوند. اوکتتز‌ها به دو بخش نت(Net) و هاست(Host) تقسيم مي‌شوند. بخش نت هميشه اولين اوکتتز را در بر مي‌گيرد و از آن براي يشناسايي شبکه‌اي که کامپيوتر به آن تعلق دارد استفاده مي‌شود. هاست(که گاهي به آن Node هم گفته مي‌شود) کامپيوترهاي حقيقي را در شبکه مشخص مي‌کند. بخش هاست هميشه آخرين اوکتتز را در بر مي‌گيرد. ● پروتکل اينترنت: سيستم نام دامنه وقتي که اينترنت در دوران ابتدايي‌اش به سر مي‌برد، از تعداد کمي کامپيوتر که بوسيله مودم‌ها و خطوط تلفن با هم در ارتباط بودند، تشکيل شده بود. در آن زمان براي اين که ارتباط بين دو کامپيوتر برقرار شود کاربران بايد IP کامپيوتري را که مي‌خواستند با آن ارتباط برقرار کنند تهيه مي‌کردند. براي نمونه نشاني IP يک کامپيوتر ۲۱۶.۲۷.۲۲.۱۶۲ بود و کاربر براي برقراري ارتباط با آن بايد آن را تهيه مي‌کرد. در اوايل اين کار چندان سخت نبود اما با گسترش استفاده‌کنندگان اينترنت، تهيه IP ديگران ديگر غير ممکن شد. اولين راه‌حل يک تکست فايل ساده بود که توسط مرکز اطلاعات شبکه‌ها تهيه شد و نام‌ها را به نشاني‌هاي IP هدايت مي‌کرد. به زودي اين فايل به قدري کند و ناکارآمد شد که نمي‌شد آن را مديريت کرد. در سال ۱۹۸۳، دانشگاه وييسکانسين سيستم نام‌ دامنه (DNS) را ابداع کرد که نام‌هاي تکست را به صورت خود‌کار به نشاني‌هاي IP هدايت مي‌کرد. در اين روش شما به جاي اين که IP يک سايت،‌ مثلا urls.ir را حفظ کنيد تنها hamshahrinline.ir را حفظ مي‌کنيد. ● URL ؛ مکان‌نماي يکسان منبع (نشاني سايت) وقتي که شما از اينترنت استفاده مي کنيد يا يک ميل مي‌فرستيد، از يک نام دامنه استفاده مي‌کنيد که اين کار را براي شما انجام مي‌دهد. براي نمونه نشاني [Hidden Content] نام دامنه urls.ir را در بر دارد. همين نام دامنه در example@urls.ir هم وجود دارد. هر بار که ما از يک نام دامنه استفاده مي‌کنيم، از سرورهاي سيستم نام دامنه (DNS) استفاده مي‌کنيم که نام‌هاي دامنه قابل خواندن براي انسان را به IPهاي قابل فهم براي ماشين تبديل مي‌کند. نام‌هاي دامنه سطح بالا که به آنها دامنه‌‌هاي سطح اول هم گفته مي‌شود اين‌ها هستند: .COM، .ORG ، .IR، .NET ، .EDU و .GOV. چند سايت معروف که از دامنه .COM استفاده مي‌کنند اين‌ها هستند: ۱) Google ۲) Yahoo ۳) Microsoft هر نامي در دامنه سطح بالاي COM. بايد منحصر به فرد باشد. کلمه هميشگي سمت چپ مثل WWW ، نام ميزبان است که نام يک ماشين خاص (با يک IP خاص) را در يک دامنه مشخص مي‌کند. يک دامنه داده شده مي‌تواند به صورت بالقوه نام ميليون‌ها هاست(ميزبان) را تا زماني که در آن منحصر به فرد هستند در بر بگيرد. سرورهاي سيستم نام‌ دامنه(DNS)، درخواست‌ها را از برنامه‌ها و ديگر سرورهاي نام‌ دريافت مي‌کنند تا نام‌هاي دامنه را به نشاني‌هاي IP تبديل کنند. وقتي که يک درخواست به سرور سيستم نام‌دامنه وارد مي‌شود، سرور يکي از چهار کار زير را بر روي آن انجام مي‌دهد: ۱) با يک نشاني IP به آن جواب مي‌دهد چون نشاني IP دامنه درخواست شده را مي‌داند. ۲) با ديگر سرور‌هاي سيسم نام‌ دامنه تماس مي‌گيرد و سعي مي‌کند نشاني IP نام درخواست شده را پيدا کند. البته سرور شايد چندين بار اين کار را انجام دهد. ۳) امکان دارد بگويد: من نشاني IP دامنه‌اي که شما خواسته‌ايد ندارم اما نشانيIP سرور ديگري را به شما مي‌دهم که نشاني‌هاي بيشتري از من مي‌داند. ۴) يک پيغام ارور(Error) مي‌فرستد، چون دامنه درخواست شده يا وجود ندارد يا ديگر اعتبار ندارد. ● يک مثال از پروسه خواندن نام دامين براي درک اين پروسه بهتر است به اين نمونه توجه کنيد: ۱) فرض کنيد شما نشاني urls.ir را در مرورگر خود تايپ مي‌کنيد. ۲) مرورگر براي يافتن نشاني IP به يک سرور سيستم نام‌ دامنه(DNS) مراجعه مي‌کند. ۳) اين سرور هم جستجو را با تماس با يکي از روت سرور‌ها(سرورهاي اصلي) آغاز مي‌کند- روت سروها نشاني‌هاي IP تمام DNS سرورها را که با دامنه‌‌هاي سطح بالا.COM ،.NET ،.IR و... کار مي‌کنند- دارند.سرور DNS شما از روت‌ سرور [Hidden Content] را مي‌خواهد. ۴) اگر روت سرور اين IP را نداشته باشد مي‌گويد:« من IP درخواست شما([Hidden Content]) را ندارم ۵) اما IP سرور دامنه‌‌هاي .IR را به شما مي‌دهم». ۶) آن وقت سرور نام دامنه شما، يک درخواست به سرور دي‌ان‌اس‌ .IR مي‌فرستد ۷) از آن مي‌پرسد که آيا نشاني IP براي [Hidden Content] مي‌شناسد يا نه. ۸) سرور DNS دامنه‌هاي IR، نشاني‌هاي IP سرور نامي را که با دامنه [Hidden Content] در ارتباط‌ هستند مي‌شناسند، به همين خاطر درخواست شما را به آنها ارجاع مي‌دهد. ۹) سرور نام شما سپس به سرور دي‌ان‌اس www,urls.ir مراجعه مي‌کند و مي‌پرسد که آيا اين سرور DNS، نشاني IP [Hidden Content] را مي‌شناسد يا نه. ۱۰) اين سرور قطعا نشاني IP مورد درخواست ما را دارد بنابر اين آن‌را به سرور DNS ما مي‌‌دهد. ۱۱) اين سرور هم آن را به مرورگر ما مي‌دهد و مرورگر براي دريافت يک صفحه وب از [Hidden Content] به سرور مراجعه مي‌کند. يکي از کليدهاي موفقيت در انجام چنين کاري افزونگي تکرار و فراواني است. در هر سطح چندين سرور DNS وجود دارد و هر گاه يک درخواست به جواب نرسد چندين سرور ديگر براي رسيدن به جواب وجود دارد. کليد ديگر cashing است. وقتي که يک سرور DNS يک درخواست را به جواب مي‌رساند، نشاني IP دريافت شده را ذخيره مي‌کند. و وقتي که يک درخواست دامنه .IR را به يک روت سرور ارجاع مي‌دهد، نشاني IP سروري را که IP دامنه‌هاي .IR را دارد ذخيره مي‌کند تا دفعه بعد که دوباره درخواستي براي نشانيIP دامنه .IR دريافت کرد بدون واسطه روت سرور به همين سرور DNS مراجعه کند. سرور DNS اين کار را مي‌تواند براي هر درخواست انجام دهد و cashing به آن اين اجازه را مي‌دهد که از جستجو‌هاي بي‌مورد دست بردارد. سرورهاي DNS روزانه به ميلياردها درخواست پاسخ مي‌دهند و وجود آنها براي عملکرد روان اينترنت بسيار ضروري است. اين حقيقت که اين مراکز اطلاعاتي بسيار گسترده و پراکنده به اين خوبي و البته به دور از چشم ما کار مي‌کنند، گواه طراحي بي‌نظير آنهاست. ● کلاينت‌ها و سرورها سرورها دسترسي يه اينترنت را براي ما ميسر مي‌کنند. تمام ماشين‌هاي موجود در اينترنت يا سرور هستند يا کلاينت. سرورها دستگاه هايي هستند که به ديگر ماشين‌ها سرويس ارائه مي‌دهند و ماشين‌هايي که از آنها براي برقراري ارتباط با سرورها استفاده مي‌شود کلاينت هستند. در فضاي اينترنت، اين سرور‌هاي وب،‌ سرورهاي ايميل، سرورهاي FTP و ديگر سرورها هستند که نيازهاي ما براي ايجاد ارتباط را برطرف مي‌کند. وقتي که شما مي‌خواهيد به [Hidden Content] متصل مي‌شويد تا يک صفحه را بخوانيد، از يک کلاينت (کامپيوتري که پشت آن نشسته‌ايد) استفاده مي ‌کنيد. در واقع ابتدا به سرور وب [Hidden Content] دسترسي پيدا مي‌کنيد؛ ماشين سرور صفحه‌اي را که شما درخواست کرده‌ايد پيدا مي‌کند و برايتان مي‌فرستد. کلاينت‌هايي هم که به يک ماشين سرور متصل مي‌شوند همين کار را با يک منظور مشخص انجام مي‌هند؛ يعني درخواست‌هايشان را به يک نرم افزار مشخص سرور که در يک ماشين سرور فعال است هدايت مي‌کنند. هر سرور يک نشاني IP ثابت دارد که به ندرت تغيير پيدا مي‌کند. در مقابل يک کامپيوتر خانگي که از طريق مودم شماره‌گيري مي‌کند هر بار که به ISP متصل مي‌شود يک نشاني IP دريافت مي‌کند. اين IP تا هنگامي که شما به اينترنت وصل هستيد منحصراً در اختيار شماست اما هر بار که به يک ISP متصل شويد، يک IP جديد دريافت خواهيد کرد. بدين ترتيب ISP به جاي اين که هر مشتري را با يک IP بشناسد، هر مودم را با يک IP مي‌شناسد. ● پورت‌ها وقتي‌ که يک کلاينت به وسيله يک پورت به يک سرويس متصل مي‌شود، از يک پروتکل مشخص استفاده مي‌کند. پروتکل‌ها معمولاً به صورت تکست هستند و به سادگي تعريف مي‌کنند که چگونه کلاينت‌ها و سرورها با هم ارتباط برقرار مي‌کنند. هر وب سرور در اينترنت پروتکل انتقال تکست‌هاي هايپر (HTTP) را مي‌شناسد. اجزايي که طرز کارشان در اين گزارش معرفي شدند (شبکه‌ها، روتر‌ها [راهبان‌ها]، نقاط دسترسي شبکه[NAP]، سيستم نام‌‌هاي دامنه[DNS] و سرورهاي پرقدرت)، جيزهايي هستند که ما براي دسترسي به اينترنت به آنها نياز داريم. نکته جالب در مورد آنها اين است که اين سيستم‌هاي عريض و طويل دسترسي ما به اينترنت را تنها در چند ميليونيوم ثانيه امکان‌پذير مي‌کنند. اين اجزا در دنياي مدرن بسيار مهم هستند چرا که بدون آنها دسترسي به اينترنت ممکن نيست و دنياي بدون اينترنت هم براي بسياري از ما معنايي ندارد. منبع:[Hidden Content]
×
×
  • اضافه کردن...