سندرم شوگرن sjogren’s syndrome
نشانگان شوگرن دومین اختلال خودایمنی روماتیسمی شایع پس از آرتریت روماتویید. این اختلال عمدتاً در خانمها (حدوداً۹۰% موارد) با میانگین سنی ۵۰ سال رخ میدهد. این اختلال ممکن است بهطور اولیه ( مستقل ) بروز کند یا همراه سایر اختلالات بافت همبند (آرتریت روماتویید، اسکلرودرمی، لوپوس اریتماتوی منتشر، پلیمیوزیت) باشد.
در تعريف اين بيماري يا به عبارت صحيح تر سندرم، مي توان چنين گفت كه نوعي بيماري خود ايمني مزمن با پيشرفتي آهسته است كه مشخصه آن ترشح انواعي از سلولهاي ايمني در غدد برون ريز و در نتيجه ايجاد خشكي دهان و چشم است.
اين بيماري اغلب زنان ميانسال را مبتلا مي كند و البته در ساير گروههاي سني هم مي تواند رخ دهد. از آنجا كه بيماري هاي رماتيسمي هم از امراض خود ايمني هستند، در خيلي از موارد سندرم شوگرن را توام با اين بيماري مشاهده مي كنيم.
نشانگان شوگرن ممکن است تنها غدد برونریز (مترشحه مخاط) را درگیر سازد یا سایر اعضا نظیر ریه و کلیه را نیز مبتلا سازد.
«سندرم شوگرن» دومين اختلال خود ايمني روماتيسمي شايع، پس از آرتريت روماتوئيد بوده و عوامل ژنتيكي،ايمني شناختي و هورموني متعددي در بروز آن نقش دارند.
اين دسته از امراض امروزه به يكي از بزرگترين معضلات پزشكي تبديل شده اند. چرا كه از يك طرف بنابر دلايل نامعلومي رخ داده و از سوي ديگر، هنوز درمان مناسبي برايشان وجود ندارد. اين امراض بدون هيچ پيش زمينه قبلي به سراغ شخص مي آيند و وقتي آمدند، ديگر هيچ كاري نمي شود كرد؛ مثلا همين سندرم شوگرني كه امروزه مي خواهيم راجع به آن صحبت كنيم، از آن دسته بيماري هاي عجيب و غريبي است، كه اتفاقا از شيوع نسبتا بالايي برخوردار است.