جستجو در تالارهای گفتگو

طراحی فضای سبز در قرن ۲۱ معماران بيشتر به طراحی ساختمان هايی مشغول شده اند كه به جای مبارزه با طبيعت با آن هماهنگی دارند دوارد نكفور1 ژوييه 2005 خيابان های مركزی شهرهای بزرگ آمريكايی كه از دو طرف با آسمان خراش های سر به فلك كشيده احاطه شده اند "تنگه های بتونی"(2) ناميده می شوند. آنها در بهترين شكل خود در نماهای با شكوه كارت پوستال ها با تركيبی از تاثيرات بازمانده يونانی و هنرهای زيبا تا دوران آرت دكو و پسانوگرايی مورد استفاده قرار می گيرند. و در مقابل در بدترين شكلشان می توانند نمای شهر را از محل های تجمع افراد پياده محروم سازند و اين در حالی است كه ساختمان های بلند در بيشتر ساعات روز بر نقاط بسياری از شهر سايه می اندازند منتقدان همچنين بر اين باورند كه مصرف كنندگان ساختمان ها – كارمندان ادارات، ساكنان و يا مراجعه كنندگان – از دسترسی آسان به نور طبيعی روز و هوای تازه محروم هستند. علاوه بر آن اين ساختمان ها حدود 30 درصد از مصرف انرژی ايالات متحده را به خود اختصاص می دهند كه اين رقم بيش از ميزان استفاده اتوموبيل ها يا كارخانجات است حل اين معما – متناسب نمودن اندازه و سبك با قابل سكونت بودن – در طول پنج سال گذشته به نخستين دغدغه معماران تبديل شده است. نام فنی آن "معماری پايدار"(3) است و به طور غير رسمی "معماری سبز"(4) ناميده می شود در حالی كه پيش از اين تنها موسسات آموزشی و آژانس های دولتی بر ساخت ساختمان هايی با توجه به عوامل زيست محيطی تاكيد داشتند، به هر دليل هم اكنون مشاغل خصوصی هوادار ساخت چنين ساختمان هايی شده اند. در سال 2000، 45 ساختمان با مجموع زيربنای 3 ميليون متر مربع به عضويت يك نظام جواز داوطلبانه به نام راهبری انرژی و طراحی محيط (ليد)(5) كه توسط شورای ساخت سبز(6) راه اندازی شده بود درآمدند. اين تعداد در حال حاضر به 171 ساختمان تجاری رسيده است و 1.800 ساختمان ديگر نيز برای اين جواز درخواست نموده اند آن سوی زيبايی شناسي پيتر لواسور(7)، مهندس معمار پروژه های شركت مهندسی و طراحی ساختمان ايووينگ كول چری برات(8) كه مركز آن در فيلادلفيا است می گويد: "ما حدود 90 درصد از عمرمان را در فضاهای داخلی سپری كرديم. بر ما كه طراحيم واجب است تا محيط زندگی مان را سالم تر و لذت بخش تر نماييم افرادی مانند لاواسور كه يكی از 3.000 مهندس معمار دارای مجوز ليد است با در نظر گرفتن استانداردهای سبز، كار خود را كه فراتر از زيبايی شناسی و كاربردی بودن ساختمان می رود و دوستی با محيط زيست را نيز شامل می شود پيچيده تر می يابند.لاواسور می گويد: "ما به همه بخش های ساختمان از جله آب آشاميدني، پوشش كف، مواد كاربردی و برق توجه می كنيم و بررسی می كنيم تا دريابيم از كجا تهيه شده اند، چه منابعی در به دست آمدن آنها دخيل بوده اند و هنگامی كه سر جايشان قرار گيرند چگونه محيطی را می آفرينند ريشه های معماری سبز به دهه 1970، هنگامی باز می گردد كه مسايل مربوط به انرژی و محيط زيست اغلب تيتر روزنامه ها بودند. اين موضوع در دهه 1990 با تشخيص "سندروم ساختمان بيمار"(9) كه واژه ای در وصف بناها – ادارات، مدارس يا منازلی بود كه طراحی اصلی و اجرای آن به مشكلاتی مانند هجوم رطوبت يا تهويه ضعيف و به عبارت ديگر به مريضی افراد دامن می زدند دنبال شد بنابراين، مشتريان و نه مهندسان معمار از پايداری حمايت می كنند. آنچه پيشتر استثنا قلمداد می شد هم اكنون در روند استاندارد قرار دارد. لاواسور كه ساختمان های دارای مجوز ليد فراوانی را به ثبت رسانده است می گويد كه كار با توجه به اصول دوستی با محيط زيست به مهندسان معمار اين امكان را می دهد تا تصوير بزرگ را ببينند كه عبارت است از: چگونه عناصر مشخص طراحی بر روی يك ديگر و در نهايت افراد اشغال كننده ساختمان اثر می گذارند يك طراحی پايدار يكی از اين ساختمان ها كه با عنوان "سبزترين ساختمان اداری ايالات متحده" شناخته می شود ساختمان مركزی بنياد خليج چساپيك(10) است كه مركز محيط زيست فيليپ مريل(11) نام دارد. اين ساختمان دو طبقه 32.000 متر مربعی به طراحی گرگ ملا(12)، مهندس معمار شركت معماری اسميت گروپ(13) در ديترويت كه در سال 2.000 مورد بهره برداری قرار گرفت بالاترين امتياز ليد را به خود اختصاص داده است ملا در توضيح ضرورت ساخت اين بنا كه در خدمت حفاظت از 64.000 آكر آب پخشان خليج چساپيك است به نياز بنياد به گردآوری هر 100 كارمند آن در يك محل اشاره می كند. ملا همچنين می افزايد كه مديريت اين بنياد با توجه به حمايت گروه از توسعه متعهد در منطقه خليج چساپيك به اين نتيجه رسيد كه اين طرح "امكان راهبری از طريق مثال" را فراهم می سازد و نشان می دهد كه چگونه می توان به طراحی پايدار مقرون به صرفه دست يافت اين بنا واقع در آناپليس(14)، مركز مريلند در حدود 50 كيلومتری شرق واشنگتن دی سی، تقريبا به طور كامل از مواد به دست آمده از منابع بازيافتی – مانند قطعات آهن برای نما – يا مواد دارای اجزای قابل بازيافت ساخته شده است. اين ساختمان همچنين از لحاظ انرژی كارآمد است و دليل عمده آن محل تعبيه پنجره ها است كه امكان جريان يافتن نور طبيعی را به داخل فراهم می سازد. بنابراين در روزهای آفتابی نورهای مصنوعی ميزان نور طبيعی داخل شونده را اندازه می گيرند و خود را با آن تنظيم می نمايند آب باران جمع شده بر روی بام ساختمان برای شستشوی دست، نظافت يا به كار انداختن ابزار مكانيكی و نه برای سيفون ها استفاده می شود. در اين ساختمان از سرويس های بهداشتی كودساز استفاده شده است كه مواد دفعی را بلافاصله جمع آوری و به كود تبديل می كنند علاوه بر اين ها، رنگ ها، كاشی ها و ساير مواد نه تنها فاقد مواد سمی كه همچنين با توجه به خدمتشان به كيفيت كلی فضا و تاثير بر عايق بندی صوتی و بازتاب نور روز انتخاب شده اند. آليشا استس(15)، يكی از نمايندگان بنياد خليج چساپيك می گويد: "اين بنا رويكردی كل نگرانه به ساختمان است. لحظه ای كه به آن وارد می شويد احساسی شگفت انگيز می كنيد. اين ساختمان نشانگر باورهای ما است از آنجا كه ملا برای كل نگری به رويكرد پايدار توجه نشان می دهد، سبز بودن برای او به معنای داشتن ارتباط نزديك با طبيعت نيز هست. به عنوان نمونه او ساختمان مريل را به نحوی باز طراحی كرد تا برای كارمندان فضايی مناسب همكاری با امكان رويت خليج از تمام ميزهای كار فراهم شود با وجودی كه ساختمان بنياد خليج چساپيك نخستين طرح پايدار ملا است او آن را تولد دوباره معماری می داند و در افق ديد، ساخت بيشتر چنين ساختمان هايی را پيش بينی می نمايد. او می گويد: "به تعداد ساختمان های سبز يا مواد مصرفی سه سال پيش نگاه كنيد. هم اكنون ميزان آنها به ده برابر رسيده است وی می افزايد: "ضرورت ساختار سبز يك واقعيت است. اما نيازمند انقلابی در فن آوری نيست. بلكه نيازمند طراحی ساختمان هايی است كه با طبيعت هماهنگی داشته باشند 1. Edward Nakfoor 2. Concrete Canyons 3. Sustainable Architecture 4. Green Architecture 5. Leadership in Energy and Environmental Design (LEED) 6. Green Building Council 7. Peter Levasseur 8. Ewing Cole Cherry Brott 9. Sick Building Syndrome 10. Chesapeake Bay Foundation 11. Philip Merrill Environmental Center 12. Greg Mella 13. SmithGroup 14. Annapolis 15. Alicia Estes