جستجو در تالارهای گفتگو

برداشتن خاصیت شبکه اجتماعی از گوگل‌ریدر نخستین ضربه‌ای بود که گوگل به این سرویس زد و آن را به اصطلاح ناک‌داون کرد. خبری که این روزها همه جا می‌چرخد، یعنی خاموش کردن گوگل‌ریدر ضربه نهایی بر پیکره آن خواهد بود و این بار ناک‌اوتی بود که کار یکی از محبوب‌ترین سامانه‌های خبرمایه‌خوان (Feed Reader) را یکسره کرد. در ده پانزده سال اخیر شیوه مطالعه اخبار و پیگیری مداوم یک سایت بارها دستخوش تغییر شده است. پیشتر تنها از راه سر زدن مستقیم به یک سایت یا وبلاگ می‌شد متوجه شد یک وبلاگ یا سایت به‌روز شده است. پس از آن بود که پینگ شدن لینک‌ها و در واقع روش‌های آگاهی‌دهنده (Notification) کار را کمی ساده‌تر کرد. بلاگ‌چرخان (Blog rolling) را قدیمی‌ترهای وبلاگستان خوب به خاطر دارند که شامل فهرستی از وبلاگ‌ها در ستون‌های کناری هر سایت یا وبلاگ بود که با به‌روزرسانی هر یک از اعضای آن فهرست، تازه می‌شد و کاربران را متوجه می‌ساخت که مثلا وبلاگ عصیان با مطلب تازه‌ای به‌روز شده است. اما با همه‌گیر شدن استفاده از خبرمایه (Feed) و خبرمایه‌خوان‌هایی چون گوگل‌ریدر که در بین کاربران ایرانی به گودر شهرت داشت، این روش‌ها کم‌کم به فراموشی سپرده شدند. نمی‌خواهم از محبوبیت این سرویس گوگل بیشتر بگویم. تنها به این بسنده می‌کنم که امکان همخوان‌سازی (Sharing) آن باعث می‌شد که کاربرانش وبلاگ‌ها و نوشته‌هایی را که تا پیش از این در انبوه مطالب دیگر گم می‌شد، راحت‌تر بیابند و پیگیری کنند. با حذف این امکان توسط گوگل، أن هم به خاطر تمرکز روی سرویس دیگرش یعنی گوگل‌پلاس (Google Plus) موجی از اعتراض‌ها برخواست. اعتراض‌هایی که به هیچ‌وجه مورد توجه این شرکت قرار نگرفت. کارزارهای اینترنتی و جمع‌آوری امضاء و حتی حمله‌های گروهی به صفحات شخصی مدیران گوگل هم کار به جایی نبرد. googlereader_shutdown بعید می‌دانم گوگل این بار هم توجهی به کارزارهای اینترنتی و اعتراض‌ها و امضا جمع‌کردن‌ها داشته باشد. تجربه نشان داده سامانه‌ها جایگزین هم نمی‌توانند همه کاربران سابق را یک جا گرد هم بیاورند. از سوی دیگر رفتار کاربران برای مطالعه اخبار در کشورهای مختلف، متفاوت شده است. بسیاری گوشی‌های همراه و دستگاه‌های همراه دیگری چون تبلت‌ها را به کار می‌گیرند. این دستگاه‌ها در کشورهای توسعه‌یافته به خاطر سرعت بالای اینترنت و دسترسی بیشتر کاربران به انواع اینترنت بی‌سیم کاربرد بیشتری دارند. اپلیکیشن‌های کاربردی و نسخه‌های مخصوص همراه هم به همین علت است که در این کشورها بیشتر به کار می‌روند. کاربران این کشورها کمتر با مشکل *****ینگ مواجهند. به عبارت دیگر خبرمایه‌خوان‌ها کاربردی برای مطالعه اخبار *****شده ندارند. این درست برعکس کاربرد گوگل‌ریدر در کشوری مانند ایران است. کاربردی که به علت غیرتجاری بودن آن به هیچ وجه مورد توجه شرکتی چون گوگل نیست. گوگل در شرایط فعلی نمی‌تواند از کشوری چون ایران پولی در بیاورد بنابراین مشکلات کاربران این کشورها چندان مورد توجه شرکت‌هایی این‌چنین نیست. پس از حذف امکانات شبکه اجتماعی گوگل‌ریدر چه اتفاقی افتاد؟ با وجود حذف این کاربرد مهم باز هم کاربران با افزودن خبرمایه‌های وب‌سایت‌ها و وبلاگ‌ها به گوگل‌ریدر خود محتوایی را که ***** شده بود، مطالعه می‌کردند. اما کاربران گودر چه شدند؟ به گوگل‌پلاس رفتند؟ باید گفت که بخش بزرگی از کاربران گودر به توییتر پیوستند. به عبارت دیگر گوگل با این سیاست خود کاربران گودری خود را نتوانست به زور جذب گوگل‌پلاس خود کند و بخش بزرگی از آنها را از دست داد و دودستی تقدیم توییتر کرد. اما گوگل‌پلاس هرگز نتوانست آن دسته از کاربران که از گوگل‌ریدر برای مطالعه اخبار استفاده می‌کردند، راضی کند. آنها همچنان گوگل‌ریدر را ساده‌ترین راه برای دسترسی به محتوای *****شده توسط دولت‌ها می‌دانستند بنابراین به استفاده از آن ادامه دادند. greader-roadkill چرا گوگل‌پلاس جایگزیم مناسبی برای گودر نیست؟ * گوگل‌پلاس هرگز نمی‌تواند کاربرد گوگل‌ریدر را داشته باشد. هرگز برای خواندن متن کامل اخبار مناسب نیست. هم‌خوان‌سازی مطالب در گوگل‌پلاس تنها بخش کوچکی از محتوا را همراه می‌آورد و اگر کاربران به صورت دستی تمام متن را در آن کپی نکنند، نمی‌توان کل اخبار را دید. * یک خبرمایه (Feed) به طور خودکار به گوگل‌پلاس تزریق نمی‌شود بنابراین محتوایی که هر کاربر می‌بیند منبع‌محور نیست بلکه کاربرمحور است یعنی هر کاربر باید دانه دانه نوشته‌ها را وارد کند که کاری طاقت‌فرساست و بیشتر افراد عطایش را به لقایش می‌بخشند. بنابراین من به عنوان یک کاربر از گوگل‌پلاس برای کشف محتوا کمتر استفاده می‌کنم و بیشتر به دنبال این هستم که محتوایی را تولید کرده‌ام و جالب می‌دانم، برای حلقه خود همخوان کنم. * کاربران گوگل‌پلاس مشترک خبرمایه یک سایت نیستند بلکه مشترک افرادند در حالی که در گوگل‌ریدر این امکان بود که هم مشترک افراد باشیم و هم مشترک منابع. در گوگل‌پلاس هر منبع تولیدکننده محتوا می‌تواند برای خود یک صفحه ایجاد کند و محتوا را در آن منتشر کند تا کاربران با اشتراک آن صفحه بتوانند مشترکش شوند اما برای منتشرکننده خبر کار سخت‌تر شده است چون باید حداقل یک نیروی انسانی را برای همخوان‌سازی محتوا به کار بگیرد. گوگل با این کار خود هم شعارش یعنی Don’t be evil را زیر پا گذاشته است و هم بخشی از کاربرانش را از دست داده است. این دسته اتفاقا بخش حساس کاربران هستند. آنها ساکن کشورهای توسعه‌یافته نیستند که به راحتی یک سامانه را جایگزین سامانه دیگری کنند. آنها با مشکلات زیادی دست به گریبانند و شرکت‌هایی را گه گره‌ای به گره‌های قبلیشان اضافه کنند و چوب دیگری لای چرخشان بگذارند فراموش نخواهند کرد.