جستجو در تالارهای گفتگو

«هنوز آنطور که بايد و شايد چيزي نمي​خورد. خوب راه نمي​رود. هنوز دندان در نياورده. همچنان درست و حسابي صحبت نمي​کند» لطفا آرام باشيد. اين نگراني​ها را دور بريزيد. مادرها معمولا براي واکنش​هاي فرزندانشان در دوران نوزادي زيادي بي​تاب هستند. آنها براي اينکه بچه​هايشان به حرف بيفتند، راه بروند، دندان در بياورند يا غذا بخورند بيش از حد عجله مي​کنند. اگر چه بايد صبوري بيشتري خرج کنند. شايد اگر شما مادرهاي محترم بدانيد و آگاه باشيد که بچه​ها در دوره​هاي سني مختلف (در دوران نوزادي) به فاصله هر دو، سه ماه استارت واکنش​هاي جديدي را مي​زنند و از زمان دقيق هر واکنشي باخبر باشيد آن وقت کمتر دل را به نگراني​هاي بي​مورد مي​سپاريد. در اين مطلب در دوره​هاي زماني مشخص با هر قدمي که فرزندتان از قدم برمي​دارد آشنا مي​شويد. شروع بازي​هاي گروهي کوچولوي شما به جاي اينکه به جمع هم​سن و سال​هايش اضافه شود ترجيح مي​دهد به تنهايي بازي کند. شما دقيقا بابت همين قضيه نگران هستيد. اما اين دلواپسي کاملا اشتباه است. دليلش هم همين​جاست: او کاملا روي بازي​اش تمرکز کرده. اينکه به تنهايي بازي مي​کند دليل نمي​شود که حواسش به اتفاقات هيجان​انگيز دور و اطرافش نيست. مسأله اينجاست که او اين ظرفيت را دارد تا نگذارد صداهاي اطراف تمرکزش را به هم بزند. براي همين تمام حواس​اش را جمع مي​کند تا فعاليت دلخواهش را همانطور که مي​خواهد جلو ببرد! در برخورد اول با غريبه​ها به شدت خجالت مي​کشند. اين موضوع کاملا نرمال است. با اين حال به مرور که با فرد مورد نظر آشناتر مي​شوند ممکن است از يک بچه خجالتي به يک بچه پرحرف تبديل شوند هر چند هنوز نمي​توانند درست صحبت کنند. به مرور که احساس راحتي بيشتري کنند کارهايي را که طرف مقابل​شان انجام مي​دهد تقليد مي​کنند. حالا اين طرف مقابل مي​تواند بچه​اي در سن و سال خودش باشد که اگر اينطور است آنها به راحتي بازي​هاي يکديگر را تقليد مي​کنند و شايد حتي حرکات خنده​دار و احمقانه همديگر را. بچه ​ها در اين دوره زماني بازي​هايي را انجام مي​دهند که درست نظير همان بازي​هايي است که هم​سن و سال​هايشان دوست دارند؛ يک جور تقليد در بازي کردن. معني اين اتفاق يعني آنها از مجاورت هم سن و سال​هايشان آنقدر لذت مي​برند که ترجيح مي​دهند همان بازي‌هايي را بکنند که همراه آنها انجام مي​دادند. اما دراين ميان شايد عمل متقابل بسيار آشکاري در حين بازي با بچه​هاي ديگر از خودشان ندهند. البته اين ماجرا بدان معني نيست که اين بچه​ها اجتماعي نيستند. اين يک راه است تا بچه​ها اوضاع را براي خودشان در گروه هم​سن و سال​هايشان آسوده کنند. آنها در قدم اول راحتي خودشان را ترجيح مي​دهند. اگر کودک شما در اين دوره زماني آن‌قدر خوشحال است که دوست دارد در جمع بازي کند پس مطمئن باشيد که حضور در گروه برايش کارساز بوده و شما همان جوابي را گرفته​ايد که بايد مي​گرفتيد. قدم به قدم جلو رفته​ايد و حالا نتيجه​اش را مي​بينيد. کودک شما به بازي​هاي گروهي عادت کرده و به آنها علاقمند شده است. ممنون به خاطر حافظه! وقتي مي​خواهيد چيزي را از فرزندتان بگيريد آن را از مقابل چشمانش دور مي​کنيد. بچه وقتي مي​بيند ديگر خبري از آن فرد يا چيز به خصوص نيست تصور مي​کند آن رفته است و ماجرا تمام شده! خب طبيعي است نوزادان تا مقطعي توانايي فکري به خاطر آوردن را ندارند. اما وقتي به 9ماهگي مي​رسند اوضاع کاملا فرق مي​کند. در اين مرحله بچه​ها سراغ چيزهايي که با حقه از برابر چشمانشان دور شده را مي​گيرند. اگر فردي بوده، صدايش مي​کنند واگر چيزي بوده حتي با جيغ و فرياد مي​خواهند که آن را پس بگيرند. هيچکدام از اين ماجراها در اين سن اتفاقي نيست. حالا وقتي است که بچه​ها مادرشان را خيلي خوب مي​شناسند. کافي است در لحظه​اي او را کنار خود نبينند تا نگران شوند و ناراحتي​شان را نشان دهند. اين نکته​ها را جدي بگيريد تا در اين دوره زماني حساس قلب کوچک اين موجودات نازنين را نشکنيد و از بروز عصبانيت آنها جلوگيري کنيد. اين نکات کليدي در شرايط روحي نوزاد شما بسيار تأثيرگذار است: بچه ​اي که گرسنه است،​خوب نخوابيده بيشتر از هر زمان ديگري مستعد نشان دادن عصبانيت و تندمزاجي خود است. او را در چنين شرايطي مجبور به کاري به خصوص گردش و ميهمانی رفتن نکنيد. قبل از بيرون رفتن مطمئن باشيد که خوب خوابيده و آنقدر خورده که گرسنه نيست. حالا به صورت دوست داشتني​اش نگاه کنيد. قبراق است و آماده گردش با خانواده​اش! ميهماني تمام شده و بچه به شدت خوابش مي​آيد. حواس​تان نيست اما خداحافظي شما با ديگران بسيار طولاني شده. نوزادان تاب اين همه خوش و بش و تک و تعارف را ندارند. او کلافه است. پس رودربايستي را کنار بگذاريد و با يک عذرخواهي و خداحافظي کوتاه محيط را ترک کنيد. چه چيز مهمتر از آسايش نوزاد شما است؟ جلسات تمريني کمک بزرگي هستند. وقتي او چهار دست و پا به اتاق ديگري مي​رود، مستقيم تعقيبش نکنيد. بگذاريد احساس آزادي کند و آزادانه راهش را برود. دورادور مراقبش باشيد. تعقيب مستقيم کلافه​اش مي​کند. کمي بزرگتر! اولين لبخند شگفت​انگيز اين کوچولوي دوست​داشتني حدود 6هفتگي او اتفاق مي​افتد. يادتان باشد که بچه​ها خنده​رو و خوش​مشرب متولد نمي​شوند. آنها خلق وخو را از روابط متقابل خود با والدين‌شان ياد مي​گيرند. پس اينجا هنر شماست که مي​تواند خنده را به خلق و خويي جدايي ناپذير از فرزندان‌تان تبديل کند. چطور؟ اصلا کار سختي نيست. پدر و مادرهايي را ديده​ايد که وقتي مشغول خواندن يک کتاب بامزه براي کودک‌شان هستند صداي خود را بالا مي​برند، پايين مي​آورند و لحن​شان را تغيير مي​دهند. همه اين​ها نشانه​هايي است که سبب مي​شود توجه کودک شما براي ياد گرفتن خلق و خو جلب شود. حتما لازم نيست براي خنداندن نوزادتان جغجغه به دست بگيريد. گاهي اوقات بايد اجازه بدهيد خوي طبيعي شما خودش را نشان بدهد. يک بالا و پايين پريدن في​البداهه شايد همان چيزي باشد که خنده را به لب کودک​تان مي آورد. بچه​ها عاشق لحظه​هاي بامزه زندگي هستند. گاهي آنها را قلقلک بدهيد، يا اگر از اينکه غذا را از دهانش به بيرون فوت کند خنده​اش مي​گيرد خب اجازه بدهيد اين کار را بکند. همين​ها کافي است تا خنده​هاي ريز ريزش قلب شما را به شوق بياورد. آنها را به خنديدن عادت بدهيد. اين دوره زماني 5 تا 8ماه وقت يادگرفتن خنده است. فقط يادتان باشد هرگز بچه​ها را بعد از غذا قلقلک ندهيد! و البته زيادي هم اين کار را نکنيد! نگاه​تان را به او بدهيد شايد گاهي اوقات به بچه​هايي که بزرگتر هستند اين نکته را گوشزد کنيد که اگر صاف در چشم​هاي شما زل بزنند رفتار بي​ادبانه​اي از خود نشان داده​اند. اما درباره نوزاد تازه متولد شده قضيه کاملا فرق مي​کند. خيره شدن و نگاه کردن با دقت، اولين توانايي يک نوزاد است. اين نگاه​ها را جدي بگيريد. بچه ​ها در اين دوره عاشق اين هستند که نگاهشان به نگاه شما قفل شود. به هر حال آنها از گوشت و پوست شما هستند. پس کار را برايشان راحت کنيد. يادتان باشد بچه​ها چيزهايي را خوب مي​بينند که تقريبا در فاصله 20 تا 40سانتيمتري صورت آنها قرار دارد. پس صورت​تان را در اين فاصله از چشم​هاي آنها نگه داريد و اجازه بدهيد با دقت به چشم​هايتان خيره شوند. وقتي نوزاد به چشم​هايتان خيره شده و شما اين نگاه محبت​آميز او را دقيقا همانطور پاسخ مي​دهيد در واقع يک رابطه حسي بين خودتان و نوزادتان برقرار کرده ايد؛ حسي مانند جرقه زدن الکتريسيته که در واقع حاصل تلاقي نگاه شما با نوزادتان است. به اين ترتيب بچه​ها متوجه مي​شوند اين يک راه است براي اينکه بتوانند ارتباط برقرار کنند. اين نگاه​ها را دريابيد چرا که شروع ارتباط نوزاد شما با دنياي خارج است. بچه​ها معمولا در 2ماهگي رنگ​هاي زنده و روشن را با چشم​هايشان دنبال مي​کنند. در سه ماهگي سعي مي​کنند به شيء رنگي که در مقابل چشمانشان بالا و پايين مي​شود ضربه بزنند و در نهايت در 4ماهگي تلاش مي​کنند آن را بگيرند.