جستجو در تالارهای گفتگو

پاسارگاد در دشتی مرتفع به ارتفاع ۱۹۰۰ متر از سطح دریا، در حصار کوهستان واقع شده‌است. در سده هفتم قمری اتابکی از سلغریان فارس درنزدیک آرامگاه کورش مسجدی ساخت که در آن از سنگ کاخ‌ها استفاده شده‌بود. به مناسبت جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران در سال ۱۹۷۱ این سنگها دوباره به جاهای اصلی خود بازگردانده شدند. کاخ محل سکونت بی تردید نشان از تاثیر و نقش معماری یونانی دارد. ظاهراً هنگامی که کورش در سال ۵۴۵ پیش از میلاد سارد (پایتخت لیدی، شهری در غرب ترکیهٔ امروزی) را به تصرف درآورد به شدت تحت تاثیر بناهای مرمرین شاهان لیدی قرار گرفته است. چه بسا او همان زمان شماری از اساتید اهل لیدی را در پاسارگاد به کار گماشته است. در کاخ تناسب جذاب سنگهای مرمر تیره و روشن، مخصوصاً در پایه‌ها، جلب نظر می‌کند. این سنگها از پیرامون سیوند آورده شده است. نام پاسارگاد نام اصلی شهر پاسارگاد چیزی شبیه "پَسَرگََد" بوده و تلفظ امروزی نیز درست است و رابطه‌ای میان این نام و "پارس" نیست. نام پاسارگاد از اسم قبیله‌‌ی شاهان پارسی یعنی قبیله " پاسارگاد" گرفته شده که "آنان که گُرز گران می‌کشند" معنی میداده.

فهرست میراث جهانی یونسکو در حال حاضر، بر اساس سایت رسمی کنوانسیون میراث جهانی،‌ 911 مورد را شامل می‌شود. مواردی در این فهرست جای می‌گیرند که از نظر فرهنگی یا طبیعی منحصر به فرد باشند و کمیته میراث جهانی در جلسات خود، آن‌ها را دارای ارزش جهانی بداند. هر مکان یا بنایی که در این فهرست جای می‌گیرد، کشورهای عضو کنوانسیون موظف به محافظت از آن می‌گردند. در این بین،‌ سهم ایران از این فهرست تا به حال ‌12 مورد بوده که آن‌ها را در گزارش تصویری زیر می‌بینید بم و فضای فرهنگی آن،‌ کرمان سال ثبت به عنوان میراث جهانی: 2004/ 1385 (در لیست میراث جهانی در خطر قرار گرفته است). بم در محیطی بیابانی قرار گرفته است و در اصل به زمان هخامنشیان (قرن‌های 4 تا 6 قبل از میلاد مسیح) برمی‌گردد. دوران طلایی آن بین قرن‌های 7 و 11 میلادی بود که در مسیر راه‌های مهم قرار داشت و به تولید پوشاک ابریشم و کتان مشهور بود. پاسارگاد،‌ فارس سال ثبت به عنوان میراث جهانی: 2004/ 1383. پاسارگاد اولین پایتخت دودمانی هخامنشیان بود که در قرن 6 قبل از میلاد توسط کوروش کبیر در پارس، سرزمین پارسیان بنا نهاده شد. کاخ‌ها، باغ‌ها و آرامگاه کوروش،‌ نشان از تمدن استثنایی پارس‌ها و هنر و معماری هخامنشیان دارند. گنبد سلطانیه،‌ زنجان سال ثبت به عنوان میراث جهانی: 2005/ 1384. مقبره اولجایتو در شهر سلطانیه در فاصله سال‌های 1302 تا 1312 ساخته شده است. سلطانیه پایتخت سلسله ایلخانیان بود که توسط مغول‌ها پایه‌گذاری شد. این اثر از کلیدهای مهم رشد معماری اسلامی به حساب می‌آید. بیستون، کرمانشاه سال ثبت به عنوان میراث جهانی: 2006/ 1385. از آثار مهم بیستون،‌ نقش برجسته داریوش بزرگ است که یک کمان را به نشانه حاکمیت در دست دارد و شورشیان را به بند کشیده است. زیر نقش برجسته، در 1200 خط، داستان این واقعه و نیز اسامی شورشیان و حامیان شرح داده شده است. مجموعه آثار رهبانی ارامنه در ایران،‌ شمال غرب ایران سال ثبت به عنوان میراث جهانی: 2008/ 1387. این مجموعه، سه کلیسای مسیحی ارامنه به نام‌های سنت تادئوس،‌ سنت استپانوس و زور زور را شامل می‌شود. این سه کلیسا که قدیمی‌ترین آن‌ها (سنت تادئوس یا قره کلیسا) به قرن 7 برمی‌گردد،‌ کلیدهای معماری ارمنی و یادبود تزیینات سنتی آن‌ها هستند سازه‌های آبی شوشتر، خوزستان سال ثبت به عنوان میراث جهانی: 2009/ 1388. سازه‌های آبی یا سیستم‌های هیدرولیکی باستانی شوشتر به دوران داریوش بزرگ در قرن 5 قبل از میلاد برمی‌گردد و از آن به عنوان بزرگ‌ترین مجموعه صنعتی قبل از انقلاب صنعتی یاد می‌شود: مجموعه‌ای از کانال‌های آبی و آسیاب‌ها برای استفاده از آب. بقعه و خانگاه شیخ صفی‌الدین،‌ اردبیل سال ثبت به عنوان میراث جهانی: 2010/ 1389. ساخت بقعه و خانقاه شیخ صفی‌الدین بین اوایل قرن 16 و اواخر قرن 18 بوده است و بر اساس سنت صوفیان و اشکال سنتی معماری ایرانی ساخته شده است. ویژگی آن، ‌استفاده بهینه و حداکثری از فضای ممکن برای فعالیت‌های گوناگون است. مجموعه بازار تاریخی تبریز، آذربایجان شرقی سال ثبت به عنوان میراث جهانی: 2010/ 1389. بازار تاریخی تبریز یکی از اماکن مهم خرید و فروش روی جاده ابریشم و در نتیجه مرکز مهم تبادل فرهنگی محسوب می‌شده است. بازار تبریز ترکیبی از سازه‌های خشتی، بازارهای سرپوشیده و فضاهای بسته برای فعالیت‌های گوناگون است. میدان نقش‌جهان،‌ اصفهان سال ثبت به عنوان میراث جهانی:‌ 1979/ 1358. این میدان توسط شاه عباس صفوی در قرن 17 میلادی ساخته شده است و روی تمامی ضلع‌های خود، ساختمان‌های تاریخی را جای داده است:‌ مسجد شیخ لطف‌الهخ، مسجد شاه (که امروزه مسجد امام نامیده می‌شود)، بازار قیصریه و کاخ عالی‌قاپو‌ چغازنبیل، خوزستان سال ثبت به عنوان میراث جهانی: 1979/ 1358. خرابه‌های شهر مقدس پادشاهی ایلام که با سه دیواربزرگ هم‌مرکز احاطه شده، در چغازنبیل در نزدیکی شوش، خوزستان کشف شدند. هزاران آجر استفاده نشده در اطراف،‌ نشان می‌دهد ساخت این شهر که 1250 سال قبل از میلاد مسیح آغاز شده، نیمه‌تمام مانده است. .

[/url] بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی به گفته بیوک جامعی (۱۳۷۹)، مجموعه نفیس بقعه شیخ صفی الدین به نام عارف نامدار شیخ صفی الدین اردبیل جد سلاطین صفویه، در سال ۷۳۵ ه. ق. به دست فرزند وی صدرالدین موسی بنا شد. پس از شروع حکومت صفویه، به سبب ارادت شاهان صفوی به جد خود، واحدهای مختلفی به این مجموعه اضافه شد. بویژه در عهد شاه عباس اول و از آنجا که وی ارادت فراوانی به شیخ صفی الدین داشت و بسیار به زیارت مقبره وی می‌رفت، برای تکمیل و تزیین این اثر، کارهای فراوانی صورت گرفت. در عصر صفوی، بقعه شیخ با حضور استادان بزرگ عهد صفوی چنان به زیور آراسته شد که همچنان پس از گذشت چندین قرن به عنوان یکی از مفاخر تاریخی و فرهنگی ایران به شمار می‌آید. یکی از موارد منحصر به فرد این مجموعه این است که این بقعه حاوی ده‌ها اثر بدیع در مضامین مختلف رشته‌های هنری است که از آن جمله می‌توان به عالی‌ترین نوع کاشی کاری معرق و مقرنس و گچ‌بری کتیبه‌های زیبا و نفیس و خط خطاطان بزرگ دوره صفوی (میر عماد، میر قوام الدین، محمد اسماعیل و...) منبتهای ارزنده، نقره کاری، تذهیب و طلاکاری، نقاشی و تنگ بری و غیره اشاره کرد. این اثر از ساختار معماری فخیمی برخوردار است که گرد هم آمدن فضایل هنری نامبرده، آنرا در مجموعه‌های تاریخی ایران شاخص و متمایز نموده‌است. وضعیت کنونی بقعه سردر اصلی و کاشی کاری بقعه شیخ صفی الدین تا سال ۱۳۲۱ خورشیدی در ضلع شمالی میدان فعلی عالی قاپو قرار داشته که در آن سال بقایای سردر به دستور اداره کل باستان شناسی برداشته شد و کاشیهای معرق آن فعلاً در انبار بقعه نگهداری می‌شوند. سردر مذکور در زمان شاه عباس دوم برای بقعه ساخته شد و زیر نظر اسماعیل نقاش اردبیلی در سال ۱۰۵۷ به اتمام رسید. در حال حاضر هیچگونه آثاری از این سردر مشهود نیست. امروزه از ضلع شرقی میدان عالی قاپو با گذشتن از در چوبی بزرگ وارد حیاط مشجر مستطیل شکل بقعه به ابعاد ۹۲*۵/۲۶ متر می‌شویم. دور تا دور این حیاط با دیوارهای آجری که از روی ازاره سنگی و به صورت تاقنما ساخته شده محصور گشته‌است. ضلع شرقی حیاط مذکور با دری به ابعاد ۱۴۵۰*۵۷۰ سانتی متر غیر مسقف باز می‌شود. این راهرو بینابین حیاط بزرگ مشجر و صحن اصلی قرار دارد. راهروی مذکور با دری در ضلع شمالی به محوطه شهیدگاه و در ضلع جنوبی به محوطه‌ای معروف به «چله خانه» یا قربانگاه مرتبط می‌شود که در سالهای اخیر در مشرف به شهیدگاه مسدود شده‌است. دیوارهای جانبی این راهرو دارای تاقنمای کاشی کاری بوده که به مرور ایم ریخته و اکنون قسمتی از آ« بازسازی شده‌است. راهرو مذکور با گذشتن از محوطه کوچک درگاه سنگی به صحن اصلی متصل می‌شود. صحن اصلی حیاطی است مستطیل شکل به ابعاد ۴۰/۳۰*۱۰/۱۶ متر مفروش با تخته سنگهای صاف که حوضی در وسط آن قرار دارد. درگذشته در وسط این حوض چاه آبی بوده‌است که با استفاده از سطل و طناب برای وضو گرفتن از آن استفاده می‌شده‌است. این چاه در حال حاضر مسدود شده‌است. منبع:ویکیپدیا